Een nieuw weekoverzicht. Een week waarin ik de gehele week in Oeganda door bracht en vooral heel veel lol en heel veel geduld heb moeten hebben. Ik schreef al zo vaak over het vloeibare tijdconcept in Afrika. Ik heb er deze week met volle teugen van mogen genieten. Niet alleen is het heel frustrerend maar ook heel onthaastend.
Nog een paar dagen wachten en dan is er weer konijnenspam. We gaan komende week Loki met zijn nieuwe vrouw ophalen. Hij heeft zijn keuze gemaakt en is voor een donker vrouwtje gegaan. Een echt multicultureel stel is het.
Maandag
Een lekker dagje vliegen. Ik weet niet zeker of ik blij was of diep ongelukkig. Ik had de stoel naast me leeg (yeeah!), maar ik had twee kleine kinderen achter me die tegen mijn stoel aan bleven trappen (neeeh!). Uiteindelijke oordeel van deze reis blijft in het midden. Ik kan niet kiezen. Het was in ieder geval een lange vlucht. Na acht uur vliegen en heel lang wachten bij de douane was ik dan eindelijk rond middernacht in Nairobi, Kenia.
Dinsdag
Om kwart voor vier Nederlandse tijd er weer uit voor een vlucht naar Oeganda. Ik had me vergist in de terminal waardoor ik en een collega op de internationale terminal moesten vertrekken die veel drukker was. Zelfs met al mijn priority boarding rechten, kwamen we 25 minuten voor het opstijgen pas bij de gate aan. Beetje kantje boord.
Bij aankomst in Entebbe (Oeganda) om half negen in de ochtend wilde ik opgehaald worden door de distributeur, maar die was eigenwijs en stuurde een taxi. Na drie uur in de file gestaan te hebben richting Kampala was ik er helemaal klaar mee. Ik ben als echte blanke kolonist boos geworden en heb geëist dat ze naar me luisteren en ons tegemoet rijden. Ik wilde helemaal niet naar Kampala, maar rechtstreeks naar Mbarara.
Op zich is drie uur in de file staan geen drama en had ik daar normaal helemaal geen punt van gemaakt, maar we moesten nog minstens vijf uur langer rijden richting de grens met Congo. Dus dat zou dan betekenen: een vlucht, vier uur in de file en dan nog vijf tot zes uur rijden. Oh en ook nog even iets afleveren, en iets ophalen, en even snel tanken, en nog even wat eten, en een stukje verdwalen en elkaar kwijt raken onderweg en er dan achter komen dat je weer wat vergeten bent, etc. etc. Dankje de koekoek als dat niet nodig is.
Om vijf uur ’s middags – na negen uur in de auto zitten – waren we eindelijk in Mbarara, maar mijn werkdag zat er nog lang niet op. Ik had meteen een vergadering en aansluitend zou ik met een team van inseminators uit eten gaan. Het scheelde niet veel of ik had 24 uur de klok rond gewerkt.
Woensdag
Culturele verschillen zijn soms raar om te zien. Homo zijn is strafbaar in Oeganda. In Nederland niet. Maar in Oeganda zie ik overal mannen hand in hand lopen. Elke keer wanneer ik dat zie, denk ik “goh homo’s, dat zie je ook niet vaak”. Blijkbaar sta ik zo voorgeprogrammeerd dat wanneer ik in Nederland twee mannen hand in hand zie lopen, het eigenlijk altijd homo’s blijken te zijn. In Oeganda is dat zeker niet het geval, maar is het een normale omgangsvorm. Want “homo’s zijn enkel ziek en moeten “gewoon” genezen worden en dan is er niks meer aan de hand”.
Ik vulde de dag met een training aan een team inseminators en moest honderd keer op de foto. Ze zijn zo ontzettend enthousiast dat het eigenlijk altijd leuk is om ze te trainen.
Donderdag
Mijn distributeur had geen zin om te rijden, of ik dan niet even kon rijden. Hij heeft een lange pick-up truck (op zich niet dramatisch). Ze rijden in Oeganda aan de linkerkant van de weg (op zich niet dramatisch). Hij heeft een handgeschakelde auto met de schakelpook links van me in plaats van recht (op zich niet dramatisch). Er gelden geen verkeersregels (op zich niet dramatisch). Ze hebben verkeersdrempels zonder markering waar je met maximaal 2 km/uur overheen kunt (op zich niet dramatisch). Overal in Oeganda geldt het recht van de sterkste op de weg (op zich niet dramatisch). Op brommertjes nemen ze hun lading vaak overdwars mee waardoor een brommertje ineens 2,5 meter breed is (op zich niet dramatisch).
Maar dit alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik ineens weer heel erg de Nederlandse ordelijkheid op de weg ging waarderen. Wat een chaos. Overal komen er mensen, brommers, auto’s en kippen vandaan. Wanneer ik dan ook nog links rijd in een handgeschakelde auto die veel te lang is, dan is de chaos compleet. Ik was erg blij dat ik niet iemand dood heb gereden en zelf in één stuk aan kwam. Weer een comfortzone vergroot. Ik kan auto rijden in de rimboe van Oeganda!!
Wist je trouwens dat de meeste Oegandezen harder gaan rijden in situaties waarin wij langzamer gaan rijden? Wanneer het donker wordt, voeren ze ineens de snelheid op. Of wanneer het gaat regenen, gaan ze ook harder rijden. En ik kan je vertellen dat ik doodsangsten uit sta wanneer ze zo gaan rijden. Dus na overleg met mijn distributeur rijden we tegenwoordig als een Oegandees oud vrouwtje – wat in Nederland nog steeds onverantwoord is – maar het voelt in ieder geval iets minder dodelijk.
De distributeur was na een rit van acht uur helemaal verbaasd dat we er eigenlijk niet eens veel langer over deden, maar dat hij wel veel minder moe was. Hij zei dat hij voortaan altijd als Oegandees oud vrouwtje ging rijden. Dan kon hij tenminste de hele route bellen (ja inderdaad, ze zitten hier permanent met hun telefoon in de hand te appen, te bellen en te mailen).
Vrijdag
Al drie dagen probeer ik geld te krijgen in Mbarara. Ik had maar 14 euro op zak. Zelfs in Oeganda kun je met 14 euro eigenlijk niks. Na vier pinautomaten en twee bankgebouwen kreeg ik het zowaar voor elkaar om 2.000.000 UGX te pinnen. Whoop whoop….. in een klap miljonair. Bam! En ik kan er nog niet eens een golfplaten hut voor kopen. Twee miljoen UGX is krap 500 euro. 
Ik had tijdens het avondeten weer de meest fascinerende gesprekken over mijn rol als vrouw. In Oeganda (en misschien wel overal in Afrika), zorgt de man voor de vrouw. Onafhankelijke vrouwen bestaan hier nauwelijks. In ruil voor die financiële zorg baart een vrouw kinderen, zoveel als dat de man kan betalen. Toen ze erachter kwamen dat ik geen kinderen wilde, waren ze compleet verbouwereerd. Maar wat zou ik dan achter laten op aarde? En stopt dan hier mijn familielijn? En vrouwen hebben toch maar één doel in het leven en dat is kinderen baren? Dus ik zei dat ik liever een geit en een hondje als kinderen wil. Voordeel van een geit en een hond zijn dat je ze kan opeten wanneer je er klaar mee bent. Kinderen mag je niet opeten, zelfs niet in Oeganda. Ze rolden onder de tafel van het lachen. Nee, een geit als kind ging echt niet gebeuren. En als ik voet bij stuk zou houden wanneer ik met ze getrouwd zou zijn, dan – zo zeiden ze – zouden ze met me overleggen of ze dan bij andere vrouwen kinderen konden maken zodat hun genen in ieder geval door gegeven zouden worden. Precies hierom reis ik zo graag. Zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel ideeën, zoveel andersdenkenden.
Zaterdag
Om zeven uur stond ik klaar voor het volgende bedrijfsbezoek. Midden in de jungle van Oeganda bezocht ik een hele enthousiaste veehouder. Het blijft raar om op het echte platteland van Oeganda te zijn. Beelden die ik alleen ken van tv, maar waar ik nu zelf tussen sta. Kleine kindjes die spelen met zelfgemaakt speelgoed. Hutjes van klei en leem met slechts een gordijn als deur. Donker, onbegaanbaar regenwoud met apen. Kraanvogels die vlak naast me landen. Hele grote marabu’s (lijkt op een kruising tussen een ooievaar en een aasgier) die boven op huizen zitten. En op de een of andere manier voel ik me nergens zo thuis als in de rimboe van Afrika. Niet dat ik zelf graag in een lemen hut ga wonen, daarvoor ben ik te verpest geraakt door de westerse wereld. Ik zie mezelf al elke dag 15 kilometer lopen om water te halen en elke dag maispap koken. Maar het heeft wel iets simpels om letterlijk geen bezittingen te hebben en elke dag wel te zien wat de dag brengt.
Overal waar ik ga, maken mensen een praatje. Ze vragen me het hemd van het lijf. Waarom ik ga lopen, waarom ik schoenen aan heb, hoe lang ik blijf, of ik met ze wil trouwen. Op een gemiddelde trip naar Afrika word ik ongeveer vijf keer gevraagd of ik met iemand wil trouwen. Niet eens vanwege het geld, maar om met me op te scheppen. Wie heeft er nou een witte vrouw? Het is natuurlijk onmogelijk dat ik met een Oegandese man van het platteland kan trouwen. Ik ga mijn doel in het leven – kinderen baren voor hem – nooit vervullen. Daarnaast luister ik niet en accepteer ik geen ongelijkwaardige relaties. Die mannen zouden helemaal gek worden dat ze niet de dominante dictator in de relatie kunnen zijn.
Wit zijn heeft zo zijn voordelen. Mijn distributeur gebruikt mij als levend schild bij de politie. Zodra de zwaar geblindeerde ramen naar beneden gaan en ze zien dat er een “witte” in de auto zit, mogen we altijd doorrijden. Daarnaast ben ik heel makkelijk terug te vinden in de massa dus ze raken me nooit kwijt.
Einde van de dag vloog ik terug naar Nairobi over Lake Victoria. 
Zondag
Pff, weer midden in de nacht eruit om naar het vliegveld te gaan voor mijn terugvlucht naar Amsterdam. Gelukkig stond Maarten me op te wachten op Schiphol. Eigenlijk halen we elkaar nooit op van Schiphol. Word wel erg veel werk met de hoeveelheid reizen die we maken, maar omdat ik deze week bijna elke dag 16 uur heb moeten werken en ik geen dag weekend meer over heb, was hij zo lief om me gezelschap te houden in de trein terug naar Arnhem.
Mocht je ze gemist hebben?
Mocht je ze gemist hebben, dan vind je hieronder de blog die deze week ook online is gekomen.
Ethiopië; het zijn geen hongerbuikjes, oorlog en dode koeien die je daar zult vinden. Op vakantie naar Ethiopië is zeker niet voor iedereen, maar de horrorverhalen die ik te horen kreeg voordat ik vertrok, kwamen op geen enkele manier overeen met de werkelijkheid. Ethiopië is een fantastische bestemming wanneer je geen zin hebt in het standaard rondje Azië, maar op zoek bent naar een reis waarop je al je vooroordelen opzij zult moeten zetten. Voor de twijfelaars heb ik de minste, zwaarste, lelijkste en vervelendste punten tegenover de geweldige, gezellige en mooie punten gezet om je te helpen met je besluit. 