Een nieuwe week met nieuwe burgerlijke avonturen. Zo reisde ik af naar Suburbia, had ik poepwacht en was ik verbaasd dat zowel Soura als ik niet verder zijn afgevallen. Maar eerst konijnenspam, want die hebben nooit poepwacht.
Maandag; suburbia
Het was weer tijd om mijn geduld te testen in Suburbia (Suburbia is de plek waar mensen met kinderen samenscholen. Een soort hangplek voor ouders). Ik ben een uitgesproken anti-kindervriend. Ik ben zo’n type bezoeker die dan expres de kinderen gaat zitten zieken door ze voor de gek te houden of die gewoon het speelgoed afpakt om er lekker zelf mee te spelen. Dus ik vind het knap van ouders dat ze me überhaupt nog in de buurt van hun kinderen laten. Maar deze moeder durfde het aan om haar kinderen weer aan me bloot te stellen (of wellicht dat ze na mijn vertrek de kinderen een les heeft gegeven over alle boze en moeilijke mensen die ze later in hun leven nog tegen gaan komen in de vorm van hun baas/collega, of bijvoorbeeld de agressieve medepassagier op de bus).
Wanneer ik Suburbia in rijd op mijn elektrische scooter valt het me op dat de toegangspoorten tot Suburbia lieflijk en schattig ogen. Eendjes, een bruggetje, huisvrouwen die met de hond wandelen en perfect onderhouden grasveldjes. Maar als je goed luistert en kijkt, dan zie je de ware aard van Suburbia. De twee huisvrouwen met honden lopen te schreeuwen tegen hun honden die niet luisteren en bijna met elkaar gaan vechten. De eenden zijn veel te dik van al het brood wat ze gevoerd krijgen. En het gras is nogal eens van plastic. Suburbia is een bijzondere subcultuur in het Nederlandse landschap.
Netflix tip
Into the Night. Dit is echt een geniale serie. En er komt een tweede seizoen! Waar het over gaat? Terenzio Gallo, die voor de NAVO werkt gaat gewapend aan boord van een vliegtuig dat vertrekt naar Moskou, hij beveelt de piloot echter naar het westen te vliegen om te vluchten voor de opkomende zon. Het is intussen via internet al duidelijk dat zodra de zon opkomt de mensen sterven. In een poging te overleven vluchten ze voor de zonsopgang van luchthaven tot luchthaven om bij te tanken. Het is een bloedstollend spannend verhaal waarbij je er stukje bij beetje achter komt waarom mensen dood gaan zodra de zon op komt.
Dinsdag; waarom gaan die kilo’s er niet af?
Ik weet zeker dat de oplossing voor de paar kilo te veel op mijn lijf is om meer te bewegen. Om meer te bewegen op een dag maken Maarten en ik elke avond een wandelingetje. Meer stappen op een dag en die kilo’s zijn zo weg, lijkt me. Oh, had ik trouwens al gezegd dat Maarten en ik elke dag een wandelingetje maken naar de ijssalon? We kijken elke dag even of ze al nieuwe smaken hebben. Ik snap nog altijd niet waarom ik met al die moeite die ik doe om af te vallen, maar nauwelijks gewicht verlies…… 🙂
Woensdag; vergeten en verwijderd
Ik ging een dagje naar kantoor in Boxmeer om samen met een collega twee kasten uit elkaar te draaien. Waarschijnlijk was die activiteit niet helemaal de bedoeling in mijn salarisschaal. Niet dat ik me te goed voel voor met mijn handen werken hoor. Ik vermoed dat als mijn manager het had gezien, dat hij me had opgedragen om dit aan facilities te vragen. Maar daar hadden we geen zin in. Soms is samen dingen slopen en goede manier om afscheid te nemen van een project. De twee kasten waren demo-units voor een groot project wat we aan het opzetten waren. Met de reorganisatie kan het project misschien nog wel door gaan, maar in ieder geval niet meer met deze collega.
Maar wat misschien nog wel schokkender was, was toen ik langs mijn oude kantoor liep. Mijn naambordje was gewoon al verwijderd. Nog niet eens een maand sinds onze scheiding en ik ben nu al vergeten en verwijderd.
Donderdag; 20 jaar later
Ik ben niet echt heel goed in het eeuwig onderhouden van vriendschappen. Zeg maar gerust dat ik hier nogal lui in ben. Ik vind het veel leuker om random te bellen en spontaan af te spreken of langs te rijden en dan te hopen dat iemand thuis is en tijd heeft. Ik vind het meestal geen probleem om per ongeluk voor een dichte deur te staan of na een half uurtje al weer weg te gaan omdat iemand een andere afspraak heeft. Wat ik wel irritant vind, is om een uur in de auto te zitten om met iemand af te spreken. Dat moet ik dan plannen en de andere partij ook. Omdat ik dan al zo lang onderweg ben, heb ik ook geen zin om na een half uurtje weer weg te gaan, dus dan is de afspraak ook meteen een veel langere afspraak om het een beetje rendabel te houden (*want rendabel is de maatstaf voor een bezoek aan vrienden natuurlijk). Dus alle vrienden die wat verder weg wonen, dat zijn eigenlijk vriendschappen die ik min of meer heb laten sterven. Af en toe appen we nog, soms spreken we nog wel eens af, maar eigenlijk zijn we te veel uit elkaar gegroeid.
Behalve met mijn beste vriendin van de middelbare school. Die ging ook wel echt onmogelijk ver weg wonen in Canada voor een paar jaar, en daarna in Duitsland, en nu in Groningen – waarbij Groningen voor mijn gevoel nog verder weg is dan Canada. En er zijn jaren voorbij gegaan waarin we elkaar niet zagen en nauwelijks spraken, maar wanneer we elkaar zien is het nog altijd ouderwets gezellig. Het is ruim twintig jaar geleden dat we elkaar leerden kennen op de middelbare school. Zij moest aanzien hoe ik helemaal onderuit ging door mijn vreemdgaande tienervriendje, maar ook mijn kansloze knutselwerken bij het vak handvaardigheid aanschouwen. Ik ken haar inmiddels langer dan dat ik haar niet ken. Toch wel fijn om te zien dat er blijkbaar vriendschappen zijn die mijn luie instelling toch kunnen overleven.
Een goed moment om weer eens samen uit eten te gaan nu de corona maatregelen overboord zijn. Eindelijk weer een keer uit eten. Mocht je ooit plannen hebben om in Zwolle uit eten te gaan, dan weet ik een goede plek om je aan je dieet te houden; Bij Broeders. Hier bestel je een drie tot achtgangenmenu. Ik eet wel vaker in restaurants zonder menukaart waarbij je alleen aan geeft hoeveel gangen je wil. Maar dit was de eerste keer dat ik zulke kleine hapjes kreeg, dat ik aan het einde van de avond honger had. Ik snap dat het geen All You Can Eat concept is, maar dit waren drie hele kleine hapjes, zonder tussendoor nog wat amuses. Dus voor alle mensen die graag uit eten gaan en tegelijk gewicht willen verliezen; Bij Broeders is de place to be. Het eten is er trouwens wel superlekker. Denk aan watermeloen van de BBQ met bieslook en een hele bijzondere dressing.
Vrijdag; kan ik op alleen sla leven?
Ik had met een stalgenootje het geniale idee om samen op stap te gaan met vier paarden. Dus allebei zouden we een handpaard meenemen. Vier paarden, twee mensen. Dit is een recept voor drama. Paarden die elkaar onderling trappen. Het handpaard wat veel te hard gaat en waarvan het touw in de knoop komt met de ruiter. Het ene paard wat links langs de boom gaat en het andere paard rechts langs de boom terwijl er een touw tussen zit. Maar echt niks van dat alles. De paarden liepen zonder gezeur en gedoe het hele rondje braaf samen. De volgende keer gaan we met zes paarden en twee mensen. Eens kijken of ik dan nog zo enthousiast ben.
Maarten at restjes avondeten waar ik totaal geen zin in had. Dus ik bedacht een leuk eet experiment. Ik kocht een groene salade en een kant-en-klare lasagne. Salade: 340 gram. Lasagne: 400 gram. Salade: 245 gram groente. Lasagne: 50 gram groente. Euhm… wat?!? Wat voor groente zit er in mijn lasagne dan? Dus ik las het label. Er blijkt tomatensaus in te zitten. Volgens mij valt kapot gekookte tomatensaus niet onder groente. Dat kun je toch niet zo op de verpakking zetten? Als ik 4 van die bakken zou eten dan zou ik aan mijn 200 gram groente zitten. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik hiermee aan de benodigde vitaminen en mineralen kom.
Maar goed, terug naar mijn experiment. Ik had bedacht om eerst de hele salade weg te werken en eens te kijken hoe lang het zou duren voordat ik weer honger had. Heel lang duurde dat niet. Nog geen half uur later had ik alweer honger. Dieet plan gefaald…. Dus ik heb ook nog de hele lasagne naar binnen gepropt. Op alleen sla kan ik niet leven. Ik snap wel dat veganisten niet alleen sla eten, want friet met vegetarische mayonaise is ook gewoon vegan natuurlijk. Het aantal veganisten neemt trouwens elk jaar toe. Ik vind 150.000 eigenlijk nog steeds niet veel op 17 miljoen Nederlanders.
Zaterdag; poepwacht
Mutaties en resistentie zijn een groot onderdeel van mijn werk. En tegenwoordig is het zelfs bij iedereen een groot deel van hun leven. Mutaties in het corona virus leggen in no-time hele maatschappijen weer plat. Virussen hebben de bijzondere gave om in turbotempo te muteren. Insecten hebben de bijzondere gave om zichzelf zo te selecteren dat ze resistent worden tegen behandeling en bestrijdingsmiddelen. Ok, dit is een lange en saaie intro naar mijn dagbesteding. Ik en al mijn stalgenoten hadden vandaag poepwacht. Voor het wormenonderzoek moesten we van elk paard mest verzamelen. Omdat ze allemaal door elkaar lopen, kunnen we niet zomaar random mest opsturen, dus moet je bij elk paard wachten tot hij mest en dit dan naar het laboratorium opsturen om te onderzoeken op wormen. En zo zaten we allemaal in het zonnetje in de wei op poepwacht. Alle paarden kwamen er gezellig bij staan. Natuurlijk waren alle paarden al gemonsterd na een uurtje, maar zat ik nog twee uur op Soura te wachten. Ach ik kan me ergere activiteiten verzinnen op een zaterdag dan in de zon in het gras naar de vogels luisteren.
Voordat er allemaal vragen binnen komen: hieronder zie je Soura met haar graasmasker op. Paarden moeten minstens 20 uur van de 24 uur in een dag eten, het liefst in allemaal kleine porties. Wanneer ze niet aan die uren komen, dan worden ze ziek (koliek, maagzweren, zand eten, etc). Om een paard dus in calorie-inname te beperken, kun je niet stoppen met ze voeren. Aangezien paarden in een kudde leven betekent minder eten voor eentje ook minder eten voor de hele groep. Soura staat bovenaan in de rangorde dus die krijgt altijd de grootste portie. Wanneer je de groep minder eten geeft, valt Soura niet af, maar andere paarden wel omdat er voor hun geen eten meer is. Dus moet je de inname per paard regelen. Zo’n graasmasker werkt zoals eten met stokjes. Je gaat er heel langzaam van eten maar kan wel altijd door eten. Dus Soura eet nog steeds grote plukken gras, maar ze moet er net wat meer moeite voor doen. Is dit zielig? Tja, Soura zou er niet zelf voor kiezen nee. Maar als je paarden door laat vreten dan krijg je veel grotere problemen zoals hoefbevangenheid of suikerziekte en natuurlijk morbide obesitas met alle gewrichtsproblemen van dien. Over een paar weken kan dat ding weer af wanneer het gras veel minder calorieën bevat.
Zondag; eindelijk weer op reis
De dag begon met de weegschaal. Voor Soura natuurlijk, want ik ben nog steeds little miss chubby. Ik had met Soura grondwerkles op de manege waar ook de weegschaal staat. De vorige keer was Soura iets te hard afgevallen. Nu was er geen enkele kilo vanaf. Een beetje hetzelfde als haar eigenaar. Nou ja, met het enige detail dat ik de eerste keer helemaal niks was afgevallen, en nu ook nauwelijks iets. Ik zou echt niet weten hoe dat nou kan…….
Maar wat deze zondag wel fantastisch maakte, was dat ik eindelijk weer op pad mocht voor mijn werk. Ik vlieg op maandag te vroeg om relaxt met de trein naar Schiphol te komen, dus ik boekte een hotel op Schiphol. Zelfs van een hotel op Schiphol werd ik al helemaal enthousiast. Ik heb het reizen zo ontzettend gemist. De verrotte bedden, de rare gerechten bij het ontbijt, eeuwig verkouden zijn omdat er allemaal mensen met gore bacillen bij me in de buurt zijn. Ondanks al dat, kan ik me geen werk voorstellen waarbij ik niet op reis ga. Ik heb nu anderhalf jaar mogen testen hoe het is om altijd vanuit huis te werken, maar mij niet gezien.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
