Een nieuw weekoverzicht van een week met grote ups en downs. Natuurlijk het nieuws van het overlijden van Peter R de Vries wat de wereld schokte en mij meer deed dan ik had verwacht. Maar ook het nieuws van mijn weegschaal, wat me ook meer deed dan ik verwachtte. Misschien toch naar Malta en een project om vluchtelingen te gaan helpen. De week ging alle kanten uit, maar eerst natuurlijk konijnenspam, want Lotte gaat geen enkele kant uit wanneer ze bij je komt slapen.
Maandag; toch weer naar Malta?
De Maltese overheid weet ook niet wat ze willen. Waarschijnlijk gaat de volledige vaccinatieplicht er weer vanaf omdat je niet mag discrimineren op basis van vaccinatie. Om toch mensen te weren voeren ze een 14-daagse quarantaine verplichting in voor niet volledig gevaccineerden. Het is mij niet helemaal duidelijk waar discrimineren begint en eindigt. Ik mag ook niet naakt over straat, of dronken achter het stuur stappen, of roken in de trein. Er zijn toch duizenden regels die je beperken in je vrijheid? Vaccineren doe je zodat de wereld weer veiliger word en de ziekenhuizen niet overlopen en er bosjes doden vallen die niet hadden hoeven vallen omdat er geen ziekenhuispersoneel meer is om je te helpen wanneer je ziek bent. Veiligheid dus. Net zoals straalbezopen auto rijden niet mag vanwege veiligheid. Daarmee breng je een ander in gevaar. Waarom heeft dan niemand er problemen mee om mensen de bak in te laten draaien, rijbewijzen af te pakken en auto’s in beslag te nemen als je drinkt achter het stuur, maar waarom moeten niet-gevaccineerden overal mensen in gevaar blijven brengen omdat ze geen zin hebben om zich te laten vaccineren? Ik snap niet goed waarom het ene discriminatie is, maar het andere doodnormaal. De gemiddelde alcoholist zal zich misschien ook wel ernstig gediscrimineerd en beperkt in zijn vrijheid voelen dat hij na een avondje in de kroeg extra moet betalen om met een taxi naar huis te gaan terwijl zijn auto gewoon voor de deur van de kroeg staat. We hebben toch regels gemaakt op alle aspecten van ons leven zodat we als SAMENleving een veilige omgeving creëren voor iedereen om binnen te kunnen leven (* en eentje waar ik niet tegen ieders naakte lijf aan hoef te kijken op straat)?
Soms hebben mensen blijkbaar ook alleen een zetje in de juiste richting nodig. Frankrijk is over gegaan op het meest extreme vaccinatiebeleid in Europa. Toen Fransen hoorden dat ze straks nergens meer een koffie konden drinken of ergens met de metro naar toe kunnen zonder betaalde testen, werden er op 1 dag meer dan 1 MILJOEN nieuwe afspraken voor een vaccinnatie gemaakt. Pak een Fransman zijn kopje koffie af en ineens is vaccineren helemaal geen probleem meer.
Maar goed, terug naar Malta. Ik moet dus 14 dagen in quarantaine, terwijl ik na 10 dagen al 14 dagen gevaccineerd ben. De vraag is natuurlijk hoe streng die quarantaine verplichting is in Malta. Ik ben volledig gevaccineerd, maar kom gewoon wat dagen tekort om aan de wettelijke norm te voldoen. Als het geen quarantaine is zoals Australië en China (verplicht opgesloten worden zonder eten en op eigen kosten), maar zoals in Nederland waar iedereen gewoon doet waar hij zin in heeft, dan kan ik nog misschien alsnog naar Malta. Maar zoals overal in Europa is het op dit moment een grote wirwar van onduidelijkheid.
Netflix tip
Nog een tip met wat je niet moet kijken: Katla. Dit is een IJslandse serie over de vulkaan Katla. Wanneer deze uitbarst, gebeuren er vreemde dingen. Mensen die al twintig jaar dood zijn, komen ineens terug. Maar ze zijn toch niet helemaal de persoon die destijds vermist raakte. De serie is wat saai en het einde is echt ontzettend teleurstellend. Dus als je een paar uur van je leven wilt verniksen aan een grijze, grauwe serie, leef je uit!
Dinsdag; vooroordelen
De deurbel gaat. Half twaalf. Ik verwachtte geen pakketjes. Ik deed de deur open en er stond een gast met een bierblik in zijn hand voor de deur. Half twaalf en dan al halve liters bier drinken op straat….. dat is iemand met een probleem. Ons huis staat aan de doorgaande wandelroute van de stad naar de methadonpost. Dagelijks wandelen er mensen langs die behoorlijk de weg kwijt zijn, maar de weg naar de methadonpost prima weten te vinden. Ik gokte erop dat hij hier naar toe onderweg was.
Ik ben benieuwd waarvoor deze meneer met bierblik in zijn hand en grote tas op zijn schouders mij nodig heeft. Vrolijk begint hij een gesprek over mijn auto. Nu is mijn auto ook wel een heel leuk autootje natuurlijk dus daar willen mensen heel vaak een praatje over beginnen met mij. Hij wilde weten hoe oud de auto was, wat voor merk het was en toen de vraag waar ik op volle toeren ging qua vooroordelen. Hij wilde weten hoeveel ik betaald had voor die auto. Het eerste wat door mijn hoofd schoot
Ja als ik dat zeg, dan staat mijn auto er morgen niet meer omdat je die hebt gejat zeker
Eigenlijk is dat gewoon triest. Alleen maar omdat hij naar alle waarschijnlijkheid een probleem heeft, ga ik er automatisch vanuit dat hij dan dus niet oprecht geïnteresseerd kan zijn, maar dat hij alleen slechts in zijn zin heeft en sowieso een dief is. We staan een paar minuten te kletsen. Hij groet me vrolijk en vervolgd zijn weg. Ik doe de deur dicht en vraag mezelf vertwijfeld af waarom alle alarmbellen af gingen wanneer hij vraagt naar de aankoopprijs van mijn auto terwijl ik die vraag op zeer regelmatige basis krijg en bij iedereen zonder probleem antwoord geef. Het is misschien nog wel kanslozer om dit te denken want mijn auto staat aan een openbare weg waar het een af en aan rijden is van scooters, fietser, wandelaars en incidentele auto’s. Met websites als Autotrader kan elke simpele ziel de waarde van mijn auto zo opzoeken. 24/7 staat mijn auto klaar om gejat te worden door iemand die ik misschien nooit gesproken heb. Waarom zou ik dan bij deze persoon meteen denken dat hij mijn auto komt jatten?!?
Woensdag; vluchtelingen helpen
Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik voor het laatst vrijwilligerswerk deed. Doordat ik veranderde van baan, Maarten ziek werd en corona er overheen kwam, had ik blijkbaar geen tijd en zin meer om me om mijn medemens te bekommeren. Maar mijn winterslaap is voorbij. Ik zag een oproep voorbij komen voor hulp bij integratie van vluchtelingen. Dit kan inhouden dat je ze helpt om wegwijs te worden in het woud van regels die we hebben in Nederland, zowel cultureel als bij de gemeente of in het verkeer op de fiets. Maar het kan ook zijn om ze te helpen met Nederlands oefenen of om ze het gevoel te geven dat ze welkom zijn. Met van die mafkezen als Geert Wilders verhard de maatschappij steeds verder en viert agressie en uitsluiting hoogtijdagen. De perfecte voedingsbodem voor polarisatie. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat mensen die voor afschuwelijke oorlogssituaties op de vlucht zijn en dan zo worden behandeld bij aankomst in hun toevluchtsoord, geen goede start hebben met integreren in Nederland. Uiteraard heb ik het hier niet over economische vluchtelingen. De komende weken meer updates over dit nieuwe vrijwilligersproject.
Aan het einde van mijn werkdag scheurde ik naar de stad om paperclips te kopen. Ik maakte de kolossale fout om naar de So Low (* een soort Action) en de HEMA te gaan. De So Low stond vol met spullen waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had, maar toen ik ze zag, wist ik zeker dat ik ze moest hebben. Ik had serieus die hele winkel wel leeg kunnen kopen. Flamingolampen, eenhoorn etuis, glitterpennen, ananas-onderzetters. Ik ben helemaal terug naar mijn glitter en regenboog fase. Zonder Maarten had ik waarschijnlijk de woonkamer roze geverfd en de bank bekleed met regenboog pluche. Want wie kan er nou leven zonder glitterschuursponzen?!?
Donderdag; RIP
Ik ben niet per se een groot Peter R de Vries fan, of geef ik ook maar iets om de onderwereld, maar dit nieuws raakte me op de een of andere manier meer dan ander criminele afrekeningen-nieuws. Ik had het idee dat Peter altijd streed tegen onrecht. Om dan te zien hoeveel onrecht hem aan is gedaan… onvoorstelbaar. Stiekem hoopte ik dat hij terug zou keren en de hele onderwereld kapot zou maken na zo’n schietpartij. Maar het mocht niet zo zijn.
Vrijdag; kun je zo werken denk je?
Had ik al eerder geschreven dat ik met Maarten een mobiele werkplek voor mij aan het bouwen ben? Ik vind het leuk om de ene keer vanuit de tuin te werken, dan weer vanuit de woonkamer, of voor het raam in de achtertuin. Maar ik heb een groot, tweede beeldscherm nodig voor mijn werk, en ik ga natuurlijk niet al die spullen constant verslepen. Dus een mobiele werkplek it is.
In plaats van een normaal bureaublad had ik bedacht om deze helemaal te customizen. USB aansluitingen in het werkblad, USB hub in de vorm van een poedel. Je weet wel, idiote ideeën. Zo ook mijn idee om dit bureau te bekleden met zeil. Dan heb ik veel meer keuze dan met verf (* en het is minder werk…. had ik al eens gezegd dat ik lui was?!?). Dus op naar de markt, op zoek naar hysterische onwerkbare motiefjes. Denk je dat ik productiever wordt met flamingo’s om de hele dag op te kijken? En zou mijn muis lekker rollen over kant?
Ik sloot mijn werkdag af met een hele fijne rit door de bossen en over de hei. Een nieuwe stal met nieuwe stalgenoten zijn ook weer allemaal nieuwe avonturen. Ik ontdek nieuwe stukken bos waar voorheen nooit iemand mee naar toe wilde omdat het te ver rijden was of omdat ik te stevig door reed want ik heb geen tijd voor buitenritten van 5 uur (*vroeger kon ik zeggen dat ik geen zitvlees had om zo’n rit van 5 uur uit te zitten, maar dat argument gaat tegenwoordig niet meer op).
Zaterdag; twee keer op een dag politie
Ik reed al dagen rond met de benzinemeter van de auto op stand “leeg”. Mijn autootje heeft geen rood vlak. Er is enkel een laatste streepje. Dit had ik al enige tijd geleden bereikt, maar ik vergat telkens te tanken. Er gaat namelijk geen lampje branden op mijn dashboard, dus je moet gewoon af en toe het metertje van de benzine bekijken. Anyway, daar gaat dit verhaal niet over. Ik stond bij de Shell te tanken terwijl er op een bankje een jongen en een meisje zaten. Het meisje zat vrij luidruchtig te discussiëren met de jongen. Ik kreeg niet helemaal mee waar het over ging, maar ik kreeg wel de indruk dat die jongen niet echt iets met haar te maken had.
Vanuit het niks staat het meisje op en loopt naar de deur van de Shell. Ze was net iets te dik (fatshaming), had vettig zwarte krulletjes, had een wat viezig shirt aan en had een nog viezer petje op haar hoofd. Ze schreeuwt tegen de oude man achter de kassa dat … (*vul naam van een of andere vent in) haar terug moet nemen en dat dit niet kan (*vul hier nog wat scheldwoorden in). Gelukkig draait ze om en gaat weer op het bankje zitten. Ik slof richting de kassa waar de caissière meneer staat te bellen. Ik hoor nog net een deel van het gesprek waarin hij een omschrijving geeft van het meisje. Politie gok ik zo. Het is dat ik naar de hoefsmid moest met Soura, maar anders was ik waarschijnlijk blijven wachten op de politie (* yep, ik ben een super asociale ramptoerist).
Tegen de avond rijden Maarten en ik door Arnhem in ons kekke cabriootje. Staat er een koelvrachtwagen midden op een kruispunt stil. Niemand in de buurt. Raam open. Deuren dicht. Alarmlampen aan. Vreemd, dachten we, maar er is vast iemand in de buurt.
Twintig minuten later passeren we hetzelfde punt. De vrachtwagen staat er nog steeds. Het eerste wat ik dacht:
OMG, dat is zo’n koelwagen waarin ze vluchtelingen hebben geprobeerd te vervoeren, maar de maffia is erachter en de chauffeur is er vandoor om de politie te ontlopen.
Ik vertel mijn bizarre eerste ingeving aan Maarten. Ja, ik weet dat ik iets minder van die ongezonde series moet kijken. Zegt Maarten:
Ik dacht dat er misschien wel een hele grote bom in zou zitten die dan net af gaat wanneer wij voorbij rijden en dan een gat zo groot als een krater achter laat.
Zouden deze gedachten door de Chinezen komen die via het vaccin nu onze gedachten proberen te controleren? Of zouden Maarten en ik altijd al zo raar geweest zijn? Of leven we allemaal in een regenboog universum waarin ik op eenhoorns met glittermanen kan rijden? Of heeft er iemand weer eens wiet in mijn taart gestopt? (* waargebeurd verhaal… ik heb eens per ongeluk chocoladetaart zitten eten op een verjaardag wat eigenlijk spacecake was. Ik was de BOB, dus iedereen kon naar huis lopen door mij…….).
Oh ja, waar ging dit verhaal heen? Politie dus. Die hebben we gebeld om te laten weten dat er een vreemde vrachtwagen midden op het kruispunt stond (vol met cocaïne en 5 miljoen in contanten).
Zondag; de eerste kilo’s zijn eraf
De eerste kilo’s zijn eraf. 25 kilo om precies te zijn. Nou ja, dat zijn onze gezamenlijke kilo’s. Soura is 24.5 kilo afgevallen. Ik ben maar liefst 500 gram lichter. Om mezelf even op te hemelen; procentueel gezien ben ik veel meer afgevallen dan Soura, dus eigenlijk is het knapper dat ik 1 kilo kwijt raak, dan Soura die tien kilo kwijt raakt. Oh wacht, ik weeg Soura altijd met zadel en al. Hmm… dan is Soura procentueel ook meer kwijt geraakt dan haar dikke plofruiter. Procentueel willen we allebei ongeveer hetzelfde gewicht kwijt (*waarbij ik het wil en Soura niks te kiezen heeft maar voor haar eigen gezondheid die kilo’s er echt af moet hebben. Obesitas bij paarden is – net als bij mensen – een groeiend probleem… pun intended…) dus we kunnen samen dieettips delen wat wel en niet werkt. Ik ga haar komende maand inhalen. Echt! Maandag begin ik serieus.
Nog even een sidenote. Ik ben helemaal voorstander van body positivity, maar in het geval van Soura is het simpelweg ongezond, neigend richting zeer ongezond. Voor haar eigen veiligheid moet ze die kilo’s kwijt. In mijn geval zit ik nog prima binnen mijn BMI en heb ik met dit gewicht ook een gezond lichaamsgewicht, maar ik heb geen zin om mijn kledingkast aan te gaan passen aan mijn nieuwe omvang. Hoe graag ik mijn hangbuik ook als excuus wil gebruiken om nieuwe kleren te kopen, ik vind het ook gewoon lelijk. Er zijn dagen bij dat ik maar 1.500 stappen op een dag zet wanneer ik niet naar Soura ga, maar wel gewoon hetzelfde blijf eten. Een simpele rekensom leert mij dat ik gewoon meer dagelijks moet bewegen. Dus voorlopig nog geen body positivity.
De rest van de dag was het tijd voor een verjaardagsfeestje dus heel veel hapjes en lekkers. Vanaf morgen ga ik echt beter eten en Soura verslaan in deze afvalrace.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
