Een kinderwens; wat als je al 30 en een beetje bent?

Nu ik de 30 en een beetje ben gepasseerd krijg ik vaker dan ooit de vraag of ik ooit nog kinderen wil. Of eigenlijk krijg ik die kinderwens vraag vooral van mensen die me niet echt kennen. De rest van de mensen om me heen weten al lang dat ik dat niet wil. Die zijn jaren geleden gestopt met de eeuwige discussie. Ze hebben alle argumenten al op me geprobeerd. “Hoe oud ben je? Ah, ja op die leeftijd had ik ook geen interesse. Wacht maar, het komt vanzelf.” Of de welbekende “ja, tuurlijk veranderd je leven erdoor, maar dat is het allemaal waard, want je krijgt er ook zo veel voor terug”.

Kindjes in Ethiopië

Het lijkt voor mensen maar lastig te begrijpen dat een leven zonder kinderen ook een leven met inhoud kan zijn. Dat ik ook prima gelukkig kan zijn zonder kinderen. Dat voor mij de veranderingen in mijn leven bij kinderen zo zwaar zouden zijn dat mijn kinderen helemaal niet gelukkig zouden worden met hun ongelukkige moeder. Ben ik dan egoïstisch zoals sommigen beweren? Ik denk het juist niet. Ik kan het een klein mensje die er niet voor heeft gekozen om bij mij geboren te worden toch niet aan doen om deze altijd het gevoel te geven dat hij/zij “te veel” is, dat hij/zij een last is voor me, dat ik het allemaal maar moeilijk vind om dingen te laten omdat hij/zij me nodig heeft. Het is toch helemaal niet lief om dat iemand aan te doen. Je moet je geliefd en gewaardeerd voelen wanneer je geboren wordt.

Dolgelukkig kind bij mij op schoot….

Maar wat eigenlijk nog veel verwonderlijker is aan deze situatie is dat mensen het überhaupt in hun hoofd halen om iemand zijn levenskeuzes, waar verder volgens mij niemand last van heeft (behalve misschien mijn moeder die nu geen schattig kleinkind krijgt van me), in twijfel te trekken. Ik heb iemand wel eens tegen mij horen zeggen dat als ik geen kinderen krijg, dat haar kinderen dan nog harder moeten werken om ook nog voor mijn pensioen te zorgen. Of ik daar wel eens bij stil had gestaan?

Mijn mond viel open van verbazing. Dus ik vroeg terug of ze er wel eens bij stil had gestaan dat ik heel veel belasting betaal voor zwangerschapsverlof, kinderbijslag, subsidie van basisonderwijs, gratis gezondheidszorg/tandzorg voor kinderen, kinderopvang, en nog veel meer dingen waar ik mijn hele leven geen aanspraak op ga maken en dat ik extra hard moet werken wanneer mijn collega’s zwanger worden en met verlof gaan of kinderen hebben en deze midden op de dag weer uit de opvang geplukt moeten worden. Ik moet toegeven dat dit wel het meest bizarre gesprek over kinderen is wat ik ooit heb moeten voeren 😉

Mini me met pinguïn

Mensen met kinderen vragen me of ik al kinderen heb. Wanneer ik aan geef dat ik ze niet heb en om te voorkomen dat je de ongemakkelijke “oh jee wat erg voor je” krijg te horen omdat ze denken dat ik ze niet kan krijgen, zeg ik er ook maar achteraan dat ik ook geen kinderwens heb. Wat me keer op keer verbaasd is dat mensen dan blijkbaar de behoefte voelen om te gaan verdedigen dat zij wel kinderen willen. Zouden die mensen dan tegen zichzelf aan het praten zijn en het hebben van kinderen aan zichzelf proberen te verkopen? Ik hoor zulke gesprekken nooit tussen paardenbezitters en de mensen die geen paard hebben. Ik zie het al gebeuren:

Iemand: Nee, ik heb geen paardenwens (ook een raar woord trouwens, maar dat terzijde).

Iemand anders: Ik wil/heb wel een paard. Wie wil nou niet uren door de bossen galopperen? Het leven is zo veel mooier met een paard erin. En ja, ik weet dat ze gevaarlijk zijn, stinken, geld kosten, heel veel tijd kosten en dat je eeuwig onder de haren zit. Maar geloof me, het is het allemaal waard. Je krijgt er zo veel voor terug. Je leven is niet compleet zonder paard.

Dat is toch een bizar gesprek? En toch is dit wel hoe gesprekken over kinderen soms gaan.

Dus nee, ik heb geen kinderwens. Ik wens dat mensen zien dat een leven zonder kinderen net zo rijk en bijzonder kan zijn als een leven met kinderen, maar dat dit leven alleen rijk is wanneer dat ook is hoe je het van binnen voelt. Wil je kinderen, ga er voor. Wil je ze niet, laat je dan ook niet door je omgeving van de wijs brengen. Ik verrijk mijn leven op een andere manier, maar maakt dat het daarom minder? Ik ontdek de wereld, ik verbeter mezelf, ik houd rekening met de wereld om me heen, ik doe mijn best om een steentje bij te dragen aan een mooiere, schonere, betere wereld, ik ben gelukkig. En zou dat laatste niet het belangrijkste moeten zijn? Zo lang ik niemand pijn doe met mijn keuzes, dan zou toch het enige wat echt belangrijk is, iemands geluk moeten zijn? En of ik nou gelukkig ben met kinderen of zonder kinderen zou niet relevant moeten zijn.