Wat heb ik dit vreselijk gemist allemaal. Bloggen, weekoverzichten, een leven hebben, reizen, avonturen beleven. Het heeft maar liefst bijna een jaar geduurd (*laatste weekoverzicht was week 34), maar ik ben weer terug met de weekoverzichten. Deze week een update hoe het leven er na een jaar voor staat en dan vanaf week 25 weer de oude vertrouwde belevenissen en nutteloze feitjes, vreemde aankopen en rare ideeën. Maar eerst konijnenspam, want Loki was ook toe aan avontuur.
Wat is er gebeurd in het afgelopen jaar?
Ik kan heel kort zijn over hoe mijn dagen en weken eruit zagen.
- slapen
- 07.00 uur: naar beneden lopen in pyjama of joggingbroek
- 07.03 uur: beginnen met werken
- 16.00 uur: omkleden en richting mijn paard
- 19.00 uur: koken en eten
- 20.00 uur: Netflix en slapen
In de weekenden husselde ik de tijden een beetje en haalde het werken er tussenuit, maar voor de rest zag het er precies hetzelfde uit qua activiteiten. Ik ging in winterslaap, verdween onder een steen, stopte mijn kop in het zand, liet mezelf eens even goed verslonzen. Jullie snappen nu vast wel waarom ik geen weekoverzichten meer schreef. Het was mentaal een zwaar en uitputtend jaar terwijl ik fysiek nog nooit zo weinig had uitgevoerd. Ik had gedacht dat ik het wel eens lekker vond om even helemaal niks te doen, maar ik verveelde me kapot. Geen geraniums voor mij voorlopig.
Naast al het corona drama gebeurde er nog wel wat in de afgelopen 11 maanden.
Soura moest verhuizen
Wat al jaren onvermijdelijk was, werd nu toch werkelijkheid. Ik en al mijn stalgenoten kregen de gevreesde brief: de pensionhouder had het land verkocht en zou eindelijk met pensioen gaan. Dus dat werd verhuizen met Soura. Het verhuizen van je paard in de regio Arnhem is net zo makkelijk als in Amsterdam Centrum een huis proberen te vinden met minstens drie slaapkamers voor minder dan 200.000 euro. Onmogelijk dus!
De wachtlijsten zijn maanden, soms jaren bij een aantal stallen. Het voelt een beetje als de gemiddelde ouders die een kinderopvang voor hun kind zoeken. Maar het geluk was aan mijn kant. Ik vond de perfecte plek voor Soura en wist haar zonder al te veel kleerscheuren te verhuizen. Soura was het ultieme ijskonijn en liet zich niet aan de kant trappen door haar nieuwe vrienden. Ze is blijkbaar een geboren leider. In drie uur tijd zette ze de grootste relschoppers op hun plek en veroverde direct de hoogste plek in de groep. Stiekem was ik super trots op mijn pony en heel blij dat de rest van de paarden nog alle ledematen eraan hadden zitten en er geen torenhoge dierenarts rekening volgde. Soura had zo veel zelfvertrouwen, zo veel rust, zo veel leiderschap. Ze is uitgegroeid tot een fantastisch paard. Tot we een schaap zien….. dan is het weer een hysterische drama queen zoals ik van haar gewend ben.
Mijn kantoor staat niet meer in Nederland
Ik kreeg een flinke reorganisatie voor mijn kiezen. Niet vanwege corona of bezuinigingen gelukkig, en niet totaal onverwachts, maar toch voor iedereen een ontzettend grote verandering. Ik ben 80% van de collega’s waar ik mee werk, kwijt geraakt (niet ontslagen hoor, maar we zijn herverdeeld om de structuur logischer te maken. Oman past qua cultuur nou eenmaal beter bij Egypte dan bij Estland, en Roemenië past qua cultuur nou eenmaal beter bij Tsjechië dan bij Pakistan). Ik zou er nog meer verantwoordelijkheden bij krijgen. En het kantoor waar ik voor zou gaan werken staat in Praag. Dat is net een iets langere reistijd als Boxmeer. Het einde van mijn woon-werk scooter avonturen zijn nabij. Geen bedrijfskantine meer. Geen uitzicht op de parkeerplaats meer. En boven alles; geen gezellige lunches en gesprekken met collega’s bij de koffieautomaat meer. Het einde van een tijdperk!
Ik had zo veel vragen over deze reorganisatie. Zou ik in Praag moeten wonen? Hoeveel zou ik moeten reizen? Hoe gaat mijn werk eruit zien? Wie zouden mijn nieuwe collega’s worden? Maar ik zag ook minstens evenveel mooie kansen en had de wildste ideeën. Op de meeste van deze vragen heb ik nog steeds niet het antwoord, dus ik kan jullie de komende weken meenemen op de zoektocht naar de antwoorden.
Vaccineren en bijwerkingen
En als sluitstuk van de afgelopen pandemie, liet ik me deze week eindelijk vaccineren. Ik zal jullie een hele monoloog besparen over wat ik vind van vaccineren en mensen die het juist niet doen, want ik geloof dat we allemaal wel genoeg plat gebombardeerd worden met al die meningen van iedereen. Maar ik had wel last van zeer ernstige bijwerkingen van mijn vaccinatie dus laat ik die in ieder geval wel met je delen.
- Ik had al hoofdpijn voordat ik naar het vacccinatiecentrum ging en met het vaccineren ging mijn hoofdpijn niet over. Ok, ik moest ongesteld worden, maar toch. Ik had meer verwacht van zo’n vaccin.
- Ik kreeg over mijn hele lijf rode bultjes na mijn vaccinatie. Ok, ik sliep ook met mijn raam open en had een slaapkamer vol muggen, maar toch denk ik dat het door het vaccin kwam.
- Er bleef constant bestek aan me plakken. Ook koekkruimels, boterhammen met pindakaas en cheddar kaas trouwens. Het was dan misschien 30 graden en zweterig weer, maar ik weet zeker dat ik door het vaccin magnetisch ben geworden.
- En toen ik de volgende ochtend wakker werd, sprak ik ineens vloeiend Chinees. Vind ik persoonlijk wel een handige bijwerking van het vaccin, maar ik heb er voor mijn werk zo weinig aan. Ik had liever Roemeens gekregen.
Laat het leven weer beginnen!
Netflix tip
Ik heb zo ontzettend veel Netflix tips dat ik er wel twintig blogs aan kan wijden. Geen gebrek aan inspiratie op dat vlak. Dus laten we met de eerste tip beginnen.
Secret City is een Australische serie over een journalist die achter een complet bij de overheid komt. Niet per se een heel origineel verhaal als ik het zo schrijf, maar wel super spannend om te kijken. Niet van dat overdreven Amerikaanse en totaal onrealistische geweld. Gewoon een steengoede serie die je niet los laat.
Overige spannende belevenissen
Maar ik maakte nog veel meer spannends mee dit jaar.
- We hebben dit jaar – naast aardbeien – heel veel groente opgekweekt. Wij gaan de hongerwinter wel overleven met die drie sperziebonen.
- Milieucentraal heeft Maarten en mij een hele dag gefilmd op onze elektrische scooter. Zodra het eindresultaat klaar is, komt dat natuurlijk zeker hier langs.
- Ik heb maar 4 nieuwe kledingstukken gekocht waarvan 3 deze week. Ik ben helemaal trots op mijn minimalistische aankoopgedrag tijdens corona.
- Maarten heeft geleerd hoe je wentelteefjes maakt van suikerbrood en Liqor 43. Ik hoefde toch niet met de auto naar huis na mijn werkdag, dus ik kon me helemaal kacheltje lam zuipen tijdens mijn lunchpauze.
- We hadden tot twee keer toe bijna babyduifjes in de tuin, maar die domme vogels bouwen een nest met drie takjes en zijn dan verbaasd dat hun ei eraf valt en hun baby dood is. #duifshaming
Nou ja, zoals ik al; het was niet een heel spannend jaar. Ik hoop jullie volgende week weer te zien voor een weekoverzicht zoals jullie van me gewend zijn. Vol avonturen, vol mislukte plannen en vol met foto’s.
Wat er verder online kwam deze week;
Dit onderdeel blijft voorlopig even helemaal leeg. Ik heb letterlijk een jaar lang helemaal niks geschreven. Ik zat zo veel achter mijn computer dat ik geen minuut langer meer naar mijn scherm wilde staren dan nodig was. Ik schreef het liefst in het vliegtuig, of als ik me verveelde op de luchthaven, of onderweg in de trein. Ondanks dat er nog minstens 70 concepten staan te wachten achter de schermen, heb ik geen woord meer geschreven sinds augustus vorig jaar. Gelukkig kan ik weer op reis dus dan komen de reisblogs ook wel weer. Hopelijk tot snel!
