Ik reisde af naar Roemenië. Voorlopig gaat dit mijn laatste buitenlandse avontuur zijn totdat de Corona gekte een beetje is gezakt. Betekent wel dat ik extra veel van de lente kan genieten met Soura, maar ik ben bang dat het ook betekent dat ik een hele zware voorzomer tegemoet ga wanneer alle afspraken ingehaald moeten worden. Maar eerst natuurlijk konijnenspam, want die wassen hun handen sowieso nooit.
Maandag; mijn laatste reis
Op zondag kreeg ik bericht van mijn werk dat voorlopig alle reizen en events alleen nog bij hoge uitzondering gemaakt mogen worden. Reden; het Corona virus. Ik ga de komende weken en misschien wel maanden een heel gewoon leven tegemoet ben ik bang. Gelukkig was het nog niet zo ver. Mijn trip naar Roemenië ging nog door. Zowel Roemenië als Nederland zijn geen risico gebieden en het was niet meer mogelijk om de vluchten te annuleren.
En dus zat ik in alle vroegte in de trein naar Schiphol. Gevolgd door een vlucht naar Boekarest en een vlucht naar Timisoara. De vliegtuigen waren nog steeds redelijk vol dus blijkbaar was de hysterie nog niet uitgebroken op dit traject. Ik had in ieder geval wel weer ruim voldoende CO2 de wereld in geschoten met die vluchten. Na een lange dag en een heel gezellig diner met twee collega’s was het om half 11 eindelijk tijd om mijn bed in te duiken.
Dinsdag; oude mensen besmetten
Roemenië heeft tot nu toe 17 besmettingen met het Corona virus. Op de luchthaven hadden ze enkel een speciale douane voor reizigers vanuit China en er over land vanuit Italië. Toch heeft de Roemeense overheid besloten alle scholen dicht te doen. Behoorlijk extreme maatregel als je de inloop van mensen vanuit het buitenland gewoon door laat gaan. Roemenië is een grote importeur. Het is een af en aan rijden van vrachtwagens met goederen vanuit heel Europa. Kinderen lijken maar weinig geraakt door het Corona virus volgens de laatste data, dus ik zou eerder denken dat je alle verpleeghuizen hermetisch afsluit om de grootste risicogroep te beschermen in plaats van alle scholen dicht doen. Ik vraag me zelfs af of ze daarmee in Roemenië het probleem niet vergroten. Dagopvang en dergelijke bestaan in Roemenië niet echt. Dus wanneer kinderen niet naar school kunnen, maar ouders wel moeten werken, dan worden die bij opa’s en oma’s afgeleverd. En dat is nou net de zwakste groep die je dan in contact brengt met een “vieze” bron. Kinderen hoesten niet in hun elleboog of wassen hun handen tien keer per dag. Ik ben heel benieuwd hoe het aantal besmettingen zich komende week in Roemenië ontwikkeld door deze maatregel.
Maar goed, mijn afspraken gingen gewoon door mits ik kon bevestigen niet recent in China of Italië geweest te zijn. Ik zag best tegen deze afspraak op omdat het een enorme sprong in het diepe zou zijn voor mij. Ik had een strategie ontwikkeld waar ik groot op in had gezet. Moet ik natuurlijk nog wel laten zien dat het alle inzet waard gaat zijn. En dat lukte. Ik en mijn twee collega’s kwamen alle drie zeer tevreden naar buiten.
Het werd alles bij elkaar wel een lange dag. We vlogen in de avond van Timisoara naar Boekarest waar 1 collega afscheid nam van ons en een andere zich weer bij ons voegde. Na nog eens 2.5 uur met de auto waren we eindelijk op onze eindbestemming om 23.00 uur.
Woensdag; eenzaamheid en planten
Na nog een zeer succesvolle meeting namen er ditmaal twee collega’s afscheid van mij en bleef ik alleen achter in Boekarest. Het hotel was uitgestorven leeg. Gelukkig bood het hotel planten aan als gezelschap voor op mijn kamer. Wel jammer dat er niemand was, want ik had heel veel te vieren. Ik had drie zeer succesvolle dagen achter de rug, maar alleen een cactus om het mee te vieren. Ah well, er zijn op dit moment ergere dingen in de wereld.
Netflix tip:
Black Lake: Het rijkeluisjongetje Johan besluit om het ski-resort Black Sea te heropenen. Deze is 20 jaar geleden gesloten vanwege een geruchtmakende moordzaak. Met een groep vrienden gaan ze skiën bij het resort tot er allerlei vreemde gebeurtenissen plaats vinden.
Het is geen horror en ook geen politieserie. Het is een soort spannende, trage, Zweedse serie.
Donderdag; wisseling van de wacht
Ik werkte vanuit het hotel (met mijn plant) voordat ik rond het middaguur naar de luchthaven ging om mijn collega op te halen. Ik was wat te vroeg dus ik kon rustig mensen kijken. Het was grappig om te zien in de grote aankomsthal, dat wanneer er ergens 1 persoon hoestte dat de hele hal zich omdraaide om te kijken welke onverlaat er nu weer bacillen met de wereld aan het delen was.
Na een gezellige lunch voegde er nog een nieuwe collega zich bij ons en vulden we de dag met vergaderen. Het is grappig om te zien hoeveel tijd een mens kan verlullen in zijn/haar leven.
Vrijdag; als alles naar deo stinkt
Ik zal het saaie deel van mijn werkdag even overslaan; meetings, etc.etc. En doorspoelen naar het meer fascinerende deel van mijn werkdag.
Bij de security op de luchthaven van Boekarest gaat altijd alles anders. Een medewerker stond een bus deo volledig leeg te spuiten in een afvalbak. Want een deo bus is een mogelijk explosief. En in plaats van deze weg te gooien achter de schermen of speciale prullenbakken regelen waar je niks uit kunt halen is het veel handiger om drie minuten lang een deo bus leeg te spuiten in een prullenbak. Gevolg: de hele security stonk naar een veel te goedkope deo van een of andere verlepte gast die nu de hele vakantie gaat stinken naar schraal bier, uien en zweet.
Overal is het leeg. Ik land met het vliegtuig om 19 uur in Nederland. Normaal gesproken is het dan spitsuur met alle zakenreizigers die thuis komen. Maar schiphol was uitgestorven. Net als de trein eigenlijk. Meestal kan ik wel zitten rond dat tijdstip maar het is wel goed vol. Nu was er geen kip te bekennen.
Ik vond het knap dat ik in Nederland door de douane kwam. Oost Europa heeft een wat vreemde strategie qua klimaatbeheersing. Buiten is het koud dus dan maken ze het binnen 30 graden. In de meeste vliegtuigen vanuit Oost Europa is dat ook zo. Dus ik kon lekker in korte mouwen Netflix kijken. Op Schiphol liep ik met mijn vreselijk dikke winterjas vanaf wederom gate 2947492948494 naar de douane. Dit is een flinke wandeling. Na de sauna in het vliegtuig en een wandeling met een veel te dikke jas wist ik zeker dat er een alarm af zou gaan bij de douane voor reiziger met torenhoge koorts. Maar helemaal niks. Ik kon zo doorlopen.
Zaterdag; een drone en een paard
We kregen onze eerste Airbnb corona-virus annulering binnen. De buitenlandse gasten konden hun programma niet maken dus dan leek afreizen naar Arnhem ook niet heel nuttig. Gelukkig is het tot en met maart altijd erg rustig in onze Airbnb dus heel veel gevolgen voor het betalen van de schoonmaakster heeft het niet.
Met Maarten ging ik eerst naar de markt. De supermarkten mogen dan misschien half leeg zijn, op de markt merk je er helemaal niks van. Het was niet drukker dan normaal. Mensen kochten niet ineens 26 bloemkolen. Ik maakte een grapje bij de kaasboer dat ik graag 24 kazen wilde. Hij vertelde dat op de markt waar hij vrijdag had gestaan mensen serieus hele kazen kochten. Wat gaan die mensen doen dan? De komende 10 maanden kaas eten?!?
Na de markt werd het tijd om de drone te testen op stal. Ik zou een rondje met Soura gaan rijden en Maarten zou met de drone filmen. Dus ik was aan het opzadelen. Het zadel lag op Soura en ik liep met de singel in mijn hand naar Soura toe om de boel vast te maken. Precies toen steeg de drone op. Ik denk niet dat Soura ooit zo’n grote wesp had gezien. In turbospeed vloog ze alle kanten uit. Ik probeerde met een singel in mijn hand, Soura’s halstertouw in mijn andere hand, heel erg snel het zadel van haar rug te trekken voordat deze op de grond viel.
Oeps, inschattingsfoutje. Soms snap ik echt helemaal niks van dat paard van mij. Tijdens het rijden vliegen er geregeld grote chinook leger helikopters over. Echt ontzettend laag (echt laag laag). Boeit Soura totaal niet. Maar een inieminie drone dat is echt het meest enge ding ooit! Daar nam ik natuurlijk geen genoegen mee. Soura, Maarten en drone mee genomen de bak in om eens even te oefenen. Na 3 minuten was er niks meer aan de hand. Enig probleempje bleef dat Maarten zijn vliegvaardigheden nog wat bijgespijkerd moesten worden. Dus die fantastische drone beelden moesten wachten tot een volgende keer.
In plaats van me laten achtervolgen door een drone besloot ik weer voor een trainingsrondje te gaan. Mijn snelste tijd op dat rondje van die weddenschap was 12.10 minuten (streeftijd 10 minuten). Maar ik verbeterde mijn ronde met 45 seconden. Snelste tijd nu is 11.24 minuten. Met al die corona maatregelen kan ik de komende weken wel proberen mijn record te breken. In het bos is niemand en kan ik niemand besmetten.
In de avond gingen Maarten en ik naar de bioscoop. We wisten dat er op dit moment niemand meer zou gaan, dus hoeveel kwaad kan het. En we zaten inderdaad met letterlijk vier anderen in de zaal. Zou ook kunnen dat het kwam door onze filmkeuze: De beentjes van Sint Hildegaard. In de Beentjes van Sint-Hildegard zijn Jan (Herman Finkers) en Gedda al heel lang met elkaar getrouwd. Jan verlangt naar meer vrijheid. Wanneer zijn schoonvader overlijdt, wil hij iets doen aan die verstikkende relatie doen. Maar dan beginnen zich de eerste tekenen van alzheimer zich te manifesteren bij Jan.
De hele film is in het Twents en opgenomen in de regio waar ik ben opgegroeid. Ik vond het echt een geweldige film. Perfect geschikt voor de oude gezapige zak waarin ik ben veranderd. De film is wat traag, vol met humor en eigenlijk heel lief. Ik zou willen dat iedereen er heen zou gaan, maar ik weet zeker dat er heel veel mensen zijn die het niks zullen vinden. Mocht je series als Eigen Kweek leuk vinden, dan weet ik zeker dat je deze film ook echt helemaal fantastisch gaat vinden.
Zondag; mijn wereld vergaat!
Ik was ’s morgens om 09.00 uur al op stal voor een fijne rit met een stalgenootje. Toen ik terugkwam ging ik met een ander stalgenootje en haar pony in de trailer op pad naar zo’n IJslander trainingsbaan (eigenlijk een renbaan maar dan inieminie – zoals de IJslander zelf ook inieminie is). Ik snap echt niks van die IJslander-sport. Al jaren rijd ik paard, maar nu stond ik naar die training te kijken zoals Maarten meestal naar mij kijkt wanneer ik in de bak hard aan het werk ben met Soura. What the f… ben je voor rondjes aan het rijden de hele tijd? Je gaat niet eens hard, zoals op een echte renbaan.
We sloten de dag af bij het pannenkoekenhuis. Normaal gesproken zit dit op zondag propvol. Nu waren er slechts 3 tafels bezet. Het personeel zag er aangeslagen en moe uit. Ik heb geen idee wat voor contracten ze in de horeca hebben, maar geen inkomsten betekent meestal geen salaris gok ik. Dit bezoek aan het pannenkoekenhuis zou ook het laatste horeca bezoek voor lange tijd worden want niet veel later hoorde ik dat vanaf 18.00 uur alles dicht zou gaan. Ook de snackbar! Mijn geliefde snackbar. Mijn steun en toeverlaat in luie tijden. Mijn after-pony-snack na een lange rit. Mijn vet-voorraad. Wat nodig is, is nodig natuurlijk. Ik zou nooit mijn minimaal lijden boven andermans mogelijk sterven stellen. Misschien moet ik dan toch maar gaan hamsteren. Geen wc-papier, maar frituursnacks voor in de vriezer.
