Wat een week was het deze week. Ik was uitgenodigd voor een Podcast van het NRC in dezelfde week waarin Soura naast me in elkaar zakte. Van hoogtepunten naar dieptepunten en zorgen. Gelukkig was daar een pak boterkoek om me te troosten (ik snap nog steeds niet waar die vetrol vandaan komt). Maar eerst konijnenspam want die hebben het meest zorgeloze leventje wat er maar is.
Maandag; ik ben beroemd
Een laatste ochtend wakker worden in de UAZ. Blijkbaar heeft Nederland bizar veel muggen want ik werd onder de muggenbulten wakker. Snel alles inpakken en richting Luttenberg scheuren om de bus in te leveren want ik had nog een afspraak op deze laatste vakantiedag; een podcast opnemen met het NRC. Wil je de podcasts horen die eerder al opgenomen zijn, check dan deze link (Podcast van het NRC).
De podcast serie gaat over taboes. Van iemand met een serieus drankprobleem (waar niemand van weet) tot iemand die op haar 29e nog altijd vrijgezel en maagd is. Ze hebben mij benaderd voor het taboe wat rust op bewust kinderloos zijn. Hoe het is om twintig jaar lang uitleg te moeten geven over je keuze. En als het bij uitleg was gebleven was het helemaal niet zo erg geweest, maar negen van de tien keer veranderde uitleg geven in mezelf moeten verdedigen.
Ik ben echt ontzettend benieuwd hoe het is geworden. In alle spanning en stress van zo’n opname ben ik altijd bang dat ik dingen heel lullig heb verwoord en dat ik nu heel kinderhebbend Nederland over me heen krijg omdat ik per ongeluk zei dat je kinderen neemt in plaats van dat het je is gegund om kinderen te krijgen of omdat ik zei dat ik geen zin heb in dat constante gejengel aan mijn hoofd terwijl zij het geluid van hun kinderen ziet als engelengezang. Op de podcast met mijn zoete stemgeluid moeten jullie nog even wachten. Zodra deze er is zal ik die uiteraard met jullie delen.
Dinsdag; wanneer de grond onder je voeten weg zakt
Vlak voordat ik naar de Ardennen ging, probeerde ik een keer op te stappen op Soura en dacht dat ze ergens van schrok en daardoor achteruit liep en struikelde. Ik besteedde er weinig aandacht aan, want ze is nogal eens onhandig en lomp. Tijdens mijn vakantie had ik Soura uitgeleend en die vriendin appte me dat Soura heel vreemd reageerde na het opzadelen. Toch maar eens in de gaten houden.
In de avond ging ik met een andere vriendin (die ook zadelpasser is) uitsluiten dat het Soura haar zadel was. We zadelden Soura op. Geen enkele negatieve reactie. Dus we staan wat te overleggen over dekjes en vanuit het niks hangt Soura naar achteren en zakt door haar benen. Dacht je dat het naar is om een mens te zien flauw vallen, moet je dat eens ziet bij een paard van 500 kilo. Onder luid gekraak begaf de balk waaraan ik Soura had vast gezet het en trok Soura zonder een krimp te geven een hele paal uit de grond. De grond zakte letterlijk onder Soura haar voeten weg.
Snel trokken we het zadel van Soura af. Soura stond te trillen op haar benen. Meer van schrik dat ze alles vernield had, dan dat ze ergens last van leek te hebben. Maar dit moet wel aangepakt worden. Paarden doen niet zomaar zulke extreme dingen. Ik dacht natuurlijk dat Soura een hersenbloeding had, een gebroken borstbeen, een hersentumor en weet ik veel wat nog meer wat ik op Google voorgeschoteld kreeg. Na een gesprek met de dierenarts stelde ze voor om eerst te beginnen met onderzoek naar zand in haar darmen. Als dat het probleem niet zou oplossen, dan behandeling tegen maagzweren. Wanneer dat niks wordt, dan wordt het tijd voor een bezoek aan de kliniek voor foto’s en nog veel meer narigheid.
Woensdag; cijfers van mijn blog in de lift
Het begin van de corona crisis stond iedereen op overlevingsstand. Niemand dacht nog aan reizen en dus zakten de cijfers op mijn blog helemaal in. De meeste mensen die ik ken zijn nog steeds niet van plan ver te reizen, maar hebben wel weer reisplannen. Dat begin ik ook terug te zien op mijn blog. Ineens wil iedereen op roadtrip naar Noord Frankrijk of op citytrip naar Brussel. Voorheen werden mijn blogs over Marokko heel goed gelezen en nu zijn bestemmingen dichterbij veel populairder. Ik had niet gedacht dat ik op mijn kleine blog zoveel effect zou zijn van globale gebeurtenissen.
Donderdag; lieve vriendinnen
Die vriendin die me op dinsdag hielp met Soura bezorgde me een kadootje voor alle stress die ik van de onmogelijke pony van me heb. Een bitloos hoofdstel of zoals sommige stalgenoten denken…. een hoofdstel zonder rem. Dat worden weer heel veel mooie kilometers door de bossen met die gave hoofdstel.
Qua werk is mijn leven niet heel veel makkelijker aan het worden met deze langdradige corona crisis. De reisstatus van Bulgarije is terug gedraaid naar oranje. De status van Roemenië blijft onveranderd. En ik zit nog altijd thuis te werken. Klanten zitten in heel zwaar weer en hebben hun slachthuizen vol liggen met bevroren voedsel. De varkenspest woekert om zich heen, de oogst is verzopen door de eeuwigdurende regen (in Oost Europa hadden ze regen te veel waar wij juist veel te weinig regen hebben), en de melkprijs bereikt een nieuw dieptepunt. Soms vraag ik me wel eens af of de wereld niet heel veel beter af zou zijn als we corona gewoon door laten woekeren (of als die gast uit die laatste Marvel film, met die handschoen, gewoon de helft van de wereldpopulatie laat verdwijnen). Dit is toch een totaal onhoudbare situatie aan het worden. En ik kan me niet voorstellen dat de toekomst ons gunstig gezind gaat zijn met virussen, grondstoftekorten en milieuvervuiling. Waarschijnlijk zal ik niet meer leven om mee te maken wat voor teringzooi het wordt. Dat is voor alle volgende generaties. Of misschien ben ik een doemdenker en waren er ook mensen zoals ik toen honderden jaren terug de Spaanse Griep uit brak en de halve wereldbevolking uitschakelde. Uiteindelijk is de mens waarschijnlijk net als strontvliegen en kakkerlakken… er is er altijd wel eentje die het red en vanaf daar de wereld weer over neemt.
Zo, alsjeblieft. Lekker deprimerend weer dit.
Vrijdag; mijn adoptiekind gaat uit huis
Mijn werkdag was ronduit bizar. Ik zat maar liefst zeven uur (!) aan de telefoon voor 5 verschillende gesprekken waarvan er maar 1 in mijn agenda stond. En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog eens post dat mijn adoptiekind uit huis gaat. Ik heb Brad geadopteerd een paar jaar geleden. Nope, geen kind natuurlijk. Al scheelt het IQ van dit aapje waarschijnlijk weinig van het gemiddelde IQ van een kleuter, maar dat terzijde.
Brad is een witoorpenseelaapje wat bij mensen in huis zat in Utrecht. Die vonden een aap blijkbaar een geschikt huisdier. Tja, dat liep uiteraard helemaal mis waardoor Brad het zoveelste dier was wat gered moest worden uit de illegale handel. Na jaren bij Stichting AAP zou Brad samen met zijn twee vrouwen gaan verhuizen naar Duitsland. Waar moet ik nu al mijn moederlijke liefde laten dan? Gelukkig had Stichting AAP daar een oplossing voor. Zonder verder papierwerk zou ik automatisch Cali adopteren. Een lekker chickie waar ik vanaf nu alle verhalen van te horen krijg. Wil je zelf iets bijdragen aan al die gedumpte dieren, mishandelde circusdieren of dieren die op Schiphol van de illegale handel gered worden, check dan eens de website van Stichting AAP aan welke dieren jullie je liefde kunnen geven.
Zaterdag; annuleer al mijn plannen
Tijdens het ontbijt zet ik Netflix wel eens aan (lees; ik zet Netflix altijd aan tijdens het ontbijt in het weekend. Ok, ok, ik zet Netflix altijd aan bij elk ontbijt). En wat zag ik daar?!? Suits seizoen 8 staat erop!! Was ik eindelijk afgekickt in de Ardennen van Harvey Specter en lag voor de verandering op werkdagen weer voor 1 uur ’s nachts in bed. Tot deze zaterdagochtend.
Annuleer al mijn plannen, ik ga het hele weekend kwijlen voor de tv naar Harvey Specter. Niks verantwoordelijk gedrag. Gewoon binge-watchen. Wie zei dat je slaap nodig hebt?!? Slaap is zwaar overgewaardeerd.
Zondag; hysterische viswijven
Al vroeg was ik op stal. Twee stalgenoten zetten hun paard voor de kar en omdat ik nog niet zeker wist of ik Soura wel kon rijden, besloten we die aan de hand mee te nemen. De meeste mensen vinden dat al onverantwoord, maar het zou nog veel erger worden.
Terwijl we stonden te wachten tot de tweede pony ingespannen was, sprong ik alvast op de bok (nee dat is geen kleine geit, maar het zitje op een paardenkar). Soura aan de hand aan een lang touw. De pony die de kar trok stond met zijn hoofd naar de grond wat van het gras te eten. Toen we nog eens goed keken, zagen we dat hij niet alleen stond te eten, maar dat zijn hele hoofdstel op de grond lag. Het hoofdstel bevatten de rem, het stuur en de volledige controle over die pony. En die lag nu op de grond, terwijl wij er met een karretje en een losse pony achter hingen. Wat kan daar nu fout gaan?!?
Met een zware slappe lach springt mijn medepassagier van de bok om het hoofdstel van die pony weer aan te doen. En hier waren we nog niet eens van het erf af. De rest van de route was enkel hysterisch gekakel en gegil. Soura dacht alleen maar; chill ritje zonder ruiter.
Wat er verder online kwam deze week;
Oeps, planningsfoutje. Ik had de blog voor de verkeerde week ingepland dus jullie hebben deze week geen andere blog dan dit weekoverzicht voorbij zien komen.