Weekoverzicht #29: werktrip naar Kenia en relatiecrisis

Eerlijk is eerlijk, ik heb beloofd om ook te vertellen over de slechte periodes in mijn leven. Deze week kan absoluut aan dat lijstje toegevoegd worden. Het was een week van extremen. Ik werkte de hele week in Kenia en had daar een supergoede week met veel leuke ontmoetingen. Helaas kantelde al die positiviteit toen ik op vrijdagavond thuis kwam en Maarten klaar stond met zijn tassen om te vertrekken.

Maandag

Om zes uur eruit, half zeven in de auto en om acht uur aanwezig op een training. Een training kan natuurlijk niet beginnen zonder gebed, dus eerst moesten we danken voor de kansen die God ons heeft gegeven op deze dag. Weer eens een andere manier om de vergadering te openen.

Een halve dag luisteren naar hoe een specialist in Kenia aan kijkt tegen fokkerij en genetica. Voor mij vooral een goede manier om een inschatting te maken van het kennisniveau van de deelnemers. Op welk niveau moeten de trainingen die ik geef en de trainingen die mijn Keniaanse collega’s geven, ingestoken worden?

Vervolgens door naar een overleg met een NGO om te zien hoe we een noordelijke regio van Kenia aan gaan vliegen. Kenia is helaas nog heel corrupt, dus het gaat te vaak om wie-kent-wie en wat heb je voor me gedaan. Maar dat is voor mij weer een moeilijke afweging wat betreft return on investment. Wat krijg ik terug voor alles wat ik in de toekomst ga investeren als het alleen maar draait om persoonlijke relaties. Er is wel een omwenteling te zien bij een steeds grotere groep, waarbij ze meer en meer aandacht krijgen voor de inhoud in plaats van de emotie maar er is nog een lange weg te gaan.

Na de vergadering nog twee uurtjes met de auto en toen zat om half 8 mijn werkdag er eindelijk op. Gelukkig hoefden we maar een half uurtje door het donker te rijden. Dat is namelijk echt geen doen in Kenia (of waar dan ook in Afrika). Overal vee op de weg, als er een weg is. Soms zijn er meer gaten dan asfalt. En mensen in Afrika zijn gewoon niet te zien in het donker.

Dinsdag

Half zes in de auto (dat is half 5 Nederlandse tijd!!) voor een overleg met de CEO en CFO van een grote coöperatie. We begonnen met een gebed met ongeveer 60 mensen waarin ik werd bedankt voor het brengen van kennis naar Kenia. Zeer, zeer productief gesprek.

Vervolgens door naar een soort van training die ik zou geven. Ze verwachten ongeveer 15 inseminators, maar er kwamen er 75 opdagen. Euhm… dat is wel iets meer als dat ik had verwacht.

Na de training weer een vergadering. Deze liep een heel stuk minder fijn als de vergadering in de ochtend. Vergaderen met iemand die door zijn baas gedwongen is om met ons af te spreken is blijkbaar niet echt een succes.

Wat ook geen succes was, was ons hotel vinden. Blijkbaar waren ze pas 4 maanden open en hadden ze nog niet echt borden opgehangen. In de omschrijving stond “opposite the car wash”. Dat was natuurlijk niet zo’n carwash als die wij kennen in Nederland. Wanneer je twee natte auto’s ziet aan de kant van de weg, dan is dat al een carwash. Op onderstaande foto’s zie je de 220 Volt douche en de straat voor het hotel. Het hotel was van binnen wel superdeluxe (behalve die douche dan). Op de één of andere manier verwacht ik iets vreselijks aan te treffen wanneer het aan zo’n straat zit en ze niet eens een bord hebben.

Woensdag

Vier bedrijfsbezoeken stonden er gepland. Ik bezocht bedrijven met 10 koeien en bedrijven met 480 koeien. Kenia heeft zulke ontzettend grote verschillen. Overal werden we zeer hartelijk ontvangen met drinken en eten. Ik blijf het lastig vinden om eten en drinken aan te nemen. Niet omdat ze er zo weinig van hebben in Kenia, maar omdat ik me altijd af vroeg of ik er ziek van zal worden. Ik ben een enorme zeikerd als het op voedselvergiftigingen aan komt. Ik heb er helaas al meer dan eens op reis van mogen genieten. Raar genoeg was dat wel altijd in een 5-sterren hotel, dus misschien zijn al die golfplaten hutjes juist wel veiliger om te eten.

Donderdag

Eindelijk een normaal tijdstip om op te staan en een relaxt programma. De hele dag meetings op kantoor in Nairobi waar het aangenaam koel was. Ik zou eigenlijk bij het Ministerie langs maar die persoon kwam niet opdagen op de afspraak. Ach wel ja, hoort er ook bij in Afrika. Volgende keer beter. Om vier uur zat mijn werkdag er al weer op en had ik eindelijk tijd om een beetje uit te rusten.

Dacht ik gisteren nog dat golfplaten hutjes veilig zouden zijn om te eten, hoorde ik vandaag dat er cholera is uitgebroken bij een 5-sterrenhotel en een goed restaurant. Nu is cholera altijd een probleem in Nairobi vanwege de sloppenwijken, maar door het waterrantsoen waar de stad op zit (ergste droogte in 60 jaar), zijn er blijkbaar waterleveranciers geweest die mogelijk besmet water hebben geleverd.

Vrijdag

Een dag zoals ze deze in de hel niet beter hadden kunnen uitdenken. Weer een dag waarop ik op een onmogelijk tijdstip mijn bed uit mocht. Om half 5 waren we op de luchthaven om weer naar huis te vliegen. Helaas was de vlucht 2,5 uur vertraagd vanwege technische problemen, zaten er vier jankende baby’s aan boord die de hele vlucht door jankten, hebben ze de stoelen van de zwemgodin en mij opnieuw toegewezen waardoor we allebei ergens anders zaten, was het geluid van mijn tv-scherm stuk en had ik geen raamstoel. Gelukkig konden ze me nog ergens andere plaatsen.

Toch vlieg ik nog liever duizend van zulke vluchten dan nog een keer te moeten meemaken wat me bij thuiskomst te wachten stond. Ik was letterlijk drie minuten thuis toen Maarten me vertelde dat hij uit de relatie stapt. Hij had z’n tassen al klaar staan om naar zijn vader te vertrekken. Hij denkt dat binnen onze relatie hij niet zal kunnen herstellen van zijn burnout en dat de enige mogelijke manier voor hem om gezond te worden, is zonder elkaar verder te gaan.

Dus daar stond ik een uur later, alleen in een huis waar ik me ineens niet meer thuis voelde, me afvragend waar het allemaal mis is gegaan.

Zaterdag

Na een hele nacht woelen en piekeren, samen met Lotte de zon op zien komen. Voorlopig zullen we het met z’n tweeën moeten doen. Ik hoop dat Maarten bereid is te vechten voor onze relatie, want ik heb ons nog niet opgegeven, maar met een burnout die energie vreet, zal het een zwaar proces worden.

Om half 9 stond mijn moeder op de stoep om naar een familiedag te gaan voor alle vrouwen in de familie. Het leek me een goede afleiding van al het drama thuis. Thuis heb ik alleen maar herinneringen om naar te staren. Thuis heb ik alleen maar tijd om te piekeren. Voorlopig kan ik beter vluchten in de hoop dat ik over een paar maanden mijn leven weer op orde heb en kan beginnen aan het proces van afscheid nemen (of nog liever… aan een nieuw leven samen, maar daar kan ik helaas niet alleen over beslissen).

Gelukkig leidde de dagbesteding een klein beetje af. De hele dag druk in de weer geweest met tegels en kniptangen. We gingen mozaïeken. Ik ben supertrots op mijn kitsch creatie met retro groene tegeltjes.

Zondag

Geen foto’s en niks gedaan. Ik heb alleen maar naar de muur gestaard en Netflix gekeken in de hoop dat ik zou vergeten hoe ik me voel. Dus daarom maar een foto van een Keniaans landschap van eerder deze week. 

Mocht je ze gemist hebben?

Mocht je ze gemist hebben, dan hieronder de linkjes naar de blog van afgelopen week.

Groepsreis, solo reizen of met vrienden op pad – wat past bij jou? Stel nou dat je een groepsreiziger bent, maar wel eens alleen wilt reizen of misschien ben je iemand die altijd met zijn vrienden reist en nu wel eens met een groepsreis met allemaal vreemden mee wil. Hoe neem je dan die beslissing? Ik heb in deze blog een wetenschappelijke analyse los gelaten op de gevolgen van die keuze 😉 .