Een beetje gesmokkeld; dit weekoverzicht begint al in 2019. Dan heb ik rustig de tijd om weer te wennen aan het maken van deze wekelijkse overzichten. Want deze week was net als bijna iedereens week waarschijnlijk. Een beetje werken, een beetje het jaar afsluiten, een beetje te veel eten, en een beetje balen van het donker. Maar eerst natuurlijk konijnenspam.
Maandag; help een buitenlander
Ik kreeg een ontzettend fijn bericht terug van het Syrisch gezin waar ik een paar jaar terug heb geholpen om ze de Nederlandse taal te leren. Hij wilde destijds heel graag aan het werk in Nederland in de richting waarin hij had gestudeerd, maar als je geen Nederlands spreekt in Nederland is je leven praktisch onmogelijk en zijn Syrische diploma is hier niks waard. Hij volgde Nederlandse les en had iemand nodig om hem te helpen met huiswerk en om de oefeningen mee te doen (ik dus). Na het halen van het hoogst mogelijk Staatsexamen Nederlands zat mijn werk erop en verwaterde het contact. Recent appten we elkaar en toen ik vroeg hoe het ging, stuurde hij dit:
Jaa, gelukkig wel, ik heb de propedeuse gehad 60 punten, en nu sinds September loop ik n stage bij n constructie bureau in Varsseveld. Jouw bijdrage was heel belangrijk voor mij.
Wat leuk om te lezen dat hij in zo’n korte tijd zo ver is gekomen. Misschien moet ik mijn goede voornemen om meer vrijwilligerswerk te doen toch weer iets actiever oppakken.
Het is even wennen dat ik die weekoverzichten weer maak dus ik vergat helemaal een foto te maken op maandag. En dat zal de komende tijd nog wel wat vaker gebeuren vermoed ik.
Dinsdag; alweer geen 30 miljoen
Ik geloof niet in loterijen. Behalve met Oud en Nieuw. Als er dan toch een moment is om mijn geld nog 1 keer nutteloos uit te geven, laat ik het dan maar doen op de laatste dag van het jaar. Dus 1x per jaar neem ik deel aan een loterij; de Oudejaarsloterij.
Uiteraard won ik de 30 miljoen niet. Op de een of andere manier ben ik dan toch teleurgesteld. De kans is maar zo klein, maar er is een kans, en dus ga ik er vanuit dat ik kans maak. En als ik kans maak, ga ik er vanzelf in geloven dat ik deze prijs ga winnen. Zodra ik geloof dat ik ga winnen, ben ik serieus teleurgesteld wanneer ik niet heb gewonnen. Niet gezond, dus beter dat ik maar niet al te vaak mee doe aan loterijen.
Om de pijn te verzachten kamperen Maarten en ik tijdens Oud en Nieuw traditiegetrouw in de woonkamer op onze matrassen met alleen maar drank, lekker eten, de open haard aan en heel veel slechte films.
Woensdag; 1 januari tradities
Gelukkig Nieuwjaar!! En we zijn al weer in 2020. Klink ik oud als ik zeg dat de tijd zo snel gaat? Eigenlijk al zo lang als dat Maarten en ik samen zijn, sluiten we het jaar langzaam af en beginnen we het nieuwe jaar ook langzaam. Geen wilde feesten, geen vrienden over de vloer, geen vakanties. Alleen maar langzame dagen waarin Maarten gamet, waarin ik aan mijn blogs schrijf, waarin ik veel tijd naar Soura ga, waarin we in huis wat klusjes doen.
Eigenlijk vooral dagen waarin ik geen zin heb om het huis aan kant te maken omdat er gasten komen, of waarin er veel gekookt moet worden of waarin ik hutje mutje in een kroeg “gezellig” sta te zijn.
Ik denk dat ik officieel oud ben geworden als ik mezelf hier boven zo hoor praten.
En dus bracht ik 1 januari door met vers fruit nadat we een hele fles Passoa soldaat hadden gemaakt op oudejaarsavond, met Soura omdat de zon zo fijn scheen en natuurlijk met darten. Al meer dan vijftien jaar kijk ik de PDC dart finales op 1 januari. Net als elk jaar zit ik strak van de spanning te kijken hoe dikke mannen pijltjes gooien naar kurk. AND I AM LOVING IT!
Donderdag; en weer aan het werk
Jullie hebben natuurlijk ook al een jaar geen update gehad van mijn werk. Ik heb nog steeds een baan, zelfs dezelfde baan en ik vind deze nog steeds fantastisch. Ik werkte 2 januari vanuit huis aangezien het grootste deel van mijn collega’s vakantie hadden genomen en de kantoor verdieping verbouwd wordt. Dan zou ik in mijn eentje in een bouwput zitten. Zit ik toch liever in mijn pyjama thuis op mijn werkplek. Binnenkort komen er veel langere werkupdates, maar ik moet nog even op gang komen met dit soort overzichten weer schrijven.
NETFLIX tip:
Het nieuwe seizoen van You is begonnen. Iets met een sympathieke stalker en zijn liefdesrelaties. Niet bloederig, geen horror, geen politie-detective. Een soort semi-romantisch, luguber drama.
Vrijdag; heb ik toch nog iets aan die vaardigheden van me
Eigenlijk had ik vrij genomen deze dag, maar er stond nog een telefonische meeting ingepland om half 8 in de ochtend. Gelukkig ziet niemand het als je in je pyjama zit te bellen. Helaas moest mijn favoriete kledingstuk toch omgeruild worden voor iets waarmee ik wel de straat op kon. Ik ging een vriendin helpen met een plan voor een van haar klanten.
In een sector waar ik nauwelijks iets van weet, met producten waar ik praktisch geen verstand van heb en voor een klant waar een groot deel van de info nog van mist; dat werd een mooie uitdaging. Maar we zijn heel ver gekomen met onze brainstorm sessie. Superleuk om mijn werkvaardigheden eens een keer ergens anders voor in te zetten. Binnenkort een tweede sessie.
Zaterdag; hysterische paarden
Het was weer tijd voor onze jaarlijkse Nieuwjaarsrit op stal. Panische ruiters, enthousiaste paarden, mensen die hun pony niet in de hand houden, paarden voor de kar; ja dat is een goed recept voor een trauma helikopter aanvraag. Gelukkig ging het weer goed, zoals elk jaar eigenlijk. Vooral de “derde helft” was erg gezellig waarin iedereen koekjes, drinken en soep had meegenomen.
En toen weer naar huis om verder te klussen aan de tv kast. Ik had namelijk weer eens een goed plan; de tv weg werken in een hele mooie wandkast. In de praktijk bouwt Maarten alles en verf ik het alleen. Mooie traditionele man-vrouw verdeling. Dus de woonkamer is nu een houtwerkplaats met opgestapelde pallets om op te schilderen en stopcontacten half uit de muur.
Zondag; neergeschoten en eenzaam
Ik zou langs gaan bij het Syrische gezin waar ik bij maandag ook over schreef. Ging niet helemaal goed. Ik stond eerst bij een Russisch stel binnen, toen voor een dichte deur en toen pas op mijn eigenlijke bestemming. Het waren trouwens hele aardige Russen die zich ook afvroegen wat ik daar kwam doen. Er staan drie exact dezelfde flats bij elkaar. Pas bij de derde flat had ik eindelijk het juiste adres.
Het was ontzettend fijn om te zien hoe goed ze terecht zijn gekomen. Zeker na de bizarre opofferingen die ze hebben moeten maken. Zijn vrouw is al op 19 jarige leeftijd uit Syrië vertrokken. Alleen. Hij was toen al in Turkije. Maar ze was zwanger. Hoogzwanger vluchten ze met z’n tweeën verder naar Nederland waar ze als 19 jarige helemaal alleen, zonder familie, in een land waar ze zich niet echt welkom voelden en ze de taal niet spraken en alles anders was, moest bevallen.
Ze heeft haar moeder – de oma van haar kind – al vijf jaar niet meer gezien. Haar moeder heeft haar kleinkind nog nooit in levende lijve gezien. En hij gaat inmiddels naar school. Toen werd haar moeder ook nog neergeschoten twee jaar terug bij de beschietingen in Syrië. Bijna had haar moeder nooit meer een kans gehad om haar eigen kleinkind te zien.
Inmiddels zijn haar ouders ook Syrië ontvlucht, maar ze willen niet naar Europa komen en verkiezen Egypte boven Europa. Dus nog steeds heeft ze geen kans om haar familie te zien.
Maar het gaat goed met ze. Zij studeert voor pedagogisch medewerker en hij voor constructeur. Hun zoontje spreekt prima Nederlands. En ze hadden zelfs heel Hollands een schaaltje met koekjes klaar staan.
