Een spannende week werd het. Ik reisde tegen het advies van de overheid in toch af naar Roemenië en schudde ondanks alle adviezen toch handen en eindigde uiteindelijk in vrijwillige quarantaine. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die vinden quarantaine ook niks.
Maandag; reizen in corona tijden
Ondanks het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken reisde ik toch af naar Roemenie. Was het een noodzakelijke reis? Ja. Zou de wereld vergaan als ik niet ging? Nee. Heeft het Ministerie eigenlijk gedefinieerd wat een noodzakelijke reis is?
Na lang wikken en wegen (en toestemming vragen van de Raad van Bestuur) besloten ik en een collega om toch te gaan. We zouden heen vliegen, vergaderen in een hotel zonder gasten met vier collega’s, 1 externe vergadering en weer terug vliegen.
Roemenië heeft een hoog aantal nieuwe besmettingen en daarom (en waarschijnlijk om nog veel meer andere redenen) code oranje gekregen. Hongarije heeft code geel gekregen. Ik kan dus naar Hongarije op citytrip, twee keer per dag uit eten, door propvolle musea lopen, lekker de metro pakken in de ochtendspits en dan in een overvol vliegtuig weer terug vliegen. Dat is veilig. Maar mijn trip naar Roemenië is onveilig.
Ik snap ook wel dat de overheid niet kan handhaven gebaseerd op je verwachte activiteiten programma. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de kans dat ik besmet ben geraakt op deze trip van 2.5 dag naar Boekarest – Roemenië aanzienlijk kleiner is dan wanneer ik een week op citytrip naar Boedapest – Hongarije was gegaan. Maar bij de terugkomst moet ik in isolatie en kunnen vakantiegangers uit Hongarije in Nederland lekker op een terras rug aan rug gaan zitten om te vertellen over hun fantastische vakantie. Het is wat het is. Wordt mijn weekoverzicht gewoon nog iets minder dynamisch. Heb ik waarschijnlijk wel weer heel veel Netflix tips voor jullie.
Maar goed, na aankomst in de middag eerst drie meetings en toen een lang diner in een verlaten restaurant. Ik zat om 06.15 in de ochtend in de trein en lag om 23.30 weer in bed. Ik was bijna vergeten hoe zwaar die buitenlandse trips ook altijd weer zijn.
Dinsdag; toch handen schudden
Nadat we een hele ochtend een hele productieve brainstorm en planningsessie hadden met het lokale team, reisden we in de middag met een deel van het team af naar de andere kant van de stad voor een zakelijke meeting met een externe partij. Zij kwamen met een team van vijf, wij met een team van drie. Hoe doe je dat corona proof?
- Stap 1: maak jezelf volledig onverstaanbaar door allemaal een mondkapje te dragen
- Stap 2: ontsmet je handen bij binnenkomst
- Stap 3: geef iedereen een hand
- Stap 4: loop allemaal weer langs het desinfectie station om je handen te ontsmetten
- Stap 5: ga zitten op anderhalve meter afstand (en dat is ver wanneer je met acht mensen bent)
- Stap 6: doe een poging om elkaar te verstaan en vergader wat uren
- Stap 7: ontsmet je handen aan het einde van de vergadering weer, want je hebt minstens 200 keer aan je mondkapje gezeten tijdens de meeting
- Stap 8: geef iedereen een hand
- Stap 9: ontsmet weer allemaal je handen
Gelukkig maakt deze externe partij in hun fabriek desinfecterende gel. Overal waar je keek stonden flacons om helemaal steriel het gebouw weer uit te gaan. Ik moet eerlijk toegeven dat het in zakelijke besprekingen heel raar is om geen handen te geven. Ondanks de mondkapjes was het fijn dat we bij deze meeting elkaar in ieder geval wel de handen konden schudden (mijn handen hebben bijna geen vel meer door alle desinfectie rondes, maar wie ziet dat nou).
Woensdag; de beste Libanees van Boekarest
Ik had de hele ochtend tussentijdse beoordelingsgesprekken. Dit is zeker mijn minst favoriete HR-taak. Misschien is het omdat ik mijn eigen beoordelingsgesprekken altijd uitermate onbevredigend vind en bij mijn team dezelfde reactie zie als die ik van binnen bij mijn eigen gesprekken ook altijd voel. En dat is heus niet omdat ik zelf niet zie wat er aan mankeert en wat goed gaat en wat er zo snel mogelijk moet veranderen. Ik heb denk ik gewoon hogere verwachtingen van zo’n gesprek qua diepgang, terwijl het in de praktijk maar oppervlakkig blijft. Inmiddels ben ik aardig wat managers verder en bij geen van allen had ik gevoel dat we echt een stap vooruit maakten. Is het omdat zij – net als ik – teveel afgeleid worden door wie we vinden dat de ander zou moeten zijn om perfect te zijn in zijn rol? Of denken we dat er maar 1 manier is om resultaat te bereiken? Wat het ook is, groei lijkt gepaard te gaan met groeistuipen.
Maar goed, lang verhaal kort. Na al die gesprekken werd ik door de laatste in de rij meegenomen naar wat waarschijnlijk het beste Libanese restaurant van Boekarest moet zijn geweest; Alibaba (adres: Șoseaua Mihai Bravu 213, București, Roemenië). Fantastisch lekker eten op een sfeerloze locatie.
Donderdag; vrijwillige isolatie fail
Om 3.30 uur Nederlandse tijd ging mijn wekker. Tijd om weer naar huis te vliegen. Na een vlekkeloze vlucht en een makkelijke doortocht op Schiphol kwam ik gesloopt om half 11 thuis aan. Die hitte ga ik echt kapot aan. Eerst even op bed liggen. Toen ik twee uur later wakker werd, kon ik meteen weer door een vergadering in. Om half zes zat mijn inmiddels 14 uur durende werkdag (min twee uur voor slapen onder werktijd) er eindelijk op.
Ik was al lang weer vergeten dat ik in isolatie moest, dus slofte om kwart voor zes naar het PostNL punt om mijn pakketje met nieuwe bikini op te halen. Echt kansloze actie weer. Ik hield het wel helemaal een halve dag vol dat isoleren en toen was ik het alweer vergeten.
Netflix tip
Stateless (miniserie) gaat over een vrouw die psychisch de weg kwijt is en in een Australisch vluchtelingencentrum terecht komt. De serie was vooral bedoeld om de misstanden bij de Australische immigratieservice aan te kaarten. Het is een trage serie (maar dat zijn jullie inmiddels wel van me gewend). Van het begin tot het einde uitermate troosteloos. Geen happy endings, geen zonsondergang met romantische muziek.
Vrijdag; bikini part III
Om half acht zat ik alweer op de scooter onderweg naar stal. Met de hitte en met alle mensen die ik moet ontlopen in mijn vrijwillige quarantaine kan ik beter op belachelijke tijdstippen naar stal gaan zodat ik zeker weet dat ik daar helemaal alleen ben en ondanks isolatie nog gewoon naar Soura kan. Maar dat betekende ook dat ik op het heetst van de dag moest werken.
Maarten was zo lief geweest om op donderdag het zwembad al vol te laten lopen zodat deze wat kon voorverwarmen. Dus toen ik echt niet langer achter mijn blazende, oververhitte laptop kon blijven zitten, plofte ik het koele water van het zwembad. Ik had namelijk eindelijk een passende bikini die mijn back-boobs onder controle hield en die bikini moest getest worden.
Say what?!? Wat zijn back-boobs??? Dat is rugvet wat zich gedraagt als een tiet wanneer je deze in net iets te strakke kleding probeert onder controle te krijgen en daarmee een soort mini-borst creëert ergens achter op je schouder/oksel.
Nu ga ik ongetwijfeld heel veel mensen over me heen krijgen die helemaal pro “accepteer jezelf zoals je bent” en “dat valt toch hartstikke mee, je bent heel dun” en “ik zie er helemaal niks van” zijn. Om al die mensen voor te zijn:
- “Accepteer jezelf zoals je bent”: dan laat ik mijn schaamhaar en beenhaar ook lekker woekeren, waarom zou ik nog deo op doen, en hoezo make-up? Wat voor de een acceptabel is, is dat voor de ander niet. Ik accepteer mijn grijze haren (verf niet) en ik schaam me daar absoluut niet voor. Ik haal de nagellak niet altijd van mijn teennagels en heb er totaal geen probleem mee om in schoenen met open tenen de straat op te gaan met deze half gelakte nagels. Ik accepteer heel veel aan hoe ik ben, maar ik accepteer niet mijn back-boobs, of mijn Chewbacca benen, of mijn op hol geslagen tanden
- “Dat valt toch hartstikke mee, je bent heel dun”: misschien valt het inderdaad wel mee, maar ik weet zeker dat er bikini’s zijn waarbij mijn figuur een stuk meer geflatteerd wordt dan bij sommige andere modellen. En daarnaast; heel dun betekent niet dat daarom alles wat je aan trekt goed staat.
- “Ik zie er helemaal niks van”: tja, over smaak valt niet te twisten. Ik zie andermans grijze haren ook niet, en toen voelen mensen de behoefte om hun haar te verven. Alleen omdat jij het niet ziet, wil niet zeggen dat het daarom niet bestaat (wat trouwens ook geldt voor het omgekeerde)
Zaterdag; Netflix
Zoals beloofd bleef ik de hele dag binnen (en buiten in mijn verwarmde zwembad). Het zou op elk tijdstip van de dag te druk zijn op stal, dus beter ging ik niet naar Soura. Dankzij mijn tomeloze energie om allemaal nuttige dingen te doen zoals Netflix kijken, heb ik bij deze nog meer Netflix tips.
Interessant weetje over hoe lang ik doe met spullen. Die foto hieronder van mijn benen op het luchtbed… dat is hetzelfde luchtbed die ik als puber van zestien jaar oud mee had naar Lloret en Balaton (Hongarije). Dat ding gaat al twintig jaar mee en heb ik pas 1x moeten repareren. Uiteraard wil ik geloven dat mijn lijf ook nog steeds is zoals toen en slechts 1x gerepareerd moest worden.
Netflix tip
The Old Guard gaat over een groep onsterfelijke huurlingen. Klinkt misschien heel erg als een B-film, maar is het zeker niet. Uiteraard wordt het een soort goed-tegen-slecht strijd waarbij een farmaceutische miljardair probeert het geheim van hun onsterfelijkheid te achterhalen terwijl zij vechten om hun geheim te behouden.
Zondag; mijn weekoverzichten worden een boek
Weer om half acht naar stal, maar helaas bleken meer mensen dit bedacht te hebben. Elke zondag ben ik met mijn stalgenootje op een compleet verlaten stal, behalve natuurlijk deze zondag wanneer ik bij niemand in de buurt mag komen en extra vroeg naar stal kom om in mijn eentje Soura in alle vroegte te longeren. Dan ineens bedenken heel veel mensen dat ze niet uit willen slapen. Snel maar weer richting huis om in het zwembad te liggen.
Maar niet voordat ik mijn vier-volumes tellende boek naar de drukker had gestuurd. Ik wil de komende tijd mijn blog opruimen (yep, ik ga ook helemaal Marie Kondo op mijn blog) en had besloten dat ik mijn weekoverzichten van 2017 en 2018 eraf wilde halen. Deze blogs worden drie jaar laten weinig gelezen omdat ze natuurlijk totaal niet geoptimaliseerd zijn voor Google en niemand voor zijn lol drie jaar aan weekoverzichten terug gaat zitten lezen. Maar ik wil ze wel bewaren.
Dan kan ik later in het bejaardenhuis tegen andere mensen zeggen dat ik nog lang niet dement ben en al mijn weekoverzichten erbij pakken als bewijs van al mijn onwaarschijnlijke avonturen.
Het zijn twee jaar aan foto’s en verhalen. Waar ik eerder nooit veel terug bladerde in de foto’s op mijn telefoon, heb ik nu een naslagwerk vol avonturen. Verhalen die ik over tien jaar ook nog wil kunnen lezen. Dus voordat mijn weekoverzichten van 2017 en 2018 offline gaan (dit is jullie laatste kans om ze nog snel even te lezen) liet ik er een 1.000 pagina’s (!!) tellend boek van maken. Of eigenlijk vier volumes. Als ik zo door blijf gaan met weekoverzichten heb ik straks mijn eigen Encyclopedia Lindatanica – limited edition. Misschien moet ik in elk volume ook even mijn handtekening zetten. Zou zomaar eens veel waard kunnen zijn wanneer ik echt beroemd word 😉 .
