Ik had weer een top week. Ik ontdekte een nieuw land, want ik moest voor mijn werk naar Malta. Ik beleefde allerlei huurauto avonturen, want ik kan natuurlijk nooit eens op een normale manier een paar dagen weg. En ik had een hele boeiende conversatie met de douane. Maar eerst konijnenspam, want die smokkelen het liefst alles illegaal langs de douane.
Maandag; ik vind Malta nu al niet meer leuk
Ik mocht weer op reis. Een nieuw land, een nieuw avontuur, een nieuwe bestemming. In drie uurtjes vloog ik naar Malta. Ik was alleen even vergeten dat dat zo’n bestemming is waar iedereen heen gaat die grijs is. Het hele vliegtuig bestond uit groepsreizigers op leeftijd. Gelukkig was de stoel naast me leeg. Totdat Gerda en Henk erachter kwamen dat ze niet naast elkaar konden zitten.
Gerda en Henk zijn namelijk analoog en hadden niet online ingecheckt. Dus Gerda en Henk waren op twee verschillende plekken geplaatst in het vliegtuig. Gelukkig was het maar drie uur vliegen en zou elk ander mens dat niet boeien. Maar niet Gerda en Henk. Nee, die bleven net zo lang zeuren bij het personeel tot ze naast elkaar mochten zitten.
Je raadt het vast al. Mijn vrije stoel naast me werd uiteindelijk bezet door Henk, die lekker broodjes had meegenomen om onderweg te eten in het vliegtuig. Henk die met Gerda ruzie kreeg omdat hij de reisgids van Malta in zijn koffer had gestopt maar Gerda zich net zo verheugd had om zich alvast in te lezen in het vliegtuig. Gerda vond het maar dom van Henk want hij kon toch zelf ook wel bedenken dat het vliegtuig daar de perfecte plek voor was.
Drie uur aan geklaag verder (moeten we die mondkapjes de hele vlucht ophouden? er staat niks leuks in het in-flight magazine. Stinkt wel he die pizzabroodjes. Ik had toch graag de reisgids gelezen nu) en we waren eindelijk in Malta. Na een uur rondhangen in rijen om door de corona-check te komen, was ik eindelijk verlost van alle touringcarreizigers en kon ik beginnen aan mijn werktrip.
Had ik al eens gezegd dat ik niet altijd even zorgvuldig ben met het voorbereiden van mijn reizen? Ik ben iets te veel en te vaak weg geweest waardoor ik er vanuit ga dat het overal hetzelfde is. Maar niet deze reis naar Malta. Ik had de eerste twee dagen werkafspraken dus geen auto nodig. Vanaf woensdag had ik een autootje gehuurd en een Airbnb geboekt. Ik reed met de taxi van de luchthaven weg en toen zag ik het al; ik ga met mijn huurauto een ernstig probleem hebben.
In Malta rijden ze links. En de persoon die het wegennet heeft ontworpen was dronken!
Ik had op een eiland – wat helemaal volgebouwd staat, waar ze links rijden en waar de straten soms niet eens breed genoeg zijn voor een Smart – een auto gehuurd om tussen die levensgevaarlijke chauffeurs als een oud omaatje te gaan rijden. Wat kan daar nou mis gaan?!? Lees bij woensdag hoe dit af loopt.
Gelukkig hield daar mijn Malta frustratie niet op. Na een paar uur werken, zat ik op mijn hotelkamer met allemaal lege apparaten. Natuurlijk kwam ik er toen pas achter dat Malta helemaal niet dezelfde stopcontacten heeft als wij. In paniek naar de receptie gerend, in de hoop dat ze mij konden redden. Die trokken een volle la met adapters open. Blijkbaar komen er ontzettend veel onvoorbereide mensen naar Malta…..
Ik vind Malta nu al niet meer leuk
Netflix tip
Sorry, deze week geen tip. Ik was te druk met adapters zoeken en rondjes rijden met mijn huurauto.
Dinsdag; Malta is de beste plek waar ik sinds lange tijd ben geweest
Na een lange dag vergaderen met mijn klant (*want ik ben hier natuurlijk nog wel steeds om te werken), was het tijd voor het belangrijkste onderdeel van de dag; lunchen om drie uur ’s middags. Was ik gisteren nog helemaal niet enthousiast over Malta, ben ik vandaag mega enthousiast over Malta. Iedereen spreekt vloeiend Engels. Taxi’s zijn perfect geregeld. De mensen met we wie werken in Malta zijn heel vriendelijk. Maar boven alles; de hoofdstad Valletta is een van de mooiste hoofdsteden waar ik ooit geweest ben.
Valletta is net zo compact als Jeruzalem maar dan zonder de nare sfeer en de onaardige mensen.
Valletta is net zo sfeervol om in rond te dwalen als Marrakesh maar dan zonder de zakkenrollers en irritante straatverkopers.
Valletta is net zo bijzonder qua bouwwerken als Athene, maar dan veel compacter.
Na de lunch slenterde ik in mijn eentje door het oude centrum. 25 graden. Zonnetje erbij. Een beetje dwalen door alle straatjes met balkons zoals ze alleen in Malta te vinden zijn. Wat een fijne stad om geen auto te hebben. Ik houd mijn hart vast voor woensdag wanneer ik zelf tussen de auto’s moet rijden.
Woensdag; als de voetstappen achter je ook ineens sneller gaan
Na een paar uurtjes werken was het dan toch echt tijd om mijn huurauto op te gaan halen. Rijden aan de linkerkant van de weg is zo erg nog niet, maar rijden in Malta is dat zeker wel. Met mijn handen om het stuur geklemd, probeerde ik de eerste tweebaansrotonde bij de luchthaven op te komen. Ogen dicht en gas geven leek mij een goede strategie. Zonder getoeter van mijn medepassagiers scheurde ik als een volleerd Italiaans maffialid de rotonde over. Ik kon de agressieve coureur in mij helemaal los laten en als een of andere aso rondracen en nog steeds niet opvallen. In vergelijking met Maltezer weggebruikers was ik nog steeds de braafste op de weg.
Ik had mijn navigatie zo ingesteld dat ik zo snel mogelijk uit de drukte van de stad weg zou zijn zodat ik kon wennen aan dat rijden aan de verkeerde kant. Ik had een late lunch op onderstaand strand. Malta heeft weinig noemenswaardige natuur, maar de stranden zijn fantastisch.
Met een onbeschadigde auto en zo’n honderd grijze haren extra kwam ik eindelijk aan in Rabat; mijn eindbestemming. Ik at even snel iets kleins, zodat ik nog wat tijd over zou houden voor een rondje door Mdina slenteren. Mdina en Rabat zijn twee steden die tegen elkaar aan liggen en zijn makkelijk lopend te verkennen.
Mdina wordt ook wel de Silent City genoemd. Ik weet inmiddels waarom. Mdina is een volledig ommuurde stad bovenop een berg. Wanneer je aan komt rijden ziet de stad er ontzettend indrukwekkend uit. Ze hebben meerdere opnames van de Game of Thrones opgenomen in Mdina. Wanneer je door Mdina heen loopt is het misschien wel nog spectaculairder dan van buitenaf. Vooral wanneer je dit doet wanneer het donker is. En het onweert. En je veel te veel Netflix series kijkt over moordenaars en zombies.
Dus ik liep in mijn eentje, in een onweersbui, in het donker, door verlaten, onverlichte steegjes. Er was geen mens op straat. Ik dwaalde al bellend met Maarten, verder en verder in het doolhof van steegjes. Om elke hoek volgde een nog donkerder pad. Ik had geen idee meer waar ik was. Bij elke onweersflits zag ik nog meer onbestendige schaduwen voor me bewegen. Natuurlijk hoor ik achter me voetstappen. Nog maar iets sneller lopen dan. De telefoonlijn met Maarten hapert tussen de hoge muren om me heen. Ik voel mezelf een soort bijrol uit Jack The Ripper. Ik ben de vrouw die zo dadelijk in een lijkzak afgevoerd wordt. Gelukkig is deze moderne vrouw niet voor 1 gat te vangen. Toch maar even de navigatie aanzetten. Het onweer wordt alleen maar zwaarder dus het zou nu toch wel fijn zijn als ik weer wat herken en weet dat ik richting mijn Airbnb aan het lopen ben.
Met navigatie stond ik letterlijk in drie minuten weer bij de poort van Mdina en keerde ik terug in de bewoonde wereld. Weer een dag overleefd in mijn kansloze universum van stomiteiten.
Donderdag; nog niemand dood gereden, de auto is nog heel
Het zou niet al te best weer worden deze dag dus ik had allemaal binnen activiteiten bedacht. Ik begon mijn dag heel vroeg tussen allemaal graftombes. Onder Mdina en Rabat liggen/lagen honderden mensen opgeslagen/begraven. De perfecte activiteit voor een regenachtige dag. Lekker dode mensen kijken en muffe graflucht opsnuiven!
Na een uurtje had ik genoeg van die lijklucht en moest ik naar de afspraak met mijn klant. Ik zou nog ruim een halve dag bij mijn klant langs gaan. Deze keer kon ik me niet verschuilen in een taxi er naartoe, maar moest ik met mijn eigen huurautootje door de drukte van de hoofdstad proberen te laveren. Als er nog geen file stond omdat Maltezers zelf als malloten rijden, dan was het wel omdat ik vooraan de file als een oud omaatje ongeveer 30 km/uur reed.
Gelukkig ging het regenen. In landen waar ze geen regen gewend zijn, gaan ze allemaal heel langzaam rijden bij de eerste regendruppel. Perfect voor mij want we hebben zoveel regen in Nederland dat ik daar totaal geen moeite mee heb om in de regen te rijden. Eindelijk rijden ik en de Maltezers ongeveer hetzelfde tempo.
Ik overleefde een rit naar en van de klant zonder de auto te beschadigen. Ik reed maar 1 keer tegen de richting in en dat was eigenlijk niet mijn eigen schuld. Google zei dat ik die weg in moest en er stond nergens een bord dat ik daar niet in mocht. Maar te zien aan de reactie van mijn tegenligger was het niet de bedoeling dat ik daar zou rijden. Onderweg terug richting mijn Airbnb stopte ik nog bij wat bezienswaardigheden om even op adem te komen.
Vrijdag; nog meer Malta spam
Ik werkte weer een paar uurtjes en sprong toen in de auto voor een laatste dag op ontdekkingsreis in Malta. Ik bezocht van die standaard bezienswaardigheden waar iedereen heen gaat. Sommigen nog teleurstellender dan anderen. Zo zouden de Dingli kliffen de mooiste kliffen van het eiland zijn. Ik stond bovenaan die kliffen me af te vragen of ik er al was. Op Google Afbeeldingen maar even kijken wat anderen zoal fotograferen. Nee, ik stond toch echt op de plek waar iedereen een foto maakte. Nog maar eens goed kijken. Hmm, ik zie toch echt niks bijzonders. En zo bezocht nog wat meer bezienswaardigheden op Malta.
Ik lunchte in de haven van Marsaxlokk terwijl ik tegelijk nog een uurtje werkte, want ze blijken geen dag zonder me te kunnen op mijn werk.
Zaterdag; is het weer zo’n dag?
Om vijf uur ging mijn wekker. Tijd om weer richting huis te gaan. In het donker reed ik terug naar de luchthaven. Ondanks dat de medewerkers van de autoverhuur zeiden dat ze altijd om vier uur beginnen, waren ze er natuurlijk niet om zes uur. Dit zou de toon zetten voor de rest van de dag.
Ik had online ingecheckt maar moest toch via de incheckbalie want ze moesten voor iedereen de Greenpass en zo controleren. Ik leg nog uit dat ik naar mijn eigen land vlieg, maar hij wilde het niet horen. Dus op naar de balie waar ik een geprint ticket kreeg, niemand mijn Greenpass controleerde en ik een kwartier later weer bij dezelfde meneer stond.
In het vliegtuig werkte ik drie uur lang aan wat grotere klussen zodat ik maandag mijn collega’s daar lekker mee lastig kan vallen. Ik had de stoel naast me leeg dus had eigenlijk best een goede vlucht. Tot Schiphol. We landen op de Polderbaan, dus dat werd een kilometer of vijftig taxien naar de gate. Ze hadden me net zo goed in Arnhem af kunnen zetten, want volgens mij zag ik dat nog langs komen op onze reis door de weilanden.
Aangekomen bij de gate bleek er geen grondpersoneel te zijn om de slurf te bedienen. We hebben net een half uur getaxiet. Hoezo heb je dan niet even vooruit gebeld?!? Maar goed, we konden blijven zitten (*of in het geval van die mensen die meteen opspringen zodra de wielen de grond raken; opnieuw gaat zitten), want ze konden ons niet vertellen hoe lang het ging duren.
Een vrij lange zit later hadden ze blijkbaar een slurfbestuurder gevonden en konden we van boord. Natuurlijk had ik een gate ergens in de kelders van Schiphol. Tegen de tijd dat ik de trein bereikte had ik er al 4.000 stappen op zitten (*wel goed voor mijn blubber).
Toch nog even snel naar de wc voordat ik met de trein zou gaan. Hmm, wc afgesloten. Ok, dan loop ik een stukje om naar de andere bagagebanden waar ook een wc zit.
Uiteraard werd ik tegen gehouden door de douane.
Douane: waar kom je vandaan?
Ik: van de wc, hoezo?
Douane: nee van welk land?
Ik: oh, Malta
Douane: van het Griekse of Turkse deel?
Ik: …….
Douane: …..
Ik: dat is Cyprus
Douane: ja dat wist ik wel
Ik had in de trein de hele coupe voor mijzelf. Althans, tot Amsterdam Zuid. Toen kreeg ik een hysterische Karin hipster en een opgefokte Indiër die stonden te ruziën over wie zijn fiets mocht parkeren. De hysterische Karin werd super racistisch. De Indiër werd typisch Indisch. Schreeuwen naar elkaar…. zucht, ik kan dat niet aan zo op de vroege ochtend.
Na een uurtje op mijn acupressuur mat liggen om even bij te tanken en na een lange douche, scheurde ik naar een verjaardag/housewarming. Eindelijk kan er weer van alles. Eindelijk begint het leven weer een beetje te lijken op hoe het er “vroeger” uit zag. Ik zag op het RTL Nieuws trouwens een mooi item. Ik schreef toch laatst eens hoe slecht het nu gaat in Roemenië met de vaccinaties. Het blijkt dat dit een trend is in heel Oost Europa. Vaccinatiegraden die vreselijk laag zijn waardoor hun ziekenhuis tegenwoordig tenten voor de deur hebben staan en patiënten buiten behandeld (of niet behandeld worden). In West Europa ligt de vaccinatiegraad hoog en lijken de ziekenhuizen redelijk gespaard tot nu toe. Ik kan nog maar 1 conclusie trekken; vaccineren werkt en het is superasociaal om je niet te laten vaccineren. 4 op de 5 mensen in Nederland die nu ziekenhuisbedden bezet houden vanwege corona zijn die anti-vaxxers. Als er straks weer overheidsmaatregelen volgen dan is dat te danken aan mensen die het blijkbaar fijn vinden om iedereen dwars te zitten uit een soort domme onwetendheid. De wereld had weer normaal kunnen zijn als mensen YouTube eens niet gebruiken als bron voor hun beslissingen.
Zondag; mijn pony heeft ook een acupressuur mat nodig
Ik ben nog steeds enthousiast over mijn acupressuurmat. En als ik er enthousiast over ben, dan moet iedereen er enthousiast over zijn. Ik kreeg onderstaande advertentie door gestuurd; een acupressuurmat voor paarden. OMG, dat heeft Soura nodig! Dan zijn we acupressuurbuddies. Nee?!? Ok, misschien sla ik een beetje door.
Ik reed met Soura een rondje in stap door het bos. We moeten nog steeds rustig aan doen vanwege haar peesblessure, maar aangezien ze zelf als malloot door de wei rent, kan een rondje in stap er prima vanaf.
Maarten en ik reden via de stad naar huis. Ik moest stoepkrijt kopen voor Soura. Ik ga over een paar weken haar haar verven zodat ze regenboog haar krijgt. Nee?!? Ook geen goed idee?!? Jammer dan. Ik betaal genoeg voor die pony, dus af en toe moet ze functioneren als My Little Pony. 23 uur per dag mag ze zelf weten wat ze doet, maar 1 uur per dag moet ze verplicht voor mij leuk doen. Klinkt alsof haar baan een stuk minder zwaar is dan de acht uur per dag die ik voor mijn baas moet worden, dus Soura moet niet zeuren.
