Wat hebben naaktlopers, postzegelverzamelaars en paardenmeisjes met elkaar gemeen? Helemaal niks, behalve dat ze deze week mijn week opleukten. Een week waarin ik voor het eerst weer uit eten ging, waar ik erachter kwam hoe je een paard kan kietelen en waarin ik eindelijk ging stoppen met mijn hobby van 30 jaar. Maar eerst konijnenspam, want die lopen nooit naakt met al dat haar.
Maandag; naaktlopers tijdens online meeting
Het moest een keer mis gaan natuurlijk met al die online meetings van tegenwoordig. Je geluid niet uit zetten terwijl je net zit te klagen over die ene collega. Denken dat je al opgehangen hebt, terwijl je nog in de meeting zit. Niet door hebben dat je partner in een vergadering zit en dan een harde boer laten.
Dit is ons allemaal nog niet overkomen. Nee, wij gaan meteen naar next-level gênant. Ik zat in overleg met een supply-chain collega. De camera stond aan voor deze meeting. Maarten bedacht dat hij de konijnen een stuk appel ging brengen. Het was echt te warm in huis, dus Maarten liep in een Marvel korte broek, zonder shirt rond. Want Maarten had geen meetings dus die denkt dat er niemand meetings heeft. Ik zit precies zo achter mijn computer gepositioneerd dat je goed je best moet doen om in beeld te lopen. Behalve dat ik even vergeten was dat mijn camera richting een grote spiegel stond. Dus toen Maarten naar buiten liep, kon je via de spiegel hem precies zien lopen in beeld. Natuurlijk was alleen zijn bovenlijf zonder shirt te zien en wist niemand in de meeting echt zeker of Maarten nou wel of niet een broek aan had. Het hielp ook niet toen ik zei:
Let niet op die naaktloper in beeld…..
Ongemakkelijke stiltes volgden tot we net deden alsof er niks gebeurd was en de meeting gewoon verder ging. Maar Maarten moest ook nog terug naar binnen. Weer ongemakkelijk stil. Ik denk niet dat Maarten nog vaak zonder shirt rondloopt wanneer ik thuis werk.
Netflix tip
Het tweede deel van Lupin staat online. Mocht je de eerste paar afleveringen gemist hebben: de hele serie draait om Assane Diop – meesterdief – waarvan de vader (immigrant uit Senegal) er is ingeluisd door een rijke familie (Pellegrini). Assane laat zich inspireren door de verhalen van Lupin om wraak te nemen voor zijn vader. Het verhaal is steengoed, megaspannend en een goedgevonden cast. Echt een absolute aanrader!
Dinsdag; welkom in het digitale tijdperk
Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat ik na corona weer terug naar kantoor zou komen. Ik had me niet gerealiseerd dat na corona mijn kantoor ineens in Praag zou staan. Dus dat ik voorlopig nog even vanuit huis zou blijven werken. Ik heb mijn bureau op kantoor al leeg gehaald. Met het uitruimen van mijn bureau kwam ik spullen tegen die ik van baan naar baan ben blijven verhuizen, waaronder een pak visitekaartjes hoger dan de Eiffeltoren. Tijd om eens goed op te ruimen, want ik heb geen zin om al die rotzooi thuis te hebben en ze dan over een paar jaar weer mee te verhuizen naar een nieuwe baan.
Ik trad eindelijk toe tot het digitale tijdperk. Je moet toch wat wanneer het Nederlands elftal eruit ligt en je ineens zeeën van tijd hebt na werktijd (wees gerust… ik heb hier niet de tijd van mijn baas aan verspilt). Ik heb alle visitekaartjes in zo’n app in zitten scannen. Het bleek dat visitekaartjes in de vorm van een ei (*creativiteit in de landbouw), slecht te scannen zijn met die handige app. Weer iets geminimaliseerd en opgeruimd.
Maar nog veel leuker op deze dinsdag was dat ik eindelijk weer uit eten ging met Maarten. Na anderhalf jaar onze eigen gekookte maaltijden te hebben gegeten (*uitgezonderd een kort intermezzo vorige zomer) waren we dolgelukkig om niet in de supermarkt te bedenken wat we willen eten, en dan thuis al weer van gedachten veranderd te zijn. Gewoon een menu kaart met oneindig veel kleine hapjes waardoor we elk half uur konden beslissen dat we toch zin hadden in iets anders. En het beste van allemaal; ik bestelde het hele toetjes menu.
Maar maandag begin ik echt met gezonder eten om die laatste twee kilo weer kwijt te raken hoor…..
Woensdag; waarom is een paard bang voor paarden?
Ik had een dagje vrij genomen om samen met een stalgenootje een nieuw natuurgebied te ontdekken (De Ginkelse Hei/Planken Wambuis). In dat natuurgebied loopt een kudde paarden en natuurlijk koeien (*Soura haar aartsvijanden… naast schapen, geiten, mensen met kinderen op hun nek, bordjes die scheef staan, voetballers, mensen in de bosjes en natuurlijk de Nordic Walkers). Uiteraard belanden we midden in die kudde paarden. Je zou denken dat een paard een ander paard herkent als paard. Maar nee, niet Soura. Die wilde niet verder, die liep panisch om zich heen te snuiven, die stond stil, die deed weer eens dramatisch. Zelfs na tien jaar snap ik niks van dat paard. Passeren we paarden met ruiters op de rug, dan kijkt ze wel, maar is er niks aan de hand. Komen we paarden in het wild tegen, dan doet ze alsof de wereld vergaat. Alsof ze nog nooit een ander paard heeft gezien.
Na bijna twintig gezellige kilometers waren we weer terug op stal.
Donderdag; hoe lelijk is echt lelijk?
Voor mijn werk heb ik een iPhone. Laat ik het aardig zeggen: we zijn geen vrienden, die telefoon en ik. Vanwege beveiligingsprotocollen op mijn werk hebben we ook niks te kiezen wat betreft merk telefoon. Dus nu heb ik een vreselijke, afgrijselijke, afschuwelijke, onhandige, onbruikbare iPhone voor mijn werk en een fantastische, gebruiksvriendelijke, mooie, niet kapot te krijgen Samsung Galaxy privé. Die iPhone is het verwaarloosde kind waar een moeder nooit naar om kijkt. Tot op een gegeven moment de kinderbescherming langs komt vanwege meldingen van verwaarlozing. Dat punt had mijn werk-iPhone ook bereikt. Het hoesje wat ik er ooit bij had gekregen drie jaar geleden was het punt van kapot al lang gepasseerd. Ik weet ook vrij zeker dat mijn telefoonhoesje onontdekte bacterie culturen huisvest. Misschien moet ik mijn hoesje doneren aan het RIVM.
Maar goed, lang verhaal kort. Maarten ging boodschappen doen en ik vroeg hem om een nieuw hoesje voor mijn telefoon mee te nemen. Ik gaf aan dat het me niet boeide met wat voor lelijk hoesje hij terug zou komen, want lelijker dan mijn telefoon zou het toch niet worden. Oh boy, wat zat ik er ver naast. Maarten heeft het voor elkaar gekregen om een telefoon hoesje te kopen wat nog lelijker is dan mijn telefoon. Mijn werktelefoon! En ik ga natuurlijk niet nog een hoesje kopen, want dat verdiend die iPhone niet, dus vanaf nu werk ik met onderstaand hoesje om mijn telefoon.
Diezelfde telefoon had ik hard nodig toen ik was vergeten dat ik aan het einde van de dag nog een vergadering had en ik deze vergadering uit nood maar op stal bij heb gewoond in de hoop dat niemand door had dat ik de vergadering compleet was vergeten.
Vrijdag; kun je een paard kietelen?
Ik had in corona tijd weer eens wat leuks bedacht voor Soura. Op Marktplaats kocht ik een massage-gun. Dat is een soort boormachine qua uiterlijk, maar dan bedoeld om iemand mee te masseren. Nergens op de verpakking stond dat dit artikel niet gebruikt kon worden bij paarden, dus Soura werd mijn nieuwe testobject.
Tot nu toe masseerde ik Soura drie keer. De eerste keer in een onweersbui (wat kan daar nou mis gaan…). Soura vond dat lawaaimakende trilding in combinatie met oorverdovend onweer helemaal niks. Een massage zou ontspannend moeten zijn, maar Soura maakte er een soort episch balletdrama van.
Lang verhaal kort: Soura wende uiteindelijk aan het massage-apparaat en staat tegenwoordig verveeld haar tijd uit te zitten als ik weer eens met dat massage apparaat aan kom zetten. Ik kwam erachter dat je een paard ermee kan kietelen. Paarden vinden kietelen iets minder grappig dan mensen. Paarden trappen naar het apparaat alsof het een vlieg is die irriteert en kriebelt. Ik ben een beetje bang dat dit project is mislukt en dat ik deze massagegun weer ga verkopen.
Zaterdag; postzegels en paarden
Mijn dag begon natuurlijk op de markt, maar ging al snel over naar de paarden. Eerst een rondje wandelen met mijn moeder en Soura. Toen met een stalgenootje meegereden naar een manege in de buurt. Daar weer met iedereen staan ouwehoeren. Een rondje in mijn eentje verder gereden via mijn oude stal. Ook daar weer veel te lang staan ouwehoeren. Na het rijden bij de wei in de zon gezeten om te zien hoe Soura stond te eten en gezellig met een stalgenootje kletsen. Uiteindelijk was ik maar liefst vijf uur op stal. Ik houd van zulke dagen. Geen plan hebben als je gaat en gewoon met de flow mee gaan met wat en wie je tegen komt.
Maarten was een nachtje naar zijn moeder in de randstad. Ik had het huis voor me alleen. Whooop whooop. Mijn avondeten bestond uit een halve meloen. Mijn bedtijd was weer bedroevend laat want Netflix bleef maar nieuwe afleveringen aan zetten en ik heb de ruggengraat van een inktvis, dus ik kreeg het niet zelf voor mekaar om de tv uit te zetten. Daarnaast was ik ook gewoon druk. Waarmee?
Lang, lang geleden, toen ik nog klein en lief was, had ik een hobby. Postzegels verzamelen. Ja, je leest het goed. Deze zakenvrouw met haar luxe pakken en management baan verzamelde ooit postzegels. Waarom ik dit zo zeg? Geen idee eigenlijk. Dat zullen wel mijn vooroordelen zijn over wat voor soort mens je bent als je postzegels verzameld. Blijkbaar vind ik dat je dan stoffig, introvert en vrijgezel moet zijn. Beetje bekrompen en kort door de bocht (denk ik, of kennen jullie alleen maar stoffige, introverte, vrijgezelle postzegelverzamelaars?). Ik ben het levend voorbeeld dat iedereen postzegels kan verzamelen. Zelfs als je paard rijd, of vegetariër bent, of Ajax fan bent (*ben ik niet hoor), iedereen kan postzegels verzamelen.
Maar ik niet meer. Ik ruim al jaren mijn leven steeds meer op en dat geeft veel vrijheid en lucht. Na dertig jaar is het ook tijd voor mijn postzegelverzameling om opgeruimd te worden. Waar andere mensen hun zaterdagavond door brengen met hun vrienden, of naar een of ander festival gaan, of iets anders hips doen, bracht ik mijn zaterdagavond door met mijn postzegelverzameling. Alles moest op Marktplaats. Een monnikenwerk vanjewelste waar ik al snel mijn interesse voor verloor, dus ik denk dat ik binnenkort maar eens naar een taxateur ga. Mocht jij als lezer trouwens een postzegelverzamelaar zijn, stuur me dan een berichtje, want al mijn postzegels gaan in de verkoop.
Zondag; zou een paard, paard eten?
Zoals elke zondag ging ik met mijn oud-stalgenootje met een matig luisterende pony en een nog minder luisterende ruiter op pad. We zouden een rustig ritje doen naar de snackbar.
Ik begin ECHT maandag met gezond eten (of moest dat deze maandag al in gaan?)
Ik kocht een broodje satekroket met mayonaise. Naar alle waarschijnlijkheid zit daar wel paardenvlees in. Dat is toch raar om je satekroket te eten met paard erin, terwijl er een paard voor je verlekkerd naar hetzelfde broodje staat te kijken. Soura kreeg natuurlijk weer een rakketje. Deze keer geen brainfreeze bij mijn paard. Ik at nog even snel een Solero als toetje. Deze week is toch al verloren als week om beter op mijn eten te letten, dus dan kan een Solero er ook nog wel bij. Dit is mijn laatste kans voordat het weer maandag is.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
