Week 5 van de vrijwillige isolatie. Een week waarin mijn uitjes bestaan uit een bezoekje aan een nieuwe winkel, een bezoekje aan mijn kantoor en een bezoekje aan de weegschaal. Want mijn vet gaat nog steeds nergens heen. Nee, dat is niet waar. Het gaat precies naar mijn vetrol, maar weigert mijn lijf te verlaten. Maar eerst konijnenspam, want die negeren de weegschaal en doen altijd alsof ze uitgemergeld zijn.
Maandag; de eeuwige kleuterfase
Terwijl de rest van Nederland nog druk bezig was met het Paasontbijt reden Maarten en ik in alle vroegte naar stal voor een Paasontbijt met ons liefste kind (en ga nu niet zeggen dat jullie niet stiekem je ene kind ook gewoon liever vinden dan je andere kind). Dat liefste kind was wel iets minder lief op deze nationale vrije dag. Ze luisterde op alle fronten niet (eeuwige kleuterfase… altijd lastig). Zonder toestemming gras eten onderweg, van allemaal stomme dingen schrikken zoals een witte gieter op een oprit, hysterisch reageren op letterlijk alles. Zucht… het werd een vermoeiende wandeling.
Gelukkig kon ik de rest van de dag bijkomen op de bank. Ik heb de komende tijd weinig Netflix tips voor jullie. The Blacklist heeft namelijk zes seizoenen. En elk seizoen heeft minstens 22 afleveringen. Ik ben nog wel even bezig. Gelukkig vraagt Netflix me elke zoveel afleveringen of ik nog wel echt aan het kijken ben. Toch fijn dat Netflix bezorgd is over mijn welzijn.
Dinsdag; ik word oud, echt stokoud
Ik werkte vanuit huis. Verrassend zeg. Ik hoor veel mensen om me heen klagen over dat hun leven nu vreselijk saai is. Ik ben eigenlijk wel content met mijn leven. Moet je zien wat ik allemaal mee maak op een dag:
- ik kijk de hele dag welke vogels komen drinken uit de waterbak
- soms gaan ze badderen (hoogtepuntjes)
- ik check hoe de vogels het paardenhaar op komen halen
- de konijnen de hele dag bespioneren
- mee dansen op Radio 10
Ik geniet van de rust in de stad. Een verademing dat er niemand op de weg te vinden is. Geen eeuwige ruis van auto’s voor onze deur. Geen sociale verplichtingen. Geen kinderen in de supermarkt die super irritant met het wagentje tegen mijn enkels rijden. Ik ben echt STOKOUD aan het worden. Straks ga ik nog zeggen dat geraniums mijn lievelingsbloemen zijn.
Woensdag; waarom gaat mijn vet niet weg?
Ik moest weer een keer op en neer naar kantoor. We hebben thuis geen printer of scanner. Daarnaast mag ik de officiële bedrijfsstempel niet mee naar huis nemen. Ze zijn in Oost Europa gek op stempels overal op. Tijd om dus naar kantoor te gaan om alle opgespaarde documenten te gaan tekenen en stempelen. Ik weet in ieder geval wel wat ik ga doen mocht ik ooit mijn baan kwijt raken. Dan ga ik op een plek werken waar ik de hele dag mag stempelen. Bam, bam, bam, overal stempels op. Heel bevredigend werk.
De bedrijfskantine was helaas nog steeds gesloten. Moest ik alweer zelf strijden voor mijn lunch. Ik slofte naar de HEMA in het centrum voor een zeer veelzijdige en voedzame lunch; kaascroissant, chocoladebroodje en een tompouce. En ik me maar afvragen waarom die vetrol om mijn middel maar niet krimpt. Ik zweer je dat het echt niet ligt aan mijn eetpatroon. Ik heb gewoon slechte genen en een trage stofwisseling.
Donderdag; alles wat er mis is met de consument
Na het werk sprongen Maarten en ik samen op de elektrische scooter om naar een of andere landwinkel te rijden. We blijken niet ver bij ons vandaan een koeienboer te hebben die melk/vla/kaas/boter aan huis verkoopt. Deze verkoopt ook aan de Friesland Campina. Toen we verder reden bedachten we pas hoe raar dat eigenlijk is.
Friesland Campina komt met een grote tankwagen de melk bij de boer uit de tank halen en rijdt dat naar zijn fabriek in Lochem (of een van de andere verwerkingsfabrieken). Hier pasteuriseren en/of verwerken ze de melk, verpakken deze in plastic pakken of jerrycans. Plastic pakken en jerrycans die met een andere vrachtwagen ergens vandaan komen. Wanneer alles klaar is gaat het weer op de vrachtwagen naar het distributiepunt van de Albert Heijn in de buurt van Utrecht (of een van de andere distributiecentra). Deze levert het vervolgens met wederom een vrachtwagen aan de supermarkt bij ons om de hoek waar Maarten dit pak weer gaat halen (ik drink geen melk namelijk). Dus die melk die slechts 2 kilometer bij ons vandaag geproduceerd is, reist minstens 150 kilometer om bij ons in de koelkast te belanden.
Ik snap ook wel dat het bijna niet te doen is om op je zaterdag – wanneer je kinderen ook nog naar de voetbal moeten en je met je vrienden op een terras moet zitten en je zeven wassen moet draaien – dat je geen tijd hebt om voor je melk naar het ene bedrijf te gaan, voor je groente naar weer een ander, dan voor je honing en jam naar een of andere imker en dan voor je vlees naar weer een ander bedrijf. Je gaat natuurlijk naar de supermarkt omdat je dan in een half uurtje klaar bent en alles hebt wat je zoekt. Maar eigenlijk is het een raar systeem. We vervoeren sommige producten die naast je huis groeien of lopen eerst honderden kilometers zodat je ze daarna bij de supermarkt naast je huis weer op kunt halen.
Maar goed, na deze bedenkingen reden we door naar de grote Intratuin. Door de zonnepanelen op ons dak kregen we heel veel geld terug van VanDeBron. We hebben veel minder stroom verbruikt dan verwacht. Verstandige mensen zouden dit geld dan opzij zitten. Maar niet Maarten en ik. Wij gaven onszelf een hele mooie groene haag cadeau. Ons tuinparadijs zou nog meer een paradijs worden voor alle beesten die er leven (bij voorkeur geen spinnen). Uiteraard namen we die haag niet mee op de scooter. Als het aan mij gelegen had natuurlijk wel, want in mijn wereld past altijd alles, maar de haag moest besteld worden dus Maarten had geluk. Het was niet nodig om een echtelijke ruzie in de Intratuin uit te vechten over of we die haag van 1.20 meter bij 1.80 meter nou wel of niet een half uur op de scooter mee zouden nemen.
Vrijdag; lente-uitjes
Hoogtepunt van de dag was dat we afscheid hebben genomen van 1 van de twee geplante lente-uitjes. We hebben er eentje verdronken (bleek geen waterplantje te zijn….).
Nee serieus. Meer heb ik niet beleefd op deze dag.
Zaterdag; naar de Hoge Veluwe
Maarten en ik begonnen de dag op de markt natuurlijk. We gingen met vier volle tassen op de scooter weer naar huis. We maken er een sport van om zo veel mogelijk op de scooter mee te nemen.
De afgelopen weken is de ingang van Nationaal Park de Hoge Veluwe dicht geweest als onderdeel van de corona maatregelen. Dit is een week geleden terug gedraaid om de rest van de bossen in de omgeving niet te belasten. Goede reden om weer eens een keer naar de Veluwe te gaan. Blijkbaar vonden de paarden dat ook. We scheurden in goed tempo over de vlaktes om de paarden lekker uit te laten waaien. Hoe lekker is dat voor een paard om niet op stal te hoeven staan en niet elke keer in zo’n saaie bak te moeten sjokken maar gewoon de natuur in om je benen te strekken?
Enig nadeel is dat de paarden in hun enthousiasme ook overal spoken zagen. Boomstammetjes zijn ineens draken. Wandelaars zijn zombies (is trouwens waar!). En een tak in je staart is een reden om idiote sprongen te maken.
Zondag; een bezoeker thuis
Of eigenlijk heel veel bezoekers thuis. Totaal niet corona verantwoord. Dus ik heb de politie gebeld, maar die wilden niet komen. We hadden een invasie van zeker 20 man in ons huis. Mieren wel te verstaan. Over elkaar heen klimmend probeerden ze zich een weg over het aanrecht te banen. Niet echt de bedoeling. Ze wandelden overdag naar binnen toen we de deuren open hadden staan. Tijd om een randje met iets tegen mieren te strooien. Wil je geen anderhalve meter afstand houden? Prima, dan moet je dood.
In de middag kwam de achterbuurvrouw op bezoek in de tuin. Dat is het eerste bezoek wat we ontvingen sinds vijf weken. Raar. Ik wist helemaal niet meer hoe ik met andere mensen moet praten. Totaal sociaal ongemakkelijk (grapje natuurlijk).
Ik ontving ook een kaartje van Stichting AAP. Al jaren ben ik moeder van een aapje bij Stichting AAP. Het begon ooit met Kimimela; een witoorpenseelaapje. Die ging na een paar jaar dood dus zocht ik een nieuw aapje uit. En dat werd Brad. Brad kwamen samen met Angelino binnen. Maar toen het homo-stel Brad en Angelino toegang kregen tot vrouwtjes bleken ze het helemaal niet meer met elkaar te kunnen vinden. Dus Brad kreeg zijn eigen vrouwtjes en ging uit elkaar met Angelino. Elk half jaar stuurt Stichting AAP me een update hoe het met mijn aap gaat. Dan krijg ik een leuke foto en een heel verhaal over al zijn belevenissen. Brad houdt vooral van slapen en zich vol proppen met eten. Dat is ook goed te zien aan zijn goed gevulde kwabben (check die zes kinnen op die foto hieronder). Het is een kind naar mijn hart. Niks zo fijn als gewoon geen zak uitvoeren. Wil je zelf ook moeder of vader worden van een kind met het IQ van een kleuter zonder dat je er omkijken naar hebt? Check dan op deze link het aanbod van Stichting AAP.
