Yep, dat is absoluut het ergste wat je kan gebeuren. En helaas ben ik er al meer dan eens het slachtoffer van geworden. Zo’n internationale baan waarbij je de hele wereld ziet is echt heel vaak fantastisch, maar net als bij elke baan, heb ik ook wel eens een vreselijke baaldag. Nu is ziek zijn op reis denk ik wel één van de ergste dingen die me kan overkomen. Ziek melden op mijn werk heeft weinig zin. Ik zit nog altijd in het buitenland dus lekker thuis in bed uitzieken is toch niet helemaal hetzelfde met dit werk. Ziek doorwerken gaat ook niet omdat je sowieso al uit je ritme bent door ander eten, andere tijdzone, ander klimaat en ander bed. Wat rest is mezelf heel zielig en eenzaam voelen.
Hoe groot mijn ellende is, hangt van verschillende factoren af;
- Ben ik alleen aan het reizen?
- Moet ik morgen verder omdat ik een vlucht, boot, bus reservering heb staan die al betaald is?
- Ben ik ergens waar de medische voorzieningen goed zijn?
Voor mijn werk reis ik praktisch altijd alleen
Dus niemand die koekjes voor me haalt, mijn geklaag aan hoort, mijn vluchten om boekt en natte washandjes op mijn hoofd legt. Iedereen weet dat ziek zijn ellendig is, maar alleen ziek zijn is nog ellendiger. Op zulk soort momenten wil ik niets liever dan gewoon thuis zijn (het liefst geteleporteerd zoals in Star Trek 😉 ) en zielig op de bank Tell Sell reclames kijken. Oftewel; als ik ziek ben, krijg ik heimwee.
Meer dan eens heb ik een voedselvergiftiging opgelopen, ook gewoon in de 5-sterren hotels. Op sommige plaatsen dacht ik dat ik voedselvergiftiging op zou lopen. Na één blik in sommige keukens kreeg ik er acuut eentje, maar dan gebeurde er niks. Soms is er geen pijl op te trekken. En er is maar zoveel wat je kan doen om het te voorkomen. Maar daarover straks meer. Eerst nog wat ellendige verhalen van mijn reizen.
K1-fighter-look
Mijn mooiste verhaal komt van een vakantie naar Ethiopië twee jaar geleden. Ik was letterlijk een uur in het land, nog niets eens van de luchthaven af toen lopend met twee backpacks in mijn handen mijn veters zich aan de andere schoen vast haakten en ik met mijn gezicht op de marmeren vloer viel. Niks wat mijn val kon breken.
Resultaat: blauw oog, gezicht onder het bloed en blinde paniek omdat ik dacht mijn oogkas gebroken te hebben.
Nu ben ik best makkelijk op reis, maar als ik één ding zeker wist dan was het dat ik onder geen enkele voorwaarde daar in het ziekenhuis zou belanden. Dan maar met gebroken oogkas terug met het vliegtuig. Nadat ik een hele entourage van mensen om me heen had verzameld die me allemaal tegen de vlakte hadden zien gaan, kwamen we tot de conclusie dat mijn oogkas niks mankeerde, dat mijn tanden er nog allemaal in hingen en dat ik nergens naar het ziekenhuis hoefde. Dus als één of andere K1-vechter liep ik door de douane en begon mijn reis door Ethiopië.
Hoogteziekte
Nu ligt Addis Abeba, waar we aan kwamen, op 2.400 meter hoogte. Niet per se heel hoog, maar wel genoeg om het te merken als je de trap op loopt. We zouden eerst richting Lalibella reizen (het noorden) waar we rond de 4.000 meter uit zouden komen. Dan merk je het wel als je wilt bewegen.
Ik kan al niet goed tegen warmte, blijkbaar kan ik ook niet goed tegen hoogte. Ik voelde me de hele dag door misselijk en had geen honger, dus ik dacht dat ik last had van hoogteziekte. Na twee weken zouden we de laagvlaktes van Ethiopië bereiken, dus dan zou dat wel weg gaan. Alleen ook op de laagvlaktes hielden mijn ziekteverschijnselen aan.
Keelontsteking
Inmiddels had ik er ook een zware keelontsteking bij gekregen en door mijn gebrekkige eetlust en de niet heel erg uitgebreide, veilige keuken in Ethiopië begon mijn gewicht inmiddels ook problematisch te worden. Er werd antibiotica voor me geregeld tegen de keelonsteking maar zou het niet heel snel beter gaan dan zou Maarten over een paar dagen Nederland gaan bellen om me terug te laten halen. Hoogteziekte kon van de lijst af nu ik al ruim een week rondhing op nog niet eens 1.000 meter hoogte.
Met het wegtrekken van de keelontsteking, kreeg ik een beetje van mijn eetlust terug, maar inmiddels was ik zo veel afgevallen dat mijn energie niveau tot een absoluut dieptepunt was gedaald. Wat bleek nu achteraf toen ik terug kwam in Nederland. Door de klap op het marmer had ik waarschijnlijk een lichte (of zware?!?) hersenschudding opgelopen. Nooit in me opgekomen natuurlijk dus stug vol gehouden op reis.
Na elke lunchpauze ging ik een paar uur slapen (tenzij we onderweg waren). Bij het avondeten at ik vier happen en dan ging ik weer naar bed. Maar ondanks dat ik weken lang ziek was, was Ethiopië één van de meest bijzondere bestemmingen waar ik ooit heen gereisd ben. Toch hoop ik dat ik bij mijn volgende bezoek aan Ethiopië het weerzien met de marmeren vloer op de luchthaven over kan slaan.
Tips van een ervaren reiziger tegen ziek zijn of worden
- Neem een waterfles met filter zoals waar ik in mijn blog over onmisbare items op reis al over schreef. Hierdoor weet je zeker dat je niet uit droogt aangezien je uit elke waterbron kan drinken.
- Eet waar het druk is, niet waar het er schoon uit ziet. Doorlooptijd van eten is vaak een stuk belangrijker dan schone tafels. Ik eet tegenwoordig liever bij een vies straattentje dan bij een hippe, schone bar waar niemand zit.
- Eet nergens vlees of vis als je het niet vertrouwt.
- Vis eet je sowieso niet als er geen zee in de buurt is.
- Natuurlijk drink je niks met ijsblokjes en eet je geen rauwe groente of vers fruit wat al geschild is of wat al gewassen is in (waarschijnlijk vuil) water.
- Neem antibacteriële gel mee en gebruik het bij alles. Geld is vies. Mensen zijn vies. Dus stop vooral niet je vingers in je mond voordat je deze heb gedesinfecteerd. Raak met die vieze vingers trouwens ook je ogen niet aan.
- En als je ziek bent, je weet wel, griepje, verkoudheid, voedselvergiftiging of iets anders waarvoor je niet direct naar de Eerste Hulp moet, dan heb ik geen andere tip dan volhouden en slapen.
Wil je nog meer tips voor op reis lezen?
Check dan eens een van onderstaande blogs.