Hoe de mooie foto’s van mijn werk het leed van mijn internationale baan niet laten zien

Ik schrijf altijd enthousiast over al mijn reizen. Zowel de reizen die ik voor mijn werk maak als de reizen die ik in mijn vrije tijd maak. Ik reis met liefde de hele wereld over en heb een internationale baan die precies past bij me. Het klinkt natuurlijk heel gaaf dat ik de ene week betaald naar Rome ga en de week erop betaald naar Zuid Afrika. En dat is het ook….. het grootste gedeelte van de tijd.

Ik kan niet ontkennen dat ik heel vaak zielsgelukkig op mijn bestemming uit het vliegtuig stap. Even een andere omgeving, ander weer, ander eten, andere taal, andere mensen, even helemaal een ander leven. Blijkbaar heb ik het nodig om niet elke dag naar hetzelfde kantoor, met dezelfde mensen, over hetzelfde fietspad te fietsen. Ik heb door de jaren heen zoveel mooie dingen gezien, gehoord, geproefd en gevoeld dat het mijn leven absoluut een stuk rijker heeft gemaakt.

Bij de Acropolis

Alleen op een beurs in Zambia

Volgens mij weten jullie het inmiddels wel, maar ik reis dus voor mijn werk. Iedereen kan wel raden waarom dat zo geweldig is. Gratis de hele wereld zien. Een baan hebben die voelt als vakantie. Bij rotweer in Nederland lekker naar de zon vertrekken ergens ver weg. Nooit hoeven koken, afwassen, boodschappen halen, opruimen of schoonmaken als je op reis bent. En zo kan ik nog heel lang door gaan. Maar dat is niet de enige kant van mijn baan. Een internationale baan heeft ook mindere kanten (net als elke baan denk ik). Hieronder mijn top 6 van wat er allemaal wel anders zou mogen aan mijn werk 🙂 

Alleen vliegen

Nou ja, alleen? Meestal zit het vliegtuig hartstikke vol. Met alleen vliegen bedoel ik dat ik zonder bekenden vlieg. In de praktijk betekent dat vaak dat vreemde mensen in je persoonlijke ruimte hangen en ruziën met me om de armleuning. Of ze wiebelen te veel waardoor mijn stoel mee wiebelt als je net in slaap valt. En dan nog de dikke mensen, stinkende mensen, kleine kinderen, mensen met alcoholproblemen. Pff.. houd de ellende van het alleen vliegen dan nooit op.

Als je samen reist, kun je tenminste naar elkaar toe slapen, in plaats van dat een vreemde in je gezicht loopt te snurken. Nu denk je misschien; ‘ja hoor, dat gaat toch helemaal nergens over,wat maakt het nou uit als je eventjes geen armleuning hebt of iemand een keer tegen je stoel aan schopt.’ Omdat ik voor mijn werk bijna elke maand twee keer weg ben, vlieg ik dus gemiddeld genomen zo’n 5 keer per maand. Dat zijn soms ook nog eens knap lange vluchten (9 uur naar Nairobi bijvoorbeeld) dus het is toch best een groot onderdeel van mijn werk. Waar anderen één misschien twee keer per jaar een korte vlucht naar Tormelinos of Ibiza maken en zich dan weinig interesseren voor wat gedoe op de vlucht, is het voor mij mijn werk en zit ik maandelijks meer dan eens in een vliegtuig. Dus ja, dan wordt dat ineens allemaal wel irritant.

Vrije stoel naast me, yeah!

Ander eten

Niet meer die boterhammetjes die ik gewend ben van mijn kantoordagen. Menukaarten die ik niet kan lezen en dus maar wat gok bij het bestellen. Helaas heeft deze strategie meer dan eens geleidt tot onbestendige gerechten in een uniforme gelige kleur en matige structuur. Eten in het buitenland is soms een groot avontuur. En niet eentje die per se altijd goed uit pakt.

Ziet er toch fantastisch smakelijk uit? 😉

Meer dingen waar ik bang voor ben

Yep, ik heb een insectenfobie. Meestal zijn mensen bang voor spinnen, of voor slangen, maar ik ben bang voor alles wat er niet lief, schattig en/of pluizig uit ziet. Vlinders, lieveheersbeestjes, rupsen en mooie libellen zijn allemaal geen enkel probleem. Maar helaas kom ik meestal de racende kakkerlakken, de gemuteerde spinnen en de buitenproportioneel grote vliegende kevers tegen als ik voor mijn werk in het buitenland zit.

Nee ik heb geen zoom lens, deze spin is echt zo groot als je hand

Eenzaamheid

Het is natuurlijk mijn keuze om deze internationale baan te nemen. Ik weet dat ik dan vaak alleen zal reizen, maar dat veranderd er niks aan dat ik me soms toch eenzaam voel. Romantisch tegen je partner aan kruipen als je bed te koud is (al zijn ze meestal te warm trouwens). Of in ieder geval kunnen klagen over de onvoorstelbaar harde bedden. Of iemand die je helpt wanneer je hopeloos verdwaald op een station ergens in Polen staat. Reizen is vaak een stuk leuker samen, vooral als het een keer flink tegen zit op reis of je ziek wordt. Daarnaast is het delen van die mooie vergezichten, dat bijzondere eten en die fantastische mensen ook veel leuker samen dan met Facebook.

Ik maak lokale vrienden

Openbaar vervoer

Hartstikke lachen als je lekker de tijd hebt om het openbaar vervoer uit te vogelen en op je dooie gemakkie naar één of ander mooi plein te reizen, maar als ik ergens voor mijn werk ben, kom ik wel graag op tijd voor mijn afspraak. Openbaar vervoer is over het algemeen een aaneenschakeling van uitdagingen. In Polen hebben ze bijvoorbeeld twee treinmaatschappijen. Elke maatschappij heeft zijn eigen treinkaartjes-balie waar alleen maar vrouwen werken die geen Engels spreken en dus in het Pools uitleggen dat je bij het verkeerde loket staat, of dat de trein vol zit, of niet rijdt vandaag. Of ze roepen in de trein iets om (waarschijnlijk over het splitsen van de treindelen). Maar ja, daar kom ik pas later achter, aangezien ik er niks van verstond.

Gelukkig veranderd er in rap tempo wel veel in het openbaar vervoer over de hele wereld. De grote stations in Polen hebben inmiddels automaten waar ook de optie ‘Engels’ op zit. Maar buskaartjes blijven altijd een lastige. De kaartjesautomaat accepteert alleen muntjes, terwijl ik alleen briefjes heb. Of ik heb geen idee hoeveel zones ik moet, of waar ik eruit moet. Dat levert mij altijd veel stress op, zeker wanneer ik haast heb om naar mijn afspraak te komen. Meestal spring ik dan snel in de taxi om dat op te lossen. Taxi’s zijn echt ideaal in het buitenland. Je kunt ze gewoon op straat aanhouden en je vindt ze echt overal.

Het OV in sommige landen 😉

Warme landen

Warme landen zijn super relaxt voor vakantie, maar vreselijk voor een internationale baan. Ik kan niet naar klanten in een zomerjurkje op mijn slippers. Professioneel kleden bij 35 graden; de ultieme uitdaging, zeker aangezien er bedrijfskledingrichtlijnen zijn. Ik schreef hier al eerder over in mijn blog: de voorbereidingen voor mijn reis naar Kenia en Oeganda. Mijn enige oplossing tot nu toe zijn slippers in mijn laptoptas zodat ik tussen de bezoeken door een beetje af kan koelen.

Met slippers aan op het lab bij mijn vorige baan

Al die mooie foto’s van mijn internationale baan

De foto’s van een werktrip laten vaak maar een deel van mijn beleving van zo’n werkreis zien. Tuurlijk houd ik van mooie foto’s en worden mijn blogs erg saai als ik je enkel foto’s laat zien van de autosnelweg of de muren van mijn hotelkamer. Al die foto’s wekken misschien de indruk van een cool, flitsend, fantastisch leven. Maar achter al dat moois gaan ook uren wachten, voedselvergiftigingen, verdwalen, eenzaamheid en slecht weer schuil.

Hoe goed ik ook kan zeuren over de mindere kanten van mijn internationale baan, het geeft me wel altijd mooie herinneringen en verhalen als ik weer thuis ben. Al die avonturen leiden zelfs vaker tot fantastische ervaringen dan tot ellende. Ik heb gerechten gegeten die ik zelf nooit besteld zou hebben, ik heb steden bezocht waar ik nooit heen zou gaan en ik heb mensen ontmoet met wie ik anders nooit gesproken zou hebben. Ik hoop dat ik nog heel lang de wereld voor 0 euro mag ontdekken.

Wie heeft dat nou als uitzicht vanuit zijn kantoor?