Alweer storm wanneer ik naar Roemenië zou reizen, en al weer werd het een bizarre reis. Het was sowieso een week met heel veel reizen. Ik vertrok ook naar Egypte voor vakantie waar ik heel erg naar uit keek en reisde zelfs nog even snel naar mijn werk op en neer. Maar eerst natuurlijk konijnenspam want hun leven is 1 lange vakantie.
Maandag; het toevallige universum
“Storm Dennis trekt over Nederland met krachtige tot stormachtige rukwinden”. Dat is wat het ontbijtjournaal me wist te vertellen toen ik op maandag me klaar maakte voor opnieuw een vertrek richting Schiphol. Ik checkte wel honderd keer het scherm bij de gate om er zeker van te zijn dat ik deze keer wel zou gaan.
Met slechts een uur vertraging en de stoel naast me leeg, vloog ik naar Roemenie tot het volgende bizarre voorval plaats vond.
- Ik zat te werken aan een presentatie
- Nederlandse jongen op de gangpad stoel zat blijkbaar mee te kijken op mijn scherm
- Zegt hij ineens dat ik bij Trouw Nutrition werk. Ja deuh…. dat kon je lezen op het levensgrote logo op mijn laptop.
- Hij werkt bij Marel (deja vu). Vorige week toen het zo stormde raakte ik aan de praat met twee mannen van Marel (kippenslachthuis apparatuur en zo) over hun trip naar Iasi.
- Hoe toevallig dat van alle mensen in het vliegtuig ik net naast weer iemand van Marel eindig
Dinsdag; eindejaarsbeoordeling
Samen met het Roemeense team had ik een lange dag met teammeeting en eindejaarsbeoordelingen. Ik was helemaal kapot aan het einde van de dag. Zelf ben ik groot fan van dingen gewoon zeggen zoals ze zijn. Lekker makkelijk communiceren. Niet zo snel beledigd zijn. Gewoon objectief de feiten bekijken en daaruit een conclusie trekken.
Cultuurtechnisch is dat bij een eindejaarsbeoordeling met andere nationaliteiten nooit een strak plan. Dus ik moest de hele dag op mijn woorden letten en nadenken over hoe ik iets zou formuleren. Hoe breng je slecht nieuws? Hoe breng je goed nieuws? Hoe krijgen ze het voor elkaar om bij goed nieuws toch het op de een of andere manier te verdraaien naar slecht nieuws?
Aan het einde van de dag was alle energie uit me gezogen. Politiek correct communiceren is niet aan mij besteed. Ik zou direct overspannen zijn wanneer ik in de politiek ga.
Woensdag; en weer naar huis
Wat is dat toch met hotels en andere gebouwen in Oost Europa? Het is er altijd >25 graden binnen. Zelfs met het raam open en een buitentemperatuur tegen het vriespunt was het maar lastig om wat koelte in mijn hotelkamer te krijgen. Na een klamme nacht en met een vreselijke hoofdpijn begon ik aan mijn dag. De hele ochtend had ik samen met een collega een belangrijke meeting en daarna nog meer eindejaarsbeoordelingen.
Naar huis gaan was niet een makkelijke klus. Ik kon niet online inchecken. Laat ik alsjeblieft niet op een of andere wachtlijst staan want ik wil echt graag naar huis. Op de luchthaven kon ik ook niet bij zo’n zuil inchecken. Inmiddels ben ik expert in balies bezoeken, dus maar weer eens in een rij voor een gesprek met een levend persoon. Zonder vragen, zonder gedoe kreeg ik zo mijn boarding pas. Het was niet duidelijk waarom ik niet online kon inloggen. Ah well, ik ging tenminste richting huis.
Bij aankomst op Schiphol stond er een lange rij om het vliegtuig uit te komen. De douane in Nederland stond paspoorten te controleren bij het verlaten van het vliegtuig. Vervolgens kom ik bij de douane aan waar ook weer een hele lange rij stond. Toen miste ik op 2 minuten na de rechtstreekse trein, maar had ik wel tijd om bij de AH een bosbessen-noten brood te kopen. Pas tegen 21.00 uur kwam ik weer thuis aan. Slechts twee avonden met Maarten voordat ik al weer weg ben dus hadden samen een gezellig tv-date om wat tijd samen door te brengen. Een beetje magertjes, dus quality time moet even wachten tot ik weer terug ben.
Donderdag; businessplan presenteren
Nog een laatste werkdag voordat ik op vakantie ga. Ik had eigenlijk deze week natuurlijk geen reis gepland naar Roemenië. Het was de bedoeling om deze week alle laatste zaken af te ronden voordat ik op vakantie zou gaan. Doordat Roemenië er tussendoor kwam had ik deze donderdag een vreselijk volle dag. Ik kreeg uiteindelijk niet alles af wat ik af wilde hebben. Maar ik had al zo veel uren gemaakt in de rest van de week dat ik ook geen zin had om over te werken. Ik vind het belangrijk om mijn werk goed te doen, maar er zit een grens aan. En nu was het eindelijk weer tijd voor vakantie. In plaats van overwerken ging ik naar stal om met een stalgenootje in het halfdonker een rondje door het bos te hobbelen.
Vrijdag; schiphol bezoek 3
En voor de derde keer deze week bevond ik me op Schiphol. Deze keer voor vakantie naar Egypte. Zonder Maarten, want die had geen zin in weer zo’n zandbak-land. Ik boekte – heel lui – een groepsreis om in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk te zien en zo weinig mogelijk te regelen.
Als ik dan zo bij de gate zit te wachten, zit ik me bij iedereen af te vragen of ze bij mij in de groep zitten. Pas bij aankomst in Caïro zal ik de groep leren kennen. Ik ben namelijk niet echt geschikt voor groepsreizen. Altijd zeurende medepassagiers die het net even anders willen, altijd 10 minuten te laat komen, niks snappen en constant alles 10 keer vragen. Zoals je leest…. ik heb daar 0 geduld voor. Maar goed, ik kende de groep nog niet dus misschien werd dit wel een grote shock en waren mijn op eerdere ervaringen berustte vooroordelen zwaar onterecht.
Mijn vlucht viel in de categorie matig. Ik zat op de middelste stoel, wat een horrorstoel is. Constant strijd om de armleuning. Geen enkele kant op kunnen leunen zonder dat je tegen iemand aan stoot. Ik voelde me nog meer dan anders een sardientje. Gelukkig had ik wat slechte films om te kijken waardoor de 4.5 uur plus een uur vertraging toch nog aardig snel voorbij waren. Gedeeltelijk kwam dit doordat ik mijn nieuwe slaapgadget testte. Ik had mijn nieuwe opblaasbare kussen om zittend mee te slapen meegenomen om te testen. Test geslaagd. Zelfs op de middelste stoel kon ik er mee slapen. Mijn medereiziger naast me was zo vriendelijk om een stuk cake te bewaren voor als ik weer zou ontwaken uit dat oncharmante coma (want dat nieuwe kussen zorgt er voor dat je er niet uit ziet wanneer je slaapt, foto’s volgen misschien ooit wel 😉 ).
Oh dolletjes, bij aankomst in Caïro leerde ik al snel mijn groepsgenoten kennen. Ik reisde met handbagage, de rest reisde met hele grote koffers. Ik ga serieus elke dag controleren of ze andere kleren aan hebben. Want waarom neem je anders zo’n enorme koffer mee?
Midden in de nacht kwam Elisa van Flitter FeverFever ook aan. Ze had wat te laat geboekt en kon daardoor niet meer op de vlucht mee. Hopelijk kunnen we er dan samen op uit trekken en de groep met de gids mee sturen.
Zaterdag; een wereldwonder
Ik ben echt niet gemaakt voor groepsreizen. De ochtend begon met wachten, wachten en nog meer wachten. Eerst natuurlijk omdat mensen te laat waren (en waarom…. de lift kwam niet… tja, ga dan met de trap als je al 10 minuten op de lift staat te wachten). Daarna omdat ze te bang waren om na het ontbijt zelf te gaan pinnen en ze dus allemaal achter elkaar nog moesten pinnen bij een pinautomaat die de gids aan had gewezen. Even ter referentie; de pinautomaat was letterlijk 100 meter bij het hotel vandaan. Je hoefde er geen drukke weg voor over, geen slechte wijk te doorkruizen, geen rivier over te zwemmen en geen prikkeldraad muur over te klimmen. De pinautomaat was gewoon daar, heel dichtbij, te zien vanuit je kamer.
Maar goed, eindelijk in de bus geladen en van geld voorzien vertrokken we richting de piramides. Whoop whoop wereldwonder. Wat super gaaf om die in het echt te zien. En ook wel raar. Van die plaatjes die je altijd op tv ziet, maar nu in het echt. Zo beroemd dat de grote sfinx eigenlijk tegen viel. Die was in het echt veel kleiner dan ik dacht. Stiekem ben ik een beetje teleurgesteld over het effect wat uit blijft. Iets waar ik al jaren naar uit keek was in mijn hoofd blijkbaar groter geworden dan de werkelijkheid waar kon maken. De sfinx bleek slechts een grote kat en niet die woeste leeuw die ik dacht dat het zou zijn.
Desalnietemin waren de piramides zelf wel echt zo spectaculair als in mijn hoofd. Net als de mayatempels in de jungle van Belize zijn de piramides de perfecte plek om je fantasie de vrije loop te laten. Ok, je moet de 8.000 andere toeristen die er dagelijks komen even weg denken. En de zielige mishandelde paarden. En het afval. En de skyline van Caïro. En de eeuwig toeterende auto’s. Maar dan is het net zoals vroeger. In totaal zag ik in een dag 8 piramides en geen buikgriep. Ik zeg; 100% score.
Zondag; Caïro citytrip
Ik denk dat ik gewoon niet gemaakt ben voor mensen. Elisa had bedacht dat het leuk zou zijn om met een wildvreemde die ze ontmoette in het vliegtuig naar Egypte en een oud distributeur van haar werk af te spreken. Ik dacht al dat ik het beter niet kon doen, want ik had al te vaak ja gezegd op dat soort activiteiten en die vielen eigenlijk altijd tegen. Helaas was dat ook deze keer het geval.
Ik hou ervan om eindeloos door straatjes te dwalen, overal naar toe te slenteren, me laten verrassen door wat ik wel en niet zie, mijn nieuwsgierigheid te volgen. Maar ik heb ook een plan – een lijstje met punten die ik sowieso gezien wil hebben. Met iemand op stap betekent meestal veel wachten. Wachten tot hij klaar is met het gebed, wachten op een te uitgebreidde lunch in een ietwat vies restaurant, overleggen, stukken dubbel lopen, nog wat meer wachten. Op een gegeven moment was ik doodmoe. Niet omdat ik nou zo ver gelopen had, maar van het gehang en de vaak niet echt boeiende omgeving.
Caïro is een chaotische, vieze maar ook vreselijk mooie stad. Vervallen, vervuilde gebouwen worden afgewisseld met statige, bijzondere bouwwerken. De herrie houdt nooit op. Deze stad leeft niet, deze stad is hysterisch. En dat kost energie. Ik heb veel van de wereld gezien maar ik denk dat Caïro de lawaaiigste stad is waar ik ooit ben geweest. Waar je zelf rust kunt vinden is waar gebeden wordt. Getooid met mijn hoofddoek slenterde ik van moskee naar moskee. En ik kan je vertellen, daar heeft Caïro er veel van.
In Caïro lijken er weinig regels te zijn. Het verkeer is echt een grote chaos. Oversteken voelt als dat spelletje Frogger waarbij je zigzaggend moet proberen met al je ledematen nog aan je lijf de overkant te halen. De enige regel die ik ze echter wel extreem strikt heb zien handhaven is dat je je schoenen uit doet in een moskee. Ik snap dat ze dat willen voor mensen die komen bidden. Maar zelfs de bewaker bij de ingang (waar hij zijn schoenen nog aan had) rende op sokken rond door de moskee. Ergens klopt dat beeld dan toch niet. Gummiknuppel en deftig uniform en dan op je sokken.
