Ik zat de hele week op een berg in Griekenland voor een week meditatie en yoga. Wist je dat je aan mijn wenkbrauw kunt zien wat voor sterrenbeeld ik ben? Yep, zo’n week was het. Ik ben bijna weg gezweefd op mijn yoga matje. Maar ook weer helemaal mijn lijf afgebeuld en recht gezet. En dat kun je toch maar beter doen in de zon met de wind in je haren, dan in een klammige yoga studio in Nederland. Maar eerst konijnenspam, want die zijn sowieso super flexibel.
Maandag; ik ben niet gemaakt om te bewegen of stil zitten
Mijn dag begon met een uur mediteren. Hoe mensen dat toch altijd doen om zo lang stil te zitten?!? Ik krijg slapende voeten. Ik draai langzaam mijn heup uit de kom. Mijn rug gaat zeer doen. Ik val in slaap. Ik zak als een soort aardappelzak steeds verder in elkaar. Dan krijg ik ergens jeuk. En dan te bedenken dat dit het eerste uur was van twee keer per dag een uur mediteren. Ik ben veel beter in liggend mediteren.
Na een uur lang mijn best gedaan te hebben om niet te wiebelen, werd het dan tijd voor verkwikkende yoga. Yogamensen zijn net als makelaars. Wat ze zeggen, is niet wat je krijgt. Makelaars schrijven dat het huis in een levendige omgeving staat (oftewel elke nacht heb je straalbezopen kroeggangers onder je raam die in je perkje pissen) of makelaars schrijven dat het een woning is voor echte rustzoekers (oftewel, de woning staat zo afgelegen dat ze je pas na twee jaar vinden wanneer je dood bent gegaan). Bij yoga heb je zo’n zelfde fenomeen. Verkwikkende yoga (ook wel bekend als activerende yoga) betekent dat je jezelf helemaal in het zweet werkt en op sterven na dood zo’n sessie uit komt. Helemaal niks relaxt en zen. Eerder kapot en gesloopt. Dus ik kan niet stil zitten, maar ik kan ook niet bewegen. Ik ben gewoon een soort eeuwige bewegingsimpasse.
Netflix tip
Into the Night seizoen 2 staat online! Ik schreef al eens eerder over deze steengoede serie. Seizoen 1 ging over Terenzio Gallo, die voor de NAVO werkt gaat gewapend aan boord van een vliegtuig dat vertrekt naar Moskou, hij beveelt de piloot echter naar het westen te vliegen om te vluchten voor de opkomende zon. Het is intussen via internet al duidelijk dat zodra de zon opkomt de mensen sterven. In een poging te overleven vluchten ze voor de zonsopgang van luchthaven tot luchthaven om bij te tanken. Het is een bloedstollend spannend verhaal waarbij je er stukje bij beetje achter komt waarom mensen dood gaan zodra de zon op komt.
Dinsdag; mijn wenkbrauwen passen goed bij mijn sterrenbeeld
Weet je wat het is met mensen die naar een yoga retreat komen? Ze zijn ontzettend bezig met in balans raken en vertellen hoe anderen in balans kunnen raken en wat je allemaal fout doet waardoor je absoluut niet in balans kan zijn. Oh, je eet zuivel. Tja, dan snap ik wel dat je hoofdpijn hebt (helemaal niet doorvragen, misschien had ik gewoon weinig gedronken, misschien had ik net mijn hoofd gestoten, misschien had ik migraine). Oh, je mediteert niet elke dag. Tja, dan krijg je waarschijnlijk later in je leven kanker (nee, ik maak echt geen grapje). Als je op je hoofd gaat staan, dan reinig je je zenuwstelsel (snappen deze mensen überhaupt hoe je zenuwstelsel werkt?!?). Eentje wist al wat voor sterrenbeeld ik had, gebaseerd op mijn wenkbrauwen. Sowieso…. praten over sterrenbeelden. ARGHHH.
Maar het grappige is dat ze zelf nauwelijks in staat lijken om hun wijsheden bij zichzelf toe te passen. Er zit een mindfulness coach op de retreat, maar hij lag de halve nacht wakker. Als je zo mindful bent, dan ben je toch Master in het ombuigen van je gedachten en gewoon lekker in slaap vallen? De yoga instructrice zelf is ontzettend op zoek naar aandacht. Als ze iets verteld, dan MOET je naar haar luisteren. Ze gooit wijsheden de wereld in over dat je elk medisch probleem kan oplossen met de juiste ademhaling, maar ondertussen is haar knie aan gort. Adem dat maar eens weg….
Maar goed, genoeg geklaagd over de mensen die op zo’n retreat op af komen. De retreat zelf is fantastisch. Ik was even vergeten in wat voor slechte staat mijn lijf ook al weer was. Na de eerste dag kon ik nauwelijks nog lopen of mijn arm optillen. Twee keer per dag moest ik aan de bak, dus op dinsdagochtend sleepte ik mijn gebroken lijf weer naar de yogamat. Elke sessie wordt het lastiger om een oefening uit te voeren. Elke sessie heb ik iets minder spierkracht over om een oefening fatsoenlijk uit te voeren.
Gelukkig kon ik tussen de twee sessies door naar een van de vele fantastisch mooie stranden in de Peloponnesos. Ik zat samen met mijn yogavrienden in een soort enorme grot, lekker in de schaduw, te kijken naar het azuurblauwe water. Het water was comfortabel warm en er was geen stroming. Precies hoe ik het graag wil. Al drijvend, af en toe wat zwemmend, kwam mijn lijf weer een beetje tot rust.
Tot er een vis langs zwom. Toen was het voorbij met de rust en ben ik als een bezetene terug naar het strand gezwommen.
Woensdag; mijn buikspieren liggen nog op mijn kamer
Na de ochtendsessie werkte ik een volle werkdag tot de avondsessie. Ik had het grootste deel van de week vrij genomen omdat ik niet zeker wist wat voor groep het zou zijn, hoeveel ik er nog op uit zou willen trekken en hoe goed het internet zou werken. Het was fijn om even helemaal alleen op die berg te zitten. Al die gesprekken over ademhaling en je inner-zen boedhist naar boven halen waren me iets te veel van het goede.
Had ik al gezegd dat ik niet alleen yoga en mediteren deed op deze retreat maar dat de avond elke dag begon met een uur pilates? Dus 1 uur mediteren in de ochtend, dan 1.5 uur yoga. Vervolgens 1 uur pilates in de middag en dan nog een uur een mix van mediteren en yoga. Kan ik bij yoga mijn tenen niet aan raken, blijk ik bij pilates geen buikspieren te hebben.
Knappe instructeur: lift je schouders van de grond!
Ik: Ja, dat doe ik al!
Instructeur: lift ze meer, activeer je core
Ik: heb ik niet, ligt nog op mijn kamer
Dat ik geen buikspieren had, wist ik al lang. Wat ik nog niet wist, was dat ik ontzettend a-symmetrisch bespierd ben door al die jaren paardrijden. We moesten een zijwaartse plank doen. Rechts: ik kom nauwelijks van de grond, laat staan dat ik heel lang in die plankhouding blijf staan. Links: ik neem de perfecte houding aan, drink met mijn vrije hand een cocktail, speel een spelletje op mijn telefoon en los een lastige wiskundige formule op.
Donderdag; stranddag
Ik sla de ochtendsessie over. Mijn lijf doet pijn, mijn benen zijn van pudding en het lukt me bijna niet meer om normaal te gaan zitten. In plaats daarvan stort ik op een stoel omdat mijn bovenbenen geen zin meer hebben om mee te werken. Ik werk een paar uur terwijl de rest zich in het zweet werkt. Tegen twaalf uur schuiven we allemaal aan bij het ontbijt. Zij lopen er allemaal even brak bij als mij. Ik bleek niet de enige geweest te zijn die de les over had geslagen. Wanneer ik naar al hun ervaringen luister, ben ik eigenlijk best onder de indruk van mijn lijf. Ik heb voor het laatst meer dan twee jaar geleden (misschien was het zelfs wel langer) aan yoga gedaan. Zij doen het nog wekelijks. En yoga is dan misschien geen competitie sport, ik vind het fijn om te zien dat mijn lijf toch niet zo gammel is als ik aan het begin van de week dacht.
Na het ontbijt (gezien het tijdstip zou ik het eerder lunch noemen) vertrek ik met mijn collega yogi naar het strand. Ik dobber weer wat rond, lees een boek, verschuif constant mijn stoel zodat ik in de schaduw blijf. De Peloponnesos heeft een aantal zeer mooie stranden. Buiten het seizoen is het er erg rustig. In de zomer zit het er afgeladen vol.
Gelukkig was daar in de avond weer pilates. Lachen, luchtigheid en veel te zware oefeningen. De zon onder zien gaan vanaf het yogadek. Oh en toen weer meditatie en yoga.
Vrijdag; ik mediteer me een ongeluk
Ik ben helemaal klaar met dat mediteren. Note to self: boek de volgende keer een yoga retreat zonder meditatie.
De vrouw die het retreat geeft, is nogal gek op zichzelf horen praten. Er zijn duizend regels waar je aan moet voldoen. Het voelt bijna als een religie of een sekte. Zit rechtop! Niet je ogen dicht doen! Niet zo ademhalen! En ze bleef maar doorgaan en doorgaan over allerlei mensen uit het zen boedhisme die iets zeiden waardoor je je hart beter kan openen, waardoor energie weer door je lijf stroomt, waardoor je alleen op die manier de ultieme verlichting kan bereiken. Maar ze bereikte bij mij het tegenovergestelde.
Religieuze mensen zijn er ook heilig van overtuigd dat hun manier de enige manier is om dichter bij god te komen. Eet geen varkensvlees. Ga naar de kerk of ga juist naar de moskee. Bid vijf keer per dag, of bid juist voor het eten. Ga naar Mekka, ga naar Jeruzalem. Heb je naasten lief, maar schiet ze door hun hoofd als ze niet jouw religie aan hangen. Heb je naasten lief, tenzij zij op hetzelfde geslacht vallen, dan gaan ze naar de hel en zijn ze jouw liefde niet waard.
Bij deze retreat had ik hetzelfde gevoel. Ik werd niet geïnspireerd, maar geïndoctrineerd. Gaat het niet allemaal over loslaten? Loslaten van aardse gevoelens en loslaten van materiële zaken? Dan kun je toch ook wel loslaten dat niet iedereen op dezelfde manier loslaat in plaats van deze manier zo dwingend proberen over te brengen. Ik voelde eerder irritatie in plaats van zen.
Een paar uurtjes later is het tijd voor een Thaise massage. Niet zo eentje zoals je in Nederland krijgt bij de Thaise salon. Dit is blijkbaar een Thaise massage zoals die oorspronkelijk bedoeld was (een beetje vergelijkbaar met Chinees eten in Nederland wat helemaal niet Chinees is). In anderhalf uur haalt ze alle pijn uit mijn verrotte spieren. Ik ben eindelijk helemaal zen. En dan is het weer tijd voor Pilates. Ondanks de goede massage blijk ik nog altijd geen buikspieren te hebben. Toch jammer dat ze die er niet magisch op gemasseerd heeft.
Zaterdag; ik moest opgeven
Na de laatste ochtend yoga sessie en het laatste geweldig lekkere ontbijt, was het tijd om mijn roadtrip verder voort te zetten. Aan het begin van de week was het op de meeste dagen 27 – 29 graden. Inmiddels waren de temperaturen op gelopen tot 37 graden en een allesvernietigende zon aan de blauwe hemel.
Ik slingerde met mijn kleine huurautootje via nog kleinere kronkelweggetjes af richting het zuiden van de Peloponnesos. Het landschap veranderde van groene begroeide bergen, naar steeds kalere bergen. In Limeni zag ik het meest heldere water met schattige huisjes aan het water. In Sparta bezocht ik de oude stad van Mystra. Een absolute aanrader wanneer je de Peloponnesos gaat bezoeken.
De laatste stop op mijn roadtrip zou het Heilige Klooster van Timios Prodromos worden. Ik slingerde nog wat meer door kleine dorpjes, reed bergen op, maakte oneindig veel haarspeldbochten, tot ik niet verder kon. Ik stond op de parkeerplaats van een kerk. Zo’n klein kerkje met slechts parkeerplek voor vier auto’s. Google zei dat ik rechtdoor moest, maar dan moet ik de trap af met de auto. Tot ik verscholen tussen de bosjes een pad zag. Blijkbaar moest ik daar in. Zodra de bosjes mij het zicht niet meer ontnamen, zag ik dat de weg steil naar beneden ging. Eigenlijk kon je het niet eens meer een weg noemen. Er zaten meer gaten in dan dat er nog iets van asfalt was. Een grote afgrond aan de ene kant en een flinke rotswand aan de andere kant. Ik slingerde tussen twee huizen door en toen hield de weg op. Er restte alleen nog een zandpad van rode klei. Waar ik stond kon ik niet meer keren en achteruit die steile helling op ging mijn 0.7pk autootje nooit trekken. Dan is er nog maar 1 richting over en dat is rechtdoor. Ik scheurde over het rode gravel naar beneden, draaide om een boom heen en keek tegen een steile rode wand aan. Daar ging mijn auto nooit tegenop komen. En als dat wel ging lukken, dan was het maar de vraag wat er na de volgende heuvel te zien zou zijn. Ik moest opgeven.
Op 4 kilometer van het klooster kon ik niet meer verder. Maar ik kon eigenlijk ook niet meer terug. Het was inmiddels half zeven dus de zon begon langzaam achter de bergen te verdwijnen. Enigszins in paniek stond ik stil, me af te vragen wat wijsheid is. Nou ja, wijsheid was het geweest wanneer ik die weg helemaal niet in was gegaan. Maar die wijsheid bezat ik niet, dus tijd voor crisismanagement; een vaardigheid die door de jaren heen zeer ontwikkeld is geraakt bij mij.
Ik dacht terug aan mijn rij-instructeur die me jaren geleden had geleerd in drie keer steken te keren op een comfortabel brede straat. De weg waar ik nu op stond, was zo breed als mijn autootje, dus in 300 keer steken lukte het me om de neus van de auto 180 graden de andere kant uit te krijgen zonder in de afgrond te glijden. Op vol vermogen ploegde ik mezelf tegen de steile hellingen op, hier en daar slippend over het gravel. Met het zweet op mijn voorhoofd stond ik weer veilig naast het kerkje waar ik aan deze kansloze actie begon. Geen Heilig Klooster gezien. Een uur voor niks in de auto gezeten. Tijd om naar mijn hotel te gaan en een beter plan te maken voor zondag.
Zondag; nog meer oude troep
Ik sliep elf uur aan 1 stuk. Al die lichamelijke inspanning had me moe gemaakt. Toen ik eindelijk vertrok vanaf mijn hotel was het al 25 graden. Ik stopte onderweg in Korinthe bij de oude stad van Korinthe. Toen ik naar de ingang liep was het inmiddels 32 graden. Ik keek door het hek om te zien waar ik naar toe onderweg was. Nog meer oude stenen die ooit een huis, een tempel of een badhuis voorstelden. Nog meer slenteren in de brandende zon. Ik had er geen zin meer in. Er waren zo veel mooiere archeologische sites in de Peloponnesos, dat ik deze wel kon missen.
Ik scheurde met mijn micro-autootje door naar de luchthaven van Athene om de auto in te leveren. Over een paar uurtjes gaat de wekker weer voor de laatste week van mijn lange Europa trip. Op naar de Baltische Staten.
