Het was een week van extremen. Met alle moeders winkelen voor bijna trouwjurken. Naar Polen voor een hele korte zakenreis. En lamtakken in huis. Maar eerst natuurlijk konijnenspam.
Maandag; lid van het management team
Sinds 1 januari is er wel iets veranderd op mijn werk. Of eigenlijk iets heel groots. Ik ben gevraagd om lid te worden van het management team. Dus sinds 1 januari heb ik een echte volwassen baan en mag ik me nog meer dan ik al deed overal tegenaan bemoeien. Wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet. Er waren vijf dingen die ik zeker wist aan het begin en tijdens mijn carrière:
- ik wil niet in de veevoeding werken
- ik wil niet in de genetica werken
- ik wil geen leiding geven aan medewerkers
- ik wil niet in het managementteam
- en ik wil niet zo’n saaie leasebak.
Van bovenstaand lijstje is er maar 1 gelukt. Ik heb geen saaie leasebak. Hoe het me ooit gebeurd is dat ik in die andere vier verzeild ben geraakt? Ik denk een permanente vlaag van verstandsverbijstering. Of misschien weet ik gewoon helemaal niet wat ik leuk vind. Nee, dat is niet waar. Ik vind paarden leuk. En konijnen. En alles wat je bij de snackbar kunt kopen. Ik weet heel goed wat ik leuk vind. Misschien word ik volwassen en horen dit soort werkzaamheden bij ouderdom. Ik sta natuurlijk al met 1 been in mijn graf nu ik richting de veertig ga 😉 .
Dinsdag;
De dag begon dramatisch en bleef dramatisch. Vrijwel vanaf mijn huis stond ik in de file. Waar ik normaal in 45 minuten naar mijn werk rijd, deed ik er nu bijna 2 uur over. Ik hoefde maar 2.5 uur te werken tot aan de lunchpauze. Kon ik wel extra snel al weer naar de snackhoek om me vol te proppen met vettigheid (vegetarisch natuurlijk). Gevolg was dat ik – om mijn werk een beetje af te krijgen voordat ik op woensdag weer vrij zou zijn – tot na zes uur zat door te werken. Blijkbaar is dat erg laat, want zowel de parkeerplaats als de snelweg was leeg.
Woensdag; say yes to the dress
Ik schreef in mijn jaaroverzicht al over dat Maarten en ik een feestje gaan geven om de liefde te vieren. Aangezien Maarten al eens getrouwd is geweest en we de noodzaak van nog een bruiloft niet inzagen. Maar ik natuurlijk als meisje wel heel graag verkleedpop speelde en wel ooit in een jurk rondjes wil draaien, zelfs als ik niet ging trouwen, dus wilden Maarten en ik beiden wel een leuke outfit voor ons feestje.
Twee moeders moesten op komen draven voor het keuren van alle outfits terwijl Maarten en ik op zoek gingen naar iets moois, maar vooral ook iets wat we op een ander moment ook nog aan gingen trekken. Dus nee, geen trouwjurk voor mij. En nee geen driedelig pak voor Maarten. Een outfit voor maar 1 dag past niet bij onze levensstijl.
Het was een aaneenschakeling van hysterisch gelach bij de kansloze outfits die we soms aantrokken. Van jurken waarin ik hangbillen had en je mijn navel door de jurk heen kon zien, tot broeken voor Maarten die wel een heel hoog Jort-Kelder gehalte hadden. Wat het wel is geworden, moeten jullie nog even op wachten. Maar op onderstaande foto’s zie je alvast welke jurken het allemaal niet werden. Mocht je zelf interesse hebben in 1 van de jurken, check dan eens Dreamdresses in Arnhem. Echt duizenden jurken met verkoopsters die wel het beste in je figuur naar boven halen.
Donderdag; eczeemvinger
Het jaar is nog nauwelijks een paar dagen oud of ik zit alweer in het vliegtuig voor een zakenreis. Eindbestemming deze keer: Polen. Een land waar ik al minstens twee jaar niet meer ben geweest. De reis begon natuurlijk als altijd in de trein. En reizen met de trein is soms echt raar. Ik zat te luisteren naar een meisje wat een telefoongesprek had met een dermatoloog over haar eczeemvinger. Ze wilde een afspraak, maar daar wilde de dermatoloog niet aan. Op de een of andere manier vond ik het toch raar om een eczeemvinger te gaan bespreken terwijl de hele trein mee luistert. Ze kreeg trouwens de afspraak niet. De dermatoloog gaf haar een tip die ze eerst moest proberen voordat ze toestemming zou krijgen voor het inplannen van een afspraak. Zo maak je nog eens wat mee in het openbaar vervoer.
Maar goed, Polen dus. Er waren wat interne strubbelingen met vooral heel veel oude koeien uit de sloot die wat glad gestreken moesten worden voordat we weer vooruit konden kijken in de samenwerking met Polen. En dat gaat het beste met Pools eten en drinken. Na een gezellig diner eindigde de dag natuurlijk veel te laat.
Zoek hieronder de verschillen tussen Amsterdam en Warsaw. Voor het mooie weer hoef je in ieder geval niet naar de andere kant van Europa.
Vrijdag; lekker op tijd thuis
Na een gare nacht op een veel te hard bed werd ik helemaal dood wakker. Dat is al knap op zichzelf. Nog veel knapper was dat ik niet als Walking Dead imitatie door de fabriek liep. Alle meetings die we de hele dag samen hadden waren superboeiend, maar zo’n ronde door een fabriek is echt niet aan mij besteed. Stellingen vol pallets met product, verpakkingsmachines, afvulmachines, laboratoria. Er komt geen eind aan. Letterlijk! Want die fabrieken zijn reusachtig groot.
Einde van de middag met het vliegtuig richting huis. Mijn avondeten bestond uit een vegan satebroodje op Utrecht Centraal. Aanrader trouwens! Toen ik om 21.00 uur thuis was, plofte ik op de bank en dacht ik ‘relaxt, ik heb nog een hele avond voor mezelf’. Best raar eigenlijk dat je om negen uur ’s avonds denkt dat je best op tijd klaar bent met werken. Andere mensen vinden het waarschijnlijk al zwaar als ze op vrijdag tof half zes werken en ik ben al lang blij dat ik om negen uur thuis ben. Maar ik moet wel eerlijk toegeven dat ik een deel van de vlucht Netflix had zitten kijken, dus eigenlijk had ik al een voorschot op mijn avond genomen.
NETFLIX tip:
The Game Changers. Niet echt een Netflix tip die ik normaal geef, maar deze documentaire verbaasde me echt. The Game Changers gaat over plantaardig eten voor atleten. Zowel vanuit wetenschappelijk perspectief als vanuit persoonlijk perspectief verteld door wereld- en olympisch kampioenen.
Zaterdag; had ik maar een ruggengraat
Eerst naar de markt met Maarten. Dat werd een grote teleurstelling. De broodkraam is er al twee weken niet dus geen warme haverkoeken voor mij (zucht, het leven is niks meer waard zo). Toen bleek de kraam waar ze losse rijst verkopen er ook ineens niet te zijn. Dus we gingen met alleen witlof en vies biologisch, organisch, oengaboenga brood naar huis (lees; van dat brood zonder smaak waar je veel te veel voor betaald).
Dan maar naar Soura voor een rondje lekker uitwaaien in het bos. Ging ook niet heel goed. Bij Soura brak onderweg de remkabel. Dus met een handrem bocht liet ik haar even weten dat toch echt IK degene ben die besluit of we met 40 km/uur naar huis moeten.
Thuis zette ik per ongeluk Netflix aan en voor ik het wist was het half 1 ’s nachts. Ik heb echt zo’n gebrek aan ruggengraat. Wanneer weet je of je verslaafd bent aan Netflix?!?
Zondag; een dag niet geverfd is een dag niet geleefd
Met twee stalgenootjes vlogen we in de ochtend als ongecontroleerde bende door het bos. In de winter is het altijd net iets lastiger om de aandacht van de paarden bij de les te houden. Niet omdat ze in de winter niet sporen, maar omdat de meeste eigenaren veel minder met hun paarden doen, de paarden zich veel meer vervelen in de wei met al dat slechte weer, en omdat Soura in de winter op stal staan vreselijk vind. In de zomer staat ze 24/7 buiten, maar in de winter staan ze zo lang het donker is binnen (dus bijna 16 uur per dag). Maar het voorjaar lijkt eraan te komen.
Op de scooter in de miezerregen naar huis dus zwaar verkleumd kwam ik thuis aan. Tijd om lekker in bad te liggen zodat ik mijn ledematen weer ging voelen. Geen tijd om te luieren deze dag. Er stond nog een verfklus te wachten. Maarten ging verder met het bouwen van de tv-kast en ik moest dus weer aan de slag met de kwast.
