Jaaroverzicht 2017; relatiecrisis, mijn eigen blog, eenzaamheid en de toekomst

2017 was een jaar van hoogtepunten en dieptepunten, maar ook van nieuwe en oude ervaringen. Soms verlies ik perspectief op mijn leven door alles wat ik doe. Dan leef ik voor 130% en raak ik de draad van mijn eigen leven helemaal kwijt. Dit jaar was dat helemaal het geval. Het was een jaar van extremen. Ik ging door een zware relatiecrisis maar reisde ook door het fantastische Kirgizië. En daar hielden de hoogtepunten en dieptepunten van 2017 niet op. Ik beleefde er nog veel meer in 2017.

Wat was nieuw in 2017?

Mijn eigen blog

2017 was het jaar waarin ik voor het eerst begon met deze blog en ik had nooit gedacht er zoveel plezier van te hebben. Niet alleen het schrijven, maar vooral het ontmoeten van mensen die precies begrijpen hoe het leven waarin je zoveel van huis bent, eigenlijk is. Er ging een hele nieuwe wereld met gelijkgestemden voor me open. Ik hoop dat ik in 2018 weer net zo veel inspirerende mensen ga ontmoeten.

Nieuwe bestemmingen

Maar ik deed meer voor het eerst dit jaar. Ik ging voor de eerste keer naar Oeganda. Ik ging hier voor mijn werk heen en was meteen van plan om daar terug te keren voor vakantie, wat een fijn land is Oeganda. Dat terugkeren voor vakantie is helaas nog niet gelukt, maar ik kom zeker terug om Oeganda ook eens te bekijken zonder werkverplichtingen. Misschien dat ik Maarten dan ook kan overtuigen om eindelijk die roadtrip van Egypte naar Zuid Afrika te maken.

Ik ging voor het eerst naar Kirgizië waar ik de reis van mijn leven maakte. Ik ging met de zwemgodin twee weken paardrijden in de bergen van Kirgizië. Via de oude Zijde Route reden wij al kamperend onder af en toe loodzware omstandigheden de mooiste paardrijtocht die ik ooit gereden heb.  

Ik hield er zelfs een hele gave tattoo aan over. Na al deze jaren reizen weet ik zeker dat het reizen nooit zal stoppen, maar na de reis in Kirgizië weet ik zeker dat ik ook altijd verliefd blijf op de natuur en op nieuwe culturen. Om voor eeuwig tussen de bloemen te staan vereeuwigde ik deze op mijn been.

 

Uitbreiding van ons gezin

Maarten en ik kregen samen twee nieuwe “kinderen”. Loki – gedumpt in het bos – kwam ons huis verblijden met zijn chagrijnige gebrom. Niet veel later trouwde hij een vrouw die het wonder boven wonder met hem uit kon houden. Nog elke dag genieten Maarten en ik van alle rotzooi die ze met z’n tweeën uithalen.

 

Dieptepunten van 2017

Maar 2017 was niet alleen maar mooi. Eerlijk gezegd was het een loodzwaar jaar waarin de dieptepunten te diep waren om de hoogtepunten daarvoor te laten compenseren. Netto gaat voor mij 2017 te boek is als verlies. Gelukkig ligt de lat voor een fantastisch 2018 dan heel laag en kan het vanaf hier alleen maar beter gaan.

Relatiecrisis

2017 was het jaar van de relatiecrisis. Maarten zit bijna het hele jaar thuis vanwege zijn burnout die uiteindelijk geen burnout, maar een depressie bleek te zijn. Dit heeft grote gevolgen voor onze relatie gehad. Zo besloot hij halverwege het jaar om er een punt achter te zetten en naar zijn vader te gaan om twee weken later weer terug te komen met dat dat ook de oplossing niet was. Ik snap inmiddels wel waarom zoveel relaties waarin een partner psychisch gezien de rek eruit heeft, uiteindelijk op de klippen lopen. Het is onmogelijk om samen te leven met iemand die in een dergelijke situatie zit. Gelukkig keerde het tij tegen de herfst toen een nieuw leger aan hulpverleners erachter kwamen dat hij helemaal geen burnout bleek te hebben dus dat zijn hele behandelplan van de acht maanden daarvoor totaal verkeerd was.

Helaas waren dat wel acht hele zware maanden waarin ik me volledig weg heb moeten cijferen en bijna alles om Maarten draaide. Ik kon mijn ei niet meer bij hem kwijt en had eigenlijk geen thuis meer om op terug te vallen. Nu we 2017 achter de rug hebben, ziet het er weer veel zonniger uit, ondanks de donkere winter waar we in zitten.

Twijfels

Twijfels waren niet nieuw in 2017. Ik twijfel nogal eens of dit leven is wat ik wil. Het klassieke probleem van mijn generatie (of van elke generatie?). Ik heb een hele gave baan, maar ik maak daar ook opofferingen voor. Is dat het wel waard? Is dit wat ik de komende 40 jaar wil doen? Zou ik ergens anders gelukkiger zijn? Ben ik bereid het reizen op te geven voor meer vrije tijd? Zou ik me gaan vervelen in een reguliere kantoorbaan? Zal ik alles verkopen en net als al die hippe wereldreizigers voor onbepaalde tijd vertrekken? Maar dan ga ik Soura waarschijnlijk te veel missen. Allemaal luxe problemen natuurlijk. Iets wat ik me maar al te goed realiseer wanneer ik in Afrika ben. Maar toch blijf ik twijfelen.

Eenzaamheid

Naast twijfels over mijn leven voelde ik me ook geregeld eenzaam. Door de burnout van Maarten is het fundament onder onze relatie uit geslagen, dus had ik niet altijd een thuis om op terug te vallen wanneer ik ergens mee zat. En hoe lief de vrienden ook zijn die voor je klaar staan, het is niet hetzelfde om hen te bellen om te praten over waar je mee zit versus iemand die thuis op je wacht met een slechte film en veel te veel snoep en je zo goed kent dat ie precies weet wat je nodig hebt.

Maar dat was niet de enige eenzaamheid. Ik werd dit jaar 34 jaar oud. Vrijwel iedereen is druk bezig met de wereld nog voller te maken en in rap tempo kinderen eruit te perzen, maar ik niet. Ik zie sommige vriendschappen verwateren omdat de peuterzwemles belangrijker is en de focus verschuift naar gesprekken over de gevaren van het gebruik van een Maxicosi. Niks in het leven is eeuwig, zo ook vriendschappen. En dat is prima, want dat is hoe het met alles gaat. Maar af en toe heb je dan ineens een dag waarop je denkt ‘wat zijn er nog maar weinig vrienden over’.

Gelukkig kwamen daar ook mooie nieuwe vriendschappen voor terug. Ik leerde nieuwe mensen kennen die hetzelfde in het leven staan, die dezelfde doelen en ambities hebben en die dezelfde activiteiten leuk vinden. Ik merk dat ik meer dan ooit behoefte heb aan gelijkgestemden. Voor mijn werk moet ik altijd geïnteresseerd zijn in anderen, altijd onthouden wat zij belangrijk vinden en hoe het met hun gaat, ook als me dat eigenlijk helemaal geen zak interesseert. Ik kan het vaak gewoon niet meer opbrengen om in mijn privéleven interesse te tonen in mensen die me echt niet boeien. Dan switch ik in het gesprek automatisch naar werkmodus en veins ik interesse. Dit kost zo veel energie dat ik dit soort gesprekken als het even kan liever uit de weg ga.

Des te meer energie krijg ik van de mensen die me fascineren met hun leven, die me raken met hun verhalen en die me boeien met hun keuzes. Soms spreek ik ze maar één keer in een vliegtuig, in een restaurant of in een hotel, soms worden we vrienden voor het leven. Ik ben lang geleden al van het idee afgestapt dat je voor elke vriendschap moeite moet doen. Vrienden moeten juist energie geven en niet energie kosten dus als gesprekken altijd aanvoelen als werk, dan is het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Natuurlijk ben je er voor elkaar wanneer het moeilijk is, maar een zuigende vriendschap doe ik niet meer.

Vermoeidheid

Op mijn werk vertrok een collega en kreeg ik een veel te groot takenpakket. Daarnaast reisde ik heel veel, zowel privé als voor mijn werk. En was Maarten een hand vol en zoog hij veel energie. Resultaat; ik was en ben steeds moe. Ik schreef al een blog over hoe mijn baan er in 2017 uit zag. Wil je weten hoeveel landen ik bezocht en hoeveel dagen ik van huis was? Klik dan hier.

Ik lees veel blogs waarin ik mensen zie schrijven over deze vermoeidheid. Het leven raast langs je heen en voor je het weet staat 2018 al weer voor de deur. Je kunt te veel hele gave dingen doen en vervolgens afgestompt raken voor al het moois, je kunt te veel narigheid op je bord krijgen en een ellendig jaar hebben. Wat de reden ook is, het leven vliegt voorbij en dat wil ik niet langer. Blijkbaar ben ik niet de enige met dat probleem.

Wat brengt de toekomst?

2018 gaan we het anders doen, want dit kan de bedoeling niet zijn. Ik ben van mening dat klagen geen zin heeft, want daarmee raken je problemen niet opgelost. Klagen is af en toe best lekker, maar uiteindelijk gebeurd er helemaal niks wanneer je alleen maar klaagt. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen geluk, ook als mijn werkdruk exponentieel toe neemt, of mijn partner met een mis-gediagnostiseerde burnout rond hangt, of ik veel te veel werkreizen plan. En dus heb ik in 2018 de keuze om het anders te doen, want uiteindelijk wil ik alleen maar gelukkig zijn. Dus wat ga ik dan allemaal anders doen?

• Ik ga tot rust komen met Maarten tijdens een yoga retreat in Marokko. We doen geen van beiden aan yoga, dus dat wordt waarschijnlijk eerder lachtherapie.
• Ik ga paardrijden op de Azoren. Totaal anders dan Kirgizië. Geen tenten opzetten, geen sneeuw, geen bergpassen, maar juist groene bossen, blauwe zee, bijzondere meren en een fijne boerderij om te verblijven.
• We gaan op trip met vrienden naar Oman. Dat is al de derde vakantie in dit rijtje… maak ik nu weer dezelfde fout door mijn jaar te vol te plannen? Alle drie deze reizen worden relaxte reizen. Geen fysieke uitputting, geen jetlags, geen weken van huis. Uiteindelijk word ik het meest gelukkig van reizen dus zal ik altijd weg blijven gaan. Maar ik kan er wel voor kiezen om dat op een andere manier te doen.
• Ik ben al gestopt met vrijwilligerswerk bij de gehandicapte man en blijf alleen bij het Syrische gezin werken. Ik haal ontzettend veel plezier uit alle gesprekken met de Syriërs over hun belevingswereld en hoe ontzettend vriendelijk ze in het leven staan.
• Ik ga minder op reis voor mij werk en ga meer online meetings organiseren.
• Ik ga minder vaak ‘ja’ zeggen op alle sociale verplichtingen en kritisch kijken waar ik echt energie uit haal en daar meer in investeren.
• Ik ga meer tijd maken voor Soura, vaker met haar de bossen in trekken, misschien eindelijk die 50km rit maken die ik al zo lang wil maken en allemaal mooie avonturen beleven te paard.
• Ik ga op mijn werk kijken of ik over kan stappen naar parttime zodat ik doordeweeks overdag kan paardrijden en niet altijd afhankelijk ben van het weekend (als ik überhaupt in het weekend in Nederland ben en niet voor mijn werk op reis moet).