Week 2 van vrijwillige isolatie in Nederland. Ik begin in mijn ritme te raken wat betreft thuis werken. Ik heb mijn kantoor verplaatst naar een plek waar het boven de 14 graden is en genoot van het uitzicht in mijn eigen tuin. We gingen zelfs uit eten. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die overtreden letterlijk alle regels voor afstand houden.
Maandag; je eigen huis uit gejaagd worden
Ruim voordat heel Nederland op slot ging kregen we van onze schoonmaakster een berichtje dat ze haar dienst over zou dragen aan haar vriendin. Deze vriendin maakte voorheen ons huis schoon en zat zonder werk en inkomen omdat haar baan in Eindhoven op niks was uitgelopen. Prima hoor. Twee weken later kregen we bericht dat ze toch weer terug ruilden. Doordat alles in Nederland dicht ging kreeg de tweede schoonmaakster niks betaald vanwege haar nul-urencontract.
Maarten en ik krijgen (op dit moment) nog gewoon salaris uit betaald dus om ze te helpen hebben we voorgesteld dat ze dan alle twee zouden komen schoonmaken en dat we ze beiden uit betaalden. Geld wat we normaal gesproken misschien in de bioscoop hadden uitgegeven ging nu rechtstreeks naar twee mensen die zonder inkomen waren komen te zitten.
Om elke vorm van besmetting te voorkomen gingen Maarten en ik naar Soura in de tijd dat zij schoonmaakten en kwamen zij zwaar gewapend schoonmaken om niet door iets in ons huis besmet te worden. Niet heel handig getimed midden op de dag, want daardoor moest ik een management team vergadering doen vanaf de scooter en met een briesend paard op de achtergrond. Gelukkig sta ik toch al niet bekend om mijn zeer professionele houding, dus kon dat er ook nog wel bij.
Dinsdag; nog meer ondernemers steunen
Als wij dan niet uit eten mogen, dan laten we het eten gewoon naar ons komen. In de Arnhemse binnenstad zijn veel restaurants in heel rap tempo op sterven na dood aan het raken nu er niemand meer komt eten. En zijn Maarten en ik op sterven na dood aan het raken omdat Maarten elke avond kookt, maar dat nog wel eens niet heel lekker uit pakt (is trouwens erg goed voor het kwijt raken van die laatste kilo).
Dus we besloten om thuis uit eten te gaan. Een aantal restaurants bieden de mogelijkheid om je diner thuis te laten bezorgen. Zo ook restaurant De Staat. Via Whatsapp bestel je van hun menu de gerechten. De Staat stuurt je een tikkie. Nadat je betaald hebt, beginnen ze met koken. Eigenlijk best een goed idee. In Arnhem zit in de Thuisbezorgd app normaal alleen van die vette troep als de Spareribexpress, frietkramen, sushi en kebab. Op deze manier kregen we een super lekkere maaltijd waarvoor ik niet meteen door moet naar het ziekenhuis voor een bypassoperatie.
Woensdag; als je poten eraf vriezen
Met de zon erbij schakelt onze verwarming uit. De studeerkamer is aan de noord-kant van het huis. De temperatuur daalt in rap tempo naar ongeveer 16 graden. Mijn hersenactiviteit daalt hiermee tot het niveau van een kikker in winterslaap. Tijd om mijn thuiswerkplek aan te pakken. Ik verkaste de monitor en al mijn benodigdheden naar de eetkamertafel om vanaf nu daar kamp op te slaan. Aangezien deze situatie nog wel even lijkt te gaan duren en ik toch echt ben aangenomen om werk te verzetten moet het niet zo zijn dat ik elke dag als ijsblokje achter mijn bureau zit te wachten tot de zon naar de andere kant van het huis gaat voordat ik weer ontdooi.
Netflix tip
The Intern: Robert De Niro speelt een 70-jarige gepensioneerde weduwnaar die zich verveelt. Hij gaat opnieuw op zoek naar een baan en wordt aangenomen als senior stagiair bij een modewebsite die geleid wordt door Anne Hathaway. Het is een semi-grappige, gezellige film voor een avondje op de bank hangen. Geen actie, geen spanning, geen romantische film. Gewoon een amusant tijdverdrijf.
Donderdag; als je de ijsberg al aan ziet komen
Nederlanders en allemaal andere Europeanen zijn zich helemaal suf aan het hamsteren. Gevolg; zeer beperkt beschikbaar transport voor de primaire sector. Wil je straks in de supermarkt nog kip hebben liggen dan moeten die kippen toch echt eerst eten. Wanneer er geen vrachtwagens meer zijn om dat kippenvoer af te leveren omdat die druk zijn met al die rollen wc-papier bezorgen dan wordt het knap lastig om al die kansloze hamsteraars straks nog van eten te voorzien.
Overheden zijn ook niet echt heel snugger daarin. Ze gooien allemaal hun grenzen dicht maar realiseren zich niet dat hun hele landbouw sector afhankelijk is van import. Er groeit geen soja in Nederland voor al die sojaburgers (of soja in het koeienvoer) dus dat moet aangevoerd worden. Kippen kunnen niet leven op alleen maiskorrels dus er moet voer geproduceerd worden, maar zonder levering van de broodnodige grondstoffen daarvoor gebeurd er niks.
Ik werk voor een bedrijf wat toeleverancier is voor de primaire voedselketen. Stukje bij beetje zien we transporten geblokkeerd worden op de grens, zien we leveringen vertragen omdat er nergens containerschepen beschikbaar zijn, zien we een tekort aan vrachtwagens ontstaan. Op dit moment vullen mijn dagen zich met crisismanagement om de landbouw gaande te houden. Want geen input betekent geen output. Het voelt alsof ik op de Titanic zit en ik die ijsberg al kan zien in de verte maar ik omringd wordt door een stel idioten die maar niet bijsturen door zich helemaal suf te hamsteren.
Gelukkig waren er ook hoogtepunten op deze dag. Lotte (dat grijze konijn) heeft de lente in haar bol en is druk bezig met een nest bouwen. Ze rent met de enorme pluimen van het pampusgras door de tuin richting haar hok om de boel van binnen extra zacht aan te kleden. Nu ik overdag de hele dag thuis ben, heb ik mooi de tijd om ze de hele dag te bespioneren.
Vrijdag; nog steeds geen isolatie-stress
Ik verbaas me erover hoe weinig impact deze vrijwillige thuis isolatie op mijn leven lijkt te hebben. Is dat heel sneu? Of psychiatrisch verontrustend? Mijn werk was al grotendeels solitair en digitaal. Ondanks dat ik voorheen veel reisde, zat ik nog veel meer van mijn tijd aan de telefoon. Dat laatste is niet veranderd dus eigenlijk zien mijn werkdagen er nog heel erg hetzelfde uit maar nu met slons-kleren aan en mijn haar alle kanten uit. Mijn werk blijft ook gewoon door gaan. Waar sommigen zonder werk komen te zitten of het veel rustiger krijgen, is het voordeel van werken in een primaire sector dat zo lang er mensen zijn, er eten geproduceerd moet worden.
Mijn werkdagen zijn nog altijd druk en vol. Naast werk mag ik gelukkig ook nog steeds naar stal. Al zijn de maatregelen op stal na de mededelingen van de overheid op maandag en de uitbreiding van de maatregelen bij de KNHS (de KNVB van de ponies) direct er achteraan, wel veel strenger nu. Raar genoeg maakt dat voor mij ook helemaal niks uit. Ik ging vaak al op tijdstippen dat er niemand op stal was – gewoon omdat dat beter uit kwam met mijn werk. Ik reed al veel in mijn eentje – gewoon omdat er niemand anders zo stevig door reed in het bos. Wanneer ik dan een keer samen ga rijden met een stalgenoot dan zat daar altijd al anderhalve meter tussen want zo dik is mijn paard.
Alleen mijn andere afspraken en evenementen zijn volledig stil gevallen. Geen theaterbezoeken, kledingruilen, vintage evenementen, Koningsdag, bij mijn ouders langs, bij niet-paard gerelateerde vriendinnen langs, vakanties. Allemaal afspraken waar ik veel zin in had, maar die ik ook net zo makkelijk vervang voor nieuwe activiteiten in en om huis. Ok, die vakanties niet echt, want ik mis het om uit te kijken naar de volgende geweldige bestemming. Soms is het hebben van weinig keuze een erg bevrijdende situatie. Nu ik niks mag van de overheid, vind ik het ook geen enkel probleem om niks te doen. We gaan zien of ik daar over vier weken nog zo over denk of dat ik dan gillend gek ben geworden.
Zaterdag; slalommen
De dag begon met ons wekelijkse bezoek aan de markt. Niet heel makkelijk om precies 1.5 meter afstand te houden van iedereen. Al slalommend probeerden we tussen alle in de rij-staande mensen door te laveren. Gelukkig niet zo ingewikkeld als proberen 1.5 meter tussen mij en andere supermarktbezoekers te houden. De supermarkt heeft een gangpad wat volgens mij niet eens 1.5 meter breed is.
De rest van de dag zat ik binnen geen zak uit te voeren tot het weer laat genoeg was om naar stal te kunnen. We mogen niet met meer dan drie personen tegelijk op stal zijn en de rest lijkt zo flexibel als een betonblok wat betreft het afwijken van hun standaard schema. Dus schuif ik mijn schema gewoon op zodat ik straks niet met die 400 euro boete opgescheept zit.
Zondag; blogcijfers
In alle vroegte scheurde ik met een stalgenootje door het bos. Het waaide echt ontzettend hard en het was koud. Boeit mij niet. Boeit Soura heel erg. Ik en mijn stalgenoot hadden bedacht dat we eens gingen kijken of we onze maximale snelheids record konden verbeteren. Al heel snel kwamen we erachter dat dat niet zo lastig zou worden. De vraag was meer; kiezen wij zelf voor die snelheid of hebben we toevallig wind in de rug? Nooit wil Soura in de bak meewerken aan het krijgen van een flexibel lijf en doet ze net alsof ze alle signalen niet begrijpt. Buiten in het bos kwam ik er ineens achter dat ze echt mega flexibel is. We sprongen met gemak opzij en bogen alle kanten uit om die vreselijk enge boomstronk die daar al vier jaar ligt te ontwijken in galop. Stalgenoot en ik pasten ons doel aan naar: proberen levend en op het paard zittend terug te komen.
De rest van de dag heb ik zitten bloggen. Nu niemand nog ergens naar toe mag, zie ik een flinke afname van het aantal bezoekers op mijn blog. Gelukkig is het voor mij een hobby, maar er zijn bloggers die nog nauwelijks inkomsten hebben. Het vreemde wat ik op mijn blog zie gebeuren is een flinke toename van mensen die mijn weekoverzichten lezen. Blijkbaar vervelen mensen zich ineens zo veel, dat mijn weekoverzichten over vrijwillige thuis-isolatie nog de moeite waard zijn om te lezen. Want wees nou eerlijk; ik maak natuurlijk ook geen zak meer mee deze weken met al dat binnen zitten. Gelukkig hebben we altijd de Netflix tips nog 🙂
Netflix tip
El Hoyo. Wat een bizarre film is dat. Het is een prijswinnende Spaanse sf-thriller- horror (nee zoveel categorieën heb ik niet bedacht). Kennen jullie Cube nog uit de jaren 90? In die categorie vaag, wazig en bizar. Als je niet van bloederig houd, dan vooral niet kijken. Als je er niet tegen kan dat het slechtste in de mens naar boven komt? Niet kijken. Ik heb al lange tijd niet meer zo’n vernieuwende film gezien. Dus wat is het verhaal dan? Op een dag wordt Goreng wakker met zijn toekomstige collega Trimagasi op het 48ste niveau van een gevangenis. In het midden van hun cel zit een gat, waardoor een platform afdaalt met daarop de resten van een maaltijd. De gevangenen van de hogere niveaus krijgen een volledige maaltijd, maar de mensen van de lagere niveaus moeten het doen met de resten die overblijven. Wie omhoog gaat, overleeft het, maar op de bodem – waar bijna geen voedsel aankomt – is niemand te vertrouwen.
