Hoe ik ineens een zakenvrouw was

En toen was daar ineens de dag dat ik me realiseerde dat ik een zakenvrouw was geworden. Het was niet een gevoel wat geleidelijk was gegroeid, maar zo ineens, smak-bam in my face, realiseerde ik me dat ik veranderd was in een zakenvrouw (*zet spannend muziekje in voor dramatisch effect).

“Zakenvrouw; zelfst.naamw. een vrouwspersoon die zich toericht op commerciële activiteiten. Voorbeeld: Zij staat bekend als een gewiekste zakenvrouw.”

Bron: WikiWoordenboek

Hmm, dat vind ik toch een wat beperkte definitie. Als ik bij McDonalds hamburgers verkoop, richt ik me als vrouw ook op commerciële activiteiten, maar om mezelf dan een zakenvrouw te noemen? (* hoopt dat ze hiermee niemand beledigt)

Misschien past de definitie van girlboss me beter.

“girlboss; A woman in control, taking charge of her own circumstances in work & life. Someone who knows her worth and won’t accept anything less. She is not a “mean girl” in fact, she hates “mean girls.” She is empowering and inspiring to those around her. She kicks ass!

A girlboss knows that if you don’t have big dreams and goals, that you’ll end up working really hard for someone who does.”

##girlboss ##kickass ##badass ##luckybitch

Bron: Urban Dictionary

Dit is precies hoe ik me voelde. Maar waarom dan zo ineens vanuit het niets? Nou dat zit zo. Ik werkte samen met een meisje waarin ik veel van mezelf terug herkende. Ze was ietwat naïef, afwachtend, weinig kritisch, niet echt assertief, soms wat dromerig en niet per se heel geïnteresseerd. Precies zoals ik ook was als tiener/twintigjarige.

Ik kan me nog herinneren van de tijd dat ik student was dat ik overal wat achteraan hobbelde. Ik was niet per se een slome student of een domme student, maar het leek wel alsof ik gewoon niet na dacht bij alles wat ik deed. Mijn vakken haalde ik met prima cijfers, regelde mooie afstudeerprojecten, ging twee keer een half jaar naar het buitenland, daar heeft het allemaal niet aan gelegen. Dat ging gewoon automatisch. Maar blijkbaar waren mijn hersens in die tijd gewoon nog niet af of in ieder geval nog niet echt in gebruik genomen.

Vaardigheden leren

Op de universiteit leer je voornamelijk kennis en voor mijn gevoel maar weinig vaardigheden. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik leerde hoe je literatuuronderzoek doet, hoe je projectvoorstellen schrijft en hoe je een experiment op zet. Dit zijn natuurlijk ook vaardigheden. Maar dingen als communicatie tussen mensen, vragen stellen, samenvatten, feedback gegeven en kritisch zijn, waren geen vakken die bij mij zijn blijven hangen. Wat trouwens niet gezegd is dat ze niet zijn gegeven. Want laten we eerlijk zijn, het is niet ondenkbaar dat ze me die vaardigheden wel hebben geprobeerd bij te brengen, maar dat ik er als een mak schaap bij zat en er maar weinig mijn hersenpan leek te bereiken.

Het omslagpunt

Ik heb altijd gedacht dat ik niet veel veranderd was door de jaren heen. Ik was toch nog steeds gewoon ik? Iemand die probeerde het beste te maken van haar werk? Iemand die het beste probeerde te maken van het leven en iemand die dacht dat ze deed wat ze altijd al deed. Maar blijkbaar niet dus. Toen ik met eerdergenoemd meisje samen werkte, zag ik ineens hoeveel ik gegroeid was de afgelopen 10 jaar (ja zo lang doe ik over girlboss worden).

Ik zag veranderingen in mijn zakelijke gesprekken die ik nu zelf wist te sturen. Het lukte me om mensen te motiveren. Ik kreeg zaken gedaan en ik stond ergens voor. Mensen luisterden naar mijn suggesties. Ik werd gewaardeerd. Daar zo naast haar staand zag ik ineens mijn oude ik en mijn nieuwe ik in één plaatje. Dat was wie ik ooit was en dit is wie nu ben. Hoe is me dat gebeurt dan? Hoezo ben ik nu ineens niet meer dat meisje wat naast me staat?

Levenservaring?

Weet je nog dat je opa het altijd had over levenservaring? En dat jij dan dacht… “pff ik heb al lang levenservaring want ik ben al 12 jaar oud!”. Dat was wel wat ik altijd dacht. Maar ik vraag me nog steeds af of het levenservaring is wat mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Levenservaring suggereert dat het komt met leeftijd. En ja, ik ben door de tijd heen ouder geworden dus dan zou ik automatisch meer levenservaring hebben. Of toch niet? Stel je eens voor: wat als ik mijn hele leven niet uit het gehucht waar ik geboren ben weg zou zijn gaan en mijn hele leven dezelfde veilige dingen zou zijn blijven doen, in dezelfde veilige omgeving, met dezelfde veilige mensen, zou ik dan aan het eind van mijn leven levenservaring hebben?

Als ik naar mijn eigen leven kijk, zie ik iemand die aardig wat reist voor haar werk en daardoor heeft geleerd om ruimdenkend te zijn, om niet bang te zijn voor elk wissewasje, om zichzelf te redden, om te gaan met eenzaamheid en nog zo veel meer (De treurige kant van de mooie foto’s van mijn internationale baan, Reizen als vrouw alleen). Levenservaring komt volgens mij niet met leeftijd maar met iets heel anders.

Comfortzone is het antwoord tot alles

Ik denk echt niet dat reizen de enige manier is om ruimdenkend te worden of om niet meer bang te zijn. Volgens mij ben ik een girlboss geworden door de grenzen van mijn comfortzone over te gaan. Door precies dat te doen waar ik eigenlijk bang voor was (nee, dat probleem met die spinnen is nog steeds niet opgelost 😉 ). Ik was doodsbang voor presenteren en probeerde me hier op de universiteit altijd onderuit te kletsen. En wat deed ik toen? Ik kreeg/vond een baan waarbij ik op congressen moest presenteren. Toen moest ik wel. En jeetje wat was ik zenuwachtig voor de eerste paar grote presentaties. Maar ineens was het staan voor een groep geen probleem meer (nou ja, ineens is wat overdreven, ik heb nog steeds geregeld stress van presenteren, maar ik ga tegenwoordig de uitdaging gewoon aan).

Niet alleen presenteren was buiten mijn comfortzone gaan, ook mezelf alleen redden. Ik reis voornamelijk alleen, vaak naar landen waar ik de taal niet spreek, het alfabet niet ken, het eten raar is en niemand Engels spreekt. Als alles in het honderd begint te lopen, is er maar één iemand op wie ik terug kon vallen en dat was ik zelf. Hmm, misschien niet helemaal. Ik schakel wel eens hulptroepen in.

Niemand om op terug te vallen?

Er was bijvoorbeeld die ene keer dat ik laat in de avond in het donker in de stromende regen door een heel klein dorpje in Italië reed en mijn navigatie alleen het dorp kende maar geen straten. Toen ik vertrok, gokte ik dat het dorp zo klein was dat ik het hotel wel gewoon op de bonnefooi kon vinden, maar dat lukte niet. Mijn internet/roaming deed het niet op die berg, niemand te zien op straat, dus heb ik Maarten moeten bellen in Turkije die daar met zijn Turkse distributeur aan het eten was om te vragen of hij mij kon helpen. Ik noemde wat straten op en Maarten reed op zijn Ipad virtueel met me mee vanuit Turkije en bracht me naar het hotel.

Dat voorbeeld is niet uniek. Ik raak nogal eens de weg kwijt, wat overigens niet (altijd) mijn schuld is hoor. Ik kan niet altijd iemand bellen om me te helpen de problemen op te lossen. Dus dat betekent op vreemden af stappen, taalbarrières proberen te overbruggen en inventief zijn.

Ik ben ineens een zakenvrouw

Daar zo staand naast dat meisje zag ik ineens welke vaardigheden ik erbij had geleerd. Hoe mijn hersens de klik maakten in een gesprek, hoe ik snel schakelde tussen verschillende type mensen, hoe ik geen genoegen nam met een enkel antwoord op de vraag maar doorvroeg, hoe ik nieuwsgierig was naar alles en iedereen maar ook kritisch was, hoe ik ineens was veranderd in een girlboss. Ik realiseerde me dat ik mijn eigen leven had gecreëerd, dat ik mijn eigen toegevoegde waarde ken, dat ik ergens voor sta en dat ik er vertrouwen in heb dat wat het ook is waar ik bang voor ben, dat ik dat kan overwinnen door er gewoon voor te gaan (behalve dat probleempje met die spinnen 😉 ).

Dus er is hoop voor alle “meisjes”. Leef, ontdek, reis, doe dingen die je eng vind en ga uitdagingen niet uit de weg. Het geeft je zelfvertrouwen om je leven te leven zoals je dat zelf wil. Hoe eng het er ook uit ziet buiten je comfortzone, dat is gewoon gezichtsbedrog. Het is er fantastisch (behalve als er spinnen leven 😉 ).