Ik reis veel en vaak. Zowel voor mijn werk als privé ben ik geregeld in het buitenland te vinden. Een internationale baan is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb. Ik zag ineens gratis de hele wereld, kwam op bestemmingen waar ik zelf nooit naar toe was gegaan en had een ongekende variatie in mijn werkdagen.
Wanneer ik uit het vliegtuig stap, ben ik dolgelukkig
Wanneer ik uit het vliegtuig stap, ben ik dolgelukkig. Mijn werkdag beginnen met een Afrikaans zonnetje op mijn gezicht, mijn werkdag afsluiten in de sneeuw in Bulgarije. Ik ben nu tien jaar verder in dit type werk. Tien jaar waarin ik voor mijn werk gemiddeld 70 dagen per jaar in het buitenland zat. Met gemiddeld 260 werkbare dagen per jaar is dat bijna 30% van mijn tijd. Als je daar alle vakanties bij op telt, slaap ik heel vaak niet in mijn eigen bed en kwam ik heel veel avonden niet thuis. Dit heeft effect op alle aspecten van mijn leven. Ik schreef eerder al een blog over hoe het is om allebei een internationale baan te hebben (Personal – Een relatie als je allebei een internationale baan hebt?). Maar het heeft ook impact op mijn eigen gezondheid (De treurige kant van de mooie foto’s van mijn internationale baan). Toch is dat het allemaal waard. Reizen vergroot je wereld letterlijk en figuurlijk. Hmm.. ik klink nu al als een verslaafde.
Extreme prikkels
Hoe vaak ik al niet te horen heb gekregen “maar in Nederland zijn ook hele mooie plekken, daarvoor hoef je niet altijd de hele wereldbol over te crossen”. Wat die mensen zeggen is ongetwijfeld hartstikke waar, maar ik zie ze niet meer. Ik ben afgestompt voor Nederland. Ik schreef eerder een blog over waarom ik soms voor “extreme” bestemmingen kies.
Ik eindig die blog met me af te vragen of iemand die reist naar wat extreme bestemmingen niet als een opschepper of een risicozoeker gezien moet worden, maar misschien moet je deze persoon zien als verslaafd. Verslaafd aan het avontuur en de extreme prikkels!
Waar eindigt het?
Als dat is wat het is – ik ben verslaafd aan extreme prikkels – waar eindigt het dan? Net als bij elke verslaving heb je voor dezelfde high een steeds grotere dosis nodig. Hoeveel hoger moet die berg zijn, hoeveel anders moet de cultuur zijn, om nog dezelfde reactie op te roepen? Of is de wereld zo groot dat er nooit een einde zal komen aan de verwondering en verbazing? En bestaat er zoiets als een overdosis reizen?
Iedereen is verslaafd
Niemand die het raar vind dat je koffie drinkt, maar moet je zien hoe de sfeer op kantoor veranderd wanneer de koffieautomaat stuk is (en maar volhouden dat ze geen probleem hebben 😉 ). Niemand die iets zegt van een drop- of chocolaverslaafde mits deze niet superdik aan het worden is. Niemand die iets zegt van een fanatiek sporter die onrustig wordt wanneer hij een tijdje niet mag sporten. Iedereen is verslaafd aan iets, laat ik dan verslaafd zijn aan reizen.
Wanneer is je verslaving een probleem?
Is het een probleem wanneer je aan koffie verslaafd bent? Is het een probleem wanneer je aan heroïne verslaafd bent? De meeste mensen zullen hun koffie verslaving geen probleem vinden, maar een heroïne verslaving wel. Het is een heel grijs gebied van verslaving, want in de basis ben je allemaal afhankelijk.
Er is sprake van verslaving als:
- je steeds meer van iets moet nemen/doen om het gewenste effect te bereiken
- je ontwenningsverschijnselen krijgt als je je verslaving niet onderhoud. Dit kunnen lichamelijke verschijnselen zijn, zoals zweten of trillen. Of geestelijke verschijnselen zoals onrustig zijn of in paniek raken
- je moet je verslaving onderhouden om je goed te voelen.
Meestal wordt aangegeven dat wanneer je geestelijk afhankelijk wordt dat je dan verslaafd bent. Dit betekent dat je je niet meer prettig kunt voelen zonder datgene wat je verslaving voed. Nou, dit zou dan gelden voor vrijwel al het kantoorpersoneel wanneer ze hun koffieverslaving niet meer kunnen voeden. Bij onderhoud aan de koffie-automaat daalt de sfeer op de meeste kantoren tot onder het vriespunt. Dus zal ik dan maar even ophouden over koffie voordat jullie beginnen te trillen? 😉
Reizen kan je om veel redenen doen, maar als het een manier is om de werkelijkheid te ontvluchten, bijvoorbeeld om problemen te vergeten, dan kun je je afvragen of het nog gezond is. Reizen ten koste van alles is ook niet gezond. Reizen kost geld (net als een gokverslaving), maar ga je jezelf in de schulden steken om die verre reis te maken, dan moet er misschien een lampje gaan branden. Of wanneer je omgeving begint te lijden onder jouw wanderlust of je kinderen zich afvragen of pappa ooit nog eens een weekend met hen door zal brengen, dan ben je waarschijnlijk te ver gegaan.
Hoe herken je of je verslaafd bent aan reizen?
- Wanneer je op vakantie bent, krijg je van die vakantie meteen weer nieuwe ideeën voor plekken waar je ook echt nog naar toe moet.
- Vervolgens bekruipt je het gevoel dat je in dit leven nooit genoeg tijd gaat hebben om alles te zien.
- Dit gevoel wordt versterkt wanneer je op je scratchmap (die elke verslaafde bezit), ziet hoeveel landen er nog niet open gekrast zijn.
- Je gaat graag met anderen weg, maar wanneer die klagen over geld, tijd, kinderen en angsten, ga je gewoon zonder ze. Reizen is belangrijker dan wachten tot een ander er eindelijk klaar voor is. Dan maar alleen.
- Verdwalen is niet erg. Verdwalen geeft avontuur. De weg kwijt raken kan niet.
- Je hebt (of hebt bijna) een tattoo van een vliegtuig, wereldbol, buitenlandse tekst of compas.
- Je zou nooit je reis door een reisorganisatie laten boeken. Het plannen van een reis is al de helft van de fun.
- Het pakken van je spullen doe je met plezier want dan mag eindelijk je backpack weer uit de kast.
- Je kan je niet voorstellen dat er ooit een dag komt waarop je niet meer zult reizen.
Als je op de meeste punten hierboven enthousiast mee zit te knikken, dan ben je zeker verslaafd. Geniet ervan! Het is de beste verslaving die je kan hebben, maar reis met mate.
