Ik reisde van Griekenland naar de Baltische Staten. De temperatuur kelderde rap. Ik zag maar liefst 4 landen in 1 week, huurde een suicidale auto en vulde oneindig veel Passenger Locator Forms in. En ik mocht eindelijk na drie weken weer naar huis. Maar eerst konijnenspam, want die weigeren mee te werken aan de nieuwe corona checkpass.
Maandag; mijn ballen vriezen eraf
Ik stond om 03.50 (dus 02.50 uur Nederlandse tijd) naast mijn bed voor wederom een erg lange werkdag. Ik vloog van Athene naar München waar ik anderhalf uur wachtte op mijn vlucht van München naar Riga. In Riga huurde ik een autootje, maar kreeg helaas weer de gevreesde upgrade. Te groot om relaxt te parkeren. Te veel opties om relaxt te rijden. Er zit bijvoorbeeld zo’n lijncorrectie functie standaard op. Als je dan iets te dicht bij of over de lijn gaat, dan stuurt je auto zelf bij. Groot nadeel van rijden in Letland en Litouwen is dat ze daar van een tweebaansweg standaard een vierbaansweg maken. Ik moet dus geregeld over de “vluchtstrook/extra rijstrook” rijden om de tegenliggers te ontwijken. Beetje jammer dat mijn handige auto me dan het liefst de dood in jaagt door me terug op de hoofdrijbaan te duwen. Ik ben ongetwijfeld ouderwets, maar al die nieuwe technologie wordt nog een keer mijn dood.
Nu denk je natuurlijk; zet je die optie toch lekker uit?!?
Dat is nou precies het probleem. Ik moet die optie elke keer wanneer ik de motor start, weer opnieuw uit zetten. Dodelijk irritant. Maar ik heb wel stoelverwarming, en dat is ook heel veel waard, want het is maar vijf graden wanneer ik aan kom in Letland. Van 37 graden in Griekenland naar 5 graden in Letland. Ik verloor 32 graden in zes uur tijd. Toen ik 2.5e week geleden vertrok vanuit Nederland moest ik gokken wat het weer in de Baltische Staten een aantal weken later zou zijn. Op dat moment was het nog 25 graden. Ik had me dus totaal niet voor bereid op deze ietwat lage temperaturen. Denk je dat het slim is om in een panty rond te lopen bij 5 graden?!? (asking for a friend)
Na een vergadering van een paar uur, zat ik nog een uur in de auto naar mijn hotel. Het was een ontzettend lange werkdag en ik was blij toen ik in mijn hotel op mijn bed neer plofte om liggend, met een pizza naast me, nog een paar uur langer door te werken. Om elf uur viel ik eindelijk in slaap op het flinterdunne hotelkussen (yeah op mijn kussen meenemen op elke reis!).
Dus mochten jullie denken dat mijn leven alleen maar bestaat uit lunchen op het strand en van mooie bestemming naar mooie bestemming vliegen…. dan zie je bij deze dat het meer dan eens bestaat uit de ballen uit mijn broek vriezen omdat ik 2.5e week geleden niet wist dat het zou koud zou zijn in de Baltische Staten. Al heb ik natuurlijk geen ballen en vind ik dat kou een keuze is. Dan zie je dat ik op dit soort dagen maar liefst tien uur met een mondmasker op moet lopen omdat deze in taxi’s, luchthavens en vliegtuigen overal verplicht zijn.
Netflix tip
Alex Ploeg met zijn cabaretshow Ultimatum. Ik heb me kapot gelachen met Maarten. Helemaal mijn humor. Ontzettend veel zelfspot. Heel veel sarcasme. Over hipsters met Japanse tattoos tot verwende kinderen. En over de grootste teleurstelling in het leven; crêpepapier. Houd je van een relaas van een eenzaam dikkerdje uit het Gooi van het Noorden? Kijk dan vooral deze voorstelling.
Dinsdag; vier grensovergangen in acht uur tijd
Ik werd wakker in Letland. Voordat ik in Letland aan kwam, had ik een Passenger Locator Form ingevuld. Met zo’n formulier weet de Letse overheid wie waar naar toe gaat in het geval van grote corona uitbraken. Buitenlandse toeristen moeten zo’n zelfde formulier invullen wanneer ze naar Nederland komen.
In Letland, Litouwen en Estland vroegen ze overal naar mijn vaccinatiebewijs. Hotels, winkelcentra, restaurants, snackbars, echt overal. Behalve bij de grens. De grensovergang tussen de drie landen in de Baltische Staten is al sinds de Sovjet Unie uit elkaar viel volledig verlaten. Blijkbaar boeit het ze niet wie er over land binnen komt. De overheid in die landen gaat er blijkbaar vanuit dat de controle wel plaats zal vinden in de rest van al je activiteiten. Of misschien is het nog wel veel extremer. Volgens mij checken ze via je mobiele telefoon in welk land je bent en of er op dat nummer een Passenger Locator Form is ingevuld. Zo niet, dan komen de aliens je halen om je geheugen te wissen om je vervolgens op te sluiten in een werkkamp in China.
In anderhalf uur reed ik naar mijn afspraak in Litouwen. Voor Litouwen moest ik ook een Passenger Locator Form invullen. Moest deze in Letland minimaal 48 uur voor aankomst in het Letland ingevuld worden, mocht die van Litouwen niet langer dan 48 uur van tevoren ingevuld worden. Superhandig dat alle landen die regels uniform maken….. (*turn sarcasm on!). Na mijn afspraak in Litouwen, reed ik aan het begin van de middag door Letland (*twee dagen geleden weer een nieuwe passenger locator form ingevuld dus).
Maar Letland was niet mijn eindpunt. In twee uur bereikte ik de andere grens van Letland en reisde ik Estland in; de vierde grensovergang in acht uur tijd. Je raadt het vast al; ik had ook daar een Passenger Locator Form nodig. Voor Estland maakte het niet uit wanneer ik deze invulde. Over twee dagen zal ik Estland weer verlaten om terug te keren naar Letland. En daar is Passenger Locator Form nummer vijf! Gelukkig schelen die Passenger Locator Forms niet veel van de hotelformulieren die ik sowieso altijd al in moest vullen. Al die mensen die lopen te klagen over hun privacy tijdens corona zijn zeker nog nooit buiten Nederland geweest. In vrijwel elk hotel heb ik de afgelopen twaalf jaar mijn hele levensgeschiedenis zo ongeveer in moeten vullen op allerhande formuliertjes. Ze hebben allemaal kopieën gemaakt van mijn paspoort en creditkaart. En dan heb ik nog niet eens gehad over visa-formulieren. Ik heb op sommige zelfs de beroepen en namen van mijn ouders op moeten geven.
Maar goed, het was een lange dag in de auto. Ik reed alles bij elkaar op deze dag 500 kilometer in zeven uur tijd.
Woensdag; het land van de oneindige bossen
Ik bracht de hele dag door in Tartu voor vergaderingen. Tijdens al die uren in de auto heb ik de tijd om eindeloos na te denken over totaal irrelevante zaken. Ik had ooit al eens bedacht dat wanneer de Derde Wereldoorlog zou beginnen, dat ik dan naar Afrika zou vluchten. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om in Europa te blijven waar ze elkaar helemaal de hersens in gaan slaan. Waarschijnlijk begint de oorlog omdat een of andere mafkees als Thierry Baudet weer een kansloze actie uit haalt en dat er in een ander land een neefje van Thierry zit die minstens even kansloos is, en dan krijgen ze ruzie, etc. etc.
Maar mocht de zombie-apocalyps beginnen, dan weet ik 100% zeker dat ik naar Estland ga. Er wonen maar 1.3 miljoen mensen maar het land is ongeveer zo groot als Nederland. Dus maar weinig andere zombies. Genoeg ruimte om j eigen groente te groeien (* ik hoop wel dat ik tegen die tijd iets beter weet hoe je groente moet groeien, want anders ben ik al uitgehongerd voordat een zombie me op kan eten). Estland is het land van de oneindige bossen. Echt, er komt geen eind aan al die bossen. Altijd genoeg hout om een huis warm te houden. Genoeg hout om een huis te bouwen. Genoeg hout om van die houten staken te maken waar de zombies op vast lopen.
Ok, misschien moet ik iets minder fantasie hebben 🙂 Ben je gek van bos, dan is Estland jouw land!
Donderdag; tijd voor land nummer zes op mijn Europa trip
Ik werkte een paar uur in de ochtend in mijn hotelkamer voordat ik begon aan de terugreis naar Riga in Letland. Om de route die ik al twaalf jaar rijd een beetje te onderbreken, reed ik een half uurtje om. Op deze omweg zou ik een van de hoogtepunten van Estland bezoeken; ruïnes van Vastseliina Episcopal Kasteel. Uit mijn verhaal op woensdag was waarschijnlijk al gebleken dat Estland niet per se bol staat van de hoogtepunten. Ik kan je vertellen dat deze kasteelruine ook zeker niet in mijn top 10 van mooiste bezienswaardigheden die ik ooit heb bezocht, staan. Mocht er dus nog iemand tips hebben wat ik echt eens moet bezoeken in Estland, laat het gerust weten.
Na een ritje van vier uur – met een kort intermezzo – kwam ik aan op de luchthaven in Riga. Ik ontmoette een collega die tegelijk met mij in de Baltische Staten was, maar voornamelijk in Letland was gebleven. We vlogen samen naar Warschau, Polen. Dat werd land nummer zes op mijn drie weken durende trip door oost en zuid Europa.
Vrijdag; eindelijk naar huis
Na een lange dag vergaderen vertrok ik het einde van de middag eindelijk naar de luchthaven voor mijn laatste vlucht. De vlucht naar huis. Zonder vertraging en zonder gedoe was ik om tien uur eindelijk thuis. Ondanks dat het superfijn was om eindelijk na al die corona anderhalf jaar lang, weer op reis te kunnen, was ik blij om na drie weken weer naar huis te gaan. Van maanden lang vanuit huis werken naar drie weken non-stop werken, was misschien een iets te grote overgang. Maar ik weet nu wel 100% zeker dat ik niet gelukkig word van een leven zonder reizen. De afgelopen anderhalf jaar waren ontzettend zwaar. Het was eenzaam, saai en ontzettend beperkend. Ik weet dat we het voor een goed doel deden, want die propvolle ziekenhuizen zijn een stuk erger dan mijn saaie leven. Maar die hele crisis was wel heel verhelderend voor mij om duidelijk te krijgen hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet.
Ik ben ontzettend blij dat het corona drama eindelijk voorbij is en de grenzen weer open zijn. Laten we hopen dat in het najaar de vaccinaties hun beloftes waar maken en dat de grenzen open blijven. Wat corona me in ieder geval ook heeft geleerd is dat ik niet alleen ongelukkig wordt van een leven zonder reizen, maar ook niet gelukkig wordt van werk zonder reizen. Ik heb in het verleden vaak zat getwijfeld of ik dit werk wel trok. Het is fysiek uitputtend en mentaal zwaar. Ik was vaak doodmoe of snotverkouden omdat ik weer eens naast een zieke in het vliegtuig zat. Maar ik heb nu anderhalf jaar kunnen ervaren hoe werken zonder reizen is. Ik werd niet snotverkouden, kon elke dag lekker lang slapen, braaf mijn acht uur werken. Allemaal dingen die positief zouden moeten zijn. Maar ik verveelde me kapot. Voorlopig blijf ik de wereld ontdekken.
Zaterdag; de eerste kledingruil in lange tijd
Eindelijk uitslapen, eindelijk weer in mijn eigen bed slapen, eindelijk wakker worden naast Maarten. Ik had thuis gemist. Wat ik zeker niet had gemist, was op zaterdagochtend naar de markt gaan en daar weer wazig voor me uit kijken omdat ik niet kon beslissen wat we moesten kopen. Ik was zo verwend de afgelopen drie weken en had al zo lang niet meer voor mezelf hoeven koken dat ik niet meer kon bedenken wat een normaal mens haalt. Maarten sleepte me van marktkraam naar marktkraam. Ik was meer de pakezel dan een zinvol bijdragend gezinslid.
Niet alleen zag ik Maarten weer na drie weken, ook mijn lieve, dikke pony Soura zag ik eindelijk weer. Het was fantastisch lekker weer dus ik hing uren bij Soura rond. Ik geloof niet dat Soura mij zo vreselijk gemist had. Ze vind het leuk om me te zien, maar het moet niet te lang duren tot er een voeremmer voorbij komt.
Ik sloot mijn middag af bij Cafe BUUR in Nijmegen. Hier was een heus buurtevent met een band, met gratis bieterballen (ja dat lees je goed, BIETerballen, super lekker trouwens, proeven precies als gewone bitterballen), met een kledingruil en vooral heel veel gezelligheid. Dit is het eerste kledingruil even in maar liefst anderhalf jaar. Niet dat ik nou kleren tekort kom. Mijn kast puilt nog altijd uit. Toch ging ik natuurlijk naar huis met een mooie krijtstreep werkbroek, een blauw shirtje en een overhemd met korte mouwen wat ik niet paste.
Zondag; echt weekend
Maarten en ik sliepen uit. Het zonlicht door de zolderramen. Een zacht briesje over het dekbed. Geen plannen en geen afspraken. Dit was de perfecte zondagochtend. Het is toch het meest gezellig om je vrije tijd samen te beleven. Ik heb genoten van drie weken in mijn eentje rondreizen en Europa verder ontdekken, maar toch kijk ik het liefst naar zo’n mooie zonsondergang met z’n tweeën.
Maar helaas is een van de gevolgen van drie weken weg zijn, dat er ook een boel gewassen en opgeruimd moest worden. Koffers uitpakken, kleine shampooflesjes bijvullen voor een volgende trip, al mijn rotzooi weer in de kast proppen.
Side note: die dennenbos onderbroeken zijn binnen gekomen en zitten ontzettend lekker! Dus wil je echt bijdragen aan duurzaam ondergoed en daar echt bizar veel geld voor neer tellen? Check dan eens de website van Do You Green.
