I FEEL ALIVE!! Eindelijk weer voelen dat ik leef. Ik reisde naar Praag voor mijn werk, maar moest daarvoor maar liefst drie keer een corona test te doen. Ik beleefde weer de wildste avonturen, genoot met volle teugen en ben weer helemaal klaar voor het gewone leven. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die laten zich niet testen en zijn al helemaal gevaccineerd.
Maandag; coronatest nummer 1
De dag begon vroeg; ik ging in de stromende regen de paarden op Soura haar nieuwe stal voeren. Dat is echt het mooiste moment om naar stal te gaan. Alle paarden verwelkomen je alsof je het leukste mens ter wereld bent. Ze dribbelen achter je aan alsof je de beste groepsleider bent. Maar liefde gaat door de maag. Zodra ze nieuw gras krijgen, besta ik niet meer. Ben ik lucht. Kijken ze dwars door me heen. Zo’n deuk in mijn zelfvertrouwen. Zo makkelijk aan de kant gezet.
Mijn leven staat op het punt om weer te beginnen. Om mijn nieuwe collega’s in Praag te leren kennen, heb ik in superspeed een reis naar Praag geregeld. Nederland is natuurlijk een broeinest van corona, dus ik mocht een stokje in mijn neus gepoerd krijgen om te bewijzen dat ik echt weer los gelaten mag worden in de wijde wereld. Omdat ik slechts de helft van mijn vaccinatie heb gehad, kon ik helaas nog niet zonder test reizen. Nooit geweten dat je met zo’n stokje via je neus, je keel kunt krabben. Gelukkig zal dit stokje een van de laatste pogingen zijn om mijn hersens aan te raken. Over niet al te lange tijd kan ik weer vrij reizen met mijn eigen QR code.
Over de rest van mijn dag kan ik weer heel kort zijn; ik zat achter mijn bureau en keek naar mijn scherm. Ik typte druk allerlei emails en belde wat af. SAAAAAIIII voor jullie om te lezen, dus dat sla ik voor het gemak even over.
Netflix tip
Nightlfyers. Een superspannende Scifi serie. Zoals zo veel sci-fi verhalen speelt dit verhaal zich af op een ruimteschip onderweg naar buitenaardse levensvormen. Op het schip gaan dingen stuk, mensen worden gek, niemand vertrouwd elkaar, slachten elkaar af. Eigenlijk een gewoon standaard sci-fi verhaal uit 2093. Maar zoals altijd, vraag je je het hele verhaal af wat er nou echt aan de hand is, zijn er buitenaardse wezens aan boord en komt er nog iemand levend van het schip af.
Dinsdag; paardrijden als een zak aardappelen
Ik had weer eens iets leuks bedacht om te kopen; een of ander apparaat wat automatisch met je mee draait tijdens het paardrijden in de rijbaan. Met mijn mobiele telefoon kan ik dan makkelijk opnames maken van hoe Soura loopt en hoe ik zit. Uiteraard kocht ik deze op Marktplaats want dat scheelde een pak geld. En aangezien ik mijn interesse vrij snel verlies in dit soort gadgets, kan ik deze dan ook makkelijk over zes maanden weer verkopen voor ongeveer hetzelfde bedrag. Op die manier kan ik heel veel gadgets testen zonder dat het me geld kost.
Achteraf gezien had ik dat ding beter helemaal niet kunnen kopen. Ik ben natuurlijk meteen door naar stal gegaan om alles te testen. Mijn paardrijvaardigheden bleken vrij dicht in de buurt te komen van die van een aardappel op een hobbelpaard. Ik ga dat ding drie maanden de kans geven om mijn houding te verbeteren. Als ik dan niet beter rijd, dan ben ik gewoon niet meer te redden.
Ps: die gadget heet trouwens de Pivo Silver. Rijd je paard, let dan op dat je de Silver koopt en niet een van de andere kleuren die Pivo aanbied. Andere versies zijn misschien goedkoper, maar kunnen je paard niet herkennen en kunnen je dan dus ook niet automatisch volgen.
Woensdag; nog een stokje in mijn neus
Ik was de hele dag helemaal hyper. Eindelijk weer op reis. Wiebelend op mijn bureaustoel werkte ik nog twee vergaderingen af voordat ik eindelijk met mijn rugzakje op mijn rug richting het station mocht gaan. Ik reisde met een collega die nog beter voorbereid op reis gaat dan mijn ouders. EHBO setje mee, want in Tsjechië hebben ze geen verbandgaas natuurlijk. Alles uitprinten op papier, want stel je toch eens voor dat je telefoon leeg is op die reis van 1 uur en 25 minuten. Elke twee minuten naar de gate kijken of er al wat gebeurd, want op het scherm staat namelijk Gate Open, en je zou toch maar eens je vlucht kunnen missen. Het grappige is dan dat personen die zo supergoed voorbereid op reis gaan, vaak de belangrijkste dingen vergeten. Ik heb hem een dag van tevoren moeten zeggen dat FFP2 maskers verplicht zijn in Tsjechië. Hij dacht dat van die chirurgische mondkapjes ook wel goed waren. In Tsjechië verkopen ze die dingen natuurlijk ook wel, maar het zal je maar gebeuren dat je meteen een fikse boete aan je kont hebt hangen wanneer je de luchthaven uit loopt. Dan ben ik toch liever pleisters of een tandenborstel vergeten.
Die FFP2 maskers zijn trouwens een soort van micro-sauna voor je gezicht. Die dingen sluiten zo goed af, dat je een soort Burgers Bush tropische tuin creëert onder dat ding. Ik weet zeker dat als ik er een salamander in los had gelaten, dat ie prima eitjes had kunnen afzetten op de pluizige ribbels van het masker.
Maar goed, laat ik ter zake komen. Ik ging dus eindelijk weer op reis! Alles ging zo ontzettend soepel. Geen rijen op Schiphol, wat dus betekende dat ik maar liefst twee uur kon wachten op Schiphol. De vlucht was halfvol, dus de stoel naast me was vrij. Ik had Netflix gedownload dus ik was al in Praag voor ik er erg in had. Ook al geen rijen bij de gezondheidscheck douane. Ik werd niet eens ondervraagd naar mijn Nederlanderschap. Niemand wilde al mijn mooi ingevulde formulieren zien. Had ik eindelijk eens dramatisch kunnen doen over mijn reis, zat alles mee. Gelukkig mocht ik de reis wel afsluiten met een Tsjechisch wattenstaafje in mijn neus. In Tsjechië poeren ze in beide neusgaten dus ik had dubbelprijs.
En toen eindelijk weer verenigd met Team Roemenië. We hadden elkaar bijna een jaar niet meer gezien. Geen van ons was een jaar lang nog de grens van zijn/haar eigen land over geweest. Onderling zagen ze elkaar nog wel eens, maar als team samen, hadden we al lang niks echt leuks meer gedaan. Nou is een fusie met Tsjechië en dan met spoed er naar toe racen, misschien niet het toonbeeld van ‘iets leuks doen’, maar na deze zeer lange geheelonthouding wat betreft leuke teamdingen, namen we hier allemaal genoegen mee.
Donderdag; zo veel mensen op een dag
Eindelijk weer ontbijten in een hotel. Niet zoals thuis, in de supermarkt al moeten verzinnen waar je zin in hebt als ontbijt, maar gewoon ’s morgens wakker worden en dan je ontbijt volledig voor je uitgestald vinden. Ik heb dit zo ontzettend gemist. Wat ik zeker niet gemist heb trouwens, zijn de slechte bedden. Halverwege de nacht brak er een onweersstorm vanjewelste los die me deed denken aan een slecht afgestelde stroboscoop op een feestje toen ik zestien was. Mijn bed was een vreemde combinatie tussen springveren en planken die toch echt niet beter sliepen met de twee enorme kussens op bed. Deze combinatie zorgde voor een wat slechte start van de dag. Maar met een bakje slappe yoghurt, een broodje met dikke zoutkristallen op de buitenkant en een aanmaak-sinaasappelsap, schoot mijn glucocose-cholesterol-hartslag weer door het plafond. BAM WAKKER!
Met vijf collega’s vertrokken we in de auto richting de fabriek. Allemaal gevaccineerd en de helft van ons zelfs nog extra getest omdat die helft uit Nederland komt. Helemaal mondkapjes vrij zaten we als sardientjes tegen elkaar aan geplakt. Ik ben dat helemaal niet meer gewend om mensen zo dicht om me heen te hebben. Mijn persoonlijke ruimte is tegenwoordig minstens een meter of twee groot en dat beviel me eigenlijk wel. Al dat vlees van een collega tegen me aangedrukt is maar raar.
We hadden de hele dag kennismakingsgesprekken met al onze nieuwe collega’s. Er werden kado’s uitgewisseld en ideeën en visitekaartjes vlogen geregeld over de tafel. Er werden zelfs weer handen geschut. In Tsjechië moet je je verplicht testen op corona voordat je naar kantoor komt, dus iedereen was coronavrij. Ik heb voor het laatst anderhalf jaar terug iemand een hand gegeven. Ook superraar om andermans zenuwachtige plakhand te voelen.
Vrijdag; beach party in Praag
Vergadering, vergadering, vergadering. Saai, saai, saai. Let’s fast forward naar de avond. De General Manager in Tsjechië vertrekt per 1 juli en gaf een groot afscheidsfeest. En niks is zo goed voor het opbouwen van relaties met nieuwe collega’s als drank, eten en elkaar belachelijk maken met sporten. Het feest vond plaats aan een groot meer omringd door bomen en strand. Je kon beachvolleyballen, bootjes varen en natuurlijk BBQ-en.
Ik heb totaal geen balgevoel, maar dat weten mijn nieuwe collega’s niet. Dus er waren er twee zo dom om met mij in een team te willen bij het beachvolleyballen. Ik zie er dan misschien enigszins fit uit, maar daar heb je niks aan als je niet in staat bent om zelf te beslissen welke richting de bal op gaat, in plaats van dat de bal een eigen leven gaat leiden. Met twee van de zes wedstrijden gewonnen, was ik nog zeer onder de indruk van dit resultaat. En na zes potjes spelen, vond ik dat ik prima mijn avondeten uit het gehele toetjesbuffet kon laten bestaan.
Zaterdag; weer naar huis
Na lekker uit geslapen te hebben, was het tijd om halverwege de ochtend weer richting de luchthaven af te reizen. Ook op de terugreis geen gedoe over testuitslagen, geen vragen over waar ik was geweest. Ik was gewoon een beetje teleurgesteld dat ik zo mijn best had gedaan om al die formulieren in te vullen en dat niemand er naar wilde kijken.
Thuis kwam ik er pas achter hoe moe ik was geworden van deze eerste trip. Ik had al zo lang geen mensen meer gezien, dat ik helemaal niet eens meer wist hoe ik me moest gedragen in gezelschap. Om even tot rust te komen, ging ik naar Soura. Niks is zo lekker als in het bos naar mijn pony kijken. En al helemaal nu ik een nieuw graasmasker voor haar heb aangeschaft. Voor zowel Soura als mij is het tijd om weer normale porties te gaan eten. Aan de hoeveelheid lichaamsbeweging zal het niet liggen. Maar dat frietje wat ik als avondeten at omdat ik vond dat ik dat wel verdiend had na zo’n zware werkweek, is waarschijnlijk een groter probleem.
Maandag begin ik met afvallen. Deze keer echt…..
Zondag; naar wie ruikt dat?
Ik begon mijn zondag oud en vertrouwd met een paardrijritje op de zondagochtend. Ondanks dat mijn vorige favoriete zondagochtend paardrijgenoot haar pony heeft verhuisd, heb ik een redelijk alternatief gevonden (*ze leest mee, dus ik kan natuurlijk hier niet echt zeggen wat ik eigenlijk van dat ge-explodeerde kapsel van haar pony vind 😉 ). Helaas was Soura vreselijk ongesteld, dus die wist absoluut niet wat ze met haar emoties aan moest. Hysterisch hinnikend reden we door het bos naar ons meeting point. Nergens op geconcentreerd. Panisch om niks. Hartstikke chagrijnig. Dan is er echt geen land te bezeilen met die pony van mij. Gelukkig werd Soura een heel stuk rustiger bij het zien van haar oude vrienden en was de rest van de rit gewoon gezellig. Totdat het over vaccineren ging. Die hele vaccinatie discussie splijt de maatschappij letterlijk in tweeën. Waar vaccinaties op scholen jarenlang heel normaal waren, is nu ineens de enige manier om uit deze dramatische pandemie te komen, een ellenlange discussie geworden. Straks zijn er kroegen voor mensen met vaccinatie en mensen zonder vaccinatie. Straks komen er festivals met alleen gevaccineerden, en festivals zonder gevaccineerden. Ik las zelfs dat er restaurants zijn waarin je ofwel gevaccineerd moet zijn, ofwel een negatief testresultaat moet kunnen laten zien. Ik las zelfs op De Vriendin (bij de kapper hoor 🙂 ), dat er gezinnen in tweeën splijten over deze discussie.
Maar goed, genoeg over drama’s in de maatschappij. Ik was zaterdag nadat mijn vliegtuig geland was, nog even snel naar een Marktplaats afspraak gegaan. Ik wilde voor de konijnen een nieuw mandje. De mevrouw aan de deur zei dat het mandje niet gebruikt was. Ik vroeg of haar kat er niet in wilde liggen. Maar het mandje was niet voor een kat. Ze had het mandje gekocht voor haar konijnen (*smelt*). Ik vertelde dat ik precies hetzelfde van plan was. Ze zei dat ik mee moest lopen naar de woonkamer. En daar zaten op de vloer voor de tv twee konijnen tv te kijken (*konijnen horen altijd in koppels en nooit alleen). Bij thuiskomst waren Lotte en Loki uitermate gefascineerd door deze naar konijnen-ruikende nieuwe slaapplaats.
De rest van de dag was het tijd om samen met mijn moeder en Maarten Formule 1 te kijken en aansluitend te kijken hoe Nederland het niet makkelijk had bij het voetbal.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
