Week 8 van vrijwillige isolatie. Een week waarin ik een slang zag, waarin ik oneindig veel legoblokjes zag, waarin ik in huis weer allemaal mini-projecten startte en waarin ik een beetje hoopvol werd dat ik deze zomer weer op reis zou gaan voor mijn werk. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die maken er een dagtaak van om me van mijn werk af te houden.
Maandag; hoe lang kun je dezelfde kleren aan?
Ik had een nieuwe medewerker aangenomen en dit was de eerste dag dat we als team compleet waren. Door corona helaas niet in Roemenië maar online. Voordeel is dan wel weer dat ik onze teammeeting gewoon in pyjama kon doen. Ik denk dat ik maar een extra joggingbroek ga regelen voor al die maanden thuis werken. Ik lopen dagenlang in dezelfde broek en heb steeds dezelfde 4 kledingstukken in de machine. Misschien begint het nu wel een beetje uit de hand te lopen. Is er een checklist die ik kan hanteren om de maximale houdbaarheid van een broek te meten?
Geen update meer van de helpdesk voor mijn reis naar Turkije. Ze hebben me een online formulier gestuurd waarmee ik een wijziging van mijn ticket kan aanvragen. Tot op heden nog geen reactie. Ik ben een beetje bang dat ik twee dagen voor mijn oorspronkelijk vertrek weer mag gaan bellen en naar het eeuwige wachtmuziekje luisteren.
Dinsdag; bevrijding zonder bevrijding
Uiteraard wil ik nergens suggereren dat deze thuisisolatie ook maar enigszins in de buurt komt van de Tweede Wereldoorlog. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat we niet echt volledig vrij waren op dit 75-jarig jubileum. Niet dat ik normaal gesproken op Bevrijdingsdag heel veel deed. Dus waar zit ik ook eigenlijk over te zeuren. De laatste keer dat ik een bevrijdingsfestival bezocht was toen ik student was (dat is ongeveer in de tijd dat de Egyptenaren de piramides bouwden – zo lang geleden), dus het is niet alsof ik nou zoveel plannen had.
Gelukkig had ik wel meer dan genoeg te doen op deze zonnige dag. Maarten had op Marktplaats voor zijn nichtje Lego gekocht; een paardenstal!! OMG, mini-konijntjes, overal bloemetjes, te hysterisch zoete kleuren. Ik MOET dat zelf maken. Op een groot kleed in de tuin zette ik in een paar uurtjes tijd – met zeer bruikbare hulp van de konijnen – een hele paardenstal in elkaar. Even weer helemaal kind zijn (al ben ik dat het grootste gedeelte van de dag toch nog wel dus heel veel anders was het niet).
Woensdag; verwend tot op het bot
Ik had verwacht dat stukje bij beetje ik steeds minder te doen zou hebben. Normaal gesproken ben ik ergens tussen de 30 en 40% van mijn tijd in het buitenland. Een deel van de uren in Nederland besteed ik aan het plannen en organiseren van een trip, vooroverleg voor de agenda, stukken voorbereiden, etc. Nu dat allemaal weg is gevallen, dacht ik dat ik na twee maanden thuis werken nog maar weinig te doen zou hebben. Maar niks van dat alles. Mijn dagen zijn vol – gedeeltelijk met plannen hoe we deze crisis door gaan komen – gedeeltelijk met allerlei zaken die eigenlijk al maanden waren blijven liggen – en gedeeltelijk met eindelijk nieuwe projecten bedenken.
Maar het einde lijkt in zicht. De overheid begint met het afbouwen van de maatregelen. Niet dat ik per se direct naar de kapper of de nagelstudio wil rennen, maar ik zou een kledingruil om bij te wonen wel weer eens leuk vinden. Of een keer lekker uit eten. Ik ben mijn eigen kookkunsten zat. Ik werkte zo veel in het buitenland dat ik gewend was geraakt aan luxe hotelontbijten en een hele menukaart bij het avondeten. Ik ben ook wel echt vreselijk verwend met deze geweldige baan. Ik heb goede hoop dat ik deze zomer weer op pad mag. Misschien word het dan wel tijd om een paar mondkapjes te bestellen die matchen met mijn werkoutfit. Fashion statement to the max!
Donderdag; een meeting met 45 mensen
Uiteraard was alles weer kansloos gepland. Een stalgenootje had geregeld dat een dierenarts de paarden kwam inenten. Helaas voor mij viel dat tijdstip echt precies samen met een meeting met 45 van mijn collega’s. Gelukkig ging die meeting ook niet echt van een leien dakje. De volgende situaties kwamen net iets te vaak voorbij:
- Kun je me horen? Hallo?
- Drie mensen die door elkaar praten
- Vertraging bij sommigen vanwege hun internet
- Haperende zinnen waardoor iemand klinkt als chipmunk
- Kun je me zien?
- Volgende slide graag. Nee, eentje terug. Oh sorry, twee terug bedoel ik. Nu ben je te ver.
- Zijn er vragen? (*gevolgd door doodse stilte)
Wanneer Linda met Lego speelt 
Wanneer Maarten met Lego speelt
Vrijdag; nog 56 seconden te gaan
Maarten had ontzettend veel vergaderingen. Ik werd de hele dag door gebeld. Soms voelt het een beetje als een call-center bij ons in huis. Gelukkig hadden we nog 18 Lego bouwwerken om te sorteren. Dat is best een handige combo. Terwijl mijn ietwat langdradige collega een zo te horen lang verhaal gaat beginnen, had ik mooi de tijd om rustig verder te bouwen aan een paardentrailer, prijzenkast, egelhuisje en nog veel meer priegelwerk.
Na een slopende werkdag was ik blij om even alleen op stal te zijn. Ik besloot na de warming up eens te kijken hoe ver we zijn met het winnen van mijn weddenschap om die ronde binnen tien minuten te rijden. Door het gebrek aan regen was de ondergrond zwaar en het was te warm dus heel veel vaart konden we niet maken, maar we verbeterden ons record met nog eens 30 seconden. Ik moet nog 56 seconden sneller en dan heb ik mijn paardrijdoel voor 2020 gehaald.
Zaterdag; een echte slang gezien
Mijn broertje stond al vroeg op de stoep voor een gesprek met een hypotheekverstrekker. In corona tijden kan dat tegenwoordig lekker vanuit huis. Nou ja… lekker. Dan moet de camera van je laptop aan, dus moet ik mijn pyjama uit, mijn haar normaal en de achtergrond een beetje opruimen zodat ze niet denken dat ze een of andere tokkie familie een hypotheek aan het verstrekken zijn.
Bij dat soort financiële gesprekken – of gesprekken met artsen – is het altijd fijn als er iemand anders ook op let wat er gezegd wordt. Sinds de vorige keer dat ik een huis kocht is er behoorlijk wat veranderd, waaronder echt een belachelijk lage rente en dat je zelf een flinke zak geld mee moet nemen onder je arm. En betalen met Lego geld was niet toegestaan.
In de middag was het tijd voor een ritje door het mooiste Nationale Park van Nederland; De Hoge Veluwe. Voor het eerst in mijn leven zag ik in Nederland een slang. Nee geen regenworm. En ook geen hazelworm. Of ringworm. Een heuse slang! Bijna een meter groot! Ik spring van Soura af en greep mijn telefoon om deze zeldzaamheid vast te leggen, maar slangen blijken veel sneller te zijn dan Linda de Walvis en Soura de Kogelvis. Geen bewijsmateriaal van de slang, maar wel een getuige om te bewijzen dat ik niet gek ben (althans niet bij het zien van slangen); die ene met die pony met dat punkkapsel.
Daarmee is mijn lijst met bijzondere dieren in Nederland gegroeid naar 8 (das, everzwijn, edelhert, moeflon, slang, uil, zeehond en een egel). Nu alleen die wolf en flamingo’s nog en ik heb mijn zelfbedachte Big Ten van Nederland bij elkaar. De officiële Nederlandse Big Five zijn trouwens: edelhert, ree, wild zwijn, bever of zeehond. Dus daar moet ik alleen nog een bever van.
Zondag; doodsangst
Zoals elke zondag begon ik met een ritje met een stalgenootje. Deze keer zouden we een opsprong en afsprong gaan oefenen. Wat dat is? Denk aan de retro woonkamers van vroeger – die hadden een zitkuil. De afsprong is met je paard de zitkuil in springen, de opsprong is er weer uit springen. Hoogte: nog niet eens 40 centimeter. Optische hoogte: 1.20 meter. Als je onderstaand videoframe zit, dan denk je… pff is dat alles? Maar echt, wanneer je op je paard zit dan voelt het alsof je meters omlaag stort. Na een paar keer springen, hielden we het voor gezien. Genoeg spanning voor vandaag.
Maar daar dacht het universum anders over. Na een lekker lang stuk galopperen, kwamen we erachter dat bij mijn stalgenootje een deel van haar hoofdstel kapot was gegaan en het bit van haar paard (lees: de rem!) eruit was gevallen. Dit betekent letterlijk dat het paard los rond liep. Gelukkig zijn we net MacGyver (alleen mensen van boven de 30 weten wie deze geniale man is) en wisten we met wat twijgjes weer een functioneel hoofdstel te maken.
Om helemaal in de stemming te blijven, bouwde ik de rest van de middag als echte MacGyver bloempotjes houders. Ik had in de woman-cave kerstverlichting met allemaal kleine lampenkapjes. Toen ik die verving voor mijn draaiende discobal met verlichting, wist ik niet wat ik met al die lampenkapjes aan moest. Tot ik een geniale ingeving had (lees; ik scrolde door Pinterest, want dit had ik natuurlijk nooit zelf bedacht). Van de frames van die lampenpakjes kun je bloempothouders maken. Grote lampenkappen geven grote houders, kleine lampenkapjes geven hele schattige kleine houdertjes.
