Ik begon aan de eerste week van mijn drie weken durende reis. Van Cyprus naar Griekenland voor mijn werk. Het was warm op beide plekken. Gelukkig sloot ik de meeste dagen af met een frisse duik in een zwembad. Maar eerst konijnenspam, want die zwemmen niet.
Maandag; Larnaca is niet de moeite waard
Ik was op zondag in het donker aangekomen in Larnaca – de hoofdstad van Cyprus. Ik was al eens eerder in Cyprus geweest, maar had er toen niks van gezien. Zoals zo vaak bij mijn werk – want het is wel werk en geen vakantie voor als jullie weer eens twijfelen – zie ik vaak helemaal niks van een land. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik geniet van de zon. Ik geniet van de uitgebreide lunches en het lekkere eten. Dus ik zie in ieder geval iets anders dan thuis.
Maar goed, terug naar mijn ochtend. Ik werd wakker in een hotel wat uit keek over Larnaca en de omgeving. Ik zag al meteen dat ik daar niet heel warm van zou worden. De stad leek niet heel groot en stond niet in een heel bijzonder landschap. Ik zou niet naar Larnaca toe gaan op vakantie. Cyprus heeft veel mooiere plekken te bieden dan Larnaca.
Ik bracht de rest van de dag in een fabriek en op kantoor door, dus daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Waar ik wel heel moe van werd, was de mega uitgebreide lunch die mijn klant bestelde. We moesten maar liefst acht gerechten testen. Allemaal typisch Cypriotisch, waaronder de wereldberoemde Halloumi kaas. There is too much cheese on it, said no-one never!!
Wist je dat ze in Cyprus een ander stopcontact hebben dan wij in Nederland hebben? Nee? Ik ook niet meer. Weet je wat daar onhandig aan is? Dat de batterij van mijn laptop en telefoon toch echt geen drie dagen mee gaan.
Netflix tip
Clickbait. Deze serie gaat over een video online waarbij de persoon in de video bekend vrouwen te misbruiken en er zelfs eentje te hebben vermoord. Bij 5 miljoen views zou hij dood gaan. Elke aflevering krijg je een beetje meer informatie over hoe het verhaal nou echt zit. Intriges, detective werk en elke aflevering de focus op een andere persoon in het verhaal. Ik vond het een uitermate onderhoudende serie die lekker weg kijkt. Het is gelukkig ook een serie die aan het einde van het seizoen helemaal rond is. Geen open eindjes, geen mogelijk vervolg. Gewoon een heel verhaal en dan klaar.
Dinsdag; lunchen in een wijnbar
Dag twee van mijn bezoek aan Cyprus. Larnaca heeft een heel mooi zoutmeer vlakbij de oude luchthaven. Niet zo spectaculair waarschijnlijk als dat zoutmeer in Zuid Amerika, maar toch, in Nederland hebben we geen zoutmeren, dus het blijft gaaf om te zien.
Na een dag vergaderen was het natuurlijk weer tijd om te lunchen. Lunchen in Cyprus is qua tijd voor Nederlanders echt belachelijk laat. Rond vier uur zaten we pas in wijnbar waar we zouden gaan lunchen. We slenterden langs het hoogtepunt van Larnaca; de kerk van Lazarus. Van binnen is deze kerk nog best de moeite waard om te bezoeken. Vrij klein, heeeel veel goud en een toegankelijke graftombe om te kijken waar de heilige Lazarus ooit gelegen heeft.
Woensdag; wanneer je bijna 24 uur werkt
Om je een idee te geven hoe sommige van mijn werkdagen eruit zien wanneer ik het buitenland ben zodat jullie ook een keer zien dat ik niet constant op vakantie ben, laat ik eens een tijdschema met jullie delen. Alle tijden zijn Nederlandse tijden (ik zat officieel een tijdzone verder):
- 03.00: mijn wekker gaat maar ik moet nog een paar keer snoozen omdat ik anders een hartaanval krijg. Het was tijd om naar de luchthaven te gaan voor mijn vlucht naar Athene.
- 04.00: taxi haalt me op
- 04.40: aankomst Larnaca international airport
- 05.15: aankomst bij de gate
- 06.20: vlucht vertrekt naar Athene
- 08.10: aankomst Athene
- 09.00: door alle rijen en corona checks heen
- 10.15: door de taxi bij mijn klant afgeleverd aan de andere kant van Athene
- 14.00: lunch met klant
- 18.00: door klant afgeleverd bij hotel
- 19.00: terug bij hotel na rondje slenteren en een broodje halen als avondeten
- 23.00: klaar met alle email die ik gedurende de dag heb gekregen
- 24.00: naar bed na een uurtje Netflix kijken
Zien mijn dagen er elke dag zo uit? Zeker niet. Meestal sta ik rond zeven uur op en ben ik rond tien uur ’s avonds weer klaar met werken. Maar er zitten zeker ook zeer geregeld zulke dagen als hierboven bij. In mijn geval is werken dus ook lunchen met klanten op een lekker zonnig terras of samen een oud gebouw bezoeken, maar dat is vaak maar een klein deel van mijn werkdag.
Donderdag; openbaar vervoer fail en corona
Het was weer tijd voor een kansloos begin van mijn dag. Ik had toch laatst in Praag het geniale plan om met de metro naar de fabriek te gaan. Dit plan had ik in Athene ook weer. Ik had het deze keer wat beter uitgezocht. Maximaal 2 x 800 meter lopen. Dat kan ik. Lui als ik ben, koos ik natuurlijk voor de dichtsbijzijnde metro in plaats van de directe lijn. Dus ik moest overstappen. En daar ging het zo’n beetje mis. De haltes die ze omriepen, matchten niet met wat Google zei. Nog veel erger, de metro nummers matchten ook niet met Google, en niet met de borden in de Metro zelf. Ik dacht dat ik in M3 zat, maar ik zat blijkbaar in M1. Ja, dan kom je niet uit waar je moet zijn. Gelukkig stapte ik twee haltes verder net op tijd uit, want ook met M1 kon ik overstappen op de goede lijn. Eind goed, al goed; ik kwam netjes op tijd, zonder zweet, aan bij mijn klant.
Terug op mijn kamer dook ik snel achter mijn laptop om nog een paar uurtjes te werken. Ik kwam er ook achter dat ik voor vrijdag en zaterdag nog helemaal geen plek had om te slapen. Vanwege corona wist ik niet zeker of ik überhaupt aan zou komen in Griekenland, dus voor de zekerheid had ik bijna niks geboekt. Misschien werd het daar nu wel een keertje tijd voor.
Vrijdag; roadtrip Pelopponesos
Na vier uurtjes werken vond ik het tijd voor mijn weekend. Ik pakte mijn spullen in en deed weer een poging om met de metro door Athene te reizen. Deze keer iets succesvoller dan op donderdag. Op de luchthaven haalde ik mijn huurauto op en scheurde op mijn dooie gemakkie Athene uit.
Ok, laat ik eerlijk zijn. Dat ging natuurlijk ook weer allemaal kansloos. Ik heb thuis een automaat en ik zit aan de rechterkant van de auto (Engelse stijl). De luchthaven van Athene is een chaotische luchthaven, en ondanks dat de borden in twee talen zijn, kost het heel veel tijd om te lezen wat er allemaal op staat. Dus mijn vertrek van de luchthaven ging ongeveer zo:
Zet auto in eerste versnelling. Vergeet dat de handrem erop zit. Rijd als een oud wijf weg omdat de parkeerplaats heel krap is. Draait de eerste bocht op na de autoverhuurparkeerplaats. Navigatie – in de vorm van een telefoon – glijdt van dashbord af op de grond. Probeert al rijdend de navigatie omhoog te hengelen aan het kabeltje. Zet navigatie weer terug en raakt per ongeluk het scherm aan. Alles verspringt op navigatie dus geen idee waar heen te gaan. Probeert ondertussen te schakelen maar slaat met hand tegen deur omdat de versnelling ineens aan de andere kant zit. Geeft richting aan, maar ook die hendel zit aan de andere kant van het stuur dus ruitenwissers gaan aan. Schrikt van de ruitenwissers. Zweet breekt aan alle kanten uit. Waarom wil ik dit ook alweer?!?!
Een paar kilometer later zit alles eindelijk op z’n plek. Mijn stoel staat normaal ingesteld. Navigatie doet het. Ik snap de auto een beetje. Op naar de eerste stop: het Korinthe kanaal (*red. 23 meter breed, ruim 6 kilometer lang kanaal, bedoeld om de stormachtige zuidpunt van de Pelopponesos te omzeilen). Op slechts anderhalf uur rijden van Athene ligt dit vreselijk saaie kanaal. Het voelde een beetje als een bezoek aan de Afsluitdijk. Ook geen klap aan. Misschien dat het een gaaf gezicht is wanneer er net een enorm cruiseschip doorheen geloodst wordt, maar anders is het enkel een hele lange geul met een beetje water.
Een beetje gedesillusioneerd zet ik mijn roadtrip verder voort. Ik bezoek nog wat oude ruïnes, slenter door een oude arena en reis dan door naar mijn hotel. Na een plons in het water en een paar baantjes heen en weer zwemmen (*want ik ga natuurlijk nog steeds voor een paar kilo minder – zeker na al die uitgebreide lunches deze week) sluit ik aan bij de groepsreizigers aan het lopend buffet. Want je weet pas echt dat je het verkeerde hotel hebt geboekt wanneer er touringcarbussen op de parkeerplaats staan.
Zaterdag; something old, something new, something borrowed, something blue
Je zou denken met zo’n titel dat ik ga trouwen, maar nee. Dit is hoe mijn dag eruit zat. Ik reed een fantastische route door de bergen van de Pelopponesos naar het oude Olympia (something old). Ik bezocht oude burchten met fantastisch uitzicht over de felblauwe zee (something blue). Ik reed door verkoolde landschappen waar deze zomer de brand alles had veranderd in een herfstlandschap (something new). Ik reed over wegen die er inmiddels niet meer waren waardoor ik slingerend over een smal weggetje een stuk achteruit moest rijden (something borrowed… oke, deze is misschien wat ver gezocht). En ik eindigde in een hotel met een zwembad wat uit keek over de vallei (Bacchus hotel in Olympia). In de zonsondergang zwom ik nog een paar baantjes voordat ik in het restaurant aan schoof en de laatste zonnestralen achter de bergen zag verdwijnen.
Als je ooit een rondje over de Pelopponesos gaat rijden, dan moet je absoluut je navigatie op snelwegen vermijden zetten. De dorpjes waar je dan eindigt, de uitzichten die je tegenkomt, echt fenomenaal. Ik was weer even vergeten hoe leuk roadtrips kunnen zijn.
Zondag; yoga week
De dag begon met regen. Ik moest zowaar mijn lange broek weer aan. Ik bezocht nog meer Griekse oudheid. Sommigen iets indrukwekkender dan anderen. Maar het meest indrukwekkend was wel het einde van de dag. Omdat vorig jaar al mijn vakanties niet door gingen en mijn vouchers de houdbaarheidsdatum begonnen te bereiken, had ik tussen mijn werktrips door een yoga-retreat geboekt in Griekenland. Dan kan ik maar beter het aangename met het nuttige verenigen. Ik ging halve dagen werken en halve dagen vakantie houden.
Om bij Zen Rocks Retreat te komen, reed ik een half uur steil tegen een berg op om bij een fantastische accommodatie aan te komen. Uitzicht over de zee en de bergen, perfecte stilte, super de luxe kamers. Wauw, wat een vette plek. Ik zag de zon onder gaan vanaf mijn terras en zag de bootjes voorbij varen op zee. Over een paar dagen ben ik weer helemaal zen. Oh nee wacht, ik ben altijd al zen. Dan ben ik over een paar dagen weer helemaal lenig. Oh nee wacht, dat kost minstens vijf jaar om voor elkaar te krijgen.
