Week 12 van vrijwillige thuisisolatie. Een week die wat minder geïsoleerd was met heel veel sociale activiteiten. Maar vooral een week waarin ik erachter kwam hoe ontzettend verwend ik ben. Eerst natuurlijk konijnenspam want die houden van deze corona crisis.
Maandag; eindelijk normaal eten
1 juni; de dag waarop de restaurants en cafés weer open gingen. Maarten en ik grepen deze kans om eindelijk weer eens te kunnen ontsnappen aan onze eigen kookkunsten. We gingen gezellig uit eten bij Graave in Arnhem. Wat een geniaal idee was dat. Ik dacht altijd dat ik niet zo’n persoon was die per se elk weekend uit eten moest. Uit eten gaan boeide me niet eens zo. Het eten thuis was prima. Ik snapte die mensen ook niet die weer per se op een terrasje wilden zitten na 12 weken.
Het was meer uit verveling dat Maarten en ik bij Graave reserveerden. Niet omdat we dat nou zo per se nodig hadden (althans dat dachten we). Toen ik daar de eerste hap van mijn voorgerecht nam, wist ik pas dat ik iets gemist had waarvan ik helemaal niet wist dat ik het miste. Voor mijn werk ben ik ergens tussen de 3 tot 4 maanden per jaar in het buitenland. Dat is al 12 jaar zo. Dit is volgens mij voor het eerst in 12 jaar dat ik zo lang in Nederland ben. En zelfs al was ik eerder wel eens zo lang in Nederland, dan weet ik zeker dat ik in al die maanden wel eens uit eten ging. Ik ben gewend geraakt aan het uit eten gaan. Ik ben gewend geraakt aan het ontbijten buiten de deur. Ik ben gewend geraakt aan luxe lunches. Ik ben gewoon ontzettend verwend, echt heel erg verwend met die geweldige baan van mij.
Dinsdag; hoe houd je duizenden euros over voor reizen?
De speaker – die ik thuis aan sluit op mijn laptop om lekker te kunnen dansen op de retro hits van Radio 10 tussen alle overleggen door – had kuren. Soms kregen we de speaker wel aan de praat en soms niet. We waren er klaar mee. Tijd voor een nieuwe. Maar ik weiger elektronica nieuw te kopen. Mensen zijn op hun speeltjes vaak al na een paar maanden uit gekeken voordat er weer wat nieuws voor in de plaats gekocht wordt. Al die grondstoffen die je nodig hebt voor de productie van al die accu’s en printplaten beginnen zo langzaamaan op aan het raken. En wat gebeurt er met al die spullen die mensen weg gooien?
Maarten vind een tweedehands apparaat prima, zo lang hij er maar niet al te veel voor moet doen (Markplaats onderhandelingen, eeuwig zoeken, kansloze verkopers, etc.etc). Hij is de tech-nerd in ons huis, dus hij neemt de leiding bij de keuze voor wat we nodig hebben. Ik stuurde hem met de oude speaker in een tasje naar een refurbished shop. Zo’n shop neemt oude elektronica in, probeert deze te repareren en vervolgens weer te verkopen. Deze shop had een hele verzameling speakers. Maarten koos een speaker van Harman Kardon. Voorheen 249 euro in de winkel. Nu te koop bij de refurbished shop voor 55 euro. Daar hadden we de eerste besparing van 194 euro al te pakken.
Maar het verhaal wordt nog mooier. Maarten kwam onze oude speaker eigenlijk alleen brengen zodat we niet naar de milieustraat moesten (afval dus). Maar voor je oude, kapotte apparaten kun je nog geld krijgen blijkbaar. Ze belden het hoofdkantoor en boden ons 22 euro voor onze oude speaker. Ik was eigenlijk uit gegaan van 0 euro, maar prima… 22 euro kan ik ook mee leven.
Dus onze nieuwe Harman Kardon speaker was ineens nog maar 33 euro. Ik hoor jullie al denken; ‘ja leuk, maar dan zul je zien dat de speaker over twee maanden stuk is en je weer een nieuwe moet kopen’. Ik laat me natuurlijk niet zomaar voor 1 gat vangen. Bij deze refurbished shop krijg je 24 maanden (!!!) garantie op je apparaat. Dat is net zo veel als in de winkel.
Lang verhaal kort; wanneer je dit met al je apparatuur doet (telefoons, camera’s, Playstation, etc) dan ga je met gemak honderden, en zelfs wel duizenden euro’s besparen op je elektronica. Kun je je nog herinneren dat ik een paar weken terug ook al 400-500 euro bespaarde op mijn mobiele telefoon? En een duur apparaat voor slechts 20% van de nieuwprijs danst een heel stuk fijner wanneer Queen met Bohemian Rapsody op de radio is.
Woensdag; back to work reunion
Na twaalf weken verplicht/vrijwillig thuis werken misten we allemaal de inspiratie van onze collega’s. Je kunt iedereen altijd bellen, maar toch zijn de beste gesprekken, de spontane gesprekken op de gang. De brainstorm die niet gepland was. Of de conversatie die je toevallig op de gang hoort waar je bij aan sluit. Dat kan al maanden niet meer en dat beginnen we te merken.
Voor de locatie waar ik werk was het team waar ik onder val de pilot-test groep. Om te testen of alles klaar is voor andere afdelingen om terug te keren naar kantoor kwamen wij met een deel van het team naar kantoor. De kantoorbezetting werd gemonitord met een hippe app. De kantine serveerde uit in tijdsblokken (ik stond natuurlijk voor het eerste blok in de rij, want eten gaat voor alles). Oneindig veel nieuwe maatregelen.
Maar het leefde ook eindelijk weer op de gang. Er werd weer gelachen. Het was alsof iedereen twaalf weken op vakantie was geweest. Er was zelfs een heuse ‘back to the office reünie’ georganiseerd met tompouce (iedereen weet dat het leven beter is met eten).
Donderdag; corona en de bioscoop
Na 12 weken zag ik mijn moeder weer een keer in levende lijve om bij te kletsen. Bijkletsen over onze laatste retro vondsten en de mogelijkheden om weer eens op reis te gaan (of eerder het gebrek daar aan). Ik had mijn afspraken alleen nogal kansloos gepland. Zo heb je maanden niks, en zo heb je er twee op een dag. Want ik had een date met de bioscoop.
Ik had door mijn kansloze planning ook geen tijd meer voor het avondeten. Gewapend met nacho’s, chocomelk en snoep ging ik er eens goed voor zitten (dat is toch een prima alternatief voor avondeten?!?!). Film van mijn keuze; The Gentleman. Een film met Matthew McConaughey (yummie) waarin hij zijn criminele organisatie in de verkoop wil zetten. Gaat niet helemaal zoals hij wil. Oftewel, een film met drama, geweld en paranoia. Geen typische actiefilm, dus voor de vette vechtscene hoef je er niet heen. Ik vond het een toffe film.
Vrijdag; hoe raak je duizenden euros weer kwijt?
Kunnen jullie je nog die keer herinneren dat ik in een opwelling een tweedehands zadel kocht voor 1.700 euro? Nou dat zadel paste dus eigenlijk niet echt op mijn paard. Een jaar ben ik bezig geweest om dit zadel weer te verkopen. Dat lukte niet. Dus ik gaf het zadel aan een bedrijf wat het namens mij zou verkopen. Het kostte dat bedrijf ook bijna een jaar om dat zadel te verkopen. Ofwel het zadel paste niet op het paard of ze wilden niet zo veel betalen. Het zadel was nieuw ooit 3.400 euro. Uiteindelijk verkocht dat bedrijf het zadel voor 1.000 euro. Dus alle winst die ik eerder deze week maakte op die mooie Harman Kardon speaker, verloor ik meteen weer aan het verkopen van mijn impulsaankoop.
Les van een wijze oude vrouw: geef niet zomaar 1.700 euro uit aan iets wat je mooi vind maar waar je geen verstand van hebt.
Zaterdag; slechte keuzes
Ik had me over laten halen voor een ritje over de Veluwe. Slecht idee. Ze zeiden nog dat het buitje maar een paar minuten zou zijn. Een paar minuutjes regen is geen probleem met al die zon. Dus ging ik in slechts een vest een rondje van anderhalf uur rijden. Maar het leven is 1 grote leugen! Dat buitje van 5 minuten volgens de regenradar was eigenlijk een dikke hagelbui van minstens 15 minuten. Soura chagrijnig. Ik chagrijnig. Ons haar helemaal pluizig. Modderspetters. Bah, jag, iehw. We haten slecht weer. Het enige wat dat slechte weer wel opleverde waren wilde zwijnen, twee keer een kudde moeflons en een paar herten.
De enige manier om die kou weer uit mijn oude botten te krijgen, is in bad te gaan weken om weer warm te worden.
Netflix tip
Ik ben eindelijk door de Blacklist heen dus het is weer tijd voor nieuwe tips. Kalifat; een serie over … je raad het vast al… het kalifaat. Een Zweedse serie, maar Engels gesproken. Over hoe meisjes geronseld worden om naar Syrië te vertrekken en voor IS te strijden. Over hoe het leven in het kalifaat is. Over bomaanslagen en terroristen. Het is een wat trage serie, maar daar ben ik een groot fan van. Het heeft wel wat weg van die Zweedse crimi’s maar dan met een alternatief verhaal.
Zondag; maskers en lunch
Zoals elke zondag begon ik de dag te paard. In plaats van mijn hele dag weer te besteden aan Netflix, besloten Maarten en ik om in de stad te gaan lunchen. De restaurants zijn weer open dus dan kunnen we ook maar beter de horeca gaan steunen om het einde van deze crisis te halen (*dat is een dikke vette leugen natuurlijk. Maarten en ik willen gewoon geen saaie boterhammen eten als lunch en doen net alsof we van die barmhartige samaritanen zijn en de horeca willen helpen, maar we willen vooral onze dode smaakpapillen weer tot leven wekken).
Rond als een ton haringen, rolden we onszelf naar huis voor wat extra selfcare. Met gezichtsmaskers en plakjes komkommer op onze ogen doken we het bed in om daar een afterlunch slaapje te doen. In 1 week twee restaurants bezoeken, 1 bioscoop bezoek, 1x bezoek thuis en ook nog al mijn collega’s op het werk hadden ons moe gemaakt. We werden net op tijd wakker om onze volgende buitenlandse trip te gaan regelen. De grenzen gaan bijna weer open. Na 13 weken in Nederland thuis gezeten te hebben, is het tijd om er weer op uit te gaan. Heel veel zin in. Adventure here we come!
