Ik zou al na 1 dag weer uit Nederland vertrekken, maar het Corona virus zat dwars. Dus onverwachts werd het een week lekker de huismus uithangen. Ook wel eens lekker want was alles volgens plan gegaan, dan was ik in 4 weken tijd in totaal slechts 5 dagen in Nederland geweest. Maar eerst natuurlijk konijnenspam.
Maandag; corona virus reisupdate
Ik zou eigenlijk op maandag in het vliegtuig naar Italië zitten. Om overduidelijke redenen ging dat niet door. Niet omdat ik me zoveel zorgen maak om besmet worden of ziek worden, maar eerder om de massa hysterie die er mogelijk voor kan zorgen dat ik niet meer naar huis kan komen aan het einde van mijn trip of dat ik geen restaurant kan vinden om te eten omdat het hele leven op z’n gat ligt. Oh en daarnaast omdat het bedrijf waar ik voor werk me verbied naar die regio af te reizen, dus ik had sowieso niks te kiezen.
Nou ja, dan maar op reis in het sprankelende Nederland naar mijn kantoor. Helaas was het corona virus niet het enige wat in de soep liep. Voor de reis naar Turkije die ik had gepland bleek Turkish Airlines een vluchtwijziging te hebben door gevoerd. Amsterdam – Istanboel – Bodrum. Dus ik moest overstappen. Aankomst Istanboel 16.55. Vertrek vanuit Istanboel richting Bodrum was oorspronkelijk 19.30, maar werd gewijzigd naar 11.25. Hoe dan? Ik kan toch niet in Istanboel zijn voordat ik überhaupt vertrek in Amsterdam?!?! Tijd voor een rondje digitale balies afwandelen om van het kastje naar de muur te sloffen.
Ik begon bij Turkish Airlines. Nadat ik een vrij onverstaanbaar gesprek had gevoerd met iemand die bijzonder matig Engels sprak, bleek ik niet bij Turkish Airlines te moeten zijn, maar bij de tussenmaatschappij waar ik had geboekt. Ok, prima. Ga ik toch lekker SuperSaver bellen. Ik doorliep eerst tien menu’s voordat ik in de wacht kwam voor een gesprek met een levend iemand. Ik bel met een headset en dat is maar goed ook want de wachttijd was iets langer dan ze gewend waren. Na 30 (!) minuten kreeg ik iemand aan de telefoon. In de tussentijd zat ik lekker door te werken terwijl in mijn ene oor een schel muziekje tetterde, af en toe onderbroken door een stem die zei dat de wachttijd vandaag langer was dan gebruikelijk (no shit, had ik nog niet door).
Na een gesprek van nog eens een kwartier was het vluchtprobleem opgelost en ga ik – aardbevingen, virussen en zombie apocalypsen daargelaten – waarschijnlijk in mei toch echt naar Turkije.
Dinsdag; de lente in mijn bol
Ik werkte vanuit huis en begon al heel vroeg met werken zodat ik extra kon genieten van de zon. Niet dat ik zon tekort kom, want Egypte had niet alleen zon, maar ook een boel warmte. Wat Egypte alleen niet had, was een bos en de liefste gevlekte pony ter wereld.
Na een paar uur werken ging ik naar stal. Soura en ik genoten met volle teugen van de eerste zonnestralen, de vogels en de eerste blaadjes aan de bomen. Soura genoot zelfs zoveel dat ze het liefst elk blaadje wilde begroeten door het op te eten. Bij thuiskomst schoof ik weer achter mijn bureau voor de laatste paar uren van mijn werkdag.
Woensdag; bloggen
Ik tufte met mijn autootje op en neer naar mijn werk. In plaats van een meeting in Italië, hadden we besloten om de meeting online te organiseren, want tja, Corona virus en zo. Ik blijf zo’n online meeting met externen toch altijd ingewikkeld vinden. Zeker wanneer cultuurverschillen ook een rol spelen. Dan is het toch fijner om iemand te zien. Non-verbale communicatie is totaal onzichtbaar bij een online meeting. De meeting verliep op momenten wat stroef. Mede doordat de stiltes soms door echte stiltes en soms door technische mankementen werden veroorzaakt.
Ik ging niet naar Soura, maar besloot in plaats daarvan mijn eerste blog over Egypte te schrijven. Ik heb al maanden niks meer geschreven behalve deze weekoverzichten. Energie en ideeën genoeg voor nieuwe blogs. Tijd om weer nieuwe content te maken.
Netflix tip:
I am not ok with this. Wat een goede serie. Het is een vreemd soort kruising tussen een tienerserie en een superhelden serie. Eigenlijk precies wat Maarten en ik beiden leuk vinden. Nou ja, ik de tienerserie, Maarten het superhelden gedeelte. Maar goed, verhaallijn: de angstige Syd manoeuvreert zich langs middelbareschoolschaamte, familiedrama en een crush op haar beste vriendin, terwijl ze ontluikende superkrachten moet beheersen.
Donderdag; kilootje meer of minder
Om 7 uur ’s morgens zat ik al achter mijn bureau voor de eerste vergadering. Mijn bureau thuis uiteraard, want echt niet dat ik in normale toestand met mijn kleren aan het voor elkaar ga krijgen om op dat tijdstip op mijn werk te verschijnen. Ik heb echt een aantal uur nodig om weer tot het land van de levenden te horen. Mijn manager vroeg een keer om 8 uur ’s morgens hoe mijn weekend was. Het enige wat ik deed was hem inhoudsloos aan kijken. Ik kon me niet eens meer herinneren wat ik had gedaan het weekend. Misschien moet ik hem wijzen op deze blog zodat hij me op dat soort onchristelijke tijdstippen niet meer zulke complexe vragen gaat stellen en lekker zelf kan lezen hoe mijn weekend was.
Midden op de dag ging ik naar Soura toe voordat de grote regenbui er aan zou komen. Volgens mij heb ik met Soura echt mijn absolute passie gevonden Op stal vergeet ik alles. De tijd, ingewikkelde werkzaken, stress, al mijn afspraken. Het is echt de ultieme vorm van ontspanning om door het bos te sloffen terwijl de vogels om me heen druk bezig zijn om zoveel mogelijk haren van Soura te verzamelen voor een zeer luxe nest. En met de lente in aantocht, is ook Soura’s gewichtstoename weer in aantocht. Ik las laatst dat 55% van de Nederlandse paarden en pony’s te dik zijn. Soura is er daar zeker eentje van. Hoeveel kilometers we ook rijden, zodra de eerste grassprieten boven de grond komen zie ik de kilo’s er aan vliegen.
Waar geen kilo’s aan vliegen op dit moment is aan mijn eigen vetrollen. Gestaag verlies ik elke week een paar honderd gram. Nog maar een halve kilo te gaan en ik zit weer terug op het punt waarop al mijn kleren weer gewoon passen. Hopelijk volgende week een foto van het eindresultaat.
Vrijdag; inpakken, uitpakken, inpakken, uitpakken
Na een lange werkdag (nou ja lang…. blijkbaar gaan mijn collega’s op vrijdag eerder naar huis dan de gemiddelde ambtenaar) reed ik over verlaten snelwegen richting Soura. Het rare was dat ik al om half zes richting huis ging, maar dat er nergens nog mensen te bekennen waren. Zo laat is half zes op vrijdagmiddag toch niet?
Thuis stond mijn tas van mijn reis naar Egypte nog steeds – dicht – te wachten op een ritje richting de wasmand. Ik was te lui om mijn bagage op te ruimen. Maar de volgende reis staat al weer op de planning dus ik moest er toch een keer aan geloven want zonder uitpakken, ga ik op reis met mijn vieze pyjama en zomerse jurkjes. Ik denk niet dat het weer in Roemenië geschikt is voor een zomerjurkje op dit moment. Tijd om mezelf een trap onder mijn ietwat hangende kont te geven en mijn rotzooi een keer op te ruimen.
Zaterdag; de dag van de kansloze media
Maarten en ik begonnen de dag met ruzie die bijna de halve ochtend duurde. Maar de zon scheen, dus we besloten het er maar bij te laten en naar stal te gaan om te genieten van de aankomende lente. Dat betekent in de praktijk dat ik druk in de weer ben met Soura en al mijn stalgenoten en Maarten aan de lopende band bakjes Senseo maakt voor zichzelf om deze in de zon op een bankje op te slurpen.
Toen we eindelijk klaar waren met koffie drinken en paardrijden, hadden we honger. In onze stinkkleren gingen we de stad in daar lekker te lunchen. We waren blijkbaar niet de enige die dat hadden bedacht. Met veel moeite wisten we een tafeltje te vinden wat niet strak tegen andere tafeltjes aan stond zodat mensen hopelijk de paardengeur niet al te sterk konden ruiken.
’s Avonds vulden we met echt te slechte tv en Netflix. We keken een film met Bruce Willis (10 minutes gone), maar OMG wat was dat een kansloze film zeg. Bijzonder matig acteerwerk, slechte visuals, kansloze verhaallijn. Het is lang geleden dat we zoiets matigs keken. Wat daarna ook niet hielp was de aflevering van Rambam over CO2 compensatie bij vluchten. Het onderwerp was bijzonder fascinerend, de info die ze deelden ook, maar de manier waarop ze het deelden dat was totaal niet mijn smaak. Maarten omschreef het alsof hij een soort van Jeugdjournaal zat te kijken. Ik weet eerlijk gezegd ook niet precies wie de doelgroep van Rambam is, maar ik ben het zeker niet.
Zondag; selfies
Ik was al vroeg op stal om met een stalgenootje heuveltjes training te doen. Soura en ik moesten even wachten want we hadden eigenlijk geen tijd afgesproken, dus ik was er iets eerder. Terwijl we zaten te wachten wilde ik een selfie maken van ons zoals Maarten die ook maakte. Helaas is Soura verre van fotogeniek, dus na 4 foto’s was de onderste foto het beste wat we er van wisten te maken.
We sloten de dag af met een bezoekje aan de bioscoop. Een bioscoop met ligstoelen. Iedereen een eigen voetenbankje en een stoel die elektrisch helemaal onderuit gezet kan worden. Geen mensen meer die hun voeten op jouw stoel leggen. Geen getrap tegen de achterkant van je stoel. Echt een fantastische bioscoop (VUE rulezz…. niet gesponsord). We bezochten de film 1917. Wat een geniale film! Ik ben helemaal niet van de oorlogsfilms, maar wauw, deze is goed! En mocht je er binnenkort naar toe gaan, let dan eens goed op het filmwerk. Alles is in 1 shot gefilmd. Niet switchen in gezichtspunt, gewoon 1 camera. Het vreemde is dat het helemaal op valt, maar dat wanneer je er op let je pas door hebt hoe geniaal dat eigenlijk is.
