Wauw, wat een week met mislukte acties was dit. Van slechte ideeën waarbij ik goed had kunnen verongelukken, tot een bijna aangereden paard, en van een overmoedige actie van Maarten tot de zoveelste geannuleerde reis. Deze week was niet een week die de boeken in gaat als succesvol, vrolijk en geslaagd. Maar gelukkig is er eerst nog konijnenspam, want die hebben alleen maar geslaagde overmoedige acties.
Maandag; bijna ongelukken
Soms vind ik het knap dat ik nog leef gezien de enorm onhandige, domme acties die ik wel eens onderneem. Wat is nou het geval? Ik moest nog een hindernisbalk ophalen op mijn oude stal. Een activiteit die ik al lang uit liep te stellen, want die balk is zwaar en drie meter lang. Een van mijn nieuwe stalgenoten zei dat ze wel wilde helpen dus op deze maandag zouden we in alle vroegte “mijn” balk op gaan halen. Ergens vond er ontzettende miscommunicatie tussen ons plaats. Zij dacht dat ik met de auto kwam, ik dacht dat zij met de auto kwam. Netto hadden we dus uiteindelijk een scooter en een fiets. Niet echt geschikt hindernisbalken vervoer.
Daar laten wij ons natuurlijk niet door tegen houden. Twee touwen om de hindernisbalk geknoopt en hoppa het bos door. Maar een hindernisbalk is stijf, inflexibel, groot, zwaar en heel onhandig te balanceren. Ik trek met mijn scooter veel sneller op dan een fiets, maar ik kan niet heel langzaam want dan val ik om. Ik moest gas geven en remmen met 1 hand. Nienke op de fiets kreeg telkens een ruk aan de balk wanneer ik te hard op trok. Ik kreeg die balk in mijn rug wanneer ik te snel remde. Natuurlijk werden we afgesneden door een vuilniswagen die ook nog eens recht voor ons op de rem ging omdat hij de weg kwijt was en wij een noodstop moesten maken met onze drie meter lange hindernisbalk tussen ons in. Wat een kansloos idee was dat weer, maar we hebben het uit eindelijk gehaald.
Netflix tip
Mocht je fan zijn van de Blacklist, stop dan met kijken na twee seizoenen of zoiets. De eerste twee seizoenen zijn echt fantastisch, maar alles wat daarna volgt is raar, saai en eigenlijk helemaal niet zo leuk meer. Seizoen 7 kwam eerder dit jaar online en is nog even slecht als de eerdere seizoenen. Dus bij deze geen Netflix tip, maar een Netflix afrader.
Dinsdag; eten uit eigen tuin
Op internet volg ik van die Facebook types die bijna helemaal zelfvoorzienend zijn. Leven met minder en minder afhankelijk van de wereld om je heen. Echt een fantastisch idee. Vooral ook omdat ik er waarschijnlijk heel veel mee af zou vallen. In onze moestuin hadden we andijvie en spitskool, maar daar hebben we de rupsen en slakken mee gevoerd. We konden maar 9 peultjes oogsten dus dat zijn welgeteld 10 calorieën gok ik. De prei is verdronken. De konijnen hebben een deel van de planten op gegeten. Ik denk dat we gerust kunnen zeggen dat Maarten en ik geen talent zijn in het verbouwen van ons eigen eten en dat wanneer de oorlog begint, wij in ieder geval om gaan komen van de honger.
Maarten en ik hebben vooral luie-telers-gewassen nodig die zichzelf redden, zoals aardbeien, radijsjes, paprika en aalbessen. Of eigenlijk bedoel ik te zeggen dat we vooral boeren nodig hebben om ons eten te verbouwen, want met bovenstaande vier gewassen loop ik vrij zeker wat tekorten op hier en daar.
Elke ochtend pluk ik voor mijn ontbijt van onze aalbessenboom een bak vol besjes. Toch wel trots dat we in ieder geval iets hebben geproduceerd dit jaar. Misschien moet ik het maar posten in die Facebookgroep met al die succesvolle moestuintypes. Dan kunnen mensen nog iets leren van dit staaltje vakwerk…..
Woensdag; pannenkoeken en paarden op de autoweg
Werk, werk, werk, bellen, te veel mailtjes typen, saai. Fast forward naar het einde van de middag. Ik zou die vriendin met die onopgevoede pony helpen. De pony genaamd Saga wilde de trailer niet goed meer op. Het werd een soort onderhandelen met een strontvervelende peuter. Althans, dat denk ik, want ik heb zelf geen kinderen, maar dit is wat ik moeders/vaders op zeer regelmatige basis in de rij van de supermarkt of in de bus zie doen. Tijd om weer eens goed te oefenen met trailer laden dus want onderhandelen met paarden is nog net een tikkeltje lastiger dan met kleuters.
Saga bleek vooral totaal geen respect meer te hebben. Je kunt geen vriendinnen zijn met je paard. Zoals ik al zei, ik heb dus geen kinderen, maar volgens mij is het ook zo dat je geen vriendinnen kunt zijn met je peuter of kleuter. Ze hebben regels, grenzen en vertrouwen nodig om te weten waar ze aan toe zijn, wat je van ze verwacht en wat ze aan je hebben. Een respectloos paard neemt zijn eigen besluiten omdat ze op jou niet kunnen bouwen. Nou is het altijd lastig om het verschil te zien tussen de grenzen van je paard over gaan of duidelijk grenzen stellen. Je wilt ook niet je paard tot het uiterste drijven waardoor ze al het vertrouwen in je kwijt raken. Het blijft een dier met karakter, wensen en eigen ideeën maar een zeer lastige vocabulaire. Wanneer je zo’n dier tot de grond toe af breekt, krijg je er een apathisch omhulsel voor terug. Ook niet wat je wil dus.
Maar goed, ik zal je alle paarden theorieën en filosofieën besparen. Saga bleek al vrij snel weer redelijk de trailer op te lopen. Dat duurde helaas niet lang. Onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. Saga trok mij tijdens het oefenen een paar keer uit balans en testte daarmee perfect mijn zwakke plek. Toen was daar het moment waarop ze me volledig uit balans trok, omdraaide en weg rende. Mijn vriendin kon haar niet meer stoppen. Weg was ze. We dachten allebei dat ze richting haar wei was gerend, maar tot onze grote schrik was ze de weg over gerend. Een 60km/uur weg. Een auto kon net op tijd stoppen. Dit had echt afschuwelijk af kunnen lopen voor zowel paard als voor de auto’s op de weg. Wanneer ik door de bossen rij en Soura zich weer eens hysterisch gedraagt, dan is dit precies waar ik bang voor ben. Ik val eraf, Soura rent er vandoor en steekt een van de vele grote wegen in het bos over en een auto kan niet meer op tijd stoppen.
Gelukkig liep alles goed af. Auto nog heel, chauffeur nog heel, pony ook nog heel. Wij waren slechts duizend grijze haren rijker en een rolberoerte dichter bij onze eigen dood.
Donderdag; naar Malta
Ik moet voor mijn werk over twee weken naar Malta. Ik ben nog nooit op reis naar Malta geweest. Een nieuw land om te ontdekken. Ik heb er helemaal zin in. Een goede reden om mijn werktrip een paar dagen te verlengen en Malta te gaan ontdekken. Ik boekte een ontzettend gave Airbnb in Mdina; een oude stad in het midden van Malta. Al lijkt het erop dat alles in het midden van Malta ligt, want het land is letterlijk 23 kilometer groot. Check hieronder hoe schattig de binnenplaats van mijn Airbnb is.
Ik schreef al eerder over Soura en al haar aartsvijanden. Bij haar nieuwe huis staat een kudde schapen (*scoort vrij hoog op de aartsvijanden index). Witte schapen en natuurlijk het zwarte schaap van de familie. Op deze schapen komt geen enkele reactie van Soura. Ik ging een rondje rijden met Soura en kwam schapen tegen op de hei. Waarom doet Soura dan een opvoering van de sterfscène in het Zwanenmeer na? Wat is er zo anders aan het ene witte schaap versus het andere witte schaap? Welke paardenkenner kan mijn Hannibal Lector achtige paard doorgronden (*leest er toevallig een Clarice mee??).
Vrijdag; ik kruip terug mijn bed in
Ik had iets te fanatiek gewerkt de hele week. Lange dagen, intensieve uren, veel overleg en vooral heel geconcentreerd werken zonder pauzes. Mijn fragiele corona-thuiswerk lijf kan dat niet meer aan. Bij de minste geringste bacil die mijn in-house kolonie bacillen niet kent, krijgt mijn lijf acuut last van aanstelleritis. Aangezien ik maar liefst twee keer uit eten ging in de afgelopen week, en ik vermoed dat ik daar weer eens iets van een ander heb ingeademd, denkt dat luie immuunsysteem van mij:
Regel dit even lekker zelf. Wij zijn druk met navelstaren. Moeten we echt nu alweer aan het werk? Volgens mij gaan we net een tunnel in, ik versta je niet meer…..
Mocht er na al die uitgesproken meningen van mij nog een virusgekkie mee lezen op deze blog (*lijkt me erg onwaarschijnlijk, maar wat ze soms uitkramen leek me ook erg onwaarschijnlijk en toch hoor ik het uit hun mond komen); het is geen corona hoor. En nee het ligt ook niet aan de vaccinatie, of aan 5G, of aan Hugo de Jonge. Ik zie er dan misschien uit als een #fitgirl met een moordlijf en een oogverblindend uiterlijk, maar van binnen heb ik alleen maar luie organen die vooral niet doen waar ze voor aangenomen zijn. Heerst er iets, dan krijg ik het ook. Het zou me niks verbazen als dat luie lijf van mij zelfs een teelbalontsteking kan oplopen terwijl ik niet eens teelballen heb.
Zaterdag; DIY dinowereld en chillipepers
Zoals altijd begon de zaterdag op de markt. De groentemarktkoopman had nieuwe goodies ingekocht voor twee restaurants in de buurt. Een vage komkommer genaamd bittermeloen (*of die te eten was, hoor je komende week meer over) en hete pepers van de zwaarste categorie. Of Maarten er eentje wilde proeven? Tuurlijk wilde Maarten dat wel. Alle mannen achter de kraam lachen. Of hij het serieus meende, want dit was echt heftig en ze zouden het zelf niet zo opeten. Nee hoor, was geen probleem volgens Maarten. Dus hij snijdt een stuk van de peper af en Maarten eet die zonder blikken of blozen op. Niks aan de hand volgens hem. We rekenen onze groente en fruit af en lopen richting de scooter. Bij de scooter schiet Maarten in de lach (*of was het pijn?!?). Hij stond zich bij de kraam vreselijk groot te houden. Die peper was om te sterven zo heet, maar Maarten ging daar niet toegeven dat hij wel in tranen uit kon barsten. Hij heeft er wel oneindig respect mee verdiend bij de marktkraam, want dat deden ze hem niet na. Maarten doet hij ook niet nog een keer na waarschijnlijk. We moesten er gewoon even van bijkomen tussen de planten in de Intratuin. Ik bouwde een mooie mini-dino-wereld in een grote glazen pot want ik kon die kleine schattige plantjes natuurlijk niet laten staan bij de Intratuin.
Aangezien het geen maandag is, leek het Maarten en mij het perfecte moment om een nieuwe friettent te testen. Frietlovers; de naam beloofd al veel, want ik LOVE friet!! Op zich zijn we super tevreden met onze snackbar om de hoek, maar deze Frietlovers adverteren met vers gesneden friet in schil van Nederlandse bodem, een lange lijst vegetarische snacks (40% van alle snacks) en geen plastic verpakkingen. Dan ben ik natuurlijk verkocht, want die plastic bakjes zijn een doorn in mijn oog, maar niet zo’n grote doorn dat ik er friet om ga laten staan. Het zou ideaal zijn als er een friettent is die het plastic eruit gooit, zodat ik me vol kan blijven proppen met friet en me er niet eens schuldig over hoef te voelen.
Eindoordeel: lekkere friet, jammer dat alle saus in verschillende bakjes mee wordt geleverd want nu hebben we eigenlijk meer afval dan voorheen. Lekkere saus (*Maarten en ik zijn pindasaus experts), maar alleen de snacks vielen tegen. Ik had een rucola-kaas kroket en een draadjesvlees kroket zonder vlees. Maarten een goulashkroket en een draadjesvleeskroket met vlees. Eigenlijk vonden we alleen de draadjesvleeskroket met vlees lekker.
Zondag; toch niet naar Malta
Was ik twee dagen geleden nog heel enthousiast over mijn minireis op Malta aansluitend op mijn werktrip naar Malta. Ben ik nu al niet meer enthousiast. Malta heeft de corona toegangsregels gewijzigd. Alleen gevaccineerden zijn nog welkom. PCR tests zijn niet meer geldig. Ik haal mijn tweede vaccinatie twee dagen voordat ik in het vliegtuig zou stappen, maar de wachttijd is 14 dagen. Dus ik kom Malta niet. Dat wordt weer uren aan de telefoon hangen bij allerlei klantenservice centra om alles wat er toe nu geboekt is om te gaan boeken. Gelukkig is het tijdelijk, want na mijn tweede vaccinatie kan ik grotendeels zonder testen mijn leven weer oppakken. Dus Malta here I come met vertraging!
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
