Alle corona maatregelen in Nederland zijn bijna terug gedraaid en toch kan ik nog steeds niet mijn werk oppakken zoals hiervoor. Dus nog maar weer een week in Nederland. Een week waarin we een nieuw restaurant in Arnhem testen, waarin Soura een heerlijke massage kreeg en waarin ik eindelijk mijn tas mocht pakken voor een buitenlandse trip. Maar eerst konijnenspam.
Maandag; diner voor twee
Arnhem heeft er een nieuw restaurant bij: ’t Volk. Een nieuw restaurant moet natuurlijk getest worden. Sfeervol van binnen met een gezellige inrichting. Een soort all-you-can-eat concept zonder het vreetschuurgevoel. Er zit geen tijdslimiet aan de avond en je kunt zoveel gangen bestellen als je wilt. Best een geniaal concept. Het eten is maar 30 euro. Maar omdat je zoveel uren aan het tafelen bent, tank je aardig wat drinken weg. Ook een zeer geschikt restaurant voor vegetariërs trouwens. En wie zegt dat dessertwijn alleen voor bij het dessert is? Die kun je prima de hele avond drinken. En het was ook wel goed voor Maarten en mij om samen uit eten te gaan in plaats van dat ik mijn hele avond op gaf voor de nieuwe man in mijn leven; Harvey Specter. Gelukkig is Maarten niet het jaloerse type en gunt hij mij mijn hopeloze kalverliefde op een totaal onbereikbare man.
Dinsdag; is het tijd voor therapie?
Ik heb inmiddels seizoen 5 bereikt van Suits. Elke aflevering is ongeveer 40 minuten. Elk seizoen heeft 16 aflevering, behalve seizoen 1 (12 afleveringen). Ik heb er tot nu toe 70 afleveringen opzitten. Dat zijn 2.800 minuten!! Of 47 uur!! En dat in slechts anderhalve week. Ik heb een volle werkweek aan Netflix uren erop zitten. Hoe weet ik wanneer ik een probleem heb? En hoe weet je of het slaaptekort wat je oploopt dodelijk is? Moet ik al in therapie? Of kijken jullie ook zo veel Netflix? (zeg ja!).
Woensdag; wannabe zakenvrouw
Geïnspireerd door al die powervrouwen in die Netflix serie Suits (of eigenlijk die supergave kleren die ze aan hebben) trok ik mijn powervrouwen jurk aan, hoge hakken eronder en daar ging ik….. naar het metropool Boxmeer.
Niet echt de Zuidas qua bedrijven. Het gebouw waar ik werk heeft maar twee verdiepingen, niemand heeft een chauffeur, en de kantine serveert kroketten in plaats van zalm en kaviaar. Toch was het leuk om net te doen alsof (ik moet toch wat in deze troosteloze corona tijden). Ik onderhandelde keihard, deed net alsof mijn leven spannend en dynamisch was, en werkte tot veel te laat door. Ik liep op mijn net iets te hogen hakken semi-elegant de trap af (lees: ik verzwikte meermaals bijna mijn enkel en hield me angstvallig vast aan de corona besmette trapleuning) en vertrok als een van de laatsten van de parkeerplaats (het was toen half zes, maar toch…).
Donderdag; massages
Ik had een middagje vrij genomen voor Soura. Soura had voor haar verjaardag een massage kado gekregen, maar die ging niet door vanwege corona. Uiteraard breek ik mijn belofte niet, dus het werd tijd om over de brug te komen. Een heuse, officiële paardenmassagemevrouw kwam Soura helemaal in slaap masseren. Want mijn allerliefste kind verdiend het beste ter wereld.
Vrijdag; wanneer je door je stalgenoten gemeden word
Aan het einde van de werkdag ging ik weer eens met een stalgenootje het bos in. Ik had deze week al een paar keer meer een ritje gemaakt met stalgenoten en het begon op te vallen dat wanneer ik vroeg wat ze gingen doen, dat die vraag – wanneer deze van mij kwam – zeer ontwijkend werd beantwoord. Ik had jarenlang de naam op stal van alleen maar hard rijden (is trouwens niet waar hoor) en inmiddels hebben we het punt bereikt dat mensen bang zijn om met me het bos in te gaan. Niet omdat Soura iets doet (want die schopt en bijt niet) of omdat ik mijn paard niet onder controle heb, maar omdat die mensen zelf hartstikke bang zijn.
Zo moeten we in een bepaalde volgorde rijden, mogen we niet de bocht om galopperen, of door de modder galopperen, of over een tak galopperen, of onder overhangende takken galopperen of naast elkaar draven of over een omgevallen boom springen of een hond passeren. Alles moet vooraf aangekondigd worden zodat iedereen met angst op zijn paard zich schrap kan zetten voor wat komen gaat. Blijkbaar houd ik me erg slecht aan die procedures en nu zijn een paar stalgenoten bang voor me. Ik geloof dat een paard niet in angst gereden moet worden. Een paard moet in het bos lekker uit kunnen waaien, zijn benen kunnen strekken en aan het werk gezet worden, net als de ruiter die erop zit. Niet een uur lang in stap door het bos sloffen.
Zaterdag; Instagram waardig leven
Tja, een Instagram waardig leven heb ik dus niet. Anderen plaatsen foto’s van hun mooie maaltijden, maar ik vrat vandaag een zak chips als lunch en een bak yoghurt zonder hippe quinoa zaden en frambozen als ontbijt. Anderen plaatsen foto’s van hun leuke gezinswandeling in het bos in schattige jurkjes, maar ik had weer diezelfde stinkende paardrijkleren aan waar ik al weken in loop. Anderen gaan op zaterdag gezellig wat drinken met vrienden en posten foto’s van hun veelkleurige drankjes, maar ik vergooi liever mijn hele dag aan Netflix (inmiddels heb ik seizoen 5 en 6 ook afgekeken). Dus voor alle nietsnutten die net als ik in het weekend liever doorbrengen voor de tv; ik leef met jullie mee. Dat dynamische leven is zwaar overgewaardeerd. Nietsnutten rulez!!
Zondag; inpakken en wegwezen
Het is eindelijk zo ver; ik ga weer naar het buitenland. Dus tijd om spullen te pakken. Ik heb het al zo lang niet meer gedaan dat ik niet eens meer weet hoe dat moet. Maar wat jullie natuurlijk veel liever willen weten is waar ik heen ga op deze eerst post-corona trip?!? Het is een van de spectaculairdere bestemmingen die je kunt bedenken. Avontuur, andere culturen, extreme landschappen, bijzonder eten. Het gaat zo anders worden. Waar we heen gaan? Het is België geworden. Na vier maanden Nederland is alles wat niet plat, georganiseerd, opgeruimd en Hollands is een heel avontuur. Dus komende week eindelijk weer een blog zoals ik ze graag schrijf; eentje over alle kansloze acties van mij in het buitenland. Tot volgende week!
