Een week in Nederland waarin het weer niet echt mee zat. Maar ook een week waarin ik me af vroeg of ik ontslag zou nemen, waarin ik mijn RSI probeerde te bestrijden en waarin Soura en ik allebei vrouwen op middelbare leeftijd bleken te zijn. Maar eerst konijnenspam, want die proberen mij al jaren te ontslaan.
Maandag; post-apocalyptisch hoofd
En daar zat ik weer. Terug aan de keukentafel. Uitkijkend op de konijnen die inmiddels onze paprikaplanten hadden gevonden en het laatste beetje zelfgekweekte eten voor mijn neus opaten. Ondanks dat ik bijna drie weken aaneen heb gewerkt, liep ik hopeloos achter met mijn werk. Voor sommige dingen heb je gewoon twee schermen, een fijn toetsenbord en Radio 10 nodig om een taak af te ronden. Dat lukt niet vanaf een hotelbed met een pizza naast je.
Gelukkig was mijn dag niet all work, no play. Na al die weken met mondkapjes op, in airconditioning lucht levend, dichtgesmeerd met zonnebrandcrème, was het tijd voor een grondige schrobbeurt bij de schoonheidsspecialist om mijn post-apocalyptische hoofd weer in normale staat te krijgen. Mijn bindweefsel werd grondig onder handen genomen. Ik kwam zo schoon buiten dat ik volgens mij de komende twee weken mijn gezicht niet meer hoef te wassen.
Netflix tip
Ik tipte toch ooit Alice in Borderland? Een Japanse serie waarin mensen dood gingen in de meest bizarre spelletjes. Ik heb in dezelfde categorie weer een pareltje gevonden. Squid game. Dit is een Koreaanse serie waarin mensen die volledig aan de grond zijn geraakt, kinderspelletjes spelen (waar natuurlijk weer mensen bij dood gaan) in de hoop de hoofdprijs te winnen. Het is weer een bizarre, lugubere, zeer verontrustende serie, maar daar staan Aziaten wat mij betreft bekend om. Dus heb je een ietwat vreemde smaak, dan kan ik je deze zeker aanraden. Ben je meer mainstream, dan moet je hier ver uit de buurt blijven.
Dinsdag; zal ik ermee stoppen?
Af en toe lezen jullie mee met mijn werk. Inhoudelijk kan ik er weinig over zeggen, want daarmee overtreed ik de gedragscode op mijn werk, maar over collega’s kan ik natuurlijk prima roddelen 🙂
Ik werk al 3.5 jaar bij dit bedrijf. Een maand nadat ik begon bereikte de Afrikaanse varkenspest Roemenië en niet heel veel later ook China. Een ziekte die mogelijk nog erger is dan de klassieke varkenspest waarbij we maar liefst 1.8 miljoen!! varkens hebben afgemaakt. En zo begon mijn baan in crisismanagement. Ik liep van het ene drama naar het andere drama. Boten die in het Suez kanaal vastlagen en ervoor zorgden dat de wereldwijde bevoorrading ondersteboven kwam te liggen. Corona wat ervoor zorgde dat veel dier-bedrijven hun deuren tijdelijk moesten sluiten. Melk-, eier-, en vleesprijzen die omlaag kelderden. De ene crisis is niet eens voorbij en de volgende gaat er vol overheen.
Op zich is dit allemaal geen probleem wanneer we als bedrijf samen al deze crisissen aan gaan. Maar na jaren aan top-managers aan de top van het bedrijf waar ik voor werk, die alles lean & agile hebben gemaakt, hebben we nu ook te maken met een interne crisis. En als er iets niet fijn werkt, dan is het in sales zitten waarbij je de enige verbinding bent tussen het bedrijf en de klant. Dan krijg je de wind van voren van je klanten, maar is er intern niemand die zich ook maar ergens verantwoordelijk voor voelt om te helpen met problemen aan te pakken, want hun doel is lekker lean en agile zijn.
Dit was voor het eerst in 3.5 jaar dat ik me af vroeg of dit wel een bedrijfscultuur is waar ik in wil blijven werken. Hoe vaak er ook beloftes gedaan worden dat het volgend jaar echt anders gaat zijn, net zo vaak worden deze beloftes even makkelijk weer gebroken. Ergens moeten er toch ook projecten goed gaan voor mij om het leuk te houden, en dat gaan ze eigenlijk nauwelijks. Hoe hard we er als team ook aan werken, elke stap vooruit, levert minstens tien stappen terug op.
Woensdag; alles tweedehands
Na ruim anderhalf jaar thuiswerken, had ik mijn bureau al geupgrade naar een mobiele unit. Lekker in het zonnetje in de ochtend in de achterkamer. Lekker achter Netflix in de middag (*grapje natuurlijk, voordat mijn baas mee leest). Ik had alleen nog geen goede bureaustoel. Vond ik ook niet zo nodig, want ik had zo’n ergonomische kruk die mooi onder eetkamertafel paste. Mocht ik per se een rugleuning willen, dan kon ik prima een andere stoel van de eetkamertafel pakken. Na anderhalf jaar begon ik toch enigszins zorgwekkende RSI klachten te ontwikkelen. Af en toe had ik steken aan de linkerkant van mijn nek en ook mijn sleutelbeen ging pijn doen (* ik wist niet eens dat er spieren aan mijn sleutelbeen vast zaten). Tijd om ook eens op zoek te gaan naar een nieuwe stoel.
Uiteraard kon ik via mijn werkgever een ergonomisch verantwoorde stoel krijgen, maar weet je wat het is met die stoelen? Ze zijn foeilelijk. Aangezien die stoel bij ons in de woonkamer aan tafel zou komen te staan, wilde ik niet zo’n lelijke zwarte stoel. Ik kocht – tweedehands natuurlijk – een lichtgrijze, vintage bureaustoel met deels transparant plexiglas. Scheelde ook een pleur geld die tweedehands stoel. Had ik deze nieuw gekocht dan was ik ergens tussen de 400 – 900 euro kwijt geweest. Nu stond deze achter mijn bureau voor iets meer dan 200 euro.
Om de dag nog iets completer te maken, scheurde ik aan het einde van de werkdag met de scooter naar een marktplaats afspraak waar ik voor 5 euro een paar gloednieuwe schoenen ophaalde. Tweedehands hoeft niet meer vies en smoezelig te zijn. Tweedehands hoeft niet meer ouderwets te zijn. Tweedehands zorgt ervoor dat ik zoveel geld bespaar op spullen die ik koop dat ik er weer van op reis kan (* inconsistentie sidenote: wat nog goedkoper was geweest, was om helemaal geen 200 euro aan een bureaustoel uit te geven, maar gewoon die gratis stoel van mijn werk mee te nemen, en wat ook geld scheelt, is om gewoon minder spullen te kopen…. maar wie zei dat je altijd consequent moet zijn 🙂 ).
Donderdag; dement
Sorry, ik kan me niks meer herinneren van donderdag. Ik ben vast naar Soura geweest en heb gewerkt. De foto in mijn telefoon op donderdag helpt me ook niet echt met uitvinden wat ik donderdag heb gedaan.
Vrijdag; vrouwen van middelbare leeftijd
Tegen het einde van de middag moest ik naar Soura. De dierenarts zou langs komen om te kijken naar een bult op Soura haar been. Ik had geen idee of die bult er al zat of niet. Een paard heeft vrij veel bulten, hobbels, bobbels en verhardingen overal. In sommige gevallen hoort het zo, soms is het een insectenbeet, en soms is iets wat er niet hoort. In dit geval zaten we te denken in de richting van een peesblessure.
Hoe een paard aan een peesblessure komt?
- Als Regilio Tuur communiceren met je mede-weidegenoten
- Denken dat je Yuri van Gelder bent en met een dubbele salto op je benen gaat landen
- Door je mensslaaf te hard aan het werk gezet worden op een ongelijke ondergrond
- Omdat je aartslui bent, je voeten niet optilt en struikelt over een grassprietje
Conclusie van de dierenarts: we moeten een echo maken om te zien of het een oude of nieuwe blessure is
Soura en ik zijn inmiddels beiden vrouwen van middelbare leeftijd (*Soura iets meer dan ik natuurlijk). Allebei net iets te veel vet om ons middel. Allebei allerlei kwaaltjes. Allebei geen enkele controle over onze hormonen.
Op stal kwamen Maarten en ik erachter dat we te weinig stroom in de accu van de scooter hadden zitten om het terug naar huis te halen. We leverden de scooter bij mijn moeder af en namen haar auto mee. Toch handig van die ouders die zo dichtbij wonen. Ze gaf ons ook nog een dinertip mee.
Mijn ouders waren namelijk op culinair avontuur geweest in Arnhem (*de stad waar Maarten en ik al meer dan 15 jaar wonen). In elke stad heb je toch wel zo’n stuk waar vooral restaurants zitten waar mensen heen gaan die dan aan het einde zeggen:
Je kreeg zo lekker veel eten voor weinig!
Dat soort restaurants gaan we dus vrijwel nooit heen. Ik eet niet voor het volume, maar voor lekker eten. Een menukaart waar alleen maar schnitzel en gehaktballen op staan omdat de doelgroep geen avontuurlijke eters zijn, is niet aan mij besteed. Ik vind het veel leuker om verrast te worden met nieuwe gerechten en nieuwe ideeën. Soms is dat inderdaad niet te vreten, maar ach, als je nooit wat probeert, kom je er ook nooit achter dat de wereld meer te bieden heeft dan wat je al kent.
Mijn ouders waren naar precies zo’n restaurant geweest. Zo eentje in het stukje Arnhem waar de all-you-can-eat concepten hoogtijdagen vieren en waar de restaurants er al dertig jaar zitten omdat ze een harde kern van traditionele gasten hebben. Maar volgens mij moeder was het echt de moeite waard. Mijn moeder is niet zo traditionele eter, dus Maarten en ik wilden het wel een kans geven.
We slenterden bij Batavia – Indonesisch restaurant binnen. Letterlijk alles was bekleedt met bewerkt hout. Muren van gevlochten bamboe, plafonds van tropisch hardhout, oneindig veel houten beelden en maskers. Hoe het eten was? Superlekker. Geen kant-en-klare sausen (*of hele goede kant-en-klare sausen). Maar nog veel fijner, de bediening was heel vriendelijk. Misschien was het omdat ik Oost-Europa gewend ben geraakt, maar ik vind heel vaak het bedienend personeel maar chagrijnig.
Punt van mijn verhaal; schijn bedriegt (*soms dan, want de Griek een paar deuren verder is echt niet lekker).
Zaterdag; review McPlant van McDonalds
Nadat we een paar uur bij mijn moeder hadden gewacht tot de batterij van de scooter weer was opgeladen (*waarbij Maarten zat te wachten en ik naar Soura ging), konden we eindelijk weer milieuvriendelijk door de stad scheuren als een stel aso’s.
Op naar de McDonalds. Ik rij al een paar weken langs de borden van de McDonalds die adverteert met de nieuwe McPlant; een vegetarische hamburger. Aangezien de vegetarische McKroket en de vegetarische Limited Edition Homestyle Honey Mustard Crispy Chicken zo goed waren bevallen, moesten we deze plantaardige burger natuurlijk ook testen.
Kort samengevat: niet doen!
Lang samengevat: best een prima burger, maar niet bijzonder genoeg om zoveel geld aan uit te geven. Ik snap sowieso niet dat mensen die veel junkfood kopen, niet failliet gaan (*en dood gaan van de vetdip die volgt na zo’n maaltijd). We waren 20 euro lichter en hadden drie hamburgers, 1x grote friet en 2x drinken. Dat is flink veel geld voor ongezonde calorieën.
Zondag; als 1 dominosteen valt, dan gaan ze allemaal
Wat een vreselijk druilerige dag. Ik had in bed op zaterdagavond bedacht dat ik een paar kleine aanpassingen aan mijn blog wilde doen. Een druilerige dag als deze is daar dan perfect voor. Het enige nadeel van wat kleine aanpassingen doen aan je website, is dat er vanzelf heel veel hele grote aanpassingen volgen. Een beetje zoals dominosteentjes; ik pas 1 item aan en kom erachter dat er dan iets anders is veranderd en dat een update alles veranderd en zo zakt alles als een pudding in elkaar. Zucht, uiteindelijk was ik zes uur verder voordat ik alles had zoals ik wilde. Maar zo was de druilerige dag wel heel snel voorbij.
