Hoe ging het verder deze week op de groepsreis waar ik niet sociaal genoeg voor bleek? Ik heb zowaar vrienden gemaakt… met de gids… maar hé, je kunt niet alles in 1 keer verwachten. Ik genoot met volle teugen van de chaos en de schoonheid. Maar eerst natuurlijk konijnenspam. Ik heb deze week alleen bijna geen konijn gezien dus het wordt ponyspam. Soura moest naar de hoefsmid en Maarten was zo lief om dat te doen. Uiteraard kreeg ik een selfie als bewijs waar ze beiden van hun beste kant op staan.
Maandag; stapelbedden en nachttreinen
Het voordeel van net even wat meer vet hebben is dat de veel te harde bedden in Noord Afrika iets minder hard zijn. Ik draag gewoon mijn eigen matras op mijn heupen en rondom mijn middel. Al raak ik die extra kilo’s in sneltreinvaart kwijt in Egypte. Ik vind het eten drie keer niks. Ik houd niet van aubergine, dadels en dingen in vijgenbladeren rollen dus eigenlijk lust ik 80% van de Egyptische keuken niet. Hierdoor is drie kilo kwijt raken ineens een stuk makkelijker. Want is er niks lekkers te eten voorhanden dan neemt mijn calorie inname in turbospeed af. Wat niet in turbospeed of sneltreinvaart ging was de trein.
De eerste dag van de nieuwe week begon brak. Ik had de hele nacht in de slaaptrein door gebracht. Iets wat normaal gesproken een perfecte manier is om goed te slapen. De trein die je langzaam in slaap wiegt. Het repeterende geluid van de wielen op de rails. Maar in Egypte gaat alles anders. De trein hobbelt en schud, maar nog erger…. de trein remt op zeer regelmatige basis vrij bruut. Resultaat; ik rolde meer dan eens bijna uit het bovenste bed of werd tegen de muur aan gekwakt. Niet een perfecte nacht, maar wel een fijne nacht. Voor mijn gevoel beleef je het land meer wanneer je niet overal naar toe vliegt, maar juist het landschap aan je voorbij ziet trekken. Of misschien is het het slaaptekort wat hier praat. Voor mij voelt treinreizen meer als een avontuur. De kans om iets te beleven.
De treinreis begon aan de Middellandse Zee in Caïro en eindigde op de grens met Sudan in Aswan. In 12 uur tijd reden we letterlijk heel Egypte door. Vanaf nu volgen we de Nijl terug omhoog.
In Aswan bezochten we een zeer omstreden dam. Dat omstreden is iets wat ze in Egypte niet bevestigen maar wat in alle omliggende landen tot discussie leidt. Egypte bouwt een dam om de Nijl tegen te houden en zichzelf van zoet water en stroom te voorzien. Zowel Soedan als Ethiopië hebben hetzelfde plan. Maar dan gaat er aanzienlijk minder water vanuit die landen naar Egypte. Je raadt natuurlijk al dat Egypte hier fel op tegen is maar ondertussen wel zelf er lekker nat bij zit met een meer van 500 kilometer lang wat is ontstaan dankzij deze dam. Egypte heeft zelfs gedreigd met oorlog als Soedan en Ethiopië hun plannen door zetten.
Maar goed, lang verhaal kort; die dam is saai om te bezoeken. Ik kreeg er een beetje een Noord Korea vibe bij (waar we ook een dam bezochten). Misschien wil de Egyptische overheid wel dat toeristen zien hoe geweldig ze bezig zijn, hoe snel ze die dam bouwden en hoe mooi deze is. Wat ze vergeten te melden is dat hele dorpen hun bestaansrecht zijn verloren omdat deze naar de bodem van het kunstmatige meer zijn verdwenen.
We reisden met de boot richting Philae eiland waar oude Egyptische tempels en bouwwerken te zien waren. Oorspronkelijk stonden die bouwwerken niet daar maar vanwege de dam zouden deze volledig overstromen en verdwijnen. Met geld van de EU, Amerikanen en Russen is de hele zwik opgepakt en ergens op een eiland weer uitgestald. In dat proces zijn er ook nogal wat onderdelen gejat. Dus wanneer je deze tempels bezoekt dan ben je niet op de originele plaats en zie je slechts een deel.
Alle negativiteit terzijde; dat is wel een indrukwekkend stukje bouwkunst. Wanneer ik tussen dat soort oude kunstwerken door wandel vraag ik me altijd af hoe dat vroeger geweest moet zijn. Net als bijvoorbeeld het colloseum of de piramides. Is het zoals in de films? Of is het eigenlijk gewoon zoals vandaag de dag maar dan heel vies? Overal ratten en mensen zonder tanden. Ok misschien moet ik iets minder films kijken.
‘S avonds namen we opnieuw een bootje de Nijl op om bij een Nubisch gezin te eten. Ik ken alleen Nubische geiten (die daar trouwens ook rondliepen). Ik liet me door de vrouw des huizes beschilderen met henna (uiteraard tegen betaling want niks is gratis in Egypte) en liep nog steeds geen voedselvergiftiging op.
Dinsdag; is het echt of nep?
De militaire escorte is in heel Egypte afgeschaft. In het verleden ging het nog wel eens mis met toeristen en lokale extremisten. Onder andere daarom zijn er ooit militaire escortes ingevoerd. Die problemen van toen zijn grotendeels aangepakt. Alleen de regio in de Sinaï woestijn blijft onrustig. Abu Simbel ligt op een steenworp afstand van Soedan maar is een hoogtepunt op je reis naar Egypte die je niet wilt missen. Er is dan misschien geen militaire escorte meer, maar je passeert wel zeker 5 zwaar bewapende checkpoints (mogelijk zijn er meer punten, maar ik was een groot deel van de reis in slaap gevallen).
Abu Simbel is een zwaar indrukwekkend stukje Egyptische geschiedenis. En zwaar indrukwekkend was het niet alleen bij het eerste aanzicht vanwege de overweldigende grootsheid. Heel Abu Simbel stond niet op de plek waar het nu staat. Zoals gewoonlijk draaide het om geld, geld, geld. Vanwege weer een of andere dam ontstond er een kunstmatig meer waardoor Abu Simbel onder water kwam te staan. Vier jaar lang is blok voor blok weg gezaagd om 36 meter verder weer op te bouwen. De grote beelden en de grote kamers erachter zijn stukje voor stukje kapot gezaagd om later weer als een ingewikkeld Ikea pakket in elkaar te lijmen. En hoe indrukwekkend de grote beelden en graftombes ook zijn, het voelt ook een beetje nep. Dit is niet waar Abu Simbel was. Dit is niet waar Ramses II zijn megalomane zelfverheerlijking bouwde. Is het daardoor minder mooi? Misschien wel. Of misschien zijn het de honderden andere toeristen die om me heen zwermen. Of misschien is het omdat ik van dit soort plekken een ontzettend Indiana Jones gevoel krijg en het me geweldig zou lijken om zo’n bouwwerk te ontdekken. Dat je verdwaald in de woestijn een grot ontdekt die leidt naar een onder het zand verdwenen piramide. Wat het ook is, ik ga met gemengde gevoelens weer weg.
Ik eindig de dag in een souk in Aswan, gesluierd en wel met een zonnebril op zodat ze niet zien dat ik naar hun souvenirs aan het gluren ben. Ik zie aan de reacties van voorbijgangers dat ze weten dat ik niet Egyptisch ben, maar ze spreken me wel in het Arabisch aan dus mogelijk gokken ze op een verdwaalde Syriër of een andere nationaliteit waarvan ze de exacte kledingstijl van het land niet kennen.
Woensdag; in de naam van het geloof
Hoeveel vet je ook op je lijf hebt, niks kan op tegen die keiharde matrassen in Noord Afrika. Ik voelde me net een wentelteefje zo vaak heb ik me omgedraaid omdat ik geen gevoel meer had in ledematen en botten.
De dag begon met het bezoek aan een tempel. Eentje waar vrijwel geen andere toeristen waren. Een echte verademing. Slingerend tussen pilaren door stond ik me te vergapen aan de zeer goed bewaard gebleven hiërogliefen. Omdat twee keer eerder op deze reis ik erachter kwam dat ze heel complexen en tempels hebben opgepakt en verplaatst vertrouw ik nu niks meer. Bij die hiërogliefen vroeg ik me ernstig af of deze niet recent door een of andere kunst student in de avonduren lekker uitgehakt zijn.
Na een uurtje rijden over het platteland kwamen we bij de volgende tempels aan. Wederom eigenlijk weinig toeristen. Er zijn dus stukjes Egypte waar het niet bij de ingang vol staat met touringcars. Misschien had ik door de jaren heen ik te hoge verwachtingen gekregen van Egypte. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel mensen er dagelijks naar deze hoogtepunten komen. 5.000 mensen per dag verwerken tussen 08.00 en 16.00 is natuurlijk ook logisch dat het er extreem druk is. Maar goed, bij deze tempel in Edfu dus niet.
Wat erg interessant was aan deze laatste tempel was dat alle hoofden op de hiërogliefen en ook een groot deel van een aantal dieren volledig weg gekrast waren. Christenen waren het er niet mee eens wat er afgebeeld werd en hebben besloten alles kapot te maken. Dit is al flink lang geleden dus je hoeft niet je naaste christenen ineens verantwoordelijk te gaan houden voor deze vernielingen. Al blijkt hier wel maar weer eens uit dat geloof heel veel kapot heeft gemaakt in de geschiedenis, en nog steeds doet trouwens.
Na 15 militaire checkposten kwamen we na nog eens drie uur over het platteland langs de Nijl rijdend aan in Luxor, de eindbestemming van de dag.
Donderdag; Indiana Jones hoop
In Luxor is het warm. Erg warm. Verwachtte middagtemperatuur ongeveer 29 graden. Voor Egyptenaren koud maar voor mij snikheet. Nergens schaduw, nergens verkoeling, geen zuchtje wind en geen wolkje aan de lucht. Mijn hersencellen schroeiden langzaam weg in de brandende zon. Dus al vroeg werden we in de boot geladen om de Nijl over te steken en naar de Vallei der Koningen af te reizen.
In lange rijen sjokten we van graf naar graf. Vergezelt door honderden selfiesticks en oneindig veel geklik van camera’s daalden we af in drie van de koningsgraven. Er is een lange lijst met faraos en koningen. Op die lijst zijn nog een paar vinkjes niet gezet. Het graf van Nefertiti is onontdekt. Evenals het graf van een van de Ramses faraos (ik geloof Ramses de 6e). Dit biedt hoop voor mijn innerlijke Indiana Jones. Zittend in het toeristentreintje wat me van de kaartjesverkoop over een brede asfaltweg naar de eerste graven bracht, begon ik een beetje de hoop te verliezen op avontuur in Egypte. In theorie zou het kunnen, dat wanneer mijn vliegtuig een noodlanding maakt in de woestijn, dat ik ga schuilen voor de hitte in een grot en daar de grootste goudschat in de geschiedenis ga ontdekken met een volledig intacte tombe. Wie weet.
Na nog wat tempels, een rondje door nog een souk, ging ik op eigen gelegenheid de laatste tempel midden in het centrum van Luxor binnen. En wauw wat een tempel. Die beelden bij de ingang! De zon tussen de enorme pilaren. Dit moet wel de meest spectaculaire tempel van Egypte zijn. Ramses in allerlei vormen die hoog boven je uit torent en een schaduw over je eigen nietige schaduw werpt. Ik ging helemaal Indiana Jones terwijl ik rond zwierf van kamer naar kamer.
Vrijdag; luchtballon boven tempels
Ruim voor zonsopkomst stond er een busje op me te wachten. Ik ging naar de pier voor de oversteek van de Nijl, daarna nog een stukje in weer een busje en toen kwam ik aan bij allemaal luchtballonnen. Ik zou die ochtend Luxor vanuit de lucht gaan zien. En het was magisch! Met twintig ballonnen tegelijk gingen we de lucht in terwijl Egypte nog wakker moest worden. In stilte dreven we langs tempels, over boerderijen, langs de Nijl, terwijl de zon langzaam haar weg omhoog vocht. Dit soort uitzichten is wat reizen zo fantastisch maakt.
Na het ontbijt ben ik eerst maar weer eens wat uren gaan slapen voordat de volgende vorm van transport op het programma stond. In de middag zou ik samen met Elisa met een traditionele Egyptische Fellucca (zeilboot) over de Nijl varen terwijl de zon langzaam onder de horizon zou zakken. Het was een dag van zonsopkomst en zonsondergang. Omdat we met z’n tweeën een boot hadden geboekt konden we languit liggen terwijl de laatste zonnestralen nog wat kleur aan ons gezicht probeerde toe te voegen. We zouden moeten zeilen, maar er stond weinig wind, dus het werd eerder dobberen op de Nijl terwijl we de boeren aan de overkant op het land bezig zagen.
Eindstand Egypte: geen voedselvergiftigingen, slechts 1 huwelijksaanzoek, tientallen zielige paarden en ezeltjes, bizar mooie bouwwerken, heel veel toeristen, zon, veel stof, en zo veel mooie kitsch souvenirs.
Zaterdag; business class rulezz
Weer een korte nacht. Al om half 4 Nederlandse tijd stond ik naast mijn bed om te beginnen aan de terugreis naar Nederland. Het eerste deel van de reis had ik een upgrade gekregen naar business class. Whoop whoop. Ik heb nog nooit in mijn leven business class gevlogen. In al die jaren de zakenvrouw uithangen en bij veel te veel airlines duizenden miles verzameld hebben en gold member cards bezitten kreeg ik nog nooit een upgrade naar business class.
In de tijd dat ik zat te genieten van zeeën aan beenruimte ging Maarten met Soura naar de hoefsmid. Echte liefde is ook de stinkkinderen van je partner verzorgen 🙂
Nadat we iets te laat landen op de Polderbaan, een kwartiertje taxiën naar de gate, een lange wandeling van gate G89548958, een half uur bij de douane hangen, met de bus tussen Utrecht en Ede reizen, kwam ik dan eindelijk tegen vijf uur thuis aan. Ik sprong snel onder de douche om al het Egyptisch stof van me af te spoelen om vervolgens met de scooter naar de stad te scheuren. Maarten was met zijn familie uit eten en ik kon nog net aanhaken voor het toetje. De perfecte timing noem ik dat, want eigenlijk is het toetje de belangrijkste gang van de hele maaltijd.
Netflix tip:
The stranger; een spannende serie over een vreemde die op mensen af stapt om geheimen van hun eigen familie of vrienden met ze te delen. Onbekend hoe ze aan die info komen word je meegesleept in een spannend drama.
Een Netflix film die je zeker niet hoeft te kijken is Wounds. Een kansloos slechte film die echt helemaal nergens heen gaat. Een telefoon die in een bar achter blijft leidt tot allerlei vreemde gebeurtenissen en een mens bezeten door een of ander vreemd wezen. Echt te slecht.
Zondag; alleen maar ponies
Al in de ochtend ging ik naar stal omdat ik natuurlijk het meest van alles Soura had gemist (Maarten ook hoor, maar die spreek ik nog wel eens wanneer ik weg ben… Soura heeft van mij geen mobiel gekregen, want die kan absoluut geen maat houden met haar internetgebruik). Ik scheurde met een stalgenootje door de modder (wederom presteerde Soura het om ons gezelschap onder de modder te spetteren en mijn schoenen voel drek te spletten).
Toen waren de andere liefdes van mijn leven aan de beurt. Twee pluizige konijnen konden niet wachten om te proberen de hele tuin verder kaal te snoeien elke keer wanneer wij net de andere kant uit keken.
