Weekoverzicht #33 & 34: vakantie Kirgizië, paarden, paarden, paarden

Twee weken in een weekoverzicht. Aangezien ik afgelopen twee weken helemaal geen internet had (of bereik met mijn telefoon) en ook geen stroom had, heb ik voor één keer twee weken samengevoegd in mijn weekoverzicht. Ik ging deze twee weken op trektocht door de bergen van Kirgizië over de wereldberoemde Zijderoute. Ik heb voor de zekerheid een kaartje ingevoegd met wat grote steden zodat je een idee hebt waar ik eigenlijk uit hing.

Maandag

Een lange autoreis naar Barskoon. Die nog langer duurde omdat er een zeer irritante groepsgenoot bij zit in ons reisgezelschap. Ze wilde nog een extra batterij voor haar camera, dus eerst twee winkels af. Toen nog een half uur wachten tot de derde winkel open ging en vervolgens moest ze ook nog geld wisselen. Waarom?!?! De dag ervoor ben je de hele dag Bishkek in geweest om souvenirs te kopen. Dan had je dit ook best kunnen doen. Maar nee hoor, de Italiaanse prinses wil graag dat iedereen voor haar buigt. Dus met 3 uur vertraging vertrokken we eindelijk voor een 5.5 uur durende autorit.
Helaas konden we door haar gezeur uiteindelijk niet in Lake Isyk Kül zwemmen. Voor mij niet per se een probleem. Voor de zwemgodin des te meer. Is er een supergaaf meer om in te zwemmen is er een kansloze Italiaanse die alles upfuckt.
Bij de lunch heeft ze ons een half uur laten wachten en bij het avondeten kwam ze opdagen nadat iedereen al een half uur klaar was met eten. Ik weet weer precies waarom ik na 7 jaar werken in Italië helemaal klaar was met dat land. Zo dat was alvast genoeg frustratie voor deze week. 

Dinsdag

Yeah. Eindelijk te paard. 11 dagen lang elke dag 6 uur te paard en kamperen in de wildernis van de Kirgizische bergen ergens op de wereldberoemde Zijde Route naar China. 

We gingen de bergen in. En hoe… stijl omhoog, stijl naar beneden. En mensen maar denken dat Soura het zwaar heeft met mij. Wat een keiharde paarden hebben ze in Kirgizië. Het uitzicht was adembenemend. Mijn pony heel lief. En ik helemaal gelukkig. Tot het ging regenen en mijn regenponcho niet meer waterdicht bleek te zijn. Heel handig om op de eerste dag achter te komen als je nog 10 dagen met onvoorspelbaar bergweer te gaan hebt. Gelukkig is het van die regen die 30 minuten stortregen is om daarna weer een strakblauwe lucht en 26 graden te zijn.  

Op een moment werd het zo stijl omlaag dat we naast de paarden moesten lopen. En dan echt superstijl. Ik was zelf nooit van z’n levensdagen daar ooit naar beneden gegaan. Ik gleed weg, mijn pony gleed weg, ik heb hoogtevrees en mijn pony heeft honger. Levensgevaarlijke combinatie. Het werd zelfs nog gevaarlijker toen we tijdens de rit tot 3 keer toe onweer hadden. Op een berg.  Ik dacht dat iedereen mij altijd vertelde dat dat geen goed idee is om dan op een berg rond te hangen.  Maar ze zullen het wel weten. Hoe vaak hoor je nou dat een toerist om het leven is gekomen door onweer op een berg in Kirgizië? 🙂 

Zadelpijnscore dag 1: 6 punten (waarbij 10 niet meer kunnen lopen is en 1 niks aan de hand)
 

Woensdag

De eerste nacht wild kamperen overleefd. Soort van. Er was nergens een vlak stuk te vinden waardoor we bergaf sliepen en we de hele nacht naar beneden gleden in de tent. 

Na ontbijt en inpakken begon de rit met een belachelijke stijle route bergop. Dacht ik dat ik gisteren last had van hoogtevrees…. nou dat werd nu vermenigvuldigd met 10. En de afdalingen waren nog erger. Een paadje met een hellingspercentage van minstens 40%, net breed genoeg voor een geit, een afgrond aan de ene kant en ik met een paniekaanval op mijn paard kuierden we gestaag voort. Maar het was het helemaal waard. Wat een spectaculaire uitzichten. Valleien met besneeuwde bergtoppen en gletsjers waar wilde paarden met ons mee galoppeerden over de groene grasvelden en nomaden die ons achterna scheurden om een stukje mee te rijden. Meer romantisch dan dit gaat het volgens mij niet worden.

Zadelpijnscore dag 2: 7 punten 

Wilde paarden onderweg

Donderdag

Een veel betere nacht. Deze keer hadden we onze plek iets beter gekozen waardoor we bijna vlak lagen. Ik had ook iets meer aangetrokken omdat ik het gisteren midden in de nacht langzaamaan koud kreeg. Ik had alleen mijn bed niet hard genoeg opgeblazen waardoor ik met een heupfractuur aan de dag moest beginnen. Het heet niet voor niets kramperen… dus lijden zal ik. 

Dacht ik dat woensdag een levensgevaarlijke dag was, toen wist ik nog niet dat ik deze dag een klein beetje meer zou sterven van binnen. Afdalingen die ik lopend nog niet eens zou doen, deed ik nu te paard. Enorme rivieren zijn we overgestoken waarbij de zwemgodin met haar paard bijna kopje onder ging in het ijswater. Het landschap wisselde bijna elke 5 minuten. Nooit gedacht dat Kirgizië zoveel fantastisch mooie natuur heeft. 

Halverwege de dag zijn we gestopt bij warm water bronnen. Voor het eerst in 3 dagen dat ik me kan douchen. En voorlopig is het ook de laatste keer. 

Bij windkracht 8 geprobeerd een tent op te zetten en de halve nacht liggen luisteren naar het onweer wat over trok. Maar wat een fantastisch uitzicht op de besneeuwde bergen hadden we vanuit onze tent.

Zadelpijnscore dag 3: 5 punten

Vrijdag

De bergen in. Geen grote beklimmingen meer. Geen geglibber over schuine hellingen boven een afgrond. Geen paniekaanvallen meer. Gewoon lekker door de vallei kuieren met aan weerszijden de besneeuwde bergtoppen. 

Tot twee keer toe tot aan de buik van de paarden door een kolkende rivier met ijswater gewandeld. Zwaar respect voor wat die paarden allemaal doen en kunnen. Mijn volgende paard wordt zeker weten een werkpaard uit centraal Azië. Ben nu al verliefd op de mijne. En ze zijn maar 400 euro (en transport naar NL van 3.000 euro, maar dat vergeet ik voor het gemak).
Ook de eerste marmotten gezien. De winter is al begonnen in de bergen dus ze zijn aan het afdalen naar de vallei voor de winterslaap. Hopelijk komen de wolven dan ook mee naar beneden. 

Helaas is mijn nieuwe paar bergschoenen ook gesneuveld. Gelukkig heb ik de secondenlijm nog van de Osh Bazaar. Halverwege de trip is er een bevoorradingstransport om het eten bij te vullen. Als het goed is nemen zij mijn andere tas met de lijm mee.  

Zadelpijnscore dag 4: 3 punten 

Zaterdag

Van 2.700 meter naar 3.700 meter gestegen. Geen idee of het de hoogte was of dat ik te weinig gedronken had of dat we een hele lange dag te paard hadden maar tegen de tijd dat we om 17 uur in ons kamp aan kwamen was ik doodziek. Eerst een uurtje geslapen. Nog steeds niet veel beter. Dan maar een maaltijd over slaan en meteen naar bed. 
De temperatuur ligt ook laag dus geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om zich te wassen. Vanaf nu gaat het oncomfortabel en afzien worden.

Zadelpijnscore dag 5: 1 (geen zadelpijn meer) 

Zondag

Nog steeds hoofdpijn maar niet meer zo ellendig als gisteren. Helaas ook geen zon. We rijden over de vlaktes tussen de besneeuwde bergen tot we gaan lunchen bij herders thuis. Iedereen was zo enthousiast over de comfortabele warmte bij de herders in huis dat we hebben besloten niet verder te trekken maar daar ons kamp op te slaan zodat we het avondeten ook bij hun binnen konden doen.

In de middag maken we een ritje richting de goudmijnen. Niet heel bijzonder. De gids had bij een local een paard geleend. Paarden zijn hier als brommers. Je stapt op elk willekeurig paard en scheurt er mee weg. Halverwege de rit was hij er klaar mee en wilde mijn paard hebben dus kreeg ik de leenbrommer van hem. De local die mee was gereden naar de mijnen moest zijn schapen nog ophalen dus moesten we allemaal verplicht schapen drijven. Op de terugweg werden we overvallen door een sneeuwbui. Kon er ook nog wel bij. Zo loop je in je shirt met korte mouwen, zo vries je bijna dood. Wat een extreem leven hebben die herders in de bergen.

We eten bij herders thuis in hun hutje. Ze hebben twee hele schattige kindjes van 4 en 6 jaar. Totaal anders als die Nederlandse kinderen die ik altijd tegen kom. Niet verlegen. Luisteren perfect. Motorisch zeer vaardig (drinken met 1 hand een kom gloeiend hete thee terwijl ze met de andere hun boterham met jam recht houden) en super zelf redzaam. Soms vraag ik me af of al die poeha die wij rondom onze kinderen doen wel zo goed is voor hun ontwikkeling.

Zadelpijnscore dag 6: nog steeds pijnvrij 

Maandag

Vannacht geslapen met alles aan wat ik mee heb. De kou is goed te doen tot een uurtje of 4 ’s nachts. Dan heb ik er 7 uur slaap op zitten en doet alles aan mijn lijf zeer en heeft mijn interne thermostaat het dieptepunt bereikt. De buitentemperatuur is ver onder het vriespunt en de tent is bedekt met sneeuw. Maar wat een geweldig uitzicht om bij wakker te worden.
We rijden de hele dag tussen de bergen door. 

Mijn pony Grng (yep dat is echt zijn naam), een 9 jarige ruin, neemt me al 7 dagen mee op sleeptouw. Een geweldig paard met 1 heel groot mankement. Grng laat de hele dag door van die stille scheten die ruiken naar een verrotte boerenkool schotel. Doet toch wat afbreuk aan de natuur beleving als er telkens zo’n stank voorbij gedreven komt. Dacht ik dat Soura er wat van kon… die is niks bij deze meester-scheter. 

In de avond eten we weer bij herders thuis die daar toevallig ook kamperen. Alweer twee perfecte kinderen. Bij het zien van de filmpjes van Loki (formerly known as Lotte) had ik meteen twee nieuwe vrienden. Volgens mij hadden ze nog nooit een konijn gezien. Ook deze kinderen van 2 en 4 jaar luisterden perfect.  Wat is dat toch met kinderen op plekken waar het leven zwaarder is, waarom kunnen die wel fatsoenlijk opgevoed zijn maar half tokkie Arnhem maakt er een puinhoop van? Een kindje zat doodleuk walnoten te kraken met zijn tanden en de ander deed Waar is Wally met alle Soura foto’s op mijn telefoon. Tot de foto met de opblaaskrokodil van de schriktraining van een paar weken terug. Een krokodil hadden ze nog nooit gezien. 

Zadelpijnscore dag 7: nog steeds pijnvrij 

Dinsdag

We zijn al drie dagen op de hoogvlaktes boven de bomengrens. Dit betekent dat er nergens meer bosjes zijn om achter te schuilen als je naar de wc moet. Maar de zwemgodin en ik zijn niet voor 1 gat te vangen. Onze regenponcho’s fungeren ook prima als mobiel wc-hokje. Al blijft naar de wc gaan met windkracht 7 in een regenponcho nog wel een hele uitdaging. Gelukkig is mijn blaas zo ver getraind dat die inmiddels wel kan wachten tot de wind weer wat gaat liggen.  

Tijdens de rit vandaag passeren we twee passen op bijna 3.800 meter hoogte. Gelukkig regent het niet. Het is met de zon erbij goed te doen maar heel warm is het niet. 

Ik zie ook eindelijk een yak. Eerst dood daarna levend. Wat mij betreft is het gewoon een koe met een hele grote bad-hairday. 

Waar we de yak vinden, komt er ook een veulen op ons af gegaloppeerd en gehinnikt. Zonder moeder en wanhopig op zoek naar een nieuwe kudde hobbelt hij een paar kilometer achter ons aan. Waar we kamp gaan opslaan staan wat herders met hun paarden te kletsen en jagen het veulen naar een kudde wilde paarden een stukje verderop. Veulen hopelijk gered van een langzame hongerdood met de zware winter die er aan zit te komen.

Zadelpijnscore dag 8: 3 (mijn knieën beginnen te haperen) 

Woensdag

De dag begon fantastisch. We reden door een kloof waarbij de wanden soms zo dicht bij elkaar kwamen dat je ze met beide handen tegelijk aan kon raken. Vuurrode bloemetjes, arenden die vlak langs ons vlogen en een riviertje wat rustig door de kloof stroomde. Niks wat ook maar een hint gaf voor wat ons nog te wachten stond. 

Na de lunch veranderde de trip in een regelrechte hel. Horizontale sneeuw, hagel en windkracht 10 op een grote open vlakte; heel veel slechter kon het niet worden. Ijskoud en verkleumd komen we na 2 uur in de sneeuwstorm rijden eindelijk aan. Bij stormkracht proberen we de tent op te zetten en dan snel in je slaapzak kruipen om op te warmen. 

Zadelpijnscore dag 9: geen pijn, wel onderkoeld en miserabel 

Donderdag

Waar de sneeuwstorm gisteren ellende was, zorgt deze in de ochtend voor een fantastisch landschap.Alles is bedekt onder een dikke laag sneeuw. We kampeerden aan een meer waar de besneeuwde bergen in weerspiegelden. Met een strakblauwe lucht en een fijn zonnetje vertrokken we weer in dit winterwonderland. 

Zadelpijnscore dag 10: geen zadelpijn maar de motivatie om nog een keer 6 uur op mijn paard te stappen is tot een absoluut dieptepunt gedaald. 

Vrijdag

Ik heb de strijd met mijn lijf verloren. Waarschijnlijk heb ik gisteren bij de lunch een voedselvergiftiging opgelopen. Niet van het eten (droog brood met beleg) maar misschien van te vieze handen of van een vies mes of misschien van te veel kusjes aan mijn paard (wat ze hier maar raar vinden). Gisteravond heb ik het eten al over moeten slaan maar ik kan ook niet mee rijden vandaag. Een halve dag bij de finish vandaan en ik moet opgeven. Het voelt een beetje als die lui die net 100 meter voor de top van de Mount Everest op moeten geven. Gelukkig was ik niet de enige. Die irritante Italiaanse is 3 dagen terug al gestopt en ook een 16-jarige Franse jongen heeft een dag moeten missen. Toch voelt het als een verloren strijd. Zoveel afzien en dan op een halve dag rijden na op moeten geven. Ach wel ja, de meeste mensen haken al af bij het woord Kirgizië of bij paardrijden. Ik ben toch maar mooi mijn comfortzone vreselijk te buiten gegaan.

Ik bracht de dag door in een oude Russische truck, lunchte samen met de groep en stond ze vervolgens op te wachten om de paarden in de vrachtwagen te laden. 

Bij terugkomst in het guesthouse eerst naar de supermarkt voor een snickers en een zak chips. Waar de rest na al die dagen zonder douche meteen onder de douche wilde, wilden de zwemgodin en ik vooral eerst weer iets lekkers te eten.  

Zaterdag

Na een nacht in een comfortabel bed waarin ik niet wakker werd van de wolkjes die ik kon blazen, was het tijd om terug richting Bishkek te reizen. 

We stopten eindelijk aan Lake Issyk Kul zodat de zwemgodin een stukje kon zwemmen. Ik natuurlijk niet. Was al lang blij dat ik mijn tenen weer kom voelen. Echt niet dat ik het water in zou gaan. 

In Bishkek nog een keer naar Osh Bazaar gegaan om souvenirs te kopen. Ik kwam met een heel leuk jurkje weer buiten. Ik koop liever een functionele souvenir ipv een koelkastmagneet waar ik nooit meer iets mee doe. Je kleren passen was nog een hele uitdaging. Ze houden een gordijn voor je omhoog. Maar die Kirgizische mensjes zijn nogal klein en ik nogal groot dus daar had ik weinig aan. 

In de avond gingen we uit eten bij het beste restaurant van Bishkek. In Kirgizië zijn ze niet echt van de service in restaurants. Bediening is lomp en het duurt eeuwen voordat je geholpen wordt. Furusato heeft zich onderscheiden van de rest door wel vriendelijke bediening en normale service aan te bieden. 

Zondag

Een dag helemaal niks doen behalve dit weekoverzicht in elkaar zetten. We hadden voor de laatste nacht een luxe hotel geboekt met spa dus we hebben de zondag lekker met onze voeten omhoog op bed door gebracht. En hopelijk laten we onze voeten morgen masseren zodat we tenminste nog een beetje het gevoel van vakantie hebben gehad. 

Mocht je ze gemist hebben?

Afgelopen twee weken zat ik elke dag 6 uur te paard dus er zijn tijdelijk even geen nieuwe blogs online gekomen. Volgende week weer nieuwe blogs en nieuwe inspiratie.