Een nieuwe week met eindelijk weer reisavonturen. Ik mocht voor mijn werk naar Roemenië waar we een teammeeting aan de Zwarte Zee hadden geregeld. Ik vergat daarbij mijn koffer en ik kwam erachter dat ik en mijn team niet hetzelfde denken over een strandvakantie. Maar ik was op reis. Wat een fantastisch begin van mijn nieuwe werkseizoen. Maar eerst konijnenspam, want die zijn te lui om te werken.
Maandag; vaccinatievrijheid
Weer op reis. Ik voelde eindelijk weer leven. De afgelopen anderhalf jaar zijn voorbij gevlogen en ik kan me er nauwelijks iets van herinneren. Ik wil een jaar hebben vol avonturen, niet een jaar vol thuis aan de keukentafel naar mijn laptop staren.
Vol goede moed was ik ruim op tijd op Schiphol. Ik verwachte lange rijen en een boel geschreeuw van mensen die geweigerd werden op vluchten omdat ze zich slecht voorbereid hadden. Maar niks van dat alles. Geen rij bij de koffercontrole, geen rij bij de douane. Vanaf dat ik het hotel verliet tot aan de gate duurder letterlijk 30 minuten en dat was voornamelijk omdat ik heel langzaam loop. Een normaal mens had het waarschijnlijk in 15 minuten gered. De stoel naast mij was leeg op de vlucht. Ik had dat kleine beetje Netflix wat ik nog niet had gezien, gedownload op mijn telefoon, dus mijn reis vloog voorbij (*pun intended).
Tot ik in Boekarest aan kwam. Iedereen die niet gevaccineerd is moet in quarantaine en/of getest worden. Zeker wanneer je uit het hoogstbesmettelijke Nederland komt. Dus bij de aanloop naar de douane stond een beambte te schreeuwen tegen iedereen of ze een QR code hadden.
Met QR code: volg de groene pijlen
Zonder QR code: volg de rode pijlen
Een kilometer verder kwamen de rode en de groene pijlen samen en eindigden in een veel te kleine ruimte voor het aantal mensen wat er op de luchthaven aan kwam. Rode pijl mensen moesten eerst bij een arts gecontroleerd worden, gePCRtest worden en een half bos aan papierwerk invullen. De groene pijlen konden meteen bij de douane hokjes gaan staan. In een U-vorm stonden ongeveer 10 hokjes. In elk hokje twee douane mensen. Omdat het een U-vorm was kon je niet normaal in de rij staan, laat staan anderhalve meter afstand houden. Je stond schouder aan schouder zeker twintig minuten te wachten. De rijen bogen allemaal af naar een centraal punt waar je nog dichter op elkaar stond. Als ergens een geschikte plek is om corona op te lopen, dan is het bij de douane op de luchthaven.
Ik zal even wat vooruit spoelen in de tijd. Douane checkte mijn QR code, gebaarde me dat ik verder moest en zo stond ik zonder enige tegenslag al in Roemenië. Mijn collega haalde me op en we reden in 3 uur naar Constanta aan de Zwarte Zee waar ik incheckte in het Ramada hotel. Die kamers….. echt niet normaal groot. Je kon er makkelijk rondjes in dansen. En die bedden….. fantastisch lekker zacht. Ik had nu al zin in deze fantastische week.
Netflix tip
Hit & Run. Een Israëlisch/Amerikaanse serie over Segev Azulai wiens vrouw omkomt bij een hit and run. Maar dan komt hij erachter dat haar dood misschien toch niet het ongeluk is wat de autoriteiten denken dat het is. Hij probeert uit te vinden wie en wat er achter de moord op zijn vrouw zitten. Ik vond het een boeiende serie met interessante wendingen. De hele serie is trouwens in het Hebreeuws (uitgezonderd de gedeeltes in Amerika).
Dinsdag; niet helemaal wat ik versta onder een leuke stranddag
Het hele idee van deze teammeeting aan de Zwarte Zee is om na anderhalf jaar corona crisis eindelijk weer samen als team te werken aan de toekomst. Onze strategie moest gewijzigd worden in het licht van de nieuwe reorganisatie. We moeten onszelf herpakken na de corona crisis. En we moeten vooral weer het gevoel hebben dat we een team zijn. Elkaar zo lang niet zien, en niks samen beleven is niet goed voor het groepsgevoel. Er kan geen online meeting op tegen het echte leven.
Dus er werd democratisch gestemd over de bestemming en ze wilden graag naar de Zwarte Zee. Zo geschiedde. We vonden een geschikt hotel met vergaderruimtes en ook nog eens op loopafstand van het strand. We zouden elke dag na ongeveer zes uurtjes werken stoppen met vergaderen en samen iets leuks gaan doen. In groepen is de definitie van “iets leuks” nogal variabel. Zo ook met mijn team.
We zaten in het bruisende Mamaia; de plek waar iedere Roemeen naartoe op vakantie wil. Ik had hoge verwachtingen; blauw water, witte stranden, wuivende palmbomen. Wat ik aantrof was eerder:
Communistische betonnen blokkendozen, groenbruin water, stranden met ligstoelen tot de waterlijn en heel veel mensen.
Maar het Roemeense team was dolenthousiast. Het water was zo lekker warm (*was dat omdat iedereen in het water had geplast?) en we zaten zo lekker dicht bij het strand (*we moesten alleen over een verlaten parkeerterrein met van die afvalcontainers waar lijken normaal in liggen).
Ik zou voor deze bestemming nog geen euro uitgegeven hebben, maar na anderhalf jaar corona is letterlijk alles beter dan thuis blijven. Ook het Benidorm van Oost Europa! Mijn mond viel geregeld open van verbazing van de mensen en de omgeving. En dat is toch waarom ik vaak op reis ga, om me te verbazen.
Woensdag; te lui om te lopen
Ik begon de dag om 05.00 Nederlandse tijd. Ik was een uurtje eerder opgestaan om de zonsopkomst over de Zwarte Zee te zien. Ik sjockte om half zes richting het strand, de her en der straalbezopen jongeren omzeilend. Bij aankomst op het strand bleek ik niet de enige te zijn. Er waren letterlijk al honderd mensen op het strand. Ik dacht dat ze kwamen voor de zonsopkomst, maar dit geloof je gewoon niet;
Ze kwamen om alvast een strandbedje te claimen. Een strandbedje!!! Want er stonden er maar duizend! En je wil natuurlijk niet verder dan twee meter moeten lopen naar het water. Stel je toch eens voor dat je een strandbedje op de tweede rij hebt….. dat is pas echt voor losers.
Na een dagje vergaderen vertrokken we rond zes uur met de gondel naar de andere kant van de stad. Ik dacht dat het een leuke manier zou zijn om over de hele stad uit te kijken. Dat was het ook. Het enige jammer was, dat ook van bovenaf Mamaia heel lelijk bleek. Maar aangezien ik thuis nooit met de gondel naar boven ga, is elke activiteit die niet is zoals thuis al een avontuur op zich.
Donderdag; wat een takkeherrie
De laatste vergaderdag zat er op. Dus het werd tijd voor een laatste etentje. Mijn collega wist wel een straat waar veel goede restaurants zaten. Helaas bleek niemand echt helemaal met hem op 1 lijn te zitten wat betreft goede restaurants. Dit was namelijk de straat waar alle restaurants live muziek spelen. Maar dit is ook de straat waar alle restaurants volledig open zijn. Dus om op het ene terras niet de muziek van het andere terras te horen, spelen ze telkens een beetje luider. Je kon elkaar onmogelijk verstaan tijdens het eten. De bediening kan de gasten ook niet verstaan waardoor ik een Green Salad kreeg terwijl ik om een Garlic Sauce vroeg.
De muziek heeft maar twee mogelijke effecten op de gasten in het restaurant; agressie of epilepsie. In elk restaurant werd van die volksmuziek uit een andere regio van Roemenië gespeeld. Nerveus, opgefokt en hysterisch zijn de enige drie woorden die deze muziekstroming goed omschrijven. Klik maar eens op deze link om te horen waar ik een hele avond mee door bracht. Vergeet niet je boxen op maximaal volume te zetten voor het echte Roemeense effect 🙂 .
Vrijdag; koffer vergeten
Was de heenweg op maandag nog fantastisch, zo kwam de terugweg vrij hoog in mijn top 10 van meest nare reizen. De luchthaven van Boekarest is echt een superverrotte luchthaven. Het is er altijd druk. Alles is slecht aangegeven. Iedereen werkt er ontzettend inefficiënt. Zeker nu met corona alle regels voor andere landen ingewikkelder zijn en je soms al in het land van vertrek tegen gehouden moet worden. Dus het personeel op de luchthaven moet ik de meeste gevallen al een voorselectie doen om te checken of jij de juiste papieren hebt om naar het volgende land te reizen. Wil je een keer lekker op vakantie naar Roemenië, kies dan een van de andere luchthavens in Roemenië, want van de luchthaven in Boekarest ben je meteen je vakantiegevoel kwijt.
Ik was wonderbaarlijk snel door de bagagecontrole en de douane. Er zijn ongeveer 30 a 40 gates op de luchthaven. Er zijn in de hele luchthaven misschien 100 stoeltjes in totaal bij al die gates. De meeste gates hebben slechts 10 stoeltjes, of soms helemaal niets. Je raadt het vast al…. een grote chaos want niemand kan ergens relaxt zitten. Restaurants zijn er nauwelijks. Wc’s zijn smerig. En dan moet je vlucht nog beginnen.
Mijn vlucht was niet best. De vlucht zat propvol met mensen onderweg naar Nederland van hun vakantie in Libanon die vooral heel luid waren en ontzettend irritante kinderen mee hadden. Vrijwel iedereen was te dom om te begrijpen hoe ze hun mondkapje op moesten doen. Afstand houden deed niemand nergens. En er zaten maar liefst drie huilende babies op de vlucht. Dit is de vliegjackpot. Oh nee, dat is wanneer je op je rij ook nog kotsende mensen hebt, dus het had nog erger gekund.
Ik kwam aan op de Polderbaan dus heb eerst half Amsterdam gezien vanaf de grond. Uiteraard meren we aan op een gate ergens in de kelders van Schiphol dus kon ik eerst nog een kilometer lopen tot de bagage. En toen werd het mooi. Ik kreeg van mijn collega in Roemenië een paar potten honing van haar broer in Moldavië met zijn eigen bijenkasten. Dit zijn vloeistoffen dus dat kon niet mee in mijn handbagage. Ik had braaf mijn koffertje ingecheckt in Boekarest. Maar ik vlieg al jaren niet meer met ruimbagage. In gedachten verzonken slenter ik door de customs zo de hal in bij Schiphol. Ineens realiseer ik me dat ik mijn koffer ben vergeten, dus ik draai om en ren in paniek terug door de deuren. Douane over de zeik, want die hadden niet onthouden dat ik letterlijk 5 seconden eerder langs was gekomen (kan het ze ook niet kwalijk nemen met die lange stromen mensen die langs komen).
Hield hier mijn reisdrama op? Nope. Ik had net de rechtstreekse trein gemist en kwam erachter dat de trein niet tot Arnhem zou rijden, maar dat ik vanaf Ede met de bus moest vanwege werkzaamheden. Gelukkig was Maarten zo lief om me op te komen halen in Ede om deze enigszins irritante terugreis iets eerder op te laten houden. Samen reden we in mijn lieve autootje over de hei de zonsondergang tegemoet.
Zaterdag; een vegetariër die geen groente lust
Ik had voor mijn stalgenootje twee keer haar paard beweging gegeven tijdens haar vakantie. Bij aankomst op stal trof ik een heel schattig kadootje aan; een schapenzeepje uit Texel. Zou het helpen bij Soura haar schapenfobie wanneer ik haar met deze zeep was?
Ik bracht de hele dag op stal door want het was prikkeldraadverwijderdag. Er zaten bij een aantal delen van de omheining nog wat kleine stukken prikkeldraad die je liever niet om de benen van je paard vind. Maar ik ben zwak en lui, dus was na twee meter hek al weer helemaal klaar met deze vrijwillige klusdag. Mijn hand deed zeer van de knijptang en ik had tetanus van alle stukken prikkeldraad die mij een slagaderlijke bloeding probeerden te geven. Moedig sloeg ik me door deze fysieke inspanning heen. Ik klaagde vanaf minuut 1 tot we eindelijk samen een rondje gingen rijden in het bos. Als ze me ooit nog eens willen omscholen naar een ander beroep, dan hoop ik voor iedereen dat dat geen fysiek beroep is.
In de avond ontdekten we met mijn ouders en broertje een nieuw restaurant in Arnhem; Food Via. Dit is een restaurant wat met alleen lokale producten werkt. En met lokaal bedoelen ze dan alleen Gelderland voor 90% van de ingrediënten waar ze mee werken. De gastvrouw was heel enthousiast, de inrichting ziet er leuk uit en ik houd van zulke concepten. Maar ik moet ook eerlijk zijn. Het heeft een heel hoog groente-gehalte en ik houd niet van groente (*yep, ik ben een kansloze vegetariër). Ik kon wel zien en proeven dat het ingrediënten van hoge kwaliteit waren die met liefde waren bereid en op elkaar afgestemd, maar ik lust het gewoon niet. Denk aan venkel met geitenkaas, gepofte rode ui, pesto groentesoep, en meer gezonde gerechten. Zou ik er zelf nog een keer willen eten? Waarschijnlijk niet. Is het heel geschikt voor vegetariërs? Ja absoluut!
Zondag; wanneer je leven een spelletje is
Zoek je een leuke film om naar toe te gaan in de bioscoop? Bezoek dan Free Guy. In Free Guy ontdekt een bankbediende (Ryan Reynolds) dat hij eigenlijk een figurant is in een open-world videogame. Hij is dus letterlijk geprogrammeerd, maar komt tot leven. Hij besluit de held van zijn eigen verhaal te worden… een verhaal waar hij zelf de regie over heeft. Dit klinkt ronduit kansloos als ik het hier zo opschrijf, maar dit is een van de beste films die ik in lange tijd gezien heb. Het is een romantische actiefilm met een heel origineel verhaal. Zeker voor gamers is dit een must-see. Een soort trip down game memory lane. Twijfel je na mijn fantastische review vorige week over The Fast and the Furious 9, tussen Free Guy en The Fast and the Furious dan hoef je niet langer te twijfelen; Free Guy verslaat Vin Diesel duizend keer.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
