Ik had een gewone week. Hier en daar wat hersenverweking en kansloze acties. Soms afgewisseld met paardrijden en geniale plannen maken op mijn werk. Een week zonder afspraken en verplichtingen. Maar eerst natuurlijk konijnenspam.
Maandag; nooit meer shampoo-haar
Na een niet noemenswaardige werkdag waarin ik alleen maar achter de feiten aan liep, had ik gelukkig Soura aan het einde van de werkdag nog om me te ontstressen. Ze zeggen altijd dat je geen menselijke emoties moet projecteren op dieren, want zo werken dieren niet. Maar ik zweer je dat Soura – als ze op stal staat – echt alleen maar superlief en super knuffelig doet om ervoor te zorgen dat ik geen werkspullen ga halen om haar aan de stevige arbeid te zetten. Dat ik dan de tijd vergeet en alleen maar een bak lekkers ga halen.
Maar zo’n feest was het niet. Het zou later in de week gaan regenen, dus niks doen op stal en alleen maar poetsen kon nog wel even wachten. Deze avond was het tijd voor gymnastiek.
Iemand die daarentegen wel alleen wat poetswerk kon gebruiken was ikzelf.
Het was tijd voor mijn wekelijkse haarmasker. Ik heb inmiddels het punt bereikt waarin ik geen shampoo meer nodig heb. Voorheen waste ik mijn haren om de dag omdat het snel vet werd. Op de tweede dag hing het al slap om mijn gezicht en begon het een beetje te slierten van de vettigheid. Ik weet niet waarom, maar ik besloot ooit dat ik minder vaak mijn haar wilde wassen. Nou, toen werd het pas echt leuk. Want dan moet je telkens je moment van haren wassen 1 dag uitstellen. En dat is GÊNANT!
Jaren heeft het me gekost om mijn haar en hoofdhuid weer gezond te krijgen. Ik ging van vet haar, naar extreme roos, naar een kurkdroge takkenbos, tot er eindelijk licht aan het einde van de tunnel was. Ik heb waarschijnlijk meer dan eens voor lul gelopen, maar het is het achteraf gezien allemaal waard (ik loop ook vaak genoeg met mijn kleren, of met mijn gedrag, dus dan kan een slecht kapsel er ook nog wel bij). Mijn haar wordt niet meer vet, is niet meer droog en de roos is bijna weg. Het enige wat ik nu nog eens per week doe is een haarmasker. Hier zitten al zoveel reinigende bestanddelen in, dat alleen al van dit haarmasker mijn haar superschoon wordt.
Dit deed me beseffen hoe kapot het ecosysteem op mijn hoofd geweest is. Ik heb nu haar met veel volume, wat altijd goed valt, nooit plat zit na het slapen, niet meer vet word (zelfs niet na weken niet wassen – ja dat heb ik ook eens getest op vakantie) niet meer pluist, en vrijwel geen product meer nodig heeft.
Dus voor alle durfals onder ons – ga ervoor, want het is ontzettend fijn om lekker ruikend, fris haar te hebben wat niet al na 1 dag vet langs je hoofd valt of juist kurkdroog alle kanten uit springt.
Dinsdag; haast, haast, haast
Of eigenlijk helemaal geen haast, want ik stond alweer 45 minuten in te file. Heel vreemd dat zo ineens mijn traject spontaan drukker is geworden. Of is het omdat ik veel te laat uit mijn bed kom in vergelijking met vorige winter. Wat het ook is, ik kwam pas op mijn werk aan toen het al licht was.
Maar dat houd me natuurlijk niet tegen om toch naar Soura te gaan aan het einde van de dag. Naast gebruikelijke arbeid deden we ook spelletjes; voedselweigering. Dit is de ultieme gehoorzaamheidstest. Voor dieren is het namelijk heel onlogisch om lekker eten voor later te bewaren (tenzij je een eekhoorn bent natuurlijk). Kans is groot dat er dan iemand anders aan de haal gaat met je eten. Dus hun fabrieksinstelling is; eet het NU voordat het te laat is!
Dus wat is dan de procedure? Ik leg twee snoepjes neer en Soura moet wachten tot ik zeg welke van de twee ze mag eten. Blijkbaar is dat een zeer complexe taak want zodra ik toestemming geef om er eentje te eten, vreet ze in een fractie van een seconde die tweede ook op. Tja, je moet iets te oefenen over houden hè.
Woensdag; hersenverweking
Met mijn promotie naar management team komen ineens ook allerlei nieuwe belangrijke taken. Zaken als Powerpoint presentaties controleren, dingen in digitale systemen goedkeuren, me professioneel gedragen. Je weet wel, serieuze zaken en zo. Met het aansturen van een team (iets wat overigens niet nieuw is en hiervoor ook al in mijn takenpakket zat) komen ineens ook allemaal motivational speeches om de hoek kijken. Dan ziet iemand het even niet meer zitten bij een tegenslag en dan mag ik niet lekker mee klagen maar moet ik iemand coachen in omdenken in plaats van vastdenken. Had ik net iemand uit de put gehaald, open ik mijn email zie ik daar een heel verhaal over hoe ik mijn eigen doelen voor 2020 moet maken.
Doelen? Ik zat meer te denken in de richting van “mijn bureau opgeruimd houden”.
Afgekeurd! Nou ja, dan weet ik het ook niet meer hoor. Ik had al mijn hersens al opgemaakt voor deze dag. Ik ben over het algemeen doelloos in mijn leven dus doelen formuleren voor mijn werk is nog moeilijker dan de vraag beantwoorden wat ik vanavond wil eten.
Gelukkig maakte de Albert Heijn het allemaal een stuk makkelijker voor mij. De supermarkt heeft tegenwoordig letterlijk overal bordjes bij staan wanneer een product vegan is. Dan ineens zie je hoeveel producten eigenlijk al vegan zijn. Of misschien waren ze dat altijd al en was ik gewoon te lui om het etiket te lezen.
Donderdag; totaal gebrek aan zelfzorg
Ik begon extra vroeg met werken vanuit huis. Het zou een zonnige dag worden dus ik wilde overdag naar Soura om lekker het bos in te gaan. Het kleinst mogelijke rondje door het bos is 3.9 km. Het eerste rondje was in draf en stap. Er werd zoveel gewerkt in het bos dat ik niet de volle ronde kon draven. Toen ging ik voor hetzelfde rondje maar dan in galop en stap. In theorie zou dat sneller moeten zijn, maar in de praktijk was ik maar 2 minuten sneller. Ik denk dat deze keer Soura haar remmen nog vast zaten. Want twee minuten sneller is niet echt een hele stevige galop.
Dat wordt nog heel wat trainen om die weddenschap te winnen.
Ik heb met een stalgenoot al jaren een weddenschap staan dat ik die ronde in minder dan 10 minuten rijd. Dat is een gemiddelde snelheid van 23 kilometer per uur. Niet onmogelijk, maar gezien ik een bruggetje over moet en een paar stukken asfalt over steek, en dan dus langzamer moet rijden, moet ik over de rest van de afstand nog aardig stevig doorrijden. Ik denk dat ik dit jaar als doel ga hebben om deze weddenschap te winnen. Heb ik weer iets om met Soura naar toe te werken.
Maarten was de hele avond weg dus ik had het huis voor mezelf. Dan is het partytime!! Niet echt dus. Ik ben altijd een kansloos ei geweest in self-care. Anderen gaan dan lekker badderen met van die zen-geurkaarsen, lezen een goed boek, bakken een taart en gaan yoga doen. Ik was te lui om eten te maken of te halen en zelfs om het te laten bezorgen. Dus ik at een emmer cherrytomaatjes, een halve zak groentechips en knackebrod met hagelslag terwijl ik een heel seizoen van The Big Bang Theory keek. AND I AM PROUD OF IT 🙂
Vrijdag; boze tandarts
Ik werkte nog een keer vanuit huis omdat ik naar de tandarts moest. Helaas was die boos op me. Of ik wel elektrisch poetste? Ja, dat doe ik. Of ik dan even iets beter mijn best wilde doen want nu moest ik nog een keer terug komen voor een nieuwe afspraak om mijn tandvlees weer tot leven te krijgen en een gat te dichten (in mijn tand, niet in mijn hand).
Gelukkig was er ook goed nieuws op deze dag. Ik boekte tickets voor een nieuwe paardrijvakantie. Ik ga op hele luxe Lusitano hengsten rijden in Portugal. Aangezien ik de wereld naar de kloten vlieg en ik me daar meer dan eens schuldig over voel, maar het toch niet over mijn hart kan verkrijgen om ander werk te doen of niet de hele wereld te kunnen ontdekken, heb ik een makkelijke manier gevonden om me toch goed te voelen over al dat gevlieg (naast het feit dat ik geen kinderen heb, wat ik ook een hele mooie bijdrage aan mijn ecologische voetafdruk vind). Ik kon mooi mijn schuldgevoel voor 2.66 euro afkopen met CO2 compensatie. Yep, 2.66 euro kost het om de wereld te redden (*trekt wenkbrauw op in ernstige twijfel).
Zaterdag; nuttige zaken
Het was een dag van nuttige taken. De dag begon met het verkopen van spullen op Marktplaats. Ja, ik geloof het zelf eigenlijk ook niet, maar er duiken na al die jaren nog steeds spullen op die ik kan verkopen. Gevolgd door het opruimen van de hele voortuin. Iets wat we al veel eerder hadden moeten doen want nu was het echt veel te veel werk. Allemaal gore, rottende bladeren, overal onkruid. Wanneer ik het eindresultaat zie, denk ik altijd; dat moet ik vaker doen. Maar ja, we weten allemaal dat ik dat niet ga doen natuurlijk.
De rest van de dag bracht ik zo ongeveer op stal door. Eerst de pony van een ander longeren. Het is mijn nieuwe project met een eigenwijze, dominante, dwarsliggende dwergpony. En echt niet dat ik die strijd op ga geven. Al wordt het mijn dood. Blijkbaar denkt die pony daar zelf ook zo over. We doen altijd schijnheilig lief tegen elkaar, maar volgens mij mogen we elkaar diep van binnen absoluut niet.
Daarna met Soura aan de slag als lesmateriaal. Ik hielp een stalgenootje met longeren van haar paard en gebruikte Soura om uit te leggen hoe dingen werken. Stiekem ben ik dan echt vet trots op mijn paard. Op sommige vlakken is het echt de best afgerichte pony van stal.
Inmiddels was ik alweer drie uur op stal aan het rond hangen. Tijd om naar huis te gaan en daar verder te klussen.
Zondag; geen tv in de woonkamer
Ik had een volle dag op de planning dus vroeg eruit om met Soura en een stalgenootje door het bos te scheuren. Het was een fantastisch mooie ochtend met dauw op de bomen en een zonnetje erbij. Soura is alweer fanatiek aan het verharen dus de lente is in zicht. Er zijn duizend dingen mis met klimaatverandering, maar de zachte winters in Nederland zijn eigenlijk best comfortabel.
Thuis was het alleen maar klussen, klussen, klussen. De tv-kast is nu bijna af dus ik stond weer heel wat kilometers te verven. Natuurlijk renden de konijnen non-stop door de tuin om in de gaten te houden wat wij allemaal aan het uitspoken waren. Uiteraard moesten we naar de Gamma, want de schroeven die je nodig hebt, zijn altijd op terwijl je nog vijf gaten hebt. Maar wat Maarten heeft gebouwd is fantastisch geworden (want laten we eerlijk zijn… met alleen verven kom je niet echt ergens natuurlijk). Eindelijk niet meer die enorm aanwezige tv in het zicht.
