Dit is mijn laatste overzicht. Ja alweer. En dit was een knap saaie laatste week dus geen spectaculaire afsluiting van mijn serie weekoverzichten. Mijn week bestond uit psychedelische hallucinaties, uit hele lelijke thuiswerkoutfits en uit wildlife safari in mijn eigen achtertuin. Maar eerst konijnenspam, want die gaan hun internetfame wel missen.
Maandag; mijn allerliefste pony
Laat ik beginnen met uitleggen waarom er vorige week geen weekoverzicht online is gekomen: ik had geen zin!
Zo, dat vraagstuk ook beantwoord.
Op zondag had ik een hele leuke herfst-fotoshoot met Soura. Deze keer geen prinsessen jurken en dromerige foto’s, maar een echte Libelle cover waarbij we allebei schattig naar de camera keken en een heel cliché staatsieportret lieten maken. Soura gedroeg zich voorbeeldig. Ze keek constant de verkeerde kant uit, liet haar buik lekker uitpuilen, had in de mest lopen rollen waardoor 1 kant absoluut niet gefotografeerd kon worden, maar ze natuurlijk constant met die kant richting de camera draaide en had haar oren op standje “ik ben echt rete-verveeld” staan. Gelukkig was er in ieder geval 1 foto gelukt die ik op maandag als voorproefje al te zien kreeg. Ik ben heel benieuwd hoe de rest eruit is komen te zien.
Mijn maandag bestond zoals altijd weer uit iets te fanatiek werken. Het gaat ontzettend slecht in de veehouderij. Kippen- en varkensstallen zijn verwarmd in de winter. Met de enorm gestegen gas- en brandstofprijzen zijn er te veel bedrijven die in de winter hun bedrijf niet draaiende kunnen houden. Want de prijzen in de supermarkt gaan nauwelijks omhoog, maar de grondstofprijzen en gasprijzen gaan door het plafond. Veehouders moeten onder kostprijs produceren en dan is het toch goedkoper om je stallen helemaal leeg te laten staan, dan ze vol te houden maar nog grotere verliezen te maken. Het zou me niks verbazen als er in heel Europa heel wat minder vlees en eieren te krijgen zal zijn in de winter. Door corona zagen we die trend al ontstaan, maar die wordt nu extreem versterkt.
Mijn dag bestaat dan vooral uit kijken hoe we klanten nog kunnen helpen als er nog iets te redden valt, maar vooral uit urenlange klaagzang aanhoren. Soms voel ik me een beetje een psycholoog voor al die klanten. Of misschien zou ik het eerder omschrijven als een barvrouw. Een psycholoog kan iets fixen, maar een barvrouw kan er alleen voor zorgen dat je heel eventjes je problemen vergeet door je vol te gieten met drank, maar morgen als je wakker wordt, zijn je problemen er nog steeds. Gelukkig ben ik er dan niet meer om het aan te hoeven horen.
Netflix tip
You – seizoen 3 staat online op Netflix! You gaat over een hele charmante en ietwat schattige stalker waarbij het stalken nogal uit de hand loopt. Seizoen 1 en 2 waren zeer de moeite waard, maar ook seizoen 3 zou ik zeker kijken. Joe – de stalker – is getrouwd, heeft kinderen en begint aan het echte burgerlijke leven in een of andere Amerikaanse buitenwijk. Dat kan natuurlijk niet goed gaan.
Dinsdag; psychedelische hallucinaties
Ik ben niet zo van de musea bezoeken. Ik denk dat ik gerust durf te zeggen dat ik wel in de categorie “cultuurbarbaar” val. Zelden kan ik kunst waarderen, en over het algemeen verveelt het meeste uit de kunst- en cultuursector me. Daarmee scheer ik flink veel over 1 kam, maar ik heb echt alles geprobeerd; van dans tot muziek, van toneelvoorstellingen tot moderne kunst en van klassieke schilderijen tot musea als het martelwerktuigenmuseum of het kippenmuseum. Eigenlijk alleen cabaret, de balletvoorstelling Het Zwanenmeer en sporadisch eens iet anders wisten me te boeien.
Maar goed, waar gaat deze monoloog heen? In een van de parken in Arnhem (Park Zijpendael) was De Grote Schijn. Dit is een wandeling van maar twee kilometer (*perfect voor luie mensen zoals ik) door het park langs allemaal lichtinstallaties met begeleidende muziek. Dat klinkt supersuf, maar dat bleek juist supergaaf te zijn. Het bos veranderde in een soort sprookjesbos. Een installatie leek op een groot meer met golven. Een andere installatie ging over de geboorte van bomen waar allemaal lichtgevende wortels over de grond liepen.
Midden in het bos, midden in de natuur en dan zo’n kunstproject; dat kan ik nog wel waarderen. Een keer het bos vanuit een ander perspectief zien. Een psychedelisch perspectief. Het was een vreemde gewaarwording om het bos zo anders te zien. Misschien ben ik toch niet zo’n kunstbarbaar als dat ik dacht, maar heb ik gewoon een hele specifieke voorkeur in plaats van al die mainstream Nachtwacht en Melkmeisje liefhebbers.
De Grote Schijn wordt op meerdere plekken in Nederland opgevoerd. Zo is er tegelijk ook een versie in Rotterdam. Heb je een keer de kans om er ergens in Nederland heen te gaan, vooral doen!
Maar dat cultureelverantwoorde kan natuurlijk niet op de lege maag, dus Maarten en ik begonnen de avond met een romantisch diner bij de snackbar. Om geen QR codes te hoeven scannen, mocht je bij de snackbar alleen binnen wachten, maar niet binnen eten. Gelukkig kwamen Maarten en ik voorbereid. Onze scooteroutfit bestaat uit poolexpeditie kleren, dus we vonden het geen enkel probleem om buiten ons diner op te eten. Alle mensen die naar de snackbar gingen, zaten ons wel enigszins raar aan te kijken.
Woensdag; kan ik hierin de straat op?
Ik werk al ruim anderhalf jaar vanuit huis en dat zal voorlopig ook nog wel even zo blijven zo lang mijn kantoor in Praag staat. Dus heb ik voor mezelf wat comfortabele kleding gekocht om in te werken. Vooral kleren die lekker warm zijn voor de toch ietwat lage temperaturen in onze natuurlijk geventileerde jaren 30 woning (*en we zijn super eco ons best aan het doen om zo min mogelijk gas te gebruiken dus de verwarming staat op 18 graden want dat is ons vorig jaar eigenlijk best goed bevallen). Dus lekkere verwarmde voetenzak, unicorn handwarmers, en comfortabel warme kleren en ik ben helemaal klaar voor deze winter.
Na al die online vergaderingen in corona tijd, was ik al elke vorm van professionaliteit verloren. Eerst deed ik nog wel moeite om enigszins normaal in de online vergaderingen op te komen dagen, want het is toch je werk. Maar het is veel te veel werk om me telkens om te kleden, dus ik blijf nu gewoon in mijn huispak zitten. Met mijn unicorn handwarmers aan. Met mijn hoofd in verkreukelde toestand. Het enige waar ik nog wel op let is dat ik niet aan mijn gezicht zit wanneer ik mijn handwarmers aan heb. Dat vind ik toch nog echt een iets te groot verval van mijn professionaliteit.
Maar goed, volgende stap in het overboord gooien van mijn gene was om in deze outfit de straat op te gaan. We wonen op de rand van een achterbuurt, dus qua integratie zou ik er in onderstaande outfit prima tussen passen.
Donderdag; duurzaamheids donderdag
Na mijn dennengoed ondergoed van Do You Green, wilde ik nog een nieuw duurzaam materiaal testen. Ik kocht ondergoed van het voor mij totaal onbekende Lyocel (*Lyocell is een kunstmatige vezel op natuurlijke basis. De grondstof voor deze vezel is houtpulp net als voor viscose. Het kenmerkende verschil zit in het oplossen van de houtvezels. Bij de viscose is dit geen milieuvriendelijk proces. Er wordt natriumhydroxide, koolstofdisulfide en zwavelzuur gebruikt en er ontstaan schadelijke bijproducten. Deze nadelen heeft men bij lyocell ondervangen door een nieuw oplosmiddel (N-methylmorfoline-N-oxide) te gebruiken en door het proces zo te veranderen dat een gesloten kringloop ontstaat, waarbij het oplosmiddel teruggewonnen wordt. – bron Wikepedia).
Lyocell dus bij Saint Basics. Weer 40 euro lichter. Al die duurzaamheid is knap duur wanneer je het nieuw moet kopen. Als ik telkens 40 euro moet betalen voor twee onderbroeken dan hoop ik dat ze niet zo snel slijten als die goedkope dingen die ik al jaren kocht. Maar als dit de werkelijke prijs is voor duurzaamheid dan kun je je afvragen wat voor effect al die goedkope troep voor impact hebben op de wereld.
In het kader van duurzaamheid; Maarten bestelde een of ander adapter ding wat hij nodig heeft voor zijn Apple meuk om de Bluetooth koptelefoon aan de praat te krijgen in het vliegtuig. Vrij klein ding is die adapter. Maar de doos waarin het bezorgd werd, was echt ronduit belachelijk. Zo gaan we de wereld wel redden van de ondergang.
Vrijdag; wildlife safari
OK, onderstaande foto’s zijn beiden niet van vrijdag. De vleermuis is van zondag en de ringslang van vorige zondag. Mijn vrijdag zelf was gewoon suf. Werk, Soura, beetje aan mijn blog schrijven, de konijnen irriteren door de tuin te veranderen. Niks bijzonders dus.
Wat ik wel heel bijzonder vond, was de ringslag waar een stalgenoot me op stal op wees. Dan kan ik van mijn lijstje met Nederlands wildlife nu alle inheemse Nederlandse slangen afschrijven. Ik heb de ringslang en de adder gezien. Niet een heel lang lijstje dus.
In de schuur vonden we een vleermuis. Stiekem hoop ik dat de vleermuis bij ons in de schuur gaat overwinteren. Dieren in de tuin voelt altijd zo gezellig. Of eigenlijk, dan voelt het alsof de wereld niet helemaal dood is. Misschien dat in combinatie met de konijnen zich een heel nieuw virus muteert. Zijn we volgend jaar allemaal gevaccineerd tegen corona, begint in maart 2022 een nieuw virus zich te verspreiden over Nederland. Eentje waar mensen niet voor in het ziekenhuis belanden, maar waarbij ze allemaal lelijke bulten krijgen in hun gezicht. Bulten die nooit meer weg gaan. Ik ben benieuwd of mensen dan meer gemotiveerd zijn om een vaccinatie te kiezen wanneer deze ontwikkeld wordt. Zouden ze hun eigen ijdelheid boven hun anti-vaxxer ideeën stellen?
Zaterdag; Yolante en acteren
De dag begon natuurlijk weer op de markt. Dikke plensbui dus we vonden dat we wel kibbeling als ontbijt hadden verdiend. Daar heb ik altijd spijt van. Natuurlijk omdat ik niet alleen kibbeling at, maar ook een paar dode dolfijnen. Dat is alleen niet wat ik bedoelde. Ik kan eigenlijk niet zo goed tegen vet en zwaar eten. Beetje onhandig wanneer vet en romig eten mijn grootste eet-liefde zijn. Kaasbroodjes, roomsaus, pizza, friet, alles wat gefrituurd wordt, alles met kaas, alles met room; ik word overal even gelukkig van.
Ik word alleen wat minder gelukkig van het effect op mijn lijf. Ik stort binnen twintig minuten volledig in. Al mijn bloed wordt naar mijn darmen en maag omgeleid waardoor mijn hoofd veranderd in een hersenloze zombie. Mijn energie zakt tot het absolute dieptepunt. Duurt ongeveer een uurtje voordat ik weer terug keer naar het land der levenden.
Wanneer ik dergelijke zware kost als ontbijt eet, duurt dit effect alleen iets langer. Het was goed dat het de hele ochtend regende, want dan kon ik mooi op de bank doen alsof ik stierf.
De hele dag verregende dus tijd voor binnen activiteiten. Op naar de bioscoop. Maarten en ik kozen de fantastische film “Liefde zonder grenzen” (*zet je sarcasme radar aan). Qua verhaal was het best lachen eigenlijk, maar OMG dat acteerwerk. Zo ontzettend tenenkrommend. Yolanthe speelde de hoofdrol. Maar die heeft zo ontzettend veel aan haar hoofd laten verbouwen dat ik alleen maar kon kijken naar die opgeblazen lippen. De dialogen waren perfect op volgorde. Iedereen zegt dan 1 zin en daarna mag de volgende weer. Er zat net een fractie te veel tijd tussen de zin van de ene speler en de andere speler waardoor het heel ongemakkelijk werd. Ik vroeg me serieus af of ik in de pauze niet gewoon naar huis zou gaan.
Maar goed, het verhaal dus. Een verknipte familie vol leugens en racisme waarbij Yolante baarmoederhalskanker krijgt en hoe de liefde in de familie dan alles red. Je weet wel; zo’n klassiek romantisch drama. Het was echt wel een amusant verhaal, maar ik denk toch niet dat ik dit zou aanraden aan iemand.
Zondag; ik stop met de weekoverzichten
Ik stop met de weekoverzichten. En nu voorgoed. Althans, voor lang in ieder geval. In juni dit jaar ben ik weer met de weekoverzichten begonnen, maar ik heb er al weer geen zin meer in. Na vier jaar lang vrijwel elke week (*uitgezonderd een tijdelijke corona stop) alles over mijn leven gedeeld te hebben met het internet, is elk verhaal wel een keer verteld. Zo snel veranderd mijn leven nou ook weer niet. Ik hop niet elke twee jaar naar een andere baan. Ik ben niet ineens zomaar zwanger. Mijn leven is dynamisch genoeg van zichzelf, maar na vier jaar hierover schrijven, val ik in de herhaling. Dus ik heb er geen zin meer in. Ik hervind soms mijn interesse in een project weer terug dus misschien ben ik over een jaar weer gewoon terug, maar voorlopig in ieder geval niet meer.
Hoe gaat mijn blog nu verder? Mijn blog wordt vanaf nu een standaard saaie reisblog met wat extra onderwerpen. Elke reisblogger heeft wel iets waar ze naast de bestemmingen over schrijven. Sommigen schrijven allerlei productreviews, anderen schrijven ernaast over geld, of minimaliseren, of duurzaamheid, of ….
Ik schrijf voornamelijk over reisbestemmingen, en soms een beetje over duurzaamheid, of over het zakenleven of over onmisbare reisitems. Eigenlijk heb ik niet echt een blogstrategie en schrijf ik waar ik zin in heb. Dus daar moeten jullie het voorlopig maar mee doen. Even geen Netflix tips meer, daarom hieronder een bonus tip. Even geen paardenverhalen meer, daarom hieronder een bonus paardenfoto. Even geen flauwe grappen, nutteloos gezeur, kansloze acties of vreselijke aankopen meer.
Extra Netflix tip
Hypnotic; superspannende film over een psychiater die zijn patiënten onder hypnose brengt en er natuurlijk allemaal vage shit gebeurd. Ik kan niet te veel verklappen, maar deze film valt in de categorie van de eeuwige stroom aan detectives die ik normaal gesproken tip. Niet luguber, wel spannend, ietwat traag en goed vol te houden.
