Mijn allerlaatste dagen in Kenia zaten erop en mijn allerlaatste werkdagen zaten erop. Ik maakte ruimte voor allemaal nieuwe avonturen. En uiteraard maakte ik voor Soura weer de mooiste creatie voor haar verjaardag. Maar eerst konijnenspam want de planten zien ze liever komen dan gaan. Links een tak onderaan onze Japanse sneeuwbal waar ze net wel bij kunnen en rechts eentje waar ze niet bij kunnen.
Maandag; laatste dag in Kenia
Nog een laatste dag in Kenia. Ik heb het maximale uit de dag gehaald door al om zes eruit te gaan om terug te reizen naar Nairobi. Ik zag een laatste keer de zonsopkomst in Aberdare National Park vanuit de Ark Lodge. Een fantastisch uitzicht.
In Nairobi kwam ik na vier uur hobbelen over ongemarkeerde verkeersdrempels en grote gaten in de weg aan en had ik aansluitend drie vergaderingen. Ik sloot mijn dag af in mijn hotel, voor de laatste keer mijn spullen pakkend in het inmiddels regenachtige Nairobi. Ik klink wel erg melodramatisch met al mijn laatste keren. Maar ik weet ook dat ik niet zomaar weer voor mijn werk naar Afrika zal gaan. Het is niet makkelijk om een baan te vinden waar dit werkgebied bij hoort.
Gelukkig krijg ik er in mijn nieuwe baan hopelijk weer hele mooie nieuwe uitdagingen voor terug en dan moet ik voorlopig maar op vakantie naar Afrika. Ook wel eens fijn om Afrika te zien zonder dag in dag uit zestien uur te werken zoals ik meestal wel moest tijdens mijn Afrika trips.
De angsthazen onder jullie voelen zich vast gesteund in je idee dat Kenia levensgevaarlijk is door een dergelijk bericht in de krant van Kenia. De status van de gezondheidszorg is niet echt top zo te lezen.
Zonsopkomst uit mijn slaapkamerraam
Dinsdag; kindervrije vluchten
Wat is het tegenwoordig toch met mensen en kinderen? Waarom wil je je driejarige peuter meenemen op een bijna negen uur durende vlucht? Daar doe je jezelf geen plezier mee. Daar doe je je kind geen plezier mee. Maar vooral, daar doe je de rest van het vliegtuig geen plezier mee. Vroeger (yep, ik klink weer eens als mijn oma) ging je op vakantie naar Terschelling. En argumenten als “ja mijn familie woont aan de andere kant van de wereld” gaan ook nergens over. Alleen maar omdat het vliegtuig goedkoop is, wil niet zeggen dat je met dat onopgevoede mormel hoeft te gaan vliegen.
Ik heb het hier niet over de kinderen die braaf negen uur lang met hun koptelefoon op film zaten te kijken (respect voor dit kind, want ik redde het niet eens om negen uur naar het schermpje te staren). Ik heb het over dat irritante kind achter me wat acht uur lang tegen mijn stoel loopt te schoppen. Wanneer ik de moeder vriendelijk (ja toen nog wel) vraag of ze ervoor kan zorgen dat haar kind niet tegen mijn stoel aan blijft schoppen en hangen, doodleuk terug zegt dat haar kind met mijn stoel naar achteren, geen ruimte heeft om te spelen. WTF?!?! Dus omdat jij een kind mee wil, kan ik mijn stoel niet naar achteren doen, want dan kan hij niet spelen?
Stoelen kunnen tegenwoordig nauwelijks nog naar achteren, dus het zal weinig uit gemaakt hebben voor de speelruimte van het kind. Ik opteer voor het invoeren van segregatie (oh kak, krijg ik de AIVD weer achter me aan), waarbij er speciale kinder-compartimenten zijn in vliegtuigen.
Anyways, genoeg gezeurd over mijn reisfrustraties. In Nederland ging ik natuurlijk meteen naar Soura. Van al het haar wat van haar af kwam kon ik bijna een nieuwe pony maken. Dat kan maar 1 ding betekenen; de lente is echt begonnen! Kan ik mooi van de 26 graden in Kenia door naar de 26 graden in Nederland.
Mijn vliegtuigmaaltijd werd bezorgd met een briefje met mijn naam, hoe schattig.
Soura liet een mini-Soura los aan haar
Woensdag; afscheidsetentje van mijn werk
Met nog maar drie werkdagen te gaan is het afronden echt begonnen. Ik maakte mooie stapels voor mijn opvolger, per land gesorteerd, met overal de juiste visitekaartjes bij en veel mooie rapporten zodat die persoon meteen aan de slag kan.
Ik ga met een goed gevoel weg. Een heel deel van mijn distributeurs hebben vijf maanden voor het einde van het boekjaar hun target al gehaald, alle problemen zijn opgelost en betalingsachterstanden weg gewerkt. Wie mij op gaat volgen, kan meteen verder waar ik gebleven was. Ik hoop dat die persoon met net zo veel liefde aan de slag gaat in de meest verre uithoeken van de wereld.
In de avond ging ik met het hele team uit eten bij Goed Proeven in Arnhem. Het is de bedoeling dat je daar alle hapjes met elkaar deelt en dat ging bij het voorgerecht best goed, maar het team waar ik in werk, blijft toch een wat traditionele verzameling mensen waardoor we bij het hoofdgerecht allemaal braaf ons eigen gerechtje naar binnen zaten te werken. Mijn mannelijke collega’s hadden zeer onverstandig gekozen voor vlees wat zo taai was als een oude koe, dus voor een goed stuk vlees kun je beter niet naar Goed Proeven. Maar waarvoor je er zeker wel heen moet is voor de Rolo Cheesecake. Hoef je meteen een paar dagen niks meer te eten, want dat is minstens 3.000 kcal wat daar op mijn bord lag.
Een klein stukje van mijn bureau met al mijn dossiermappen
Rolo Cheesecake bij Goed Proeven Arnhem. Hmm… waar zou die vetrol toch van komen?!?
Donderdag; overdrachtsdocumenten
Ik zat heel wat af te tikken deze dagen. Ik schreef een compleet boekwerk voor de overdracht van mijn werkzaamheden. Van “praat niet over Rusland in Servië” tot “als je deze distributeur een plezier wilt doen, verstuur dan elk jaar een doos met petjes”. En natuurlijk ook nog heel veel serieuze zaken, want mijn werk was meer dan uit eten gaan en petjes versturen voor het geval jullie daar aan twijfelden.
Verder haalde ik vooral mijn Netflix achterstand in. Ik wilde met Soura gaan rijden, maar ging longeren dus was mooi snel klaar. Ik wilde mijn belastingaangifte doen, maar zette per ongeluk de tv aan dus die belastingaangifte ging natuurlijk nooit meer gebeuren. Ik wilde koken, maar vond ik de koelkast een kant en klare salade dus hoefde niet te koken. Des te meer uren om Sorjonen te kijken; een Finse detective serie. Ik heb het hele seizoen er bijna op zitten, dus als je van de buitenlandse detectives bent… aanrader!
Er gebeurd zowaar iets in onze moestuintjes
Vrijdag; laatste werkdag
Mijn bijna allerlaatste werkdag. Officieel ben ik op deze dag klaar met werken en over precies 1 dag uit dienst, maar ik kom de aankomende week nog twee keer een halve dag terug om wat zaken af te maken. De indexdraai zit er weer aan te komen (je weet wel… iets met fokwaarden en zo, het valt me van je tegen dat je dat niet hebt onthouden 😉 ) dus ik draai in die twee halve dagen nog even snel alles in elkaar voor mijn distributeurs, maar moet daarvoor tot woensdag 4 april wachten voordat ik eraan kan beginnen.
Dit is voor het eerst sinds mijn middelbare school dat ik weer echt vrij ben. Tuurlijk heb ik genoeg vakantie gehad de afgelopen jaren, maar ik heb sinds de middelbare school nooit meer onvoorwaardelijk vrij gehad. Op de universiteit was er in de zomer altijd wel een herkansing die ik ging doen. En sinds ik werk, wist ik altijd dat er na mijn werk weer nieuwe trips en nieuwe boekjaren op me lagen te wachten . Het werk bleef eigenlijk altijd door gaan, ook als ik er tijdens de vakantie helemaal niet aan dacht. Nu ik tussen twee banen in zit, heb ik letterlijk niks om me druk over te maken. De werkzaamheden op mijn oude werk zijn afgerond en zal ik na mijn vakantie niet meer oppakken en op mijn nieuwe werk heb ik nog geen idee wat ik aan zal treffen. Voor het eerste in twintig jaar heb ik vrij zonder voorwaarden. En dat voelt echt superfijn. Tijd voor heel veel creativiteit de komende vier weken.
Mijn Syrische vrijwilligerswerk heeft drie van de vier onderdelen voor het zwaarste Nederlandse Staatsexamen gehaald (whoehie!). Alleen lezen was hij voor gezakt, dus daar oefenen we nu op verder. Of althans dat was de bedoeling. Maarten ging ook gezellig mee naar mijn vrijwilligerswerk, want ze kenden elkaar al van het Fruit & Veggies project. Uiteindelijk hebben we de hele avond alleen maar zitten kletsen over Nederlandse onbehouwenheid en ruimdenkendheid en over de chaos in het Midden Oosten.
Ik kwam over die directheid van Nederlanders nog een leuk artikel tegen en hoe kwetsend dat soms kan zijn. Check het hier. 42% van de buitenlandse studenten aan de Rijksuniversiteit Groningen kregen “grappen” naar hun hoofd geslingerd over nationaliteitstyperingen. Een leuk artikel over hoe onze Nederlandse openheid een verborgen vorm van racisme is.
Zaterdag; een leven met kinderen
Een uurtje yoga, een uurtje de natuur in met Soura en toen een paar uurtjes met de konijnen in de tuin liggen. Het was zo’n ontzettend mooie zaterdag. Lotte heeft met het voorjaar in haar bol een echt nest gebouwd van twee verscheurde kussens en haar uit haar buik. Die heeft iets te veel lente in haar bol en loopt hitsig om Loki heen. Die heeft weinig interesse en wil liever de pindakaas boterham van Maarten stelen en rent rondjes om Maarten.
In de tussentijd sloopt Lotte achter Maartens rug om zijn leesboek. Ik lig languit op het gras maar krijg geregeld een duw tegen mijn voet of een poot in mijn oor. Mensen denken altijd wel dat het leven zonder kinderen relaxt is en zorgeloos, maar die mensen hebben zeker nog nooit twee konijnen gehad.
Lotte had met twee kussens en haar eigen haar een heel nest gebouwd
De eerste cabriodag van het nieuwe jaar!
In de avond gingen we bij de zwemgodin en de kilometervreter langs om onze reis naar Oman verder te plannen. Althans dat was de bedoeling, maar met vier mensen een reis in elkaar zetten leidt tot chaos. De meest wilde plannen vlogen over tafel van de grens met Yemen bezoeken (dat was ik natuurlijk) tot canyonining (dat was ik overduidelijk niet met mijn hoogtevrees) en van schildpadsafari’s tot The Empty Quarter (alleen zand dus). Gelukkig hebben we nog even voordat we gaan. Kan ik nog mooi een Jellaba kopen en Arabisch leren van mijn Syrische vrijwilligerswerk. 
Zondag; verjaardag van Soura
Al vroeg stond ik als echte huismoeder in de keuken om Soura haar verjaardagstaart te maken. Ik kan natuurlijk niet helemaal los gaan op van die Instagram waardige broodtrommeltjes voor Soura haar school, of het leukste carnavalskostuum, of het perfecte Sinterklaascadeau, maar ik kan wel eens per jaar op haar verjaardag een hele mooie taart bouwen. Voelt het toch nog een beetje alsof ik een kind heb. Maar dan zonder het geschreeuw aan mijn hoofd, of de 24/7 zorg, of de pianolessen, of de puberfase (hmm dit is een discutabel punt). Eigenlijk heb ik alleen de leuke huismoeder knutselprojecten, maar ga ik snel weg voordat ze vervelend wordt 😉 .
Je had Soura haar ogen moeten zien toen Maarten met de taart aan kwam lopen. Ik weet zeker dat die het hele concept verjaardag niet snapt, maar ze snapt heel goed wanneer er iets voor haar voorbij komt. Binnen een minuut had ze de hele taart naar binnen gewerkt.
Mocht je ze gemist hebben?
Mocht je ze gemist hebben, dan vind je hieronder de blog die deze week ook online is gekomen.
Onmisbaar op reis: zonnecel powerbank (WakaWaka) Een powerbank op zonne-energie? Werkt dat een beetje? In Afrika in ieder geval wel met de eeuwige zon die ze daar hebben. Maar ook binnen Europa ben ik groot fan van deze zonnelader aan/in mijn tas. Oh, en had ik gezegd dat je de wereld er een beetje een mooiere plek door maakt?
