Mijn eerste week in huisarrest was een spectaculaire week. Ik had gedacht dat thuis zitten niet zo spannend zou zijn, maar ik kon er niet veel verder naast zitten. Ik verleende eerste hulp bij ongelukken, verzamelde heel veel Netflix tips voor jullie en speelde vals op mijn werk. Maar eerst konijnenspam, want die trekken zich geen zak aan van anderhalve meter afstand houden.
Maandag; flauwvallen
Dit was de meest bizarre doodnormale maandag tot nu toe. Met doodnormaal bedoel ik dat voor mij de dag niet anders was. Ik had geen bijzondere afspraken of iets. Mijn bizarre maandag begon al midden in de nacht. Maarten viel van de trap, viel vervolgens flauw van de pijn en had zijn hoofd open liggen. Hoe dan denk je misschien? Tja, gewoon uitglijden.
Fijne onderbreking van mijn dromen om ineens Eerste Hulpverpleegkundige te spelen. Nadat ik had gecheckt of Maarten geen zwelling in zijn hoofd of rug had, alles nog naar behoren werkte, zijn hoofd niet van zijn romp viel en die blauwe plek geen verdwaalde interne bloeding van zijn organen was, mijn adrenaline weer redelijk normale waarden had en ik Maarten af en toe wakker maakte om geen vertraagde reactie over het hoofd te zien (pun intended 😉 ) viel ik voor nog 1.5 uur in slaap.
Ik moest helaas wel naar kantoor ondanks de Corona restricties. Het lijkt wel alsof grote bedrijven hun IT altijd slecht op orde hebben. Bij mijn vorige baan schakelde de wifi-adapter van mijn laptop zich soms uit wanneer ik op reis was. Dan kon ik alleen internetten met een UPT kabel, die er natuurlijk nooit was in een hotel. Zegt IT: doe even het internet aan, dan kan ik kijken wat het probleem is…….
Nieuwe laptop, nieuwe kansen. Ik zat al sinds woensdag in Roemenië zonder toegang tot de netwerken. IT Support kreeg dat in twee dagen tijd niet opgelost terwijl ik in Roemenië zat. De enige werkende oplossing die ik de vorige keren had gevonden was naar kantoor gaan en daar op het netwerk inloggen. Dus dat was wat ik deed. Ondanks de verplichte thuiswerk status bij ons op het werk had ik geen andere keuze dan eerst naar kantoor te gaan zodat ik tenminste de rest van de week thuis kon werken.
Deze dag viel ook nog eens samen met de dag waarop vrijwel heel Nederland dicht ging door de nieuwe corona maatregelen. De wegen waren leeg. Er was geen enkele file. Maar ook de snelheid werd op deze dag verlaagd naar 100 km/uur in heel Nederland. Ik reed sowieso al 100 km/uur vanwege mijn auto, alleen nu werd ik niet non-stop ingehaald. Het was echt vreemd om te zien dat vrijwel iedereen zich netjes aan die nieuwe snelheid hield. Behalve natuurlijk de asociale Mercedes, Audi en BMW rijders. Die bleven bumperklevend achter elke auto hangen die zich wel aan de snelheid hield.
Netflix tip
Hanna; een film over een tienermeisje die woont met haar vader, een ex-CIA-agent, in de wildernis van Finland. Daar wordt ze lichamelijk en geestelijk getraind tot de perfecte huurmoordenares voor een speciale missie. Wanneer ze deze missie uitvoert ontdekt ze meer over haar verleden en de reden waarom ze tot huurmoordenares getraind is.
Dinsdag; kluizenaar
Gelukkig was mijn dinsdag iets minder dynamisch dan mijn maandag. Geen mensen die van de trap vielen. Geen rit naar kantoor op en neer. Ik werkte vanuit huis zonder enige vorm van menselijk contact. Behalve Soura natuurlijk. Dat mag dan misschien geen mens zijn, ze gedraagt zich wel als een kleuter. Oh en Maarten natuurlijk. En die irritante gast die voor me stil stond bij het stoplicht waar ik keihard naar toeterde terwijl hij druk bezig was met zijn mobiele telefoon.
Ik las een tweet op Twitter waarin iemand zei:
Ik hoop dat ik nooit een oorlog mee moet maken met deze mensen.
Daarmee doelde hij op al die kansloze types die massaal aan het hamsteren slaan en staan vechten in de supermarkt om een paar rollen wc-papier. In deze wereld wil je toch niet leven? Wie heeft die kansloze types opgevoed? Hebben we geen koeien meer in Nederland dat iedereen acuut zuivel gaat hamsteren? En wat de fuck moet iedereen met zoveel pleepapier? En hoeveel jaren ga je nu pasta eten dan als je het halve schap koopt? Volgens mij komt er morgen toch weer een vrachtwagen met nieuwe voorraad en bij mijn weten zijn er nog steeds boeren die eten produceren en fabrieken die je oh-zo-onmisbare wc-papier maken. Of eet je ineens vijftien kilo voedsel per dag en ga je dan tien keer schijten? Ik zou die mensen het liefst door elkaar rammelen om al die domheid er uit te schudden. Yep, dat klinkt neerbuigend en dat is neerbuigend.
En toen kwam ik er op maandag ook nog achter dat ik zo’n hamsteraar collega op mijn werk heb. WAT?!?! Dus ik vroeg haar waarom ze dat deed. Ze zei alleen maar dat ze dat deed omdat iedereen het deed en er anders niks meer in de supermarkt lag. Ja deuh… als iedereen meer koopt dan dat ie op kan, dan is het snel op ja. Wist ze wel dat de vrachtwagen twee keer per dag de supermarkt komt bevoorraadden? En dat als er vandaag geen pasta is dat er morgen wel pasta is? Ja wist ze wel, maar toch, misschien zouden we straks niks meer te eten hebben.
Ok, schiet mij maar lek. Ik kan hier niks mee.
Netflix tip
The end of the f**cking world; Tiener James denkt dat hij een psychopaat is. Nadat hij talloze dieren heeft gedood, wil hij graag eens proberen om een mens te vermoorden. Tiener Alyssa vindt iedereen die ze kent stom en saai. Ze laat op school haar oog vallen op James omdat hij anders lijkt. Wanneer ze hem vraagt om er met zijn tweeën vandoor te gaan, stemt hij in. Maar gaat hij haar nog vermoorden?
Woensdag; wanneer ook de motivatie het gebouw heeft verlaten
Elke ochtend start ik de dag met een teammeeting van 20 minuten. Het hele team is eigenlijk altijd onderweg, of bezig met regelen dat ze binnenkort weer onderweg zijn. We vallen allemaal in een groot gat qua werk. Door elke dag samen de dag te starten, kunnen we elkaar inspireren om niet helemaal stil te vallen.
Einde van de middag ging ik met Maarten op de scooter naar stal. De bossen zijn de enige plek waar we vrijwel niemand tegen komen, dus een goede reden voor zowel Maarten om alleen nog naar stal te blijven gaan. Iedereen houdt minstens 10 meter afstand van de staleigenaar en blijft netjes thuis bij de eerste loopneus of andere malaise. Want als er iemand is die we niet kunnen missen dan is het wel onze geliefde – maar ook hele oude – staleigenaar.
Wanneer Maarten mee gaat naar stal kan ik niet een buitenrit van anderhalf uur gaan maken, dus meestal ga ik dan springen in de bak. Om Maarten wat te doen te geven, bouwt hij mijn parcours aan hindernissen. Zonder verstand van paarden, hindernissen of springen is het altijd een verrassing wat ik aan tref. Deze keer stonden de hindernissen fantastisch qua hoogte en afstand tussen de hindernissen. Enig probleem was dat dikke Soura en dikke Linda op Soura nu eigenlijk net niet tussen de hindernis en de bakrand door pasten. We moeten toch echt eens wat aan onze uitpuilende pens doen. Reden waarom jullie nog geen eindgewicht update hebben van mijn poging om gewicht te verliezen is omdat mijn gewicht enigszins stagneerde tijdens mijn laatste week in Roemenië (en met stagneren bedoel ik dat gewoon weer dikker wordt). Misschien waren al die pasta’s met vier-kazensaus toch niet zo calorie-arm als ik mezelf voor hield.
Netflix tip
The Blacklist gaat over Amerika’s meest gezochte crimineel die besluit om de FBI en CIA te helpen met het vinden van mensen die hij niet mag. Best een amusante serie die je elke aflevering geboeid aan de tv houd.
Donderdag; vals spelen op het werk
Ik had een propvolle dag met alleen maar online vergaderingen. Ook vergaderingen waarbij de camera van mijn laptop aan moest. Ik moest er dus toch aan geloven en heb zowaar mijn huisoutfit verruild voor mijn nette werkoutfit. Nou ja.. gedeeltelijk. Ik zat stiekem nog steeds gewoon in mijn joggingbroek. En een lol dat ik had met mezelf dat ik wel wist dat ik er slons bij liep, maar de mensen aan de andere kant dachten dat ik professioneel ben en zo.
Stukje bij beetje begin ik wel te merken dat ik nu aan andere projecten toe begin te komen doordat ik elke dag 1.5 uur meer tijd heb vanwege het ontbreken van mijn woon-werkverkeer. Ik had al maanden geen blog meer geschreven, dus daar ben ik weer mee van start gegaan. Ik maakte visitekaartjes voor mijn blog wat ik al een tijdje wilde doen. Misschien dat ik zelfs wel toe kom aan het maken van de fotoboeken waar ik al jaren niet meer aan toe ben gekomen.
Netflix tip
Bodyguard (nee niet die met Kevin Costner en Whitney Houston): een oorlogsveteraan helpt een terreuraanslag te verijdelen en wordt aangesteld om een politica te beschermen die een voorstander was van het conflict waarin hij vocht. Maar dat wordt natuurlijk een serie vol complexe intriges en mensen die je niet kunt vertrouwen en dubbele agenda’s hebben.
Vrijdag; bijna in het ziekenhuis
Ja ja, ik werkte weer thuis. Ik meld het maar gewoon niet meer in deze blog aangezien je wel mag aannemen – tenzij anders vermeld – dat ik al mijn uren overdag achter een bureau op de studeerkamer door breng.
Midden op de dag ging ik naar stal voor een rondje door het bos met stalgenoten. We hielden uiteraard netjes anderhalve meter afstand. Wat op zich ook niet heel moeilijk is want paarden hebben van nature een veel grotere persoonlijke ruimte. Meestal kijken ze naar elkaar met een hoofd als “haal die stinkmuil snel uit mijn gezichtsveld weg want anders bijt ik je oor eraf”.
De rit zelf was een waar avontuur. Drie paarden, twee wagens. Ik was de enige die geen karretje meesleurde met Soura. Al scheelde het uiteindelijk niet veel of ik had wel een karretje voort gesleurd met Soura. Het volgende gebeurde namelijk. We reden langs een groot landhuis waar ineens met veel geweld een hond uit de bosjes gerend kwam. De twee ponies met karren maakten een draai van 180 graden. Niet handig he met een kar achter je aan? Nog veel minder handig; ik stond daar ook nog ergens tussen. Even stond mijn hart stil en stond Soura aan de grond genageld. Voor de zekerheid stuurde ik Soura maar een beetje de bosjes in voor het geval de rest er met kar en al vandoor zou gaan en mij in het proces zouden proberen mee te sleuren. Ik zag mezelf al in een aflevering van Rescue 911 komen (dit is alleen voor mensen van aanzienlijke leeftijd een teken van herkenning).
Ik kan je vertellen dat een fietspad gescheiden van een wandelpad door een flinke rij bomen niet breed genoeg is voor twee paarden met hun karretje erachter om om te draaien. Alleen maar omdat de twee menners hun pony resoluut tot de orde riepen en Soura gewoon bleef staan waar ze stond dus we ook eigenlijk allemaal geen kant op konden, ging het niet mis en eindigden we niet ergens op een intensive care om ziekenhuisbedden bezet te houden voor corona patiënten.
Strak van de adrenaline bij zowel pony’s als ruiters vervolgden we onze route zonder verdere problemen. Ponies vergeten namelijk heel snel wat er is gebeurd en houden zich weer bezig met de orde van de dag. Mensen daarentegen blijven eeuwen hangen in het verleden en sleuren kilo’s bagage mee in hun hoofd over wat is, wat had kunnen zijn en wat mogelijk nog te gebeuren staat. We kunnen nog veel leren van de meeste dieren.
Netflix tip
Killer Inside: The Mind of Aaron Hernandez (miniserie). De ene dag stond hij voor de American dream: Aaron Hernandez was een NFL-Superbowl-superster met een dochtertje, een prachtige vrouw en miljoenen op de bank. Maar door alles wat er al was gebeurd in het verleden liep zijn leven anders en raakte hij alles kwijt.
Zaterdag; steun de kleine ondernemer
In alle vroegte gingen Maarten en ik naar de markt om onze wekelijkse inkopen te halen. Kleine ondernemers gaan door zwaar weer vanwege soms compleet weggevallen inkomsten dus we besloten om overal waar we konden de kleine ondernemer te steunen in plaats van de mega grote supermarktketens die op dit moment torenhoge omzet draaien door al die mafkezen die aan het hamsteren zijn.
Op de markt kochten we soep bij de Soeperman. Ik kocht voor Soura twee nieuwe halsters bij de zadelmaker aangezien daar de werkzaamheden ook volledig stil liggen. En ik kocht online bij een eco-webshop twee wattenstaafjes die eeuwig mee gaan ter vervanging van nog een wegwerpproduct wat dus nu nooit meer weggegooid hoeft te worden. De komende maanden maar extra veel inkopen doen bij kleine ondernemers. En ik heb goed nieuws; onze snackbar levert eten tot aan de deur dus ik ben weer een gelukkig mens.
Zondag; toch op reis gegaan
Ik kon het niet laten. Toch op reis. Nee, niet naar het buitenland. Niet tussen de mensen. Gewoon in eigen land. In eigen stad om precies te zijn. En op een belachelijk vroeg tijdstip. Er was een strakblauwe lucht met zon voorspeld. Tijd om eindelijk een plan uit te voeren wat ik al zo lang in mijn hoofd had.
Om acht uur ’s morgens scheurde ik met mijn scootertje heel Arnhem rond om daar alle historische gebouwen te fotograferen. Ik wilde voor een nieuwe blog over Arnhem maken maar ik miste nog een aantal foto’s. Het vroor. Het was vroeg. En het was zondag. Ik kwam letterlijk helemaal niemand tegen. De eens zo drukke binnenstad was volledig uitgestorven.
Als een soort ijsklontje ging ik door naar stal. Ik had me een beetje verkeken op hoe koud het eigenlijk is zo vroeg. Op stal zou ik Soura uitlenen aan een stalgenootje, en dan zou ik op haar pony rijden. Was weer een topplan. We kwamen beiden tot de conclusie dat we niet op de pony van de ander konden rijden voor heel lang. Na een paar kilometer galopperen storten we beiden van vermoeidheid bijna van de pony’s af. Niet voor herhaling vatbaar.
De rest van de dag zat ik als een of andere kluizenaar binnen. Eigenlijk niet veel anders dan de gemiddelde zondag in mijn leven. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn leven tot op heden nog weinig wijzigingen heeft in deze ramp waarin we als Nederland beland zijn. Ik werk nog steeds (maar vanuit huis), ik rijd nog steeds paard (maar nu extra vroeg wanneer er nog niemand in het bos is of in de bak op het erf), ik moet toch echt nog af en toe boodschappen kopen (maar ik ga vroeg en zo kort mogelijk). Het enige wat er uit mijn programma is geschrapt zijn een aantal sociale activiteiten deze week. Gelukkig vind ik een date met Netflix een prima alternatief voor sociale interactie.
