Ik zag de zon opkomen over de beroemdste brug van Praag, ik eindigde in de bosjes onderweg naar mijn werk in Praag en vierde mijn verjaardag. Ik geraak steeds dichter bij de veertig. Maar eerst konijnenspam, want die worden nooit ouder.
Maandag; verdwaald in de bosjes
Ik stond een half uurtje eerder op om de wereldberoemde brug in Praag te bezoeken bij zonsopkomst. Uiteraard kwam de zon eerder op dan ik mijn bed uit wilde, dus ik kwam tegen half acht pas de brug op wandelen. Er was nauwelijks iemand! De hele brug voor mezelf. De zon die tegen de heuvels op de Burcht van Praag scheen. Wat een fantastische manier om mijn dag te beginnen. Dus voor alle stedentrippers naar Praag;
In het hoogseizoen in augustus heb je Praag en al het moois voor jezelf wanneer je er voor half negen naar toe gaat.
Je hoeft dus helemaal niet belachelijk vroeg op te staan om de mensenmassa te ontlopen. Gewoon voor je ontbijt een uurtje door de stad wandelen en dan lekker gaan ontbijten in je hotel,
Maar goed, er moet natuurlijk wel gewerkt worden. Ik wil niet de indruk geven dat mijn werk bestaat uit alleen maar vakantie (*ondanks dat het wel altijd zo voelt). Ik had bij mijn collega gecheckt of ik met de metro naar de fabriek kon komen. Dit was geen probleem volgens haar. Gewoon naar het einde van de gele lijn reizen en vanaf daar is het maar 7 minuten lopen. Ik ben het type reiziger wat vervolgens helemaal niks checkt en gewoon gaat. Het metronet in Praag is vrij makkelijk dus dat moest helemaal goed komen. In twintig minuten stond ik aan het einde van de gele lijn. Ik had nog 24 minuten tot het begin van de MT vergadering, meer dan genoeg tijd dus. Ik slof het metro station uit, zet Google Maps aan en zie op mijn scherm: 3 kilometer lopen…… WAT?!?!
Ik in mijn mail zoeken, zoeken, zoeken naar de communicatie met mijn collega. Ik kon niks terug vinden over 7 minuten lopen. Blijkbaar had ik dat deel van het verhaal gedroomd. Ach wel, 3 kilometer lopen kan ik redden in een half uur. Dan ben ik maar 6 minuten te laat in de vergadering. Stevig door lopend, race ik richting kantoor.
Al vrij snel was ik volledig de bewoonde wereld uit. De route werd vreemder en vreemder. Ik liep door de bosjes, over paadjes van nauwelijks een halve meter breed. De bosjes waren meters hoog, er was geen mens te bekennen en gebouwen waren nergens meer te zien. Als iemand me had willen vermoorden, dan was dit er een uitermate geschikte plek voor geweest. In mijn leuke broekpak, met mijn laptoptas op mijn rug, liep ik door modderplassen, heuvels op te zwoegen. Tot ineens de fabriek voor me opdoemde. Buiten adem, met een rood hoofd, kwam ik de vergadering ingerend.
Veel vergaderingen later was ik weer terug in het centrum van Praag. Ik slenterde over de kade langs de rivier en deed een hink-stap-sprong parcours over een groep zwervers. Blijkbaar was ik weer eens zonder nadenken een slecht stuk van Praag in gewandeld. Nou is Praag geen Mexico-stad, en was het niet midden in de nacht, dus heel veel zorgen hoefde ik me niet te maken. Zeker niet na die bizarre wandeling in de ochtend. Door al die reizen die ik heb gemaakt, ben ik me gaan realiseren dat de wereld niet zo’n enge plek is als die anderen je willen doen geloven.
Netflix tip
Spoorloos. Dit is een Franse miniserie over Guillaume. Guillaume ziet in zijn jeugd zijn buurmeisje vermoord worden. Tien jaar laten verdwijnt zijn vriendin. Zoals altijd wanneer ik tips geef in deze categorie is het een semi-trage misdaadserie waarin het verhaal steeds interessanter wordt. Je zit zeker niet op het puntje van je stoel, maar het kijkt wel heel lekker weg. Geen irritante hoofdrolspelers die je het liefste zo snel mogelijk ziet sterven en geen overdreven of onmogelijke scenes en verhaallijnen. Gewoon een miniserie voor een druilerige zondag.
Dinsdag; de perfecte luchthaven
Ik slenterde langs de brug richting de metro. Net als maandag was er niemand te zien op de brug. Dus de rust op maandag was geen toeval. Deze keer had ik me iets beter voorbereid op mijn bezoek aan kantoor en nam ik de bus nadat ik bij het einde van de metrolijn aan was gekomen. Dat scheelt toch een flink stuk lopen (*ik moet natuurlijk niet hebben dat ik te snel afval). Was ik voor de verandering een keer op tijd voor een vergadering. Mensen in Tsjechië zijn echt mega precies met meetings. Die komen geen minuut te laat. Ik had op maandag al meteen een goede indruk achter gelaten bij mijn nieuwe collega’s door te laat in de MT vergadering binnen te komen rennen.
Ik fast forward even naar het einde van de dag. Met de taxi reed ik naar de internationale luchthaven om weer naar huis te gaan. Was ik vorige week nog heel negatief over de luchthaven van Boekarest, zo ben ik deze week zeer positief over de luchthaven van Praag. Alles is ruim, schoon, licht en heel fijn opgezet. Nergens rijen, voldoende eettentjes en schone wc’s, en nog belangrijker; ruim voldoende stoeltjes bij de gates. Dit is echt een ontzettend fijne luchthaven om naartoe te reizen. Dus voor jullie volgende citytrip; kies Praag!
Tegen half tien kwam ik in Arnhem aan. Het voelde alsof ik een wereldreis erop had zitten terwijl ik maar drie dagen weg was.
Woensdag; verrassingsbezoek
Maarten en ik gingen, na een bezoekje aan Soura, bij mijn moeder langs om haar te verrassen voor haar verjaardag. Sinds mijn moeder dichterbij woont, is het veel makkelijker om spontaan langs te komen. Blijkbaar waren wij niet de enigen die dat hadden bedacht. Mijn broertje was net voor ons met een Indische rijsttafel binnen gekomen, dus we waren precies op tijd om aan te schuiven voor het eten. Sinds we bijna allemaal bij elkaar in de stad wonen, is het veel makkelijker om onaangekondigd bij elkaar langs te gaan. Ik begin eindelijk die kneuterige studiegenoten van mij te begrijpen die nooit uit Brabant weg wilden (of eigenlijk nooit uit het dorp waar ze geboren waren weg wilden). Die elk weekend bij hun ouders langs gingen en die de rest van hun leven zouden slijten met alles om hen heen precies hetzelfde. Nou zie ik mezelf nooit zo worden, maar gezellig is het wel om iets makkelijker bij iemand langs te kunnen gaan.
Donderdag; nog steeds dik
Ik maakte de werkdag iets korter en ging met mijn favoriete ijslander (en bijbehorende eigenaar) een rondje rijden. Nou ja, rijden…. IJslanders luisteren nooit, dus de rit was er eentje van hollen en stilstaan. We hielden even een pauze tussendoor om de paarden te wegen. Soura was ineens weer 15 kilo zwaarder terwijl ze er helemaal niet zwaarder uit zag. Ik vertrouw die weegschaal voor geen meter. Ik vertrouw mijn eigen weegschaal ook niet meer. Die blijft maar volhouden dat er geen gram af gaat bij mij terwijl ik zeker weet dat ik al minstens 5 kilo verloren moet zijn. Of zou het zijn dat het elastiek van mijn nieuwe thuiswerkbroek aan het uitlubberen is waardoor ik optisch dunner aan het worden ben?!?
Om ons verdriet weg te nemen, propten Soura en ik nog wat ijsjes naar binnen. Als alle hoop op een bikinilijf dan toch al verloren is, dan kunnen we de dag maar beter wat opleuken met ijs. Maar maandag beginnen we echt hoor!
Vrijdag;
Ik ben eindelijk weer begonnen met bloggen. De eerste blogs zijn bijna af en komen hopelijk ergens in september online. Wanneer ik door de foto’s van recente reizen of reizen die soms al een eeuwigheid geleden zijn, blader, word ik helemaal gelukkig. Zulke mooie landschappen, zulke bijzondere herinneringen, zulke bizarre avonturen. De eerste blog die eraan zit te komen, gaat over het zuiden van Oman. Maarten en ik bezochten daar het wierook museum en reden door diepe kloven. We kampeerden op afgelegen plekken en zwommen in zee. Ik mis avonturen. Gelukkig was Snackbar West weer terug van vakantie om het gemis van reizen een beetje goed te maken met vette hap (*maar ik word dik van lucht hoor). Hun slogan is Snackbar West is The Best. En dat bleek helemaal waar. We zijn de afgelopen weken twee keer vreemd gegaan bij een andere snackbar, maar het was niet lekker. Geen goede pindasaus, geen verse olie. Niks kan tippen aan onze favoriete achterbuursnackbar.
Zaterdag; plant in het bakkie
Maarten en ik begonnen de dag met een eerste evenement sinds lange tijd. Bij de kringloopwinkel in de buurt werd het Plant & Bakkie event georganiseerd. Dan kon je plantjes en kringloopwinkelpotjes samen kopen. Ik ben natuurlijk altijd nieuwsgierig naar nieuw groen voor in huis, dus ik moest daar langs gaan. Een beetje teleurstellend was het wel. Voor een leuk potje met een verlept plantje betaalde je al snel 7.50 euro. Voor dat bedrag kan ik ook zelf wel iets leuks in elkaar zetten. Al dat ge-recycle is inmiddels zo hip, dat er ook flinke hipster prijzen voor gevraagd worden. Gelukkig was mijn kringloopwinkel bezoek niet voor niks. Ik kocht er een knalroze USB ventilator voor op mijn mobiele bureau. Laat die zon maar komen! (*sowieso omdat deze zomer meer een soort hele lang herfst is gebleken).
De rest van de dag bracht ik op stal door. Een stalgenootje nam haar paard mee op de fiets (*yep achterop de bagagedrager…. NEE TUURLIJK NIET, ze nam het paard aan de hand mee naast de fiets) en ik reed gezellig mee. Onderweg moesten we stoppen omdat iemand mijn pony wilde aaien, omdat we een praatje gingen maken op mijn oude stal, omdat mijn stalgenoot een paar keer met de fiets vast kwam te zitten. Anderhalf uur later kwamen we terug van deze recreatie-rit en had Soura nog nauwelijks zweet.
Zondag; bijna op de helft van mijn leven
Ik was jarig. Bijna veertig. Bijna oud. Bijna op de helft (statistisch gezien). Bijna meer leven achter me dan voor me. En nu ik dit allemaal opschrijf, ook bijna depressief over mijn naderende dood. Gelukkig was Maarten daar om me op te vrolijken. Ik werd wakker met kadootjes. Maarten is mijn meest trouwe bloglezer en had gezien dat ik vond dat ik eenhoornhandwarmers (*mooi scrabblewoord) nodig had om de winter te overleven achter mijn thuiswerkbureau. Om toch een beetje te compenseren voor dit vrij nutteloze Alie-Expres achtige kado, kreeg ik er ook een boek bij met oneindig veel duurzame tips (* Dit is een goede gids van Marieke Eyskoot). Dus jullie kunnen je vast voorbereiden op wekenlange feitjes en wetenswaardigheden over waarom jullie het allemaal fout doen. Want zo’n milieuhooligan word ik dan. Iemand die anderen constant het gevoel gaat geven dat ze de wereld naar de kloten aan het helpen zijn met hun slechte keuzes. Eigenlijk wat ik altijd al deed op mijn blog 😉 En om meteen goed te beginnen:
120 miljoen bomen worden gemiddeld elk jaar gekapt om stoffen te maken (40% daarvan uit oerbossen en bedreigde gebieden)
Mijn ouders kwamen langs om samen mijn verjaardag te vieren en Formule 1 te kijken. Ik vier eigenlijk al jaren mijn verjaardag niet meer. Dan ben ik vooral heel druk met al het eten en drinken regelen en spreek ik nog steeds bijna niemand. Dat vind ik maar ongezellig. Ik heb liever een goed gesprek met iemand over wat er zoal in iemands leven gebeurd, in plaats van elke vijf minuten een ander gesprek te hebben omdat ik van hot naar her aan het rennen ben. Maar we zaten natuurlijk wel in een kringetje rondom de kaasblokjes en andere hapjes.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
