De comfortzone zelfst.naamw. (m.) Uitspraak: [kɔmˈfɔːr zɔ:nə] Verbuigingen: comfortzones (meerv.) Situatie waarbinnen iemand zich veilig en ontspannen voelt (Van Dale Woordenboek)
Heb je wel eens het idee dat het leven ingewikkeld is? Dat je altijd maar iets moet doen wat je eigenlijk eng vind? Zit je eindelijk comfortabel in je comfortzone, bedenkt je baas weer iets waardoor het angstzweet je uit breekt.
Mijn werk vraagt van mij om vaak buiten mijn comfortzone te gaan. Ik moet spreken voor grote groepen. Ik moet op onbekenden af stappen. Ik moet alleen naar een vreemd land waar ik de taal niet spreek en het eten niet lust. Ik moet mezelf zien te redden in het onbekende. Allemaal activiteiten waar anderen soms van gruwelen of activiteiten die anderen misschien wel de rest van hun leven uit de weg gaan maar waar ik me inmiddels veilig en ontspannen voel.
Dat ging niet zomaar vanzelf. Ik heb geprobeerd excuses te bedenken om onder een taak uit te komen. Of ik lag nachten wakker van de zenuwen. Het angstzweet brak me soms aan alle kanten uit. Nieuwe dingen leren is niet makkelijk, maar doordat ik de uitdagingen niet uit de weg ben gegaan, heb ik nu een reusachtige comfortzone. En zit ik weer lekker comfortabel ergens in het midden van mijn comfort zone te zitten. Maar ik ben pas 30 (en een beetje). Blijf ik dan de rest van mijn leven in deze comfort zone zitten?
Ik vind het een lastig dilemma of je jezelf altijd maar uit moet blijven dagen of dat het op een gegeven moment ook goed genoeg is. Stilstand is achteruitgang zegt men, maar is dat wel waar? Ben ik niet ooit eens uitgegroeid? Of is het zo dat wanneer je jezelf niet uit blijft dagen dat je wereld stiekem steeds een beetje krimpt? Word mijn comfortzone dan ongemerkt steeds een beetje kleiner zoals wanneer ik met Soura lange tijd niet spring en dan de hindernissen ineens gevaarlijk hoog lijken? Als dat waar zou zijn dan zou ik enkel mijn comfortzone moeten onderhouden om deze op de huidige grootte te houden. Maar het zit ook wel erg lekker waar ik nu zit. En ik kan de rand van mijn comfortzone niet eens zien, moet ik die rand dan wel gaan zoeken of gewoon blijven wachten tot ie weer in beeld is?
Ben ik nergens meer bang voor?
Is er dan niks meer waar ik nog vreselijk tegenop zie? Oh jawel. Hardlopen bijvoorbeeld. Maar niet omdat ik me daar niet veilig of ontspannen bij voel (al kun je over ontspannen discussiëren). Ik zie vreselijk tegen hardlopen op omdat ik aartslui ben. En daarbij; mijn stappenteller zegt me dat ik al bijna elke dag de 10.000 stappen haal. Ik ben bijna 7 dagen in de week in de buitenlucht te vinden wanneer ik lekker ga paardrijden. Moet ik dan ook nog gaan hardlopen?
Volgens mij heeft dat niks met mijn comfortzone te maken. Maar waar ligt dan de grens tussen buiten je comfortzone gaan of gewoon iets nutteloos doen?
Hardlopen is trouwens niet het enige wat ik vreselijk vind. Iets wat sowieso kilometers buiten mijn comfort zone ligt is een stand-up comedy show moeten doen. Ik kan niet op een leuke manier een verhaal vertellen. Mijn clue van het verhaal is altijd saai. Ik ben een dramatisch slechte comediene. Maar word ik nou een completer mens als ik net zo lang oefen tot ik me veilig en ontspannen voel als comediene?
Ik denk het niet. Mijn leven wordt niet beperkt door deze hobbel in mijn comfort zone. Ik functioneer er prima mee. Of is dat wat mensen ook zeggen die overal een excuus voor hebben? Die de comfortzone van een doperwt hebben en nooit meer buiten komen daardoor? Zeggen zij ook dat ze prima gelukkig zijn binnen de muren van hun huis en ze absoluut geen behoefte hebben om buiten hun comfortzone te gaan? Is het ook een excuus van mij om te zeggen dat mijn comfortzone al groot genoeg is zodat ik er vooral niet buiten hoef te gaan?
Ik vind het maar ingewikkeld die zelfontplooiing. Iemand die hier een wetenschappelijk onderbouwde theorie bij heeft zodat ik weet wanneer ik kan stoppen met ontplooien?
