Week 13 van de vrijwillige isolatie. Een week waarin Soura losbrak en er vandoor ging, waarin ik werd aangevallen door twee mannen en waarin ik de wereld ga redden van allerlei nare ziektes. Maar eerst konijnenspam want die breken het liefst altijd los om er vandoor te gaan.
Maandag; ik ga de wereld redden van nare ziektes
Bij die titel denk je natuurlijk iets heel nobels, of wellicht denk je dat ik me heb opgegeven voor een of ander medisch onderzoek. Maar nee, niks van dat alles. Jullie kunnen ook helpen de wereld redden van nare ziektes. Hoe?
“DreamLab is een app van de Vodafone Foundation in samenwerking met Imperial College London. De app gebruikt de collectieve rekenkracht van mobiele telefoons om kankeronderzoek en onderzoek naar het coronavirus te versnellen. Hoe meer mensen de app gebruiken, des te sneller medisch onderzoek kan worden verricht en des te sneller medische behandelingen worden gevonden.“
Tegenwoordig worden er enorme hoeveelheden data gebruikt voor wereldwijd medisch onderzoek. Er is echter beperkte toegang tot computerkracht om uit die data kennis te putten. Wanneer ik lig te slapen, wordt de rekenkracht van mijn telefoon gebruikt om berekeningen van wetenschappers uit te voeren. Het schijnt dat 140.000 gebruikers er voor kunnen zorgen dat een berekening die normaal drie jaar kost, nu in drie maanden uitgevoerd kan worden. Dus als jullie allemaal die app installeren, dan versnelt dat de data-analyse nog veel meer.
Dinsdag; mestkevers
Ik had om elf uur al geen zin meer om te werken. Gelukkig heb ik een baas die heel flexibel is. Ik had geen enkele vergadering op de agenda staan dus ik kon makkelijk vanaf 11 uur vrij nemen. Misschien dat ik zo moe ben omdat ik al heel lang niet meer weg ben geweest. Al die maanden in Nederland en mijn energie lekt weg. Geen werkreizen, geen vakanties, geen uitzicht op nieuwe avonturen, geen inspiratie, geen leven.
Als ik ook terug kijk op de afgelopen drie maanden dan lijkt letterlijk elke dag op de andere. Hoe kunnen mensen dag in – dag uit precies hetzelfde doen een leven lang? Hoe weet je dan nog of je dertig bent, veertig bent, wat je van de zomer deed en of je überhaupt nog leeft? Ik vind het een heel deprimerend uitzicht.
Maar goed, genoeg geklaagd. Het einde is in zicht. Micro-avonturen worden langzaam iets grotere avonturen. Voor echt grote avonturen is het nog geen tijd, dus voor nu nog een microavontuur. Wist je dat Nederland mestkevers heeft? Ik kende mestkevers alleen van Zuid Afrika. Daar zijn ze reusachtig groot om al die olifantendrollen weg te rollen. Poep is in Nederland veel kleiner, dus kunnen we wel af met kleinere mestkevers. Zie hoe die beesten shinen.
Mestkever in Nederland 
Verkeersbord in Zuid Afrika
Woensdag; losgebroken pony
Weet je wat een leuk experiment is? Je paard proberen te leren dat koeien niet eng zijn. Ik ging een rondje wandelen met Soura en kwam langs een weiland met koeien. Dit zijn de absolute aartsvijanden van Soura. De koeien stonden op en bleven kijken. Soura snurkt als Tyranosaurus Rex en dribbelt wat rond. Nog twee koeien staan op en ze komen in een drafje naar ons toe gerend. Soura weet zeker dat ze dood gaat, draait om, rukt zich los en galoppeert naar huis. Ik hield het nog vier meter vol, maar kon haar met zo veel kracht absoluut niet houden.
Ik slof naar huis. Ik deed niet eens moeite om naar huis te rennen. Ik wist precies waar ik haar zou vinden. En inderdaad. Ze stond naast het weiland gras te vreten. Straf leek me niet echt op zijn plaats, maar een paard moet vooral ook niet door hebben dat zo’n trucje werkt. Dus wanneer ze zich losrukken, weigeren voor een hindernis, je eraf gooien, er vandoor gaan of wat voor ander negatief gedrag dan ook. Dan heb je geen andere keuze dan weer opnieuw ervoor te gaan. Dus hoppa, weer richting de koeien. Deze keer op iets grotere afstand een paar keer langs het weiland gelopen en Soura gras laten eten. Dan is er nog iets van een positieve associatie met koeien. Soura was er absoluut niet gerust op, dus propte eten in haar mond en dribbelde heel druk verder richting de volgende graspol. Ik denk dat deze relatie er nooit eentje zal worden van liefde.
Donderdag; mijn eigen mondkapje
Het moest een keer gebeuren; de aanschaf van mijn eigen mondkapje. Ik zal waarschijnlijk binnenkort weer op het vliegtuig stappen en moet dan verplicht een mondkapje op. Beter koop ik er dan eentje waar ik nog een beetje normaal in kan ademen. Arnhem heeft zowaar een mondkapjes winkel – het Naaicafe. Ik zocht totaal onprofessionele stof met roze flamingo’s uit. Foto’s volgen snel, want het mondkapje wordt nog gemaakt.
Vrijdag; suburbia uitje
Eigenlijk zouden Maarten en ik dit weekend met vrienden en familie een lang weekend de liefde vieren. Vanwege corona is dat tijdelijk opgeschort. Het leek ons nogal liefdeloos om de liefde te vieren wanneer je elkaar moet mijden alsof we allemaal de builenpest hebben. Ik had mijn vrije dag laten staan en een afspraak met iemand uit suburbia gemaakt; een zeldzame soort in mijn vriendenkring. Gewapend met kinderwagens, pakjes Taksi, twee kinderen en een pony trokken we de wildernis in. Pony probeerde naar fruit ruikend kinderhaar op te eten. Kind probeerde moeder als klimtoestel te gebruiken. Pony kwijlde op kinderwagen en kreeg straf. Het was een ware overlevingsstrijd.
Qua opvoeding waren we ongeveer op hetzelfde punt. Alles tien keer herhalen en dan nog luisteren ze maar half. Bang zijn voor zaken waar je helemaal niet bang voor hoeft te zijn. Van de grond eten. Zucht… maar de moeder uit suburbia heeft kinderen die zich hopelijk verder ontwikkelen tot een evenwichtig mens. Ik zit voor altijd opgescheept met een kleuter met ADHD op anabole steroïden. Nee, dat is niet helemaal waar. Als 2021 het jaar van de zombie apocalyps is, dan heb ik 500 kilo eten en heeft zij twee kinderen met te weinig spek op hun lijf om lang van te kunnen overleven. Hmm, ik begin de toegevoegde waarde van een paard boven een kind te zien 😉 .
Zaterdag; nachtmerries
Bij vlagen heb ik hele extreme nachtmerries. Maar zo erg als deze nacht is het nog nooit geweest. De combinatie onweer en nachtmerries veroorzaakte de meest extreme nachtmerrie tot nu toe. Ik werd half wakker midden in het onweer. Door de lichtflitsen van het onweer hadden mijn hersens van het eerste beeld gemaakt dat er twee mannen in de kamer waren, die naar het bed renden en erop sprongen om me aan te vallen (ok, fair enough, ik moet ook niet zo veel moordseries kijken op Netflix). In blinde paniek probeerde ik te ontsnappen aan de twee indringers wat natuurlijk vreselijk faalde, want waar ga ik heen dan?!?
Ik zou het zo ontzettend slecht doen als James Bond. Helemaal niks in koelen bloede ze uitschakelen. Gewoon hysterisch gillen en proberen er vandoor te gaan. Ik ben lid van Team-Dood-aan-het-Begin-van-de-Film. Je weet wel, die mensen waar je aan het begin van de film al weet dat ze het niet lang gaan halen.
Als troost vond ik dat ik wel kon gaan winkelen bij de kringloop. Ik had een paar weken terug de olijfolie fles kapot laten vallen, dus tijd om een nieuwe uit te zoeken. Ik kwam thuis met een oude, glazen melkfles voor 2 euro. Ok, op de foto ziet het eruit als een fles vol pies, maar het is extra virge olijfolie. ECHT!
Zondag; blogdag
Doordat ik al maanden niet meer vlieg, begin ik aardig in te teren op alle blogs die ik al klaar had staan. Ik schreef mijn blogs vaak in een paar verloren uurtjes op de luchthaven. Of wanneer ik vier uur moest vliegen en na twee uur geen zin meer had om te werken. Of ’s avonds laat op mijn hotelkamer. Al deze uren spendeer ik tegenwoordig aan Soura en Netflix en dus is er van bloggen al een tijdje niks meer gekomen.
Netflix tip
Speaking of Netflix, bij deze mijn nieuwe tip; 13 Reasons Why – seizoen 4. Kijk die vooral niet. Seizoen 1 was al irritant omdat Clay die bandjes niet gewoon luisterde. Ik heb echt geen idee waarom ik vervolgens ook nog seizoen 2, 3 en 4 heb zitten kijken. Maar goed, seizoen 4 is ook echt niet beter dan de rest. Ben je nog niet begonnen, dan zou ik het ook gewoon niet doen.
Die blogs schrijven is een mooie manier om virtueel te reizen. Al die foto’s met zo veel herinneringen. Al die plekken die ik al weer bijna vergeten was. Al die verhalen en avonturen. Zelfs na vier jaar wekelijks blogs publiceren ben ik het nog steeds niet zat om ze te schrijven. De wereld is zo’n mooie plek om op avontuur te gaan. Dus heb nog even geduld en je kunt foto’s kijken van Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en Belize.
