Het leven van een zakenvrouw; twijfels, succes en bluf

Een persoonlijke blog over uiterlijke schijn, twijfels en succes. Want gedeelde smart is halve smart zeggen ze toch? Bij deze dan een inkijkje in hoe dit leven als volwassene me af gaat.

Ik ben al weer 36 jaar oud en werk al weer 12 jaar als internationaal manager over de hele wereld. Dit is het derde bedrijf waarvoor ik dat doe. Ongeveer 30-40% van mijn tijd spendeer ik in het buitenland. Ver weg en dichtbij. Ik stuur inmiddels een internationaal team aan wat zit zich de komende tijd verder uit gaat breiden en ben recent gevraagd om in het Management Team plaats te nemen. In mijn laatste functioneringsgesprek heb ik te horen gekregen dat ik zeer goed functioneer en dat ik excelleer in crisis management en positiviteit.

Tot zover klink ik succesvol

Tot zo ver klink ik heel succesvol. Maar in mijn hoofd geloof ik het zelf niet. Ik heb het idee dat ik gewoon mazzel heb. Mazzel met deze resultaten. Mazzel met gunstige omstandigheden. Mazzel met er mee weg komen, denk ik.

Ik had altijd hele verwachtingen van het volwassen leven. Dat zou het moment zijn waarop ik dingen wist, echt iets zou kunnen, verstand kreeg van zaken en de wereld zou begrijpen. In de praktijk viel dat zwaar tegen. Ik had nog steeds het gevoel dat ik niet per se heel veel beter was dan de zestienjarige versie van mezelf die een schoolopdracht moest doen. Je weet wel, zo’n opdracht die je dan kreeg en dat je geen idee had waar te beginnen of hoe nu verder en dat je hoopte dat je groepsgenoten wel iets zinnigs in te brengen hadden. Vaak was dat niet zo en staarden we wat in het rond, bladerden wat door onze boeken en zetten een ‘zeventje’ in elkaar. Aan het einde moest je deze presenteren en had je het idee dat je verhaal kant nog wal raakte. Ik had het idee dat dit allemaal anders zou zijn wanneer ik aan het werk zou gaan.

Ik werk al jaren in verschillende zware internationale banen, dus je zou denken dat ik genoeg ervaring op heb gedaan in al die tijd. En dat heb ik ook echt wel.

Maar toch voelt het nog steeds “alsof ik ermee weg kom”.

Het is niet dat ik weinig zelfvertrouwen heb, of een laag zelfbeeld. Ik denk eerder dat het probleem zit in mijn hoge standaard. Of misschien is het toch onzekerheid? Of zou het teleurstelling zijn over dat dit nou volwassen zijn is? Dat die illusie van vroeger echt een illusie is gebleken (lol, nu klink ik als Marco Borsato…. wat trouwens ook een illusie is gebleken).

Waarom heb ik dat zelf niet bedacht?

Iets wat ik zelf maak of doe, voldoet niet snel aan mijn eisen. Bij anderen zie ik juist allemaal geniale ideeën. Neem als voorbeeld de presentaties die ik moet geven. Ik zit in een team met een aantal managers. De laatste keer was de vraag of we ons strategisch vier-jarenplan wilden presenteren. Wanneer ik mijn presentatie geef, dan heb ik het idee dat het een weinig creatieve aanpak is die vooral heel cliché is. Zie ik daarna andermans presentatie dan vraag ik me telkens af ‘waarom heb ik dat niet zelf bedacht?’. 

Mogelijk dat mijn beroepskeuze ook niet helpt bij dit probleem. In een commerciële rol en nog meer in de rol als manager staat mijn werk bol van de meetbare doelen. Doelen met een afgebakend ‘falen’ of ‘slagen’. Wanneer ik faal (bijvoorbeeld een target niet gehaald) dan kan ik goed uitleggen waar het aan ligt. Maar wanneer ik slaag, dan ineens is het niet dankzij mijn eigen kunnen. Dan zit toevallig de markt mee en pakken daardoor mijn plannen goed uit. Plannen die ik voor mijn gevoel nauwelijks zelf heb bedacht, maar vooral heb gehaald uit de brainstorm sessies met mijn collega’s (samengestelde gejatte ideeën dus). Ik zou nooit 1 op 1 een idee kopiëren maar ik kan wel heel goed uit allemaal verschillende ideeën een nieuw plan maken. Zelf vanaf niks beginnen daarentegen dat lukt me niet want geen enkel idee wat ik bedenk is leuk genoeg.

Hoeveel impact heb ik nou werkelijk?

Ik heb het hier met Maarten ook vaak zat over gehad. Hoeveel impact heb je nou werkelijk op je buitenlandse partners? Ben je echt zelf verantwoordelijk voor de betere resultaten? Of was dat zonder jou ook wel gebeurd? Voor mijn gevoel reikt mijn invloedssfeer helemaal niet zo ver als dat mijn taakomschrijving doet geloven. Ik heb oneindig veel vergaderingen, maar bewerkstellig ik daarmee ook echt gedragsverandering?

Of dit negatieve beeld reëel is? Waarschijnlijk niet want anders had ik niet gezeten waar ik nu zit, toch? Ik heb een bewezen staat van dienst als het gaat om het halen van omzetdoelen, strategische activiteiten ontplooien, een team aansturen en crisismanagement. Maar als ik naar deze behaalde resultaten kijk denk ik alleen maar ‘wat had ik daar nou eigenlijk mee te maken? Heb ik werkelijk enige vorm van impact gehad hierop?’ 

In mijn werk resulteert dit in uitstelgedrag. Ik begin pas aan het businessplan vlak voor de deadline. Ik zou nooit een deadline overschrijden en ik zou ook nooit activiteiten uit de weg gaan wanneer ze horen bij mijn takenpakket. Maar ik kan me soms wel verloren voelen in de activiteit zelf. Het voelt een beetje alsof ik geen grip heb op mijn eigen werk. 

Hoe ik dan toch nog normaal kan functioneren?

Om die twijfels de kop in te drukken werkt het voor mij het beste om te kijken naar een ander. Hoe doet mijn collega op dat onderwerp het ten opzichte van mij? Bijvoorbeeld mijn cliché idee in die presentatie was zo cliché nog niet want alle teams hebben besloten het idee over te nemen. Precies dat wat er voor zorgt dat ik twijfel, zorgt er ook voor dat die twijfels weg gaan.

En dat is misschien nog wel de moeilijkste balans. Het is niet gezond om jezelf te vergelijken met een ander. Daar krijg je al die eetstoornissen en depressies van. Toch kan jezelf vergelijken met een ander ook rust geven. Het kan bevestigen dat het zo goed is en geen directe verdere verbetering nodig heeft. Helaas wipt dat gevoel van de ene naar de andere kant zonder dat ik het zelf door heb. Hebben ze me alleen aan het management team toegevoegd omdat ze net als alle grote Nederlandse bedrijven meer vrouwen aan de top moeten zetten? Of ben ik eigenlijk gewoon heel goed in wat ik doe? Ik weet het niet, maar ik blijf maar gewoon door bluffen en dan zie ik wel waar het schip strand. Misschien is dat nog wel de beste oplossing;

Fake it till you make it!