Een tweede week in Oman. Temperaturen daalden zo hard dat ik het nu weer koud had. Het is ook nooit goed. Maar eerst konijnenspam, want die hebben het nooit koud met hun luxe bontjas.
Die witte gedroeg zich bij de oppas precies zoals we hem kennen
Zondag: de saaiste autoreis ter wereld
Een lange dag in de auto. We zouden van Salalah in het zuiden van Oman naar Nizwa in het noorden rijden. 900 kilometer door het Empty Quarter. Het Empty Quarter is het deel van Oman en Saudi Arabië waar niks is. Maar dan ook echt niks. Ik dacht dat ik wel wist hoe niks eruit zag aangezien ik nogal eens naar Friesland op en neer rijdt (ik heb Friese ouders dus ik vind dat ik van Friesland mag zeggen dat het er verrekte leeg is), maar als je eenmaal in het Empty Quarter bent zie je pas de werkelijke betekenis van leeg.
Check die heuveltjes in de verte. Het hoogtepunt van een uurtje rijden. Eindelijk afwisseling
Salalah is groen. Wanneer je de stad uit rijdt, gaan de boompjes langzaam over in struiken en van struiken langzaam over in pollen met kleine plantjes, tot het laatste groen verdwenen is. De bergen veranderen in heuvels, de heuvels in hobbels, de hobbels in rotsen, tot ook die rotsen verdwenen zijn. En dan is het nog negen uur rijden met uitzicht op niks. Geen steen, geen hobbel, geen leven. Af en toe vergezellen elektriciteitsmasten me. Om de 200 kilometer een benzinestation. En de rest van de tijd alleen maar leegte. Wat een bizarre reis. Maar op de een of andere manier ook heel rustgevend. Echt leeg is best een mooi uitzicht en fijn gevoel. Al had dat best twee uurtjes korter mogen duren dat lege gevoel.
Militair transport onderweg richting Dhofar
Temperatuurupdate; we vertrokken met een fijne 24 graden in Salalah en schoten al snel omhoog naar 38 graden. Dat bleef bijna zo tot zonsondergang. We zijn helaas weer terug in de hitte.
Eindbestemming was Wadi al Muaydin vlakbij Nizwa. Wadis hebben een risico dat ze ineens volstromen bij regen in de bergen maar aangezien deze wadi zelfs elektriciteitsmasten voor een dorp heel wat verderop had, durfden we de gok wel te nemen dat er voorlopig geen water doorheen zou stromen (dat denken die meerdere toeristen per jaar die verzuipen in Oman door een flashflood waarschijnlijk ook allemaal). Tussen hoge berghellingen kampeerden we onder een boom.
Samen ontbijten in Wadi Al Muaydin
Uitzicht vanuit de tent
Maandag: koud
Het duurde lang voordat de zon onze tent – ingeklemd tussen de bergen – had bereikt dus konden we heel langzaam wakker worden en opstaan. Terug in het noorden liggen de temperaturen meteen weer een heel stuk hoger overdag dus wat moeten we dan eens doen? Maar ik had een plek gevonden waar de zon ons niet zou kunnen volgen; Al Hoota grotten.
In de jaren zestig pas ontdekt en sinds 2006 pas toegankelijk voor mensen zonder abseil- en grot-ervaring. Al Hoota caves is een vijf kilometer lange grot met een 800 meter lang ondergronds meer. In dit meer leven unieke blinde vissen. Daarnaast vind je er een vleermuis soort die alleen in Oman, Pakistan en Iran voor komt. Er leeft ook een spin met acht poten (hebben ze dat niet allemaal?!?) en acht ogen. Of we deze wilden zien? Euh, nee natuurlijk, want dan vraag ik me de rest van de wandeling af of ik door een web ga lopen of per ongeluk eentje vanaf het plafond op me gaat vallen. Al viel de lengte van die wandeling mee dus ik had nog maar een paar honderd meter te gaan om die enge spinnen te ontlopen. Uiteraard werden de spinnen goed uitgelicht zodat ik ze in detail kon bestuderen. Zucht, dat gaat weer mooie nachtmerries opleveren in de nacht. Met een toeristentreintje en overal loopbruggen was deze grot bezoeking trouwens zeer geschikt voor de koeltezoekende luiaard in mij.
We reden verder door wadi’s en over plantages met palmbomen, langs verlaten huisjes verder de bergen in. Eindpunt van de reis zou de hoogste berg van Oman worden; Jebel Shams. Met ruim 3.000 meter en veel beloftes in de Lonely Planet had ik goede hoop dat het daar koeler zou zijn. Onderaan de berg begonnen we met 32 graden. Helemaal op de top was het nog maar 22 graden. En dat op het heetst van de dag. Goed genoeg voor ons. We besloten rond het middaguur ons kamp op te slaan op de rand van een klif, een heel eind bij de weg vandaan (lang leve onze 4wd).
Kamperen bovenop de hoogste berg van Oman; Jebel Shams
Na een fantastisch zonsondergang werd het tijd om de slaapzak in te duiken. Zonder zon werd het heel rap heel koud. Gelukkig kwam ik voorbereid na al mijn Kirgizië bevriezingsverschijnselen. Gewapend met een muts op mijn hoofd, skisokken, longsleeve en een dikke legging aan kroop ik mijn slaapzak in voor de koudste nacht tot nu toe.
Dat koud was maar relatief. De temperatuur daalde niet eens onder de 10 graden.
Bleek het in Oman helemaal niet zo koud te worden dus ik zweette me kapot. Al was mijn muts absoluut onmisbaar. Maar dat was meer tegen de zandstorm die halverwege de nacht over het plateau waaide. Omdat de sterrenhemel elke nacht best mooi is om te zien, hebben we alleen de hor van de tent dicht en daar past heel fijn zand heel goed tussendoor. We kregen voor die zandstorm dan wel weer mooie vallende sterren terug.
Een witte Snickers, koele lucht, zonsondergang op mijn eigen berg; het leven wordt niet beter!
Dinsdag: rare man
Toen het langzaamaan licht werd sleepte ik mijn bed naar buiten om te genieten van de opkomende zon op het plateau. Hoor ik ineens achter me allemaal hoefjes, wandelt er een hele kudde schapen langs, niet veel later gevolgd door de herder. Deze maakte een praatje met ons en stond veel te dicht in mijn persoonlijke ruimte. 
Zonsopkomst vanuit de tent
De temperatuur liep snel op naar een fijne 20 graden dus we besloten een dag langer op de top te blijven. Maar we bleken op een soort geiten Utrecht Centraal te zitten. De hele dag door hobbelden er geitjes langs. Zodra ze onze pan, waar ik in de ochtend tosti’s in had gemaakt, tegen kwamen, lebberden ze die helemaal uit voor het zout. Die pan hadden we misschien iets hoger moeten zetten.
Maarten die niet door heeft dat hij door een geit in de gaten wordt gehouden
De herder kwam nog twee keer langs en was gewoon raar. Hij raakte me op mijn schouder aan tijdens het vertellen van een verhaal wat echt ontzettend grensoverschrijdend is in dit land. Dan is het toch wel ongemakkelijk om midden op een berg te staan in the middle of nowhere. We waren een flink eind bij de weg vandaan. Na lang negeren besloot de man weer te vertrekken.
Maarten had bedacht dat deze lanterfanter dag het beste afgesloten kon worden met een film. Hij had wat offline Netflix materiaal klaar gezet op zijn telefoon voor een avond als deze. Ik vatte het geniale plan op om Resident Evil: The Final Chapter te gaan kijken. Zombi’s, duizend schrikmomenten en non-stop gevechten, goed idee in een tentje eenzaam op een berg.
Midden in de film hoorden we voetstappen rondom de tent en gerommel bij de auto. Hebben wij weer; overvallen in Oman. We zetten snel de film stop om te luisteren. Ongeveer vier mensen. Wat nu?
Ineens doemen twee grote schaduwen voor onze tent op. Oh nee wacht, het zijn twee ezels (nerveus lachje..).
Zonsondergang vanuit de tent
Woensdag: en toen zaten we vast
We besloten na drie dagen de Jebel Shams bergen achter ons te laten en onze reis verder voort te zetten. Van Al Hamra naar Al Rustaq hadden we bedacht dwars door de bergen te rijden. Het was de mooiste route van heel Oman. Foto’s laten bij zulke indrukwekkende landschappen jammer genoeg maar weinig zien van hoe imposant deze route was. Steile bergwanden, oases, diepe kliffen, mooie vergezichten. Ik had bijna niet meer gedacht dat er zulke spectaculaire stukjes te vinden zouden zijn in het relatief eentonige Oman. Dit was absoluut het mooiste stukje Oman.
Snake Gorge in Wadi Bani Awf; de mooiste route van heel Oman
En het was tevens het meest uitdagende stukje rijden. De weg was zelden breed genoeg voor twee auto’s en het stroomde op deze Nationale Feestdagen (ze hadden in Oman vijf dagen feest vanwege de sultan) natuurlijk helemaal vol met Omani’s op deze mooiste plekken van Oman.
Toen sloeg het noodlot toe. Halverwege een extreem steile beklimming kwamen we net na een haarspeldbocht vast te zitten. Spinnende wielen op onze 4wd maar het hielp niks. Nou ja, niks…. het hielp heel goed om mijn hartslag door het dak te laten gaan. Wij gingen niet tegen die berg opkomen. Uiteraard kwam er tegelijk een tegenligger naar beneden. Dus ik moest een stuk achteruit terug de berg af. Het voordeel van vast zitten op een helling is dan wel weer dat achteruit de helling af vrij makkelijk gaat. Toen de weg weer vrij was, waagden we nog 1 poging. Met een klein aanloopje kwamen we voorbij het verrotte punt en hobbelden we de rest van de berg op.
Een oase ineens midden tussen de bergen
Gelukkig werd het nog wat erger. Af en toe dweilden we naar beneden. De wielen draaiden niet en toch bleven we vooruit glijden zo stijl waren de hellingen waar we op stonden. Vaak hield het onvrijwillig afdalen na een paar meter gelukkig wel op. Ja dit was een uitdagend stukje weg van 50 kilometer. Maarten en ik highfiveden heel wat af bij alle overwinningen.
We sloegen kamp op tussen de bergen voor onze laatste nacht kamperen en besloten in de tent The Haunting of Hill House te kijken. Geen idee waarom we dat nou weer een goed plan vonden om alleen in ons tentje in the middle of nowhere te doen. Je zou denken dat ik had geleerd van de nacht daarvoor, maar nee, zo snugger waren we zeker niet. Zal die hoogte wel zijn. The Haunting of Hill House is hartstikke eng dus elk geluid buiten bezorgde me een hartverzakking. Nope die serie ga ik zeker niet verder kijken en al helemaal niet buiten in het donker, van de buitenwereld gescheiden door slechts een tentdoek.
Een laatste nacht kamperen in de bergen
Donderdag: dolfijnen en schildpadden
Vroeg eruit om terug te keren naar de hoofdstad Muscat. Ons kampeeravontuur zit erop. Om de tijd te doden tot we in onze Airbnb terecht konden, gingen we snorkelen en dolfijnen spotten. Beiden zijn gelukt. Ik zag voor het eerst in mijn leven de Indo-Pacific dolfijn die naarmate deze ouder wordt langzaam roze kleurt. Honderden dolfijnen zwommen onder, langs, achter en voor de boot.
Ik had wel zeer sterk mijn twijfels bij hoe eco en duurzaam deze tour was. Ik kreeg niet de indruk dat er afspraken waren gemaakt tot afstand van de groep. Of dat er afspraken waren over het gebruik van de motor in de buurt van de dieren.
Heel veel tropische visjes
Tijdens het snorkelen zagen we twee soorten zeeschildpadden, heel veel vissen, maar nog veel meer zee-egels. Ik ben een schijtluis in het water en dreef panisch rondpeddelend zo veel mogelijk perfect horizontaal in het water zodat ik geen zee-egel per ongeluk kon raken. Iets wat iemand anders wel lukte en die hield er meteen een nare wond aan over. Nog meer bevestiging dat ik hard moet blijven zwemmen om al dat leven zo veel mogelijk voor te blijven. 
Aan het einde van de boottocht werden we afgeleverd waar we ook opgepikt waren, het ultraluxe Chedi hotel (600 euro per nacht duur). We hadden inmiddels een week geen douche meer gezien, moesten er vroeg uit om vanuit de bergen op tijd te zijn om de auto in te leveren en liepen in afgetrapte kleren. Niet echt een uitstraling die goed paste bij deze ultraluxe omgeving. Maar fuck dat, wij hadden honger en wilden verwend worden na al die dagen op de grond slapen en in 1 pannetje koken. We hadden een geweldige lunch die in een keer net zo duur was als al het eten wat we tot dan toe hadden gekocht, maar het was zo ontzettend lekker. De beste paddenstoelrisoto ever en ontzettend lekkere sushi (yep ik bestel dan ook meteen alles van de kaart waar ik zin in had).
Om nog een keer te laten zien hoe eerlijk en fantastisch de mensen in Oman zijn. We namen een taxi met een chauffeur die weinig Engels sprak en niet wist wat we allemaal wilden (pinnen, bagage ophalen, naar een of andere vage buitenwijk). Blijkbaar schaamde hij zich daar zo voor dat hij ons zei dat we zelf mochten beslissen wat we die taxirit waard vonden.
Ik heb nog nooit een taxichauffeur mee gemaakt die me zelf mijn prijs laat bepalen.
De man heeft de hele route zitten lachen en vroeg steevast bij elke afslag (en dat zijn er veel in 30 kilometer) of we er al af moesten. Dit moet absoluut het allervriendelijkste land ter wereld zijn.
Superdeluxe eten bij Chedi Hotel
Yep, dit hotel kunnen wij absoluut niet betalen
Vrijdag: geen zin meer
Ik had wilde plannen om Muscat te ontdekken, maar besloot uiteindelijk om alleen maar naar het koffietentje om de hoek te lopen om wat te eten te halen. Muscat is heel erg ruim opgezet waardoor je overal heen moet met een taxi. Daarnaast is het aantal highlights in Muscat zeer beperkt. Ik denk dat je er prima een dag of misschien wel twee wat te doen kunt hebben, maar het is zeker geen stad om een gezellig stedentripje heen te maken.
Helemaal lege wegen in de hoofdstad Muscat
Tegen het einde van de ochtend kwamen de zwemgodin en partner langs om hun bagage te dumpen. Zij hadden grotendeels een andere route afgelegd en we zouden elkaar in Muscat weer treffen. Zij hadden ook grootste plannen voor hun laatste dag in Muscat maar kwamen uiteindelijk ook niet meer van de bank af.
Dus daar zaten we dan in onze Airbnb villa te internetten en te hangen. Yep, zo spannend kan dat reizende leven zijn. Niks hippe tentjes, avontuurlijke beklimmingen, nachtbrekende feesten, geweldige uitzichten. Gewoon een oninspirerende villa om op de bank te hangen ergens in een buitenwijk van Muscat.
Hoogtepunt van de dag: een kameelburger
Zaterdag: kitsche kamelen
Tijd om weer naar huis te gaan. We reisden de hele route achterstevoren. Eerst in bijna acht uur naar Londen en dan na drie uur wachten nog een laatste uurtje naar Amsterdam. Maar eerst natuurlijk het laatste geld opmaken aan slechte vliegveld souvenirs. Ik liep de winkel uit met lippenbalsem van kamelenmelk en echt een foeilelijke gouden kameel bezet met nep edelstenen.
Maarten en ik hadden het geluk dat we de hele rij voor onszelf hadden waardoor we een comfortabele reis hadden. Vier films later waren we alweer in Londen. Red Sparrow is trouwens nog wel een goede filmtip. De rest was allemaal slecht dus daar zal ik je niet mee vermoeien. Red Sparrow is een film met die vrouw uit de Hunger Games. Het verhaal is iets in de trant van Russische spionnen, liefdes, bedrog en zo.
Discutabele literatuur op de luchthaven
Overal in huis zijn allerlei foeilelijke souvenirs te vinden. Soms als gebruiksvoorwerp zoals een suikerpotje, soms als jurk. Ik heb na jaren trouwe dienst mijn favoriete groene vakantiejurk achter moeten laten in Oman. Hij was afgeleefd en op. Deze jurk heeft al zoveel vakantie meegemaakt dat het tijd is voor een nieuw vakantiekledingstuk.
Zondag: natuurlijk Soura
Na een nacht in mijn eigen favoriete bed was het natuurlijk tijd om al onze kinderen weer te zien. De konijnen raceden door de tuin na twee weken huisarrest. Soura keek enkel verveeld op naar me zich afvragend wat ik nu weer voor wilde plannen had (*vermenselijkt pony nog wat verder). Ik hing zo ineens vier uur op stal rond en hobbelde een lang rondje door het bos. Ik was ijskoud toen ik terug kwam en plofte neer voor de tweede documentaire van Making a Murderer op Netflix. Ik kan er soms echt niet met mijn hoofd bij hoe slecht in Amerika politiewerk wordt gedaan. Nou moet ik natuurlijk niet alles geloven wat er op tv te zien is, maar dit ziet er wel echt heel kansloos uit. En dan te bedenken, dat als Steven Avery onschuldig blijkt te zijn, dat al de tweede keer is dat hij in Amerika onterecht de gevangenis in is gegaan. Hij heeft letterlijk bijna zijn hele leven achter de tralies doorgebracht vanwege incompetente, bevooroordeelde politieagenten.
Mijn nieuwe foeilelijke souvenir uit Oman