Week 6 van vrijwillige isolatie. Een week waarin we hoorden dat we nog minstens drie weken langer vrijwillig thuis zouden zitten. En hoe kun je die weken beter door brengen dan omringd te worden door kneuzen, proberen vliegtickets te wijzigen en goed gebruik te maken van mijn overdaad aan vetrollen. Maar eerst konijnenspam want die zijn 100% toegewijd aan het creëren van extra veel vetrollen.
Maandag; eco-warrior
Allereerst een rectificatie op het vorige weekoverzicht; die foto’s van de geraniums waren geen geraniums. Het waren fuchsia’s (met dank aan mijn moeder die wel verstand heeft van planten, in tegenstelling tot haar dochter die er niks van snapt).
De hele dag stond in het teken van ‘beter voor de natuur’. Maarten en ik bouwden de afgelopen dagen samen een insectenhotel van materiaal wat we nog hadden liggen. Oude stukken pallet, gaas van het konijnenhok, dennenappels uit het bos, bamboestokken die je bij de planten van de Intratuin krijgt, en verf die ik al drie keer heb verhuisd (note; oude verf droogt bijna niet dus nee, je kunt het niet al na vier uurtjes oppakken. Note 2: verven in je goede kleren is altijd een slecht plan. Note 3: verf in het gras ziet eruit als vogelpoep, dus niemand die het ziet). Na ongeveer tien verfbeurten over de afgelopen week verdeeld, was het insectenhotel eindelijk af. Nu nog even wachten tot de verfdampen zijn opgetrokken voordat de bewoners er kunnen wonen.
Aan het einde van de werkdag vertrokken Maarten en ik naar Soura. Soura had de lente in haar bol en kon maar slecht overweg met haar voorjaarshormonen. Het is elk jaar hetzelfde. Dan heeft ze een periode waarin alles heel dramatisch is. Ik doe niet wat ze wil, de wind doet niet wat ze wil, de grond doet niet wat ze wil. Ultra-dramaqueen. Dus zijn we maar een stukje gaan wandelen en bij een picknicktafel hangen met z’n drieën. Was ook geen succes want er kwamen kinderen aan met hun ouders. Soura mag kinderen net zo min als dat ik ze mag. Ze maken lawaai, willen de hele tijd bij je in de buurt zijn, stellen constant vragen. Soura was er helemaal klaar mee. Dus weer terug richting stal.
Gelukkig had ik aan de picknicktafel op de hei weer allemaal mooie plannen uit gedacht; een vogelvoerplank maken voor de winter. We hadden een vloertegel over van de keukenverbouwing. Het enige wat nog ontbrak was een mooie boomstam om de tegel op te maken. Ik kwam aanzetten met een stam van twee meter. Topplan. Want we waren op de scooter. Dus daar gingen Peppie & Kokkie met een boomstam van twee meter op de scooter naar huis. Ik mocht van Maarten geen selfie nemen…..
Dinsdag; dood gewicht
Na mijn werkdag volgde stap twee in ons vogelvoerplank project; het ding in elkaar zetten. Maarten en ik kunnen heel goed samen klussen. We doen precies waar we beiden goed in zijn. Dus toen er een punt aan die boomstam gemaakt moest worden, was de rolverdeling duidelijk. Ik ging met mijn extra vetrol op de stam staan als dood gewicht zodat Maarten er met een bijl een punt aan kon hakken. Het is ook een mooi voorbeeld van hoe ver mijn kluskwaliteiten reiken; ik kan staan, zitten, hangen, verven en delegeren.
Ps; willen jullie iets moois doen voor de bloemen en vlinders bestel dan bij zaaieenzaadje.nl een zakje zaadjes met allemaal bloemen. Je kunt ze uitstrooien in je eigen tuin, maar bijvoorbeeld ook ergens in een berm of een parkje. Als we allemaal iets doen om meer bloemen te groeien, dan kunnen we het verlies van insecten misschien (op hele kleine schaal) helpen. Want zonder insecten sterven we uit. Nou gaan we dat sowieso doen gezien hoe we omspringen met de planeet, maar laten we dan tenminste uitsterven omringd door bloemen.
Woensdag; heel veel kneuzen
Al vroeg stond de pakketbezorger op de stoep met een doos vol kneuzen. Via Plantje.nl kun je een hele doos met afgekeurde planten kopen. Je hebt geen idee wat je krijgt dus het is alsof je jezelf een cadeau geeft zonder te weten wat erin zit. Voor minder dan 20 euro kreeg ik maar liefst elf nieuwe planten. Ik had niet eens genoeg bloempotten om ze allemaal in te huisvesten dus sommigen verhuizen komende week naar een nieuw onderkomen in een grotere bloempot. Echt een heel mooi concept. Planten die anders niemand meer wil of die niet meer aan grote bedrijven als Intratuin geleverd kunnen worden omdat ze een “foutje” hebben, krijgen nu een heel mooi thuis bij mensen die niet zo moeilijk doen over welke planten ze in hun huis hebben, want alle planten zijn mooi!
Geen George Orwell praktijken in ons huis waarbij de ene plant net iets meer gelijk is dan de anderen.
Donderdag; vrij in quarantaine
Ik had gedacht dat met zo veel thuis blijven – zonder al die internationale reizen voor mijn werk – dat ik het niet zo nodig zou vinden om vrij te nemen. Want tja… wat ga je doen op je vrije dag? Binnen zitten?!? Maar ik was even helemaal klaar met werken. Dagen achter de computer zitten. Van meeting naar meeting racen (digitaal racen natuurlijk). Ik had er geen zin meer in, dus ik nam lekker de hele dag vrij.
Ik had op woensdagavond op Marktplaats een nieuwe, tweedehands telefoon gekocht. Met de scooter scheurde ik geruisloos door de zon over de dijk langs de rivier, door de bossen naar mijn nieuwe Samsung Galaxy S10. De allernieuwste Samsung S20 is net uitgekomen, dus dan gaan alle “oude” modellen op Marktplaats. Perfect moment voor mij om mijn eigen telefoon te upgraden waar ik inmiddels al sinds april 2016 mee rond loop.
Om je een idee te geven van kosten vs baten. Ik kocht mijn nieuwe telefoon voor 460 euro. Ik heb een sim-only abonnement van 12.50 euro per maand met heel veel internet. Mijn telefoon gaat gemiddeld vier jaar mee. In Belize heeft deze helaas een kleine barst opgelopen, maar normaal gesproken had ik mijn oude telefoon zonder barst zeker voor 100 euro weer verkocht. Scheelt letterlijk een paar honderd euro op deze manier. Dus zoek je een manier om extra geld over te houden voor je vakanties en weekendjes weg, koop dan je spullen tweedehands.
De rest van de dag ging ik lekker uitwaaien met Soura in Nationaal Park de Hoge Veluwe. We zagen een everzwijn met twee biggetjes voor ons het pad oversteken. Soura stopte, zwijnen stopten. We keken elkaar indringend aan. Ik maakte een foto. En we gingen weer verder met onze bezigheden.
Note: in het echt waren die zwijnen natuurlijk veel dichterbij dan op onderstaande foto 😉
Het was maar goed ook dat er verder niks gebeurde. Ik had eerder in de week mijn zadel helemaal gepoetst en ingevet. De hele rit over de Veluwe vielen mijn beugels (die dingen waar je voeten in steunen) eraf. Niet handig in volle galop. Ook niet handig dat het zeker zes keer gebeurde en dat ik dus elke keer af moest stappen. Nou is afstappen niet heel problematisch. Het is meer het opstappen wat volgt na afstappen wat voor problemen zorgt. Mijn volgende paard is maar 1.20 meter hoog. Val ik ook niet van zo hoog wanneer ik er onvrijwillig af zeil.
Vrijdag; de helpdesk
Wauw, ik heb echt een geweldige dag gehad. Ik zou in mei op yoga vakantie gaan met mijn moeder. Dat gaat overduidelijk niet door dus moest ik er op een gegeven moment aan geloven en toch echt met een helpdesk/klantenservice van de airline gaan bellen. Die dag zag er als volgt uit:
- Ik belde om half tien en stond een uur in de wachtrij.
- Ik kreeg een persoon aan de telefoon die soort van verstaanbaar Engels sprak.
- Ze kon mijn boeking niet kon vinden.
- Dus ik spel nog een keer mijn boekingsnummer. L van Lima. Y van Ypsilon. M van Mali. etc. etc.
- Nee, ik kan je boeking niet vinden zegt ze geirriteerd.
- Ik spel nog een laatste keer mijn boekingsnummer. Corrigeert ze me.
- No madam, Ypsilon is from X, like in X-ray.
- Huh, wat? Ja dan snap ik dat wachttijden zo lang zijn bij zulke klantenservices.
- Prima, zoek dan maar op de Y van Yellow.
- Wat ik wilde met de boeking? Nou, ik wil mijn reis graag op een andere datum maken.
- Oh dan verbind ik je door naar een andere afdeling.
- Ik luister nog 1.5 uur!! naar een wachtmuziekje.
- Ik twijfelde of ik wel goed door verbonden was dus heb de telefoon maar opgehangen.
- Nog een keer bellen.
- Ik sta een uur in de wachtrij.
- De lijn kraakt en ik krijg een of andere Indiër aan de lijn die nauwelijks te verstaan is.
- Hij verbindt me door met de juiste afdeling.
- Ik wacht nog eens 1.5 uur om door verbonden te worden met de juiste afdeling en ben er dan klaar mee.
Ik had een andere afspraak en had inmiddels 5 uur naar het vreselijk schelle wachtmuziekje van de klantenservice zitten luisteren terwijl ik tegelijk mijn werk probeer te doen. Tijd om op te hangen en het volgende week nog eens een keer te proberen. Ik ben benieuwd wat eerder komt; 1. de dood, 2. faillissement door mijn telefoonrekening of 3. werkelijk de juiste afdeling aan de lijn krijgen.
Zaterdag; de drukte komt terug
Al lang heb ik niet meer zo veel mensen bij elkaar gezien. Alle paarden op stal gingen naar de hoefsmid (nee, paarden moeten echt om de 8 weken naar de hoefsmid dus die activiteiten blijven door lopen ondanks corona). Dus probeerde ik 1.5 meter van Soura af te staan en ervoor te zorgen dat ze niet de riem van de hoefsmid door kauwde of hem zeer onzedelijk betastte. Uiteraard ging ik daarna nog met een vriendin en haar paard het bos in want die vetrollen moeten onder controle. Zowel Soura als ik zijn daar beiden op dit moment even slecht in, maar het gaat ons lukken (ik zei niet dit jaar, of dit leven, maar het gaat ons lukken).
Vervolgens had ik een lange to-do lijst. Ik moest langs de bank, langs de Bodyshop en langs de markt. Echt overal bizar druk. Ik zit nog steeds in sociale isolatie en zie weinig mensen anders dan de pakketjesbezorgers, de marktkoopmannen en mijn stalgenoten. Maar andere mensen gaan weer met het hele gezin lekker de stad in de hele dag of massaal picknicken in het park. Dikke prima wat mij betreft want dat zijn zij allemaal alvast ziek geweest en helpen ons land aan groepsimmuniteit terwijl ik de storm in mijn bunker uit zit. Sneu voor de werkers in de gezondheidszorg, maar ja, dan moeten mensen ook maar niet het IQ van een garnaal hebben en denken dat ze er meer verstand van hebben dan mensen die er wel voor gestudeerd hebben.
Ik realiseerde me dat ik al die sociale activiteiten helemaal niet mis. Gewoon echt niet. Ik mis vakanties. Ik mis de reizen van mijn werk. Ik mis alle events waar ik graag naar toe ga. Maar ik mis de feestjes, etentjes en verjaardagen totaal niet. Niet dat ik nou zoveel feestjes had. Ik bedoel, ik ben al oud dus wanneer ik echt uit zou gaan dan ben ik ineens die cougar aan de bar. Die enge, oude vrouw die staat te loeren naar veel te jonge mannen.
Hoe aardig die mensen op al die feestjes ook zijn (en ik heb echt hele leuke, humoristische, gezellige vrienden dus aan hun ligt het niet), ik merk – nu deze feestjes verplicht allemaal niet door gaan – dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg vind. Ik begin me af te vragen of ik al die jaren niet maar gewoon naar die feestjes bleef gaan omdat ik het leuk moest vinden, of omdat het er bij hoorde, of misschien wel omdat ik niets wilde missen. Geen idee wat het is, maar ik ga in ieder geval niet meer terug naar de oude situatie. Ik voelde me af en toe verplicht om met mensen die ik al lang niet meer gezien had af te spreken, gewoon omdat ik ze al lang niet meer had gezien. Bij sommige vrienden is het prima om maar af en toe af te spreken omdat die vrienden bijvoorbeeld te ver weg wonen, maar bij andere vriendschappen begin ik me af te vragen wat ik er nog uit haal.
Maar goed, van geen vrienden kun je ook prima foto’s maken. Check onderstaande foto’s van mijn oude telefoon en nieuwe telefoon. Geen enkele fotobewerking uiteraard. Die kleuren! Wat een enorme stap vooruit. Dat gaan hele gave foto’s worden op mijn volgende reis naar de Filistijnen (corona woordgrapjes… ik hou ervan).
Oude Samsung Galaxy S7. Links met groothoeklens. Rechts gewoon.
Nieuwe Samsung Galaxy S10. Links breedhoekstand. Rechts gewoon.
Zondag; lamtakkeritus
Ik scheurde met een stalgenootje door het bos. Die spatschermen voor mensen op de intensive care moeten ook beschikbaar gesteld worden voor mensen die paardrijden in het voorjaar. Ik slikte allemaal vliegjes door. Het verhaal wordt nog smeriger. Eentje bleef in leven en kroop telkens terug mijn keel uit. Kreeg ik weer een hoestaanval. Wandelaars die ik tegenkwam dachten dat ik de builenpest aan het verspreiden was. Het scheelde niet veel of ze waren met een riek achter me aan gerend om me op een brandstapel als heks te verbranden.
De rest van de dag lag ik levenloos op de bank Netflix te kijken. En nee ik heb nog steeds niet veel Netflix tips. Ik ben in seizoen 3 van The Blacklist. Bijna op de helft dus. Gelukkig voor jullie mag ik die serie van Maarten niet kijken wanneer we samen tv kijken dus kreeg ik er deze week toch nog een echte Netflix tip uitgeperst. (want wat moeten jullie kijken zonder mijn tips he)
Netflix tip:
Ok, ik heb weer een toptip voor jullie; Central Intelligence. Het is een film met Dwayne Johnson (je weet wel… The Rock) en Kevin Hart. Een soort van comedy/actiefilm die aan elkaar hangt van slechte one-liners. Op de middelbare school was Dwayne Johnson de kneus van de school en alleen Kevin Hart nam het een keer voor hem op. 20 jaar later iets met CIA, terrorisme, cyberaanvallen, je weet wel… het standaard actiehelden verhaal. Maar serieus, de uitvoering is echt fantastisch. Onderbroeken humor. Ik houd ervan.
