Extreme reisbestemmingen; alleen maar om op te scheppen?

Niet zo lang geleden zag ik in het nieuws voorbij komen dat er een resort in Mali – wat populair is bij buitenlandse toeristen – overvallen is. Het eerste wat ik dacht was “waarom zou je naar een resort in Mali op vakantie gaan?” Mali is al een hele tijd in staat van oorlog. Praktisch heel Mali heeft een negatief reisadvies bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken (status “rood”). Ik dacht terug aan de avontuurlijke reizen die ik zelf maakte en vroeg me af of ik niet ook zo iemand was die extreme bestemmingen op reis ging. En waarom zouden mensen (en ikzelf) überhaupt naar zulke extreme bestemmingen gaan? Is het alleen maar om op te scheppen?

Onderstaande is wat het Ministerie van Buitenlandse Zaken te melden heeft over Mali.

“In Mali bestaat een risico om slachtoffer te worden van ontvoering, terroristische aanslagen en gewapende bendes. Aanslagen vinden regelmatig plaats. Nederlanders lopen een verhoogd risico. Er zijn in Mali Nederlandse militairen aanwezig zijn.”

Aldus het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken

Nu geldt die staat van oorlog ook voor Israël en Noord-Korea, twee plekken waar ik zonder probleem naar toe ben gegaan, maar toch voelt het minder als extreme bestemmingen. Het voelt anders. Noord Korea is slechts “geel” op de kaart van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Thailand en Mexico, twee bestemmingen waar ik nog nooit ben geweest, maar waar risicomijdende mensen zonder probleem naar toe gaan, zijn ook “geel”. Bij “geel” gelden veiligheidsrisico’s. Dit kan lopen van criminaliteit in hoofdsteden tot verhoogd risico op ziektes als cholera. Veel van deze zaken zijn prima te voorkomen door geen domme dingen te doen als je op reis gaat. Ik schreef al eens over hoe het is voor mij als vrouw om alleen te reizen in risico gebieden. Maar daar gaat deze blog niet over.

Kick ik op gevaar?

Ik reis wel eens naar bestemmingen die in de ogen van sommigen/velen wat vreemdere, gevaarlijkere bestemmingen zijn. Waarom ga ik daar zo graag heen? Vind ik het leuk dat mensen tegen me op kijken? Kick ik op gevaar? Ben ik graag anders dan anders? Is daar in dat land iets wat in een ander land niet te vinden is?

Tja, allemaal vragen waar ik eigenlijk nooit over na heb gedacht. Ik ben van het ontdekken, verkennen en onderzoeken. Misschien lijk ik nog wel het meeste op een soort hele oude Dora The Explorer 😉 .

“Dora The Explorer: Dora gaat op avontuur om de goede weg te vinden door antwoorden te vinden op vragen en problemen. Samen met de kijker, haar aapje Boots en haar pratende rugzak en pratende kaart vindt ze altijd de goede weg. Dora is erg nieuwsgierig en wil alles weten over de dieren, bloemen en planten van het oerwoud.”

Mijn wanderlust (niet mijn pratende rugzak en pratende kaart) leidt me naar gebieden die nog niet plat gelopen zijn door toeristen, waar ik niet om elke hoek een Nederlander tegen kom en waar ik zeker niet bij Piet Kroket lekker kan eten wat ik thuis ook altijd eet. Nu is het Ruhrgebied in Duitsland ook niet plat gelopen door toeristen en komen er volgens mij ook niet veel toeristen in Almelo. Dat zouden dan in theorie perfecte gebieden voor mij zijn. Lekker van de gebaande paden af en zo. Toch word ik daar weinig enthousiast van. Ongetwijfeld zijn er in het Ruhrgebied en in Almelo fantastisch mooie plekken te vinden, maar geen haar op mijn hoofd die er nu aan denkt om vakantiedagen op te offeren aan dergelijke bestemmingen.

Wat trekt me zo aan in risicovolle extreme bestemmingen?

Wat trekt me zo aan in risicovolle bestemmingen? Niks! Ik wil niet per se naar een extreme bestemming. Ik wil naar een bestemming waar mijn mond van open valt. Ik wil naar een bestemming die in niks lijkt op wat ik thuis heb. Ik wil naar een bestemming waar ik me even in een andere wereld waan. Ik wil op avontuur. Blijkbaar vind ik dat makkelijker in wat extremere landen.

Misschien zit een deel van het probleem waarom ik meer risicovolle bestemmingen als bestemming voor mijn reizen uit kies, ook wel in mijn werk. Ik werk al bijna 10 jaar internationaal waarvan het grootste gedeelte van de tijd in Europa. Het is een soort tweede thuis geworden. Geen andere wereld waar ik me in waan, geen bestemming waar mijn mond van open valt, geen optie om naartoe op reis/vakantie te gaan. Dat is trouwens ook nog zoiets. Reis ik of ga ik op vakantie? En is dat verbonden met het risico op de bestemming?

Reizen versus vakantie

Voor mij is er een heel duidelijk onderscheid tussen reizen en vakantie. Nooit gedacht dat ik er nog eens zou belanden, maar op het Viva forum las ik de volgende meningen over vakantie vs reizen.

“Op reis = als ik voor m’n werk naar het buitenland moet.
En als ik privé naar het buitenland ga, noem ik het vakantie.”

“Bij reizen denk ik aan: rugzakje, bestemming onbekend of rondreis (wel ver weg). Reizen is hard werken..
Bij vakantie denk ik aan een georganiseerde vliegreis of met de auto naar een camping rijden en daar vakantie vieren.”

“Dus, niet op 1 plek blijven is op reis gaan. Maar als je nou met de caravan in Italie rondreist, en je pland met een reisgids wat je de volgende dag gaat doen, wat ben je dan? Een reizende vakantieganger?”

“Ik vind reizen ook vooral lang… 
Ik ga twee keer per jaar een week of 3,4 naar verre landen, boek niets van tevoren en “reis” rond. Maar ik heb wel een koffer, een huurauto en slaap in wat luxere accomodaties. Dus dat vind ik nog steeds vakantie en zeker geen reis.”

Voor mij is een vakantie om uit te rusten en een reis om op ontdekkingstocht te gaan. Vaak kom je moe terug van een reis en uitgerust van een vakantie. Alhoewel een wandelvakantie dan eerder een wandelreis zou moeten heten.

Misschien zit voor mij het grootste verschil nog wel in het avontuur. Bij reizen is de weg van A naar B onderdeel van de reis, bij vakantie is het een noodzakelijk kwaad om op je bestemming te komen. Bij reizen geloof ik niet in de weg kwijt raken. Reizen is een groot avontuur en verdwalen geeft kansen op een nieuw avontuur. Bij vakantie is verdwalen irritant. Is een bestemming met meer risico dan automatisch een reis? Nee, volgens mij niet. Een all-inclusive resort in Colombia is risicovol maar blijft een all-inclusive resort en dus een vakantie.

Voor mij is het om het even of ik reis of op vakantie ga. Reizen is niet het doel op zich. Tijdens mijn reis in Noord-Korea was alles bijvoorbeeld geregeld en voorgekauwd (ik schreef er trouwens twee blogs over; hier en hier). Ik wist precies wat ik wanneer en hoe lang ging doen. Toch was dat wel een bestemming waar mijn mond van open viel, waar ik me in een totaal andere wereld waande en waar helemaal niks leek op thuis.

De twee vorige Grote Leiders in Noord Korea met mij op de voorgrond

Maar waarom Mali in deze tijd?

Ik was in Nederland uit eten met mijn Keniaanse distributeur. Hij maakte een foto van kinderen die speelden in een fontein in Arnhem. Een foeilelijke fontein waar de gemeente Arnhem al jaren over nadenkt wat nou eens te doen met dat lelijke ding. Ik snapte niet waarom hij daar een foto van wilde maken. Maar hij verwonderde zich erover dat wij zoveel water hebben dat we er zelfs in spelen. Iets wat bij hem thuis ondenkbaar is.

Wat Nederland uniek maakt – die kleine dingen – die zie ik niet meer in Nederland en soms zelfs niet meer in Europa waar ik al zo lang en zo vaak heen ben gereisd. Maar die verwondering heb ik nog wel op reis. En ja, soms is dat op extremere bestemmingen.

Maar waarom Mali? Ik heb me nooit verdiept in Mali maar ik geloof direct dat het een groot avontuur is. Ergens kan ik me ook wel voorstellen wat de mensen die daar op vakantie/reis waren zo trok. Een moeilijk land zorgt ervoor dat niks lijkt op wat je thuis hebt en je in een totaal andere wereld leeft. Ik zou zelf nog steeds niet naar Mali gaan op dit moment, al vraag ik me af waarop ik dat idee nou weer baseer?

Ik reisde een paar maanden terug doodleuk naar de grens met Congo toen ik in Oeganda zat. Congo is net zo “rood” op de kaart van het Ministerie van Buitenlandse Zaken als Mali. Dus misschien is mijn “ik ga echt niet naar Mali” slechts van tijdelijke aard. Hoe erg kan het nou zijn? London, Parijs en Brussel zijn de laatste tijd vaker in het nieuws als Mali en daar Londen, Parijs en Brussel zou ik ook nog steeds heen gaan.

Ik ben geen opschepper, ik ben verslaafd!

Ik reis niet om op te scheppen. Ja, ik plaats foto’s van mijn reizen op Facebook, maar ik post niet de mooiste foto’s. Ik plaats de foto’s waar ik me het meest over verwonder;  bouwfoutjes in Griekenland, veetransport in Kenia, ranzige insecten in Zuid Afrika, kleurloze maaltijden in Polen en af en toe spectaculaire uitzichten.

Ik reis ook niet voor de kick en het gevaar. Had ik dat leuk gevonden, dan was ik al lang in een rokje naar Pakistan gegaan of was ik een lekkere junglewandeling in Colombia gaan maken.

Ik reis ook niet zodat mensen tegen me op kijken. Iedereen heeft een hobby en de ene hobby is niet meer bijzonder als de andere hobby. Ik heb van reizen mijn hobby en mijn werk gemaakt en het maakt me niet uit wat mensen daar van vinden. Zo lang ik er maar plezier in heb.

Misschien moet je iemand die reist naar in jouw ogen extreme bestemmingen niet zien als een opschepper of een risicozoeker, misschien moet je deze persoon zien als verslaafd. Verslaafd aan het avontuur en de extreme prikkels! Ik weet in ieder geval zeker dat dat is wat ik ben; verslaafd aan avontuur!