Ik ben helemaal in de wolken. Samen met drie vriendinnen en hun pony’s ging ik met Soura mee op een tweedaagse trektocht. De vorige trektocht was geen makkelijke tocht voor Soura. Maar niet deze keer. Soura en ik waren het perfecte team en genoten met volle teugen van de fantastische omgeving. En natuurlijk waren er nog veel meer avonturen deze week. Maar eerst konijnenspam want die zijn al moe bij de gedachte aan een trektocht.
Maandag; werk voor twee met een half brein
Ik begon de week als 2 FTE. Naast Oost Europa werd ik tijdelijk ook verantwoordelijk voor het Midden Oosten. Door de hitte had ik helaas maar 0.5 FTE aan hersens beschikbaar. De rest van mijn hersencellen lagen op hun rug te puffen dat het zo heet was. Dat werd niet echt een succesvolle werkdag. Het Midden Oosten heeft een ander weekend (vrijdag-zaterdag) dus wanneer ik op maandag begin hebben zij er al een volle werkdag op zitten. Bij het openen van mijn inbox was deze geëxplodeerd met drama. Waarom moet dat altijd wanneer ik last heb van hersenverweking?!?
Ik liep de hele dag achter de feiten aan en hobbelde van crisis naar crisis tot het om 15.00 uur niet langer meer ging. Tijd om in mijn zwembad te gaan zitten om af te koelen. Na acht dagen hitte weet ik het nu zeker: ik ga NOOIT in Afrika kunnen wonen tenzij ze voor mij een icepack op zonne-energie uitvinden om me constant koel te houden. Ik hoor mensen wel eens zeggen dat Afrikanen te lui zijn om te werken. Het is mij tijdens mijn werktrips in Afrika ook niet ontgaan dat ze daar qua efficiëntie en snelheid nog wel wat te winnen hebben. Lui zou ik ze niet willen noemen, maar super efficiënt ook niet. Inmiddels weet ik zeker – na deze ondraaglijke hitte in Nederland – dat het geen luiheid kan zijn, maar dat het de enige manier is om te overleven in zo’n klimaatvijandige regio. Bij 40 graden kan je toch niet anders dan in de schaduw onder een boom liggen en wachten tot de ergste hitte voorbij is?!?
Dinsdag; wanneer de huisarts je ook oud noemt
Voor mensen die niet tegen medisch drama kunnen; sla dinsdag over en ga direct naar woensdag!
Ik kreeg allemaal moedervlekken op mijn rug. Hypochonder als ik ben, dacht ik natuurlijk meteen dat ik stervende was aan huidkanker. Toen er een moedervlek raar gedrag begon te vertonen, leek het me toch wel verstandig om naar de huisarts te gaan.
De huisarts keek ernaar en gaf me een uitleg over wat moedervlekken eigenlijk zijn (een verzamelnaam voor allerlei gepigmenteerde vlekken op je lijf). Ik had niks om me zorgen over te maken, want dit waren gewoon ouderdomswratten en geen op hol geslagen melanomen. Ouderdomswat?!?
Ouderdomswratten komen vooral voor bij mensen ouder dan 50 jaar.
Nadat de kapper al zei dat ik grijs werd, zegt de huisarts nu ook nog dat ik oud geworden ben. Mijn lijf takelt af en valt langzaamaan uit elkaar (* dit betreft een ernstige overdrijving van de werkelijkheid uiteraard). Ik ben gedoemd!
Woensdag; op vakantie met mijn pony
Kwart voor zes ging de wekker op mijn vrije dag. Ik zou met Soura en drie vriendinnen op pad gaan naar een paardenhotel in Apeldoorn. Maar hittegolf, dus belachelijk vroeg vertrekken. Ik heb die tocht al een keer eerder gemaakt en had toen een hysterisch paard. Soura kan erg slecht tegen verandering, of van haar kudde weg zijn, of alles wat met mensen te maken heeft. Waarom ik me toch over heb laten halen om weer te gaan?!? Ik heb werkelijk geen idee. Ik denk dat door de hitte mijn ruggengraat week is geworden. Of zou het de gezapigheid van de ouderdom zijn?
Bepakt en bezakt vertrokken we om acht uur bij een comfortabele 21 graden richting Park de Hoge Veluwe. In hoog tempo reden we de eerste tien kilometer van in totaal 25 kilometer. Hoe sneller we van de grote open vlakte (en de alles verschroeiende zon) midden op de Veluwe zouden zijn, hoe rustiger we de rest van de route onder de bomen konden rijden.
Toen het om tien uur boven de 25 graden werd, besloten we de rest van de route in stap af te leggen. Bij aankomst in Apeldoorn zetten we onszelf en de paarden onder de waterslang om af te koelen. Het leek erop dat wij als ruiters meer zweet hadden dan de paarden. Twee aan twee stonden de paarden bij elkaar in de wei. Soura had de eer om met de enige man in het gezelschap samen te staan. Mijn paard komt uit een andere kudde dus het is altijd een risico om vreemde paarden bij elkaar in te zetten. Mannen en vrouwen matchen beter dan vrouwen met vrouwen (bitch fight alert) dus dit was onze beste kans. Voor mij en de eigenaar van het andere paard is dat het meest spannende stuk. Slechts 1 rake trap is er voor nodig om je paard af te voeren naar het slachthuis.
En dan is er altijd nog Soura haar hysterische karakter. Een hek van 1.50 meter is voor Soura een makkie, ondanks dat ze zelf maar 1.52 meter hoog is. Elk uur ging ik even checken of mijn pony er nog stond en alle ledematen bij beide paarden nog fatsoenlijk functioneerden. Want dat er een paar meppen uitgedeeld zouden worden, wisten we zeker. Gelukkig bleef het bij een eenmalige aanvaring met wat oppervlakkige snijwonden en een hele mooie hoefafdruk op Soura haar bil.
Donderdag; zo trots als een pauw
Wederom om kwart voor zes ons bed uit om de paarden te voeren en ons klaar te maken om voor de hitte weer te vertrekken. Enigszins zenuwachtig kwam ik bij de wei aan. Soura stond er nog (mijn grootste angst was een lege weide aan te treffen), beide ponies liepen nog en het zag er ontzettend relaxt uit. Het enige wat ik kon doen was verliefd naar mijn pony kijken. Zo trots als een pauw was ik dat ze daar rustig in de wei stond (ik had verwacht dat ze een loopgraf had uitgesleten door het oneindig ijsberen van de stress). Ik had haar de vorige trektocht nooit op stal moeten zetten, maar gewoon lekker buiten laten lopen. Het lijkt erop dat dat het enige was wat er voor nodig was om Soura enigszins ontstresst te houden. Misschien komt er ooit wel een dag dat ik met Soura nog eens helemaal naar de Noordkaap ga rijden (NOT, gaat echt nooit gebeuren, want dan ga ik zelf dood van de stress).
Helemaal in de wolken reden we met z’n achten weer richting huis. Niemand viel van zijn paard. Geen idiote rodeo. Geen getrek en gescheur. Alleen maar de fantastische uitzichten op de Veluwe, flauwe gesprekken en de wind in je haren. Op stal douchten we de paarden en onszelf en doken we allemaal ons bed in. Want twee keer om kwart voor zes op staan in combinatie met de warmte waren geen ideale omstandigheden voor deze trektocht.
Vrijdag; hoe groter de ramp, hoe groter de beloning
Met spierpijn werd ik wakker. Niet van die twee keer 25 kilometer die ik reed, maar van de stress. Soura is geen makkelijk paard. In een omgeving waar ik weinig controle heb over de omstandigheden kan het allemaal vreselijk ontsporen tot op het gevaarlijke af. Ik heb daar dagen stress van wanneer ik weer eens een idioot plan heb opgevat met die pony van me. Al die stress komt er aan het einde van de tocht uit in spierpijn.
Gelukkig was daar mijn werk nog. Want niks is zo fijn als transport drama’s op de valreep voor het weekend. Het werd een lastminute nachtmerrie met lokale overheden, documenten en lab uitslagen. Na al die verhalen van mij over wat er mis gaat in mijn werk, vragen jullie je misschien af waarom ik dit werk nog altijd doe. Het is een aaneenschakeling van rampen, crisissen en drama als je deze weekoverzichten mag geloven (en dat is het vaak ook wel). Maar dat is precies wat ik er fantastisch aan vind. Het is net als het stofzuigen van een vieze vloer; de beloning van het schoonmaken van iets wat heel vies is, is zoveel groter dan het schoonmaken van iets waar je nauwelijks resultaat van je werk ziet.
Hoe groter de ramp, hoe groter de beloning. Eigenlijk net als Soura en Maarten, het beklimmen van de Mt Everest en mijn vetrollen (noemde ik die nou alle vier in 1 zin?!?).
Zaterdag; einde quarantaine
Sorry voor de overdosis aan paarden spam deze week. Vanwege de quarantaine waar ik soort van mijn best voor doe om me er aan te houden, maak ik nog minder mee dan voorheen.
Je vraagt je misschien af waarom ik deze week al weer onder de mensen was. Ik zou toch veertien dagen in quarantaine na mijn trip naar Roemenië? Ik had woensdag (na acht dagen) nog steeds geen klachten. Volgens de GGD ontwikkelde het gros van de patiënten binnen 4 tot 6 dagen klachten (om precies te zijn, na 5 dagen en 2 uur). Ik was met vrijwel niemand in contact geweest in Roemenië en was er in totaal 2.5 dag. Ik heb nog gevraagd aan de GGD of ze me konden testen, maar dat kon alleen wanneer ik klachten had. En dus gaf ik er na acht dagen de brui aan. Voor de zekerheid bezoek ik nog altijd geen bioscopen, grote evenementen, winkels of supermarkten en blijf ik mijlenver bij oude mensen vandaan. Maar ik ga niet meer op de meest onmogelijke tijdstippen naar stal om mijn stalgenoten te ontlopen.
Zondag; burgerlijke zondag
Behalve mijn stalgenootjes in de ochtend en Maarten, zag ik de rest van de dag geen andere levende ziel. Ik deed alleen maar burgerlijke dingen zoals onze elektrische scooter met stickers beplakken en een begin maken met een tuinkastje bouwen voor onze moestuinen in pot (lees: ik zette spullen klaar zodat Maarten een kastje kan maken, en ik poetste de scooter, maar Maarten plakte natuurlijk de stickers, want als je het mij laat doen dan ga je je afvragen of we een kleuter in huis hebben die heeft geholpen).
