Een nieuwe week met nieuwe avonturen waaronder een paard in blinde paniek bij de snelweg wat gelukkig goed af liep, duurzame ontdekkingen om de wereld toch een beetje te helpen, definitief geen Malta trip want corona en werkdrama. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die zijn sowieso te lui om te werken.
Maandag; definitief geen Malta
Mijn trip naar Malta komende week is definitief van de baan. Ik zou 14 dagen in verplichte quarantaine moeten a 100 euro per nacht inclusief ontbijt. Dit zijn door de overheid aangewezen verblijven waar je niet uit mag. Je moet maar een pizza koerier laten komen voor je avondeten. Hoewel ik veel zin heb om naar Malta te gaan voor mijn werk, vind ik het een beetje overdreven om mij daar 14 dagen voor te laten opsluiten. Hadden we de trip 1 week later gepland, dan was er niks aan de hand geweest, want dan was ik lang genoeg gevaccineerd geweest voor vrije toegang. Dan heb ik na de zomer een mooie trip naar Malta staan. Ook geen straf.
Daarmee wordt het najaar ineens wel een hele volle planning. Ik ga in 6 weken tijd naar Cyprus, Malta, Polen, Letland, Estland, Litouwen, Griekenland, Tsjechië en op vakantie. Een iets meer gespreide planning was fijn geweest. Maar aan de andere kant heb ik dan nu in de zomer mooi tijd om lekker uit eten te gaan met vrienden, winkelen en naar de bioscoop voordat in het najaar alles weer dicht moet bij de volgende corona golf en de ziekenhuizen weer vol stromen met niet gevaccineerden. Dan hoef ik niet nog een winter non-stop in Nederland te zitten maar kan ik dan op volle toeren aan het werk. Want nog zo’n winter zoals afgelopen twee winters ga ik niet aan kunnen (* disclaimer: overdramatisering van de werkelijkheid).
Netflix tip
Si no te hubiese conocido (If I hadn’t met you); Eduard, een vader en echtgenoot, verliest zijn gezin in een fataal auto-ongeluk. Dan ontmoet hij een een vrouw die hem aanbiedt om naar parallelle universa te reizen om te zien of er in een ander universum een verhaal was geweest waarbij hij, zijn vrouw en kinderen nog lang en gelukkig zouden leven, of in ieder geval eentje waarbij zijn vrouw niet dood gaat.
Dinsdag; vlees of vega
De buren zijn een zwembad in hun tuin aan het bouwen. Maarten en ik reden toevallig langs met de scooter en maakten een praatje. Ergens vroeg een van de kinderen wat we vanavond gingen eten. Dus Maarten antwoord: vegetarische pasta. Wat mij betreft is dat antwoord niet vreemder dan: pasta bolognese of pasta met zalmroomsaus of pikante pastasalade. Het is me al veel vaker opgevallen dat wanneer het woord vegetarisch valt, dat mensen daar dan wat van moeten vinden. Dus we weten nu van de buren dat ze:
Absoluut niet zonder vlees kunnen. Vleesvervangers vies vinden. Dat ze een echt vleeseter gezin zijn. We gaan toch niet alleen salade eten.
Maar vaak krijgen we ook te horen dat ze zelf ook niet zo veel vlees eten hoor. Heel fijn natuurlijk om te horen, want volgens mij is het een stuk gezonder om niet elke dag vlees te eten, maar mij boeit het niet wat je doet om de wereld te redden van de ondergang, als je maar iets doet. Misschien vliegen de buren nooit (en ik wel natuurlijk) of misschien zijn ze veel diervriendelijker doordat ze nooit leren producten gebruiken (en ik wel natuurlijk met mijn paard) of misschien recyclen ze hun douchewater om de wc mee door te spoelen (doe ik echt nooit). Wat je ook doet, alles is beter dan niks. En als je dus graag vlees eet, maar ergens anders heel duurzaam leeft, dan is dat ook prima lijkt me.
Maar goed, terug naar die vegetarische salade. Als we nou kikkerbillen salade met inktvisoogbollen en een saus van gefermenteerde slakken zouden eten, dan kan ik me voorstellen dat je daar wat van vind. Maar een vegetarische pasta is geen exotisch gerecht. Wanneer iemand tegen mij zegt dat ie gaat BBQ-en (*tenzij dat mijn ouders zijn, want die wijs ik graag constant op hun fouten 😉 ), zeg ik toch ook niet:
Vlees, tja, dat doen wij niet want dat is zielig. Wij zijn een echt diervriendelijk huishouden. Wij geven om levende wezens.
Het vreemde is dat ik me niet aangevallen mag voelen wanneer iemand tentoonspreid dat ie niet zonder vlees kan, terwijl mensen vol in de verdediging gaan wanneer ik aangeef geen vlees te eten. “Doe nou eens gezellig mee”. “Ik weet niet wat ik dan voor je moet koken hoor”. “Al die overdreven flauwekul rondom de vleesindustrie”. Dan moet ik voor de duizendste keer uitleggen waarom ik geen vlees eet en krijg ik een heel vragenvuur over kippeneieren, gelatine, planten die ook pijn voelen, vliegjes op de voorruit van de auto en leren schoenen. Tegenwoordig ga ik er met gestrekt been in, dan is dat onderwerp tenminste snel van tafel, in plaats van dat ik een half uur moet aanhoren dat ze me proberen te overtuigen dat mijn eetkeuze niet goed is en we eindigen bij het smelten van de poolkappen door mijn soja-yoghurt.
Ik ken mensen die niet van kaas houden. Wanneer ik voor ze kook, ga ik toch ook niet constant vertellen hoe lastig het is om eten te maken zonder kaas. Dat ik niet snap hoe je niet van kaas kan houden. Dat ik het maar ongezellig vind dat we niet eens gezellig pizza, tosti, pasta, toastjes, salade kunnen eten. Dat kaas zo lekker is. Dat al die onzin rondom kaas alleen maar te maken heeft met van die linkse extremisten. Iemand lust geen kaas, ok prima, dan geen kaas dus. Al moet ik wel toegeven dat ik heb gecheckt of roomkaas zoals Monchou ook onder kaas valt. Of dat dat hetzelfde is als vleestomaten voor een vegetariër. Er staat vlees in de naam, maar een vleestomaat kun je toch geen vlees noemen. Misschien geldt hetzelfde wel voor roomkaas dacht ik. Speciaal voor alle kaashaters: hieronder allemaal foto’s met vleesloze kaasgerechten.
Woensdag; naar kantoor
Het is jammer dat ik niet over alle belevenissen op mijn werk kan schrijven want dan word ik ontslagen. Ik ga toch een poging wagen. Zo’n reorganisatie leidt nogal eens tot bizarre situaties, kansloze communicatie en interessante keuzes. Ik kan een heel boek schrijven over alle roddel en achterklap waar ik nu in zit. In zo’n proces worden altijd net iets te weinig mensen betrokken. Om goede redenen waarschijnlijk, want dan krijg je nog meer meningen en ideeën en duurt dat hele reorganisatieproces nog langer. Maar het grootste nadeel van de cirkel met projectleden klein houden, is dat de meeste managers niet schijnen te weten hoe werkprocessen eruit zien. Bij de overgang naar een nieuwe structuur blijkt dan al heel snel dat alle mooie plannen die ze hadden en alle strakke deadlines die ze hadden vast gelegd, helemaal niet uitgevoerd kunnen worden of haalbaar zijn. Vrijwel altijd omdat diezelfde managers essentiële details helemaal niet wisten, niet begrepen of niet nodig vonden. Neem nou de order afhandeling. Vanaf 1 juli werk ik via ons kantoor in Praag. Enig nadeel is dat het aanvragen van buitenlandse BTW nummers maanden duurt. Je raadt het vast al; daar zijn ze dus niet in februari al mee begonnen. En dus kunnen orders niet via Praag lopen. Ik wil niet zeggen ‘I told you so’, maar ‘ I told you so’.
Maar goed, ik hing dus een dag op kantoor rond om van iemand een monitor mee te roven (*uiteraard heb ik geen monitor gejat, voordat iemand naar de kantoorpolitie gaat. Dit is uiteraard netjes overlegd met facilities). Aangezien ik voorlopig thuis zal blijven werken, werd het tijd om mijn werkplek te upgraden. Mijn mobiele bureau is bijna af. Volgende week het eindresultaat. Maar eerst het resultaat van de Rijn deze week. Op de linkerfoto staan de uiterwaarden nog compleet onder water (>80 cm water) en drie dagen later is het al weer volledig weg.
Donderdag; een levensgevaarlijk paard-experiment
Aan het einde van de werkdag ging ik een ritje maken met een stalgenootje. Jaren geleden reed ik eens met haar over een viaduct over de A50 en toen is haar pony helemaal door het lint gegaan. Niet voor herhaling vatbaar, dus we hebben met veel puzzelen een nieuwe route gevonden waarbij we niet over een viaduct zouden rijden, maar onder de snelweg door. Vol goede moed reden we gezellig ouwehoerend de eerste 6 kilometer. En toen ineens ging het helemaal mis. Bij het zien van de snelweg ging de pony van mijn stalgenootje volledig op standje ‘uitstervende dinosaurus’. Alsof ze nog maar een minuut te leven had, vocht ze om weg te komen van die levensgevaarlijke snelweg. Draaien om haar as, vol in de achteruit de bosjes in, keihard naar voren rennen. We hoefden niet te overleggen of we verder zouden rijden. Dit kon maar op 1 manier aflopen en dat was met een bericht op Nu.nl
Nu.nl: paard rent 50 kilometer over de snelweg. A12 is een paar uur afgesloten
Het grote verschil tussen paniek bij een paard en ergens bang voor zijn, is dat wanneer een paard ergens bang voor is, je enkel datgene waar het paard bang voor is weg hoeft te nemen. Is je paard bang voor die witte vlag, en je rijdt om die witte vlag heen, dan is dan spanning weg zodra de vlag buiten beeld is. Wanneer je paard in paniek is, dan kun je de trigger weg nemen, maar dan blijft de paniek. Wij moesten nog twee keer een 80km weg oversteken met een paard in paniek. Een paard wat bij elke mogelijkheid de turbo weer open zette en er vandoor sprintte. Doodeng.
Zaterdag; duurzame shopping trip
Zoals jullie al duizend keer hebben gelezen, ben ik altijd te vinden voor het uit proberen van nieuwe duurzame producten of winkelconcepten. Midden in het centrum van Arnhem zit Appeltje-eitje. Twee lokale boeren (fruit, zuivel en legkippen) hebben een soort FEBO concept opgezet. Voor de mensen die de FEBO niet kennen; je trekt je groente, zuivel en eieren uit een soort automaat. Een muur vol klepjes die pas openen als je op de digitale zuil je bestelling hebt geplaatst en betaald. Zo’n zuil die ze in de McDonalds ook hebben. Misschien ben ik te individualistisch of misschien is het een tik van de huidige generatie, maar ik heb echt geen geduld voor die buurtwinkels waar elke persoon voor mij in de rij een uitgebreid praatje gaat maken met de medewerkers van de winkel. Dit supersnelle concept zorgt ervoor dat ik:
- Niet helemaal ergens buiten het centrum een doos eieren hoef te halen.
- Supersnel mezelf kan helpen
- Alles digitaal en modern is
Vanuit het ene duurzame concept zo door naar de andere. Het voordeel van wonen in de stad is dat alles dichtbij is. Zo zijn er in het centrum van Arnhem winkels waar je je eigen schoonmaakmiddelen kunt tappen (* in dit geval de Dille & Kamille). Dus wij met onze Dreft fles naar de winkel waar deze af gevuld werd met nieuw afwasmiddel. Geen Dreft uiteraard, dus ik zal jullie updaten of ik met dit spul wel iets schoon krijg.
Zondag; antirimpelcreme
Ik zal geen opsomming doen van mijn zondag. Laat ik meteen doorgaan naar het dieptepunt van mijn dag. Mijn moeder zei een paar maanden geleden tegen mij dat ik echt SPF creme moest gaan gebruiken want anders kreeg ik rimpels. Diep in mijn ziel was ik geraakt dat ze me gerimpeld en oud noemde, want ze gaat natuurlijk niet tegen me zeggen dat ik iets moet gebruiken omdat ik anders rimpels krijg, als die rimpels niet al heel zichtbaar zijn. Blijkbaar zie ik er tegenwoordig uit als een verschrompelde rozijn. Maar ze had wel een punt. Ik ben elke dag uren in de zon te vinden wanneer ik paard ga rijden, maar ik smeer me nooit in. Alleen wanneer ik ga bakken op het strand, smeer ik me netjes in. Ik wil natuurlijk wel oud worden zoals Doutzen Kroes en voor eeuwig knap blijven, dus ik heb voor het eerst in mijn leven anti-rimpelcreme gekocht. Zeg me dat jullie dat ook allemaal gebruiken. Ik ben toch niet de enige verlepte banaan in het gezelschap.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
