Week 10 van vrijwillige isolatie. Een week waarin ik blij was met corona, waarin ik aan den lijve ondervond waarom ik geen kinderen wil – nooit niet, en een week waarin mijn plant een penis groeide. Maar eerst konijnenspam, want die willen ook nooit kinderen.
Maandag; Turkse Riviera
Ik had op een boot langs de Turkse Riviera moeten zeilen. Hoppend van eiland naar eiland. Beetje yoga in de ochtend, beetje yoga in de middag. En toen kwam corona en ging het allemaal niet door. Ongetwijfeld hebben jullie wel kunnen lezen hoe verzot ik ben op reizen. Zonder af en toe uit te waaien in het buitenland word ik intens ongelukkig. En toch kwam die corona crisis met reisbeperkingen me nu heel goed uit.
Wil ik niet naar Turkije? Tuurlijk wel. Ben ik reismoe? Zeker niet. Maar er is 1 ding waar ik nog minder goed tegen kan dan niet reizen, en dat is hitte. Precies in de week waarin ik in warrior pose op een boot had moeten staan, werd het maar liefst veertig graden in Turkije. Zonder corona had ik daar in de brandende zon moeten staan en was ik niet per se heel gelukkig geworden. Geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.
Die yoga-vakantie dit jaar gaat niet meer gebeuren. Wanneer de grenzen weer open gaan, zal ik eerst voor mijn baas aan de slag moeten. Ik kan het niet maken om – wanneer de reisbeperkingen opgeheven zijn – lekker 2 x drie weken vakantie op te nemen. Mijn reisjes de rest van het jaar zullen bestaan uit heel veel werkreizen… en een hele vette paardrijvakantie. En misschien dat ik toch nog wel een vakantie er tussendoor kan fietsen. Geen fietsvakantie uiteraard. Want fietsen ARGH.
Dinsdag; ik zie een penis
Tja, ik werkte maar weer eens een hele dag. Toch jammer dat ik inhoudelijk niks over mijn werk kan schrijven. Ik had graag af en toe eens feedback gehad op mijn plannen en ideeën. Of hoe anderen het doen met een zelfde soort baan. Of gewoon lachen om alle idiote dingen die ik mee maak op een dag. Maar dat kan niet. Want mocht de concurrent mee lezen op deze blog (yep, heel waarschijnlijk… NOT), of mocht deze blog onze interne processen beïnvloeden (een reisblog die invloed heeft op een miljarden multinational…. zie je het voor je?), dan krijg ik de hele juridische afdeling achter me aan. Dus blijven mijn verhalen helaas steken bij suffe verhalen over warrige Skype vergaderingen.
Gelukkig is daar altijd nog de penis van onze plant. Heeft iemand enig idee wat dat voor raar ding is wat er uit mijn plant aan het groeien is?
Woensdag; romantisch diner bij zonsondergang
Na een lange werkdag vertrokken Maarten en ik op de scooter met een hele rugzak vol eten naar Nationaal Park de Hoge Veluwe. Het park is sinds vorige week weer in de avonden open, en wat is nou romantischer dan op een hoog zandduin naar de zonsondergang kijken?
Nog een tip voor mensen die graag zitten of liggen bij hun uitje, maar geen zin hebben om een stoeltje op de scooter mee te nemen en een handdoek op de grond vervelend vinden liggen. Dat oranje ding op de foto hieronder – ook wel Lamzac genoemd – blaas je op met de wind. Veel minder werk dan een luchtbed dus. In letterlijk een paar seconden zit deze Lamzac vol lucht en kun je hier met z’n tweeën in hangen. Een fles wijn naast je op de grond, lekker eten in je rugzak, en chillen maar. Heel Marktplaats staat vol met Lamzaccen, dus vind je een nieuwe te duur, of vind je nieuwe spullen flauwekul want er is al genoeg afval, check dan Marktplaats voor je eigen Lamzac. Het pakketje weegt niks en is opgerold zo groot als een 2 liter pak melk.
Donderdag; overal bijlmoordenaars
Een zonnige Hemelvaartdag. Wat is dan een beter idee dan met twee hysterische paarden op pad te gaan tussen honderden fietsers, wandelaars en andere chaos. Samen met een stalgenootje besloten we naar het Roosendaalse Veld te rijden. Een dergelijke rit bij zulke hoge temperaturen kost makkelijk een uurtje of drie. En natuurlijk kon dat weer niet op een normale manier gaan. Op het viaduct over snelweg worden we aan alle kanten ingehaald door fietsers. Niet heel fijn wanneer de paarden onder hun voeten vrachtwagens door zien razen, en de lokale motorbende met hun luide motoren naast je op het fietspad voorbij denderen.
Soura spoort dan misschien vaak niet, maar het is een ijskonijn op zo’n viaduct. Kijkt over de reling naar het verkeer onder haar, kijkt niet op of om van de Harley Davidsons die voorbij scheuren, laat zich niet opjagen door de mountainbikers die als een stel opgefokte Mercedesrijders achter je bumperkleven.
Maar dan,….. dan is Soura weer helemaal haarzelf wanneer we midden in de natuur ineens een koe zien die lekker in het zand ligt te slapen. Een koe?!? Gewoon heel natuurlijk. Maar niet in haar wereld. In de wereld van Soura zijn blèrende Harleys natuurlijk, maar een koe is een bijlmoordenaar. Hysterisch dansend dribbelt ze langs de koeien. Ik zit alvast klaar voor een totaal oncontroleerbare situatie. Fietsers proberen ons in te halen terwijl mijn paard zigzaggend alleen maar bezig is met die kudde koeien in de gaten houden.
En precies dan bedenken ik en mijn stalgenootje dat we wel even een foto kunnen maken. De rem van je paard in 1 hand en in de andere je telefoon terwijl we proberen om de koeien op de foto te zetten. Yep, ik heb af en toe het inschattingsvermogen van een zeekomkommer.
We kwamen maar liefst drie keer van die grote Schotse Hooglanders tegen. De pony van mijn stalgenootje liep er super makkelijk langs. Soura kruipt bijna bij het andere paard op schoot om maar niet alleen achter gelaten te worden bij die levensgevaarlijke slapende haarballen. We draven aan om even de spanning eruit te rijden, schiet die andere pony er als een kanon vandoor. Tja, er lag een boomstronk. Een dood stuk hout met houtworm is natuurlijk ook veel enger dan een enorme koe met grote hoorns.
Vrijdag; hoe het is om kleine kinderen te hebben
Maarten en ik hadden besloten om in de womancave te overnachten op donderdag. Dekens en kussens erbij, slechte film aan, discobal aan, BBQ appel met sterke drank, honing en kaneel. En dan slapen maar. Normaal gesproken slapen de konijnen in hun eigen hok, maar omdat we er bij waren, hebben we ze de hele nacht los laten lopen. Slecht plan natuurlijk weer.
06.00 uur; er rent een konijn over de bank en gebruikt mijn buik als springplank.
06.10 uur; er snuffelt een konijn aan mijn gezicht
06.23 uur; er zit een konijn tegen mijn voet te duwen om me mede te delen dat ie er langs moet
6.30 uur; ok prima, ik ben wakker en heb pluizige haren in mijn neus. Ik weet weer precies waarom ik nooit kinderen wil en waarom ik geen dieren in mijn slaapkamer wil.
Dankzij die vreselijke kinderen van ons en de vervelende, drukkende hitte, had ik de rest van de dag nergens zin in. Soura moest enkel wat yoga doen en ik ging taart halen bij Het Arnhems Gemaal om de 3.000 calorieën die ik op donderdag had verbrand weer in ere te herstellen
Zaterdag; extra bijbaantje
Het was weer zo’n stalzaterdag waarbij ik uren op stal rond hing. Ik hielp een stalgenootje met haar paard. Ik mag wel bijna geld gaan vragen voor al mijn hulp op stal. Kan ik nog eerder met pensioen. Of kan ik nog langer op mijn midliferetirement roadtrip. Of kan ik nog meer taart kopen.
En toen begin de avond pas echt. Ik wandelde door de meest fantastische lanen met rododendrons. Bloemen zo ver als dat je kon zien. Aangezien ik niet op vakantie kan, moet ik maar wat vaker op mini-avonturen in eigen land. Al kunnen rododendrons toch echt niet op tegen zoiets als de piramides of het regenwoud. Week 10 van vrijwillige isolatie en ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb alle projecten thuis wel zo’n beetje af. Ik ben bijna bij het laatste seizoen van The Blacklist. Soura is een afgetrainde sportpony. Het is tijd om er weer op uit te gaan. Helaas zit dat er voor mij met mijn werk nog even niet in. De vooruitzichten zijn dat ik op z’n vroegst in juli en mogelijk voor sommige bestemmingen pas in augustus weer op pad kan.
Zondag; nieuwe avonturen aan de horizon
Samen met mijn twee favoriete stalgenoten trokken we weer de bossen in. Ik heb alle routes bij ons in de buurt inmiddels al honderden keren gereden. In mijn eentje heb ik alles in een straal van 30 kilometer al gezien, behalve 1 route. Ik heb het eerste stuk van die route al vaak in mijn eentje gereden, maar dan komt er een lang stuk langs een 80 km/uur weg die eindigt bij een boerderij. Soura is er nog nooit vandoor gegaan, maar ik wil niet het risico lopen dat – mocht het ooit mis gaan – dat dit dan gebeurd op een levensgevaarlijke autoweg.
Maar in goed gezelschap gaat er meestal weinig mis, dus ontdekte ik voor het eerst in jaren weer een nieuwe route. Ik heb nu al zin in de komende weken waarin ik mijn netwerk in die richting uit ga breiden. Nieuwe avonturen! Nieuwe verhalen!
Netflix tip
Ik heb deze week geen Netflix tip maar een gewone tv-tip. Elke week kijk ik Legomasters. En dan denk je misschien; waarom wil ik een programma over Lego kijken?!? Omdat het echt retespannend is. Breekt het af? Gaan ze het redden? Is het lelijk? Nooit gedacht dat een programma over Lego zo boeiend zou kunnen zijn.
