Ik bracht de hele week te paard door op de Azoren. Wat een fantastisch mooi eiland is Sao Miguel. Ik bezocht twee wereldberoemde kratermeren en maakte daar misschien wel de meest bekende paardenfoto en Maarten had een ontzettend lieve verrassing voor me. Maar eerst konijnenspam.
Als je geen geduld hebt tijdens het serveren van het eten en je eindigt met je maaltijd op je gezicht
Maandag; dagtocht langs afgronden
Hoe krijg ik het toch elke keer voor elkaar. Je zou denken dat ik na alle angst en horror in Kirgizië wel beter zou weten en niet weer een paardrijtocht langs kliffen en afgronden zou moeten gaan maken. Maar ik ben hardleers dus ik reed bijna 25 km langs de stijle kliffen van het westen van Sao Miguel.
De uitzichten waren fantastisch. Azuurblauwe zee waar je tot de bodem kon kijken omringd door alle tinten groen die je maar kan bedenken. De Azoren staan rond deze tijd in bloei dus overal waar je kijkt oneindig grote bloemenzeeën.
Mijn paard was een chique Lusitano met zeer comfortabele gangen en een zeer stevige galop. Na wat dresuurwerk in de bak met een mooie passage en perfecte zijgangen was ik goed gekeurd om met dit paard aan de dagtocht te beginnen.
Paardenmensen liegen of overschatten hun rijkunsten nogal eens dus moet je verplicht voorrijden zodat ze kunnen controleren of die 20 jaar rij-ervaring ook echt betekent dat je kan rijden. Doen ze dat niet dan eindigt het vaak in een regen van vallende ruiters en een algehele chaos van mensen die hun paard weer eens niet onder controle hebben en deze de weg over laten scheuren terwijl ze nog moesten wachten. 
Dinsdag; losgebroken paarden en wilde stieren
Paardrijden; die sport waarbij niks ooit gaat zoals je hoopt. We reden een halve dag door de heuvels en langs de kust tot we niet verder konden. Een veehouder had een stuk land af gezet voor zijn koeien en er lag een gevaarlijk uitziende hond aan een ketting bij. Nou dan rijden we toch om de bosjes heen om de hond en het stroomdraad te ontwijken. Staat er aan de andere kant van de bosjes een stier, enkel gescheiden van ons door lucht.
De stier stond wat vertwijfeld te kijken naar alle paarden in zijn weiland. Helaas konden we wel zijn weiland in maar niet zijn weiland uit. Weer een stroomdraad. Dan maar onder het draad door. Met een stier op 2 meter afstand en alle paarden die wiebelig werden van de stroomdraad, trok het paard van de gids zich los en rende richting de stier. Wij zaten er nog allemaal op maar stonden wel ineens 180 graden gedraaid en op het punt om ook ergens heen te rennen.
Toch maar allemaal eraf en zo snel mogelijk over het stroomdraad heen om die stier af te schudden. Niet veel later was er ergens in een weiland een paard van zijn ketting los gebroken die ineens de groep in scheurde. Heldhaftig als ik ben sprong ik eraf om het paard van de gids over te nemen en met twee paarden me uit de voeten te maken zodat hij het los gebroken paard met zijn ketting aan een melkwagen vast kon maken en we opnieuw probeerden onze weg te vervolgen.
Een wandeling door de jungle en oude aquaducten.
Woensdag: naar de andere kant van het eiland
Deze vakantie ga ik elk stukje van het westen van het eiland te paard zien. We reden van de ene naar de andere kant van het eiland. Sao Miguel is maar 12 kilometer breed dus dat is nog te doen. Toch was de hele tocht die we maakten 27 kilometer. Oorspronkelijk was Sao Miguel zelfs twee eilanden, maar door verschillende vulkaanuitbarstingen zijn beide delen nu aan elkaar vast gegroeid. 
In de avond gingen we eten bij de bekendste kunstenaar van de Azoren; een zeer excentrieke Belg genaamd Yves. De paardrijgroep bestond uit een Belgische, drie uit de UK en twee Amerikanen. Zulke nationaliteiten bij elkaar is altijd een succes. Wij moesten uitleggen waarom we Dutch zijn, niet in Holland wonen maar in Nederland, maar ons toch vaak Hollander noemen en de Duitsers Duits spreken maar niet Dutch. Vervolgens belanden de Amerikanen en Engelsen in een discussie over cake, pudding, cookies en bisquits en of instant bisquit nou wel of niet mee geteld mag worden. 
Donderdag; verrassing van Maarten
Maarten verraste me met het liefste idee wat ie ooit heeft gehad. Hij had stiekem les genomen op deze vakantie en deze ochtend gingen we met z’n tweeën op buitenrit. Niet op van die hobbelende IJslanders maar op echte chique paarden. En niet een klein rondje stappen maar echt in draf en galop op een buitenrit van twee uur. Ik was als een kind zo blij met deze verrassing. Het is toch het allerleukst wanneer je een geweldig iemand aan je zijde hebt om je leukste hobby mee te delen.
Maarten op zijn eigen bonte paard op de Azoren -totally in love
In de middag steeg ik voor de tweede keer op een paard om langs de kust te rijden. We klommen tegen stijle bergen op en wandelden naast de paarden weer naar beneden. Ik had voor deze rit een fantastisch mooie witte Lusitano mee. Dat zijn van die paarden waar Napoleon vroeger op reed, die op hun plek staan te dansen en zeer comfortabel zitten.
Misschien moet ik iets minder tegen mijn paard praten. Die oren zeggen genoeg 😉
Vrijdag; over de rand van een vulkaan
Jaren geleden kwam ik ooit eens een foto tegen van een groene vulkaan met op de bodem twee kratermeren. Zo’n ontzettend mooie foto dat ik hier dolgraag eens zelf zou gaan rijden. En dat is gelukt. In een dagtocht reden we over de rand van de grootste vulkaan van Sao Miguel om af te dalen richting het kratermeer en hier omheen te rijden.
Op de rand van de vulkaan, uitkijkend over twee meren. De foto waarom ik zo graag naar de Azoren wilde
We lunchten aan het meer om vervolgens in galop om het meer heen te rijden tot een klein strandje waar we met de paarden het water in gingen. Die van mij hield er een rare voorkeur op na. Hij wilde het water niet uit, maar ook niet er verder in. Dus stond hij daar met de golfjes tegen zijn buik aanklotsend voor zich uit te staren over het meer. 
Zaterdag; keelontsteking
Al een paar dagen voel ik me iets minder fit worden. Waarschijnlijk heb ik bij het etentje bij Yves iets te lang op het terras gezeten en ben ik iets te veel afgekoeld. Half gaar stapte ik toch weer te paard voor een saaie rit door de heuvels. Het uitzicht over het eiland was fantastisch, maar het was ook erg zonnig en warm (en stoffig).
De middag bracht ik in bed door. Eventjes geen paardrijtochten over vulkanen en woeste ravijnen. Gewoon met mijn luisterboek aan naar het plafond staren en in slaap vallen.
Zondag; tip – vlieg niet met TAP
Al vroeg vertrokken we richting de luchthaven voor een lange terugreis. In totaal bestond onze vakantie uit vier vluchten met TAP (KLM van Portugal). Van alle vier die vluchten ging 100% te laat en 75% van de vluchten had meer dan een uur vertraging.
We kwamen redelijk op tijd aan in Lissabon en trokken daar weer de stad in. Deze keer naar de hippe wijk Alfama met het wereldberoemde treintje. Lissabon is qua bouw een soort San Francisco met zeer stijle straten. We kwamen dus makkelijk aan onze 10.000 stappen. 
Terug op de luchthaven in Lissabon was onze vlucht natuurlijk weer vertraagd. Vervolgens kreeg ik ruzie met het kabinepersoneel omdat ze voor de stoelen bij de nooduitgang (die dus niet hun tas onder hun stoel mogen doen), geen ruimte in de bagagebakken vrij had gelaten. Niet echt heel snugger als je inmiddels alle andere bakken ook vol hebt laten stromen met bagage.
Inmiddels was de vlucht een uur vertraagd en bleken die lamtakkerige Fransen ook weer eens te staken. Soms vraag ik me af of ze ooit nog wel eens werken in Frankrijk. De luchtverkeersleiding boven het Franse luchtruim had ons een timeslot gegeven wat nog eens twee uur in de toekomst lag. Ja daag! We waren al helemaal geladen en zaten al zonder airco te wachten op vertrek. Echt niet dat we allemaal nog eens twee uur extra gingen wachten in die hitte.
Veertig minuten later kregen we een eerder timeslot toegewezen en vertrokken we een uur en 45 minuten later dan gepland. Helaas betekende dit voor Maarten en mij dat we op 5 minuten na de laatste trein niet meer konden halen op Schiphol (tja, wie rekent dan ook op bijna twee uur vertraging door kansloze Italianen en luie Fransen). Dus kwamen om 1 uur ’s nachts bij een hotel op Schiphol binnen gewandeld om dan daar maar te overnachten.
Netflix en Storytel tips
De nieuwe vaste rubriek in mijn weekoverzicht. Veel kijk- en luisterplezier!
Geen Netflix gezien deze week en geen luisterboeken geluisterd, dus jullie moeten tot volgende week wachten voor de nieuwste tips.
Ik was te druk hiermee voor luisterboeken en Netflix
Mocht je ze gemist hebben?
Mocht je ze gemist hebben, dan vind je hieronder de blog die deze week ook online is gekomen.
Onderhandelen voor gevorderden Je loopt door een souk en wilt eigenlijk iets kopen maar je hebt geen zin om afgezet te worden. Hoe pak je de onderhandelingen aan zodat je voor een eerlijke prijs je souvenir koopt? In deze blog al mijn tips voor een succesvol dagje shoppen in de souks van Marrakech of de grote markt in Nairobi. Of gewoon bij de keukenboer in Nederland.
