Verhongeren suggereert dat ik gewicht ben verloren met een of ander crashdieet, maar wees gerust. Ik heb mijn week (en mijn maag) gevuld met kibbeling, friet, 4 mergpijpjes op een avond en ijs. Je snapt natuurlijk wel dat het voor mij zeer verwonderlijk is dat mijn zoektocht naar een bikini wat moeizaam gaat. Maar eerst konijnenspam, want die vinden een paar vetrollen alleen maar lekker om op te slapen.
Maandag; Soura update
Bij het mestonderzoek konden we geen zand vinden. Aangezien dit niet betekent dat er geen zand in de darmen zit, zijn we vorige week alsnog begonnen met een behandeling tegen zand. Niet te vreten volgens Soura, dus die hield haar kaken strak op elkaar terwijl ik probeerde een hand vol eten in haar onderlip te proppen zodat ze het wel op moest eten. Of ze blies eerst alles eraf en at dan snel haar eten voordat ik weer nieuw kon toevoegen (ik zou het zo goed doen als moeder).
Tijd om grof geschut in te zetten. Van een stalgenoot kon ik senioren slobber krijgen. Dit is een soort vloeibare friet speciaal voor paarden. Heel fijn voor paarden die moeilijk op gewicht te houden zijn. Helemaal niet fijn voor die dikke rolmops van mij. Maar aangezien alles waar je dik van wordt bij de meeste paarden maar wat graag naar binnen gaat, maakte ik slobber voor haar klaar gemengd met psyllium. Voordeel van dat het nat was, was dat blazen in je eten geen zin heeft (noot van de redactie: psyllium veranderd in gel in het paard en sleept daarmee het zand uit de darmen. Zand is vaak te zwaar om door een paard zelf uit de darmen te krijgen en blijft dan steken op het laagste punt).
Omdat Soura alleen dramatische symptomen laat zien wanneer ze een minuut of wat met haar zadel op staat, kon ik alleen maar testen of deze behandeling werkt door elke dag haar zadel er op te doen en te wachten op een reactie. Inmiddels drie dagen op rij geen reactie dus ik ga er maar vanuit dat die van mij iets te veel zandkoekjes heeft gegeten de afgelopen maanden. Ramp voorkomen en we gaan gewoon weer verder met trainen.
Dinsdag; sporten zonder publiek
Ik ben niet echt een sportkijker op tv, behalve darten. Darten is zo’n hypnotiserende, spannende sport. Niet vanwege de aantrekkelijke lijven die zich in het zweet werken zoals bij voetbal of hardlopen. Gewoon omdat het heel spannend kan zijn.
Darten is een echte publiekssport. Iedereen zit met bier wat voor zich uit te lallen en te zingen. In corona tijden kan dat natuurlijk niet meer. De oplossing? Ze spelen zonder publiek, maar met audio technicus. Bij een 180-score juicht het publiek mee. Bij fouten hoor je boe-geroep. En de rest van de tijd hoor je het gebruikelijke wedstrijd gemurmel op de achtergrond. Echt ontzettend bizar. Voetbal wordt al vaak zat zonder publiek gespeeld omdat voetbalsupporters het niet voor elkaar krijgen om eens een keer niet te gaan rellen en een halve binnenstad te slopen. Blijkbaar ben ik daar gewend geraakt aan lege stadions. Maar darten. Nee, darten moet met lange tafels vol vage types met nog vagere bordjes en veel te veel mannen met dikke hangbuiken.
Woensdag; Soura update part II
Daar ging ik weer; op de scooter naar het werk. Waarom ik dat toch blijf doen? Geen scootertrip naar mijn werk gaat voorbij zonder drama (waarbij drama in hoge mate overdreven is uiteraard). Ik was even vergeten dat het ’s morgens hartstikke koud is. Gedurende de route verkrampten mijn vingers aan de gashendel en scheurde ik op volle snelheid overal dwars door heen. Bij aankomst op mijn werk kon ik niet eens meer typen. Eerst warme chocolademelk gehaald om te ontdooien. Als ik nog eens zo’n goed idee heb…. (naar verwachting zal dat volgende week woensdag zijn).
In eerste instantie dacht ik dat Soura volledig hersteld was, maar ik begin nu toch weer te twijfelen. Ondanks dat ze niet meer ter aarde stort, is ze duidelijk nog geïrriteerd een tijdje na het opzadelen. Nog maar een keer de mest onderzoeken op zand en die kuur maar wat langer doortrekken. Gelukkig was Soura niet minder fit dan anders dus na ruim anderhalve week niet gereden te hebben, durfde ik het wel aan om op te stappen voor een mooie rit.
Donderdag; zo kom ik de hongerwinter wel door
Ergens in april had ik de zaadjes van een paprika in potjes in de vensterbank gezet. Wonder boven wonder kwamen uit die doorgefokte supermarkt paprika’s zowaar plantjes naar boven. Een paar weken terug heb ik de plantjes naar grotere potten verhuisd. Inmiddels zijn er babypaprikaatjes in the making. Dus bijna 4 maanden later heb ik vier paprika’s van 0.5 cm groot. Over een paar maanden zijn ze waarschijnlijk wel klaar en hopelijk iets groter. Ik weet niet hoeveel jullie eten, maar dit hele thuis-tuinieren is wel een probleem als er straks geen eten in de supermarkten ligt. Ik mag wel 10 hectare extra land kopen wil ik een heel jaar kunnen eten. Of misschien moet ik dat juist niet doen. Dan ben ik straks die drie kilo die ik er telkens weer aan eet definitief kwijt (en nog 40 kilo extra, want met mijn totaal gebrekkige groene vingers weet ik vrij zeker dat ik het grootste deel van de tijd geen eten zal hebben).
Netflix tip
The occupant: Spaanse misdaadfilm over een werkloze reclamemanager die de huurders van zijn vorige huis gaat stalken. Ik vond het echt een topfilm. Niet van die Amerikaanse zoetzappigheid of juist over de top geweld en agressie. Ook geen totaal onrealistische scenario’s en plottwists. Het is een donkere film met een verrassend einde. Iets met druppende kranen en perfectie.
Vrijdag; bikinistress
Ik nam de middag vrij. Met de zomervakantie en alle corona chaos is het lastig om een moment te vinden in het weekend om de stad in te gaan zonder dat het superdruk is, dus dan maar een paar uur verlof opnemen.
Ik wilde een nieuwe bikini en een nieuwe joggingbroek. Met al die dagen thuiswerken vond ik 1 joggingbroek wat weinig om letterlijk de hele week in te lopen. Maar ik bleek bij nader inzien nog een huispak thuis in de kast te hebbend liggen dus na de eerste winkel vond ik het duurzamer om de kleren die ik in mijn kast had liggen eerst op te gebruiken.
Maar toen het lastigste; ik wil een nieuwe bikini. Volgens mij loop ik al bijna tien jaar in die gele bikini dus ik vond het wel tijd voor een nieuwe. Helaas heb ik niet meer de vorm van tien jaar geleden. Ik ben helemaal pro body positivity, maar er is ook zoiets als smaak. Waar ik Van Gogh mooi kan vinden en Mondriaan lelijk, of waar ik groen mooi kan vinden en blauw lelijk, zo kan ik ook een bikini die mij de vorm van een rollade geeft lelijk vinden en eentje die mijn figuur goed doet mooi.
Met meer vet, minder spierspanning en een slappere huid veranderden de bikini’s die nu in de mode zijn me in een rollade. Vet zoekt de weg van de minste weerstand en dat is bij bikini’s tussen die schattige bandjes en randjes door. Dus drie winkels later heb ik het opgegeven en heb ik voor het eerst in mijn leven een berg bikini’s bij Zalando besteld om te passen. Ik ben heel benieuwd of daar wel een vetvriendelijke bikini tussen zit.
Zaterdag; aangevallen op straat
Ik zal jullie alle details besparen, maar waar het in het kort op neer kwam is dat de man van een stalgenootje (die met z’n tweeën niet ver van stal wonen en hun honden daar in de buurt uitlaten) een vriendin – die met haar auto de weg richting het erf opdraaide waar zij met hun honden net midden op de weg liepen – achterna is gekomen en met zijn wandelstok (hij is misschien vijftig… dus het was geen bejaarde met een wandelstok) het achterlicht van de auto kapot heeft geslagen om vervolgens mijn stalgenoot in de auto naar de nek te vliegen. Ik reed samen met mijn favoriete pubervriendin vlak voor deze stalgenoot haar auto en keerde om vanwege het geschreeuw achter me. Bij het zien van zijn idiote gedrag ben ik er samen met pubervriendin meteen naar toe geraced om hem aan te spreken op zijn belachelijke gedrag en te voorkomen dat hij haar het ziekenhuis in zou slaan. Uiteraard begon hij toen als een halve imbeciel tegen mij te schreeuwen. Volgens hem had ze zijn hond aangereden, wat echt een onmogelijk verhaal is.
Dus toen hebben we de politie erbij gehaald. Want dit was niet de eerste keer dat hij zich als een agressieve hooligan met het IQ van een garnaal gedroeg. De vorige keer waren een vader met zijn zoontje de pineut. Daarvoor was het … en zo gaan de verhalen maar door. We zijn er gelukkig allemaal ongeschonden uitgekomen. De auto in kwestie helaas niet. Maar je schrikt je kapot als iemand zo zonder reden door het lint gaat. Vooral omdat de plannen voor die middag veel leuker hadden moeten zijn dan een verklaring afleggen aan de politie. Eigenlijk was het plan om met vier stalgenoten over de Veluwe te racen. Nadat de politie vertrok richting het huis van de dader, zijn we het bos in gegaan, maar hebben we het rondje flink ingekort zodat we daarna ons vol konden proppen bij het pannenkoekenhuis.
Zondag; politie en ijs
Mijn zondag begon zoals elke zondag; met een ritje met stalgenoten. En zoals elke zondag ging dat natuurlijk weer chaotisch en giechelend. Dat stalgenootje wat op zaterdag door die mafkees werd aangevallen was ook mee. Na een nachtje slapen wilde ze zeker weten dat hij een aantekening zou hebben zodat de politie bij alle volgende meldingen zijn gedragspatroon steeds beter zal zien. Dus in vieze stinkpaardrijkleren (al vermoed ik dat ze wel erger hebben meegemaakt bij het politiebureau) reden we naar het politiebureau om te checken wat nu wijsheid is. Maar het bleek dat zijn hele geschiedenis al bij de politie in het bestand stond. Dan bleef er voor ons nog maar 1 ding over om te doen; ijs eten. Mager yoghurtijs wordt je toch niet dik van?!? (*ik vraag dit voor een vriendin). Vier bolletjes kan toch prima?!? (*ik vraag dit voor een andere vriendin).
